Μισέλ ντε Λ'Οπιτάλ
| Μισέλ ντε Λ'Οπιτάλ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Michel de L'Hospital (Γαλλικά) |
| Γέννηση | Δεκαετία του 1500[1][2][3] Chaptuzat |
| Θάνατος | 13 Μαρτίου 1573[4] Μπουτινί-συρ-Εσόν |
| Τόπος ταφής | d:Q29221257 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Γαλλίας Γαλλία[5] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[6] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Μπολόνια Πανεπιστήμιο της Πάδοβας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας[7][5] πολιτικός ποιητής νομικός[5] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Marie Morin (από 1537)[8] |
| Τέκνα | Madeleine de L'Hospital[9] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Καγκελάριος της Γαλλίας (1560–1573) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μισέλ ντε Λ'Οπιτάλ (γαλλικά: Michel de L'Hospital) (περ. 1507 – 13 Μαρτίου 1573) ήταν Γάλλος πολιτικός, νομικός και Ανθρωπιστής λόγιος. Ως καγκελάριος της Γαλλίας από το 1560 έως το 1568 διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην υιοθέτηση πολιτικής ανεκτικότητας έναντι των Ουγενότων και στις απόπειρες ειρήνευσης από τη γαλλική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια των Θρησκευτικών πολέμων.[10]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
.JPG)
Ο Μισέλ ντε Λ'Οπιτάλ γεννήθηκε περίπου ανάμεσα στο 1503 και το 1507 στο Αιγκπέρς της Ωβέρνης, στον σημερινό νομό Πουί-ντε-Ντομ. Ο πατέρας του ήταν γιατρός του Καρόλου Γ΄ ντε Μπουρμπόν. Σπούδασε νομικά στην Τουλούζη, αλλά αναγκάστηκε σε εξορία λόγω της σχέσης του πατέρα του με τον εκπεσόντα Κάρολο Γ΄ ντε Μπουρμπόν. Στη συνέχεια συνέχισε τις νομικές του σπουδές στην Πάδοβα και τη Μπολόνια. Περίπου το 1534, κατάφερε να επιστρέψει στη Γαλλία και το 1537 παντρεύτηκε την Μαρί Μορέν, από οικογένεια νομικών, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες.
Το 1537, έγινε σύμβουλος στο Παρλαμέντο του Παρισιού (ανώτατο δικαστήριο). Το 1547, ο Ερρίκος Β΄ τον απέστειλε ως πρέσβη του στη Σύνοδο του Τρέντο και το 1553, μετά από εισήγηση του Καρόλου, καρδινάλιου της Λωρραίνης, έγινε κύριος αιτημάτων, υπεύθυνος για αναφορές στον βασιλιά. Το 1555 έγινε επιθεωρητής οικονομικών. Το 1560, κατά τη σύντομη βασιλεία του Φραγκίσκου Β΄, αναδείχθηκε καγκελάριος της Γαλλίας και διατήρησε αυτήν τη θέση κατά την αντιβασιλεία της Αικατερίνης των Μεδίκων.[11]
Ο Μισέλ ντε Λ'Οπιτάλ έπαιξε σημαντικό ρόλο τόσο στη διαμόρφωση όσο και στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. [12]Καθώς οι Ουγενότοι και οι Καθολικοί ετοιμάζονταν για εμφύλιο πόλεμο, ο Λ'Οπιτάλ εισηγήθηκε πολιτική θρησκευτικής ανεκτικότητας που ευνοήθηκε από την αντιβασίλισσα Αικατερίνη, και παρουσίασε την κυβερνητική πολιτική σε πολλές ομιλίες στις επαρχίες και άλλες τοπικές συνελεύσεις. Αλλά δεν εξέφραζε απλώς την πολιτική της Αικατερίνης: η ανάγνωση των έργων του δείχνει ότι στο μεγαλύτερο τμήμα η κυβερνητική πολιτική ήταν στην πραγματικότητα δική του πολιτική. Τα έργα του Traité de la réformation de la justice (Πραγματεία περί της μεταρρύθμισης της δικαιοσύνης) και Mémoire sur la nécessité de mettre un terme à la guerre civile (1570) (Μνημόνιο περί της αναγκαιότητας τερματισμού του εμφυλίου πολέμου) είναι οι πιο ολοκληρωμένες παρουσιάσεις για υποστήριξη της ανεξιθρησκείας στην εποχή του. Υποστήριξε ότι ο βασιλιάς δεν πρέπει να ευνοεί τη μία θρησκεία έναντι της άλλης αλλά να προστατεύει την ευημερία των υπηκόων του στο σύνολό τους. Ευνόησε την ενότητα της θρησκείας και πίστευε ότι εάν ασκηθεί βία θα επιτευχθεί το αντίθετο αποτέλεσμα.
