Νέα Γυναίκα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φράνσις Μπέντζαμιν Τζόνσον Αυτοπροσωπογραφία (ως "Νέα Γυναίκα"), 1896.[1]

Η Νέα Γυναίκα ήταν ένα φεμινιστικό ιδεώδες που εμφανίστηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και είχε βαθιά επιρροή στο φεμινισμό του εικοστού αιώνα. Ο όρος "Νέα Γυναίκα" επινοήθηκε από την συγγραφέα Σάρα Γκράντ στο άρθρο της "Η νέα πτυχή του γυναικείου ερωτήματος," που δημοσιεύτηκε στο North American Review το Μάρτιο του 1894.[2] Ο όρος διαδόθηκε περαιτέρω από τον Βρετανο-αμερικανό συγγραφέα Χένρι Τζέιμς, για να περιγράψει την αύξηση του αριθμού των φεμινιστριών, μορφωμένων, ανεξάρτητων γυναικών καριέρας στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.[3] Η "Νέα Γυναίκα" ώθησε τα όρια που είχαν καθοριστεί από την ανδροκρατούμενη κοινωνία, ειδικά όπως διαμορφώθηκε στα έργα του Νορβηγού Χένρικ Ίψεν (1828-1906). Σύμφωνα με ένα αστείο του Max Beerbohm (1872-1956), «Η Νέα Γυναίκα ξεπήδησε πάνοπλη από το μυαλό του Ίψεν»[4] (ένας υπαινιγμός για τη γέννηση της Αθηνάς).

Η Νέα Γυναίκα και η αλλαγή των κοινωνικών ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρώτος τους καυγάς (1914), μια εικονογράφηση του Τσαρλς Ντάνα Γκίμπσον. Το Gibson Girl ήταν μια ήταν μια λαμπερή εκδοχή της Νέας Γυναίκας που παρουσιάζεται εδώ να έχει την πλάτη της γυρισμένη στο μνηστήρας της, προσποιούμενοι και οι δύο πως διαβάζουν.

Ο συγγραφέας Χένρι Τζέιμς διέδωσε τον όρο «Νέα Γυναίκα», ως ένα πρότυπο γυναίκας που εκπροσωπήθηκε από τις ηρωίδες του στα μυθιστορήματά του, όπως η Ντέιζι Μίλερ στη νουβέλα "Ντέιζι Μίλερ" (σε συνέχειες το 1878) και η Ιζαμπέλ Άρτσερ στο "Πορτραίτο μιας Κυρίας" (σε συνέχειες τα έτη 1880-1881 ). Σύμφωνα με την ιστορικό Ρούθ Μπόρντιν, ο όρος Νέα γυναίκα δημιουργήθηκε:

«από αυτόν για να χαρακτηρίσει τις Αμερικανίδες ομογενείς που ζούσαν στην Ευρώπη: εύπορες γυναίκες με ευαισθησία, οι οποίες παρά ή ίσως εξαιτίας του πλούτου τους, παρουσίαζαν ανεξάρτητο πνεύμα και είχαν συνηθίσει να τα βγάζουν πέρα μόνες τους. Ο όρος Νέα Γυναίκα αναφέρεται πάντα σε γυναίκες που ασκούσαν έλεγχο στις ζωές τους είτε σε προσωπικό, κοινωνικό ή οικονομικό επίπεδο.»[5]

Η Νέα Γυναίκα ήταν επίσης ένα παρατσούκλι που είχε δοθεί στην Ella Hepworth Dixon, την Αγγλίδα συγγραφέα του μυθιστορήματος "Η ιστορία της σύγχρονης γυναίκας".[6]


Τριτοβάθμια και επαγγελματική εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η γεωλόγος Φλόρενς Μπάσκομ ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της "Νέας Γυναίκας". Ήταν η πρώτη γυναίκα που απέκτησε Διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς (1893) και το 1894 ήταν η πρώτη γυναίκα που εκλέχθηκε στη Γεωλογική Εταιρεία της Αμερικής.

Παρά το γεγονός ότι η Νέα Γυναίκα γινόταν πιο δραστήριο μέλος της κοινωνίας και του εργατικού δυναμικού, συχνά απεικονιζόταν να ασκεί την ανεξαρτησία της στον οικιακό και ιδιωτικό τομέα μέσω της λογοτεχνίας, του θεάτρου και άλλων καλλιτεχνικών αναπαραστάσεων.[5] Το κίνημα του δέκατου ένατου αιώνα των σουφραζέτων για να αποκτήσουν δημοκρατικά δικαιώματα οι γυναίκες ήταν η πιο σημαντική επιρροή στην Νέα Γυναίκα. Οι ευκαιρίες για μόρφωση και απασχόληση αυξάνονταν για τις γυναίκες, καθώς οι δυτικές χώρες έγιναν πιο αστικές και βιομηχανικές. Το εργατικό δυναμικό του ροζ κολάρου έδωσε στις γυναίκες μια θέση σε επιχειρηματικό και θεσμικό επίπεδο. Το 1870, οι γυναίκες στα επαγγέλματα ήταν μόνο το 6,4 τοις εκατό του μη γεωργικού εργατικού δυναμικού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό αυξήθηκε στο 10 τοις εκατό το 1900, στη συνέχεια στο 13,3 τοις εκατό το 1920.[7]

Ένας μεγαλύτερος αριθμός γυναικών είχαν κερδίσει το δικαίωμα να φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο ή στο κολέγιο. Ορισμένες είχαν αποκτήσει επαγγελματική εκπαίδευση και γίνονταν δικηγόροι, γιατροί, δημοσιογράφοι και καθηγήτριες, συχνά από έγκριτα κολέγια θηλέων όπως είναι τα σχολεία των Επτά αδελφών: Barnard, Bryn Mawr, Holyoke, Ράντκλιφ, Smith, Vassar και Wellesley. Η Νέα Γυναίκα στις Ηνωμένες Πολιτείες συμμετείχε στη μετα-δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε μεγαλύτερους αριθμούς με το γύρισμα του εικοστού αιώνα. Η Άλις Φρίμαν Πάλμερ έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Wellesley στο 1881.

Τέχνη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε ακόμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • A New Woman Reader, ed. Carolyn Christensen Nelson (Broadview Press: 2000) (ISBN 1-55111-295-7) (περιέχει το κείμενο της σατιρικής κωμωδίας με πραγματικό τίτλο Η Νέα Γυναίκα του Sydney Grundy του 1894)
  • Martha H. Patterson: Beyond the Gibson Girl: Reimagining the American New Woman, 1895-1915 (University of Illinois Press: 2005) (ISBN 0-252-03017-6)
  • Sheila Rowbotham: A Century of Women. The History of Women in Britain and the United States (Penguin Books: 1999) (ISBN 0-14-027902-4), Chapters 1-3.
  • Patterson, Martha H. The American New Woman Revisited. New Brunswick: Rutgers University Press, 2008.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ https://www.cliohistory.org/fileadmin/files/johnston/frances_benjamin_johnston1.pdf
  2. ↑ Brown, Susan. «Sarah Grand». Orlando Project. Cambridge University Press. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2015. 
  3. ↑ Stevens, Hugh (2008). Henry James and Sexuality. Cambridge University Press. σελ. 27. ISBN 9780521089852. 
  4. ↑ "The New Woman"
  5. ↑ 5,0 5,1 Bordin, Ruth Birgitta Anderson (1993). Alice Freeman Palmer: The Evolution of a New Woman. University of Michigan Press. σελίδες 2. ISBN 9780472103928. 
  6. ↑ ODNB entry for Ella Hepworth Dixon, by Nicola Beauman. Retrieved 25 July 2013. Pay-walled.; London: W. Heinemann, 1894. The Story of a Modern Woman, ed. Steve Farmer (Toronto: Broadview Literary Texts, 2004). ISBN 1551113805.
  7. ↑ Lavender, Catherine. «Notes on The New Woman» (PDF). The College of Staten Island/CUNY. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2014. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νέα_Γυναίκα&oldid=8825474"