Η φιλοσοφία της ανεκτικότητας και μετριοπάθειας και η πολιτική που άσκησε από το αξίωμά του οδήγησαν ώστε να θεωρηθεί ιδρυτής των «Πολιτικών», μιας μετριοπαθούς ομάδας Ρωμαιοκαθολικών που προσπάθησε να φέρει ειρήνη στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια των Θρησκευτικών πολέμων της Γαλλίας. Ο Λ'Οπιτάλ απέρριπτε την εξέγερση ως μέσο για αλλαγή και μισούσε την τυραννοκτονία. Θεωρούσε τη μοναρχία θεϊκά θεσμοθετημένη και τον βασιλιά ως τον ανώτατο νομοθέτη, αλλά πίστευε ότι ο βασιλιάς πρέπει να παραμείνει σε στενή επαφή με τους υπηκόους του συγκαλώντας συχνά τις Γενικές Τάξεις.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του εργάστηκε σκληρά για τη δικαστική μεταρρύθμιση και το 1566 προώθησε το Διάταγμα του Μουλέν, το οποίο βελτίωσε πολλά προβλήματα της διοίκησης και της απονομής δικαιοσύνης. Τον Σεπτέμβριο του 1567 εκδηλώθηκε και πάλι εμφύλιος πόλεμος και η Αικατερίνη των Μεδίκων απέρριψε την πολιτική ανεκτικότητας του Λ'Οπιτάλ. Βλέποντας ότι είχε χάσει την εύνοιά της, ζήτησε να απολυθεί και μετά αποσύρθηκε (1568) στο κτήμα του, όπου πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια αφοσιωμένος στο συγγραφικό του έργο. Πέθανε στις 13 Μαρτίου 1573 στο κάστρο του Μπελμπά, στον σημερινό νομό Εσόν, κοντά στο Παρίσι. Τα Άπαντά του δημοσιεύθηκαν το 1824–26.[13]
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μισέλ ντε Λ'Οπιτάλ είχε αξιόλογο συγγραφικό έργο. Ως ποιητής, δημοσίευσε τις Epistolae (Επιστολές) στα λατινικά,[14] οι περισσότερες από τις οποίες απευθύνονταν σε συγχρόνους, ιδίως τον βασιλιά Ερρίκο Β΄, τον Ζοακίμ ντυ Μπελαί, τη Μαργαρίτα της Γαλλίας, κ.ά. Σ' αυτά τα ποιήματα, τα οποία περιέχουν πολλές αυτοβιογραφικές αναφορές, ο ποιητής επανειλημμένα αναφέρει τον bonus civis (καλός πολίτης), ικανό να θυσιάσει τον εαυτό του για να υπερασπιστεί το Res publica, τον ενάρετο άνθρωπο που θυσιάζει τον εαυτό του για τις δημόσιες υποθέσεις».[15]
Η πλειοψηφία των γραπτών του σχετίζεται άμεσα με τον πολιτικό του ρόλο:
- Harangues, remontrances et mémoires d'état (1560) (Αγορεύσεις, συμβουλές και κρατικά υπομνήματα) [16]
- Traité de la réformation de la justice (Πραγματεία περί της μεταρρύθμισης της δικαιοσύνης)
- Mémoire sur la nécessité de mettre un terme à la guerre civile (1570) (Μνημόνιο περί της αναγκαιότητας τερματισμού του εμφυλίου πολέμου)
- Le but de la guerre et de la paix (1570) (Ο στόχος του πολέμου και της ειρήνης)
- Discours pour la majorité de Charles IX et trois autres discours, (Ομιλία για την ενηλικίωση του Καρόλου Θ΄ και τρεις άλλες ομιλίες).
- Epistolae (Επιστολές)
- Œuvres complètes de Michel L' Hospital, Άπαντα του Μισέλ ντε Λ'Οπιτάλ[17]
- Poésies (1585, 1732) (Ποιήματα)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 βιογραφία. www
.persee .fr /doc /bec _0373-6237 _1951 _num _109 _2 _461402 _t1 _0338 _0000 _000. - ↑ 3,0 3,1 www
.museeprotestant .org /notice /michel-de-lhospital-1505-1573 /. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2017. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb119971716. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 5,0 5,1 5,2 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 11906832X. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2024.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb119971716. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ racineshistoire
.free .fr /LGN /PDF /Lhospital .pdf #page=14. - ↑ gw
.geneanet .org /pierfit?lang=fr&p=madeleine&n=de+l+hospital. - ↑ . «britannica.com/biography/Michel-de-LHospital».
- ↑ . «catholic.com/encyclopedia/michel-de-lhospital».
- ↑ . «ottocentenariouniversitadipadova.it/en/storia/michel-de-lhospital/». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2021.
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα, τομ. 39, σελ. 155
- ↑ Marcel Jardonnet, Michel de L'Hospital, poète néo-latin et humaniste, Clermont-Ferrand, 1958, 126 p.
- ↑ Michel Cassan, « Denis Crouzet, La sagesse et le malheur. Michel de L 'Hospital chancelier de France [compte-rendu] », Histoire, économie & société, 2000, p. 293-294
- ↑ . «gallica.bnf.fr/Oeuvres complètes de Michel L'Hospital,.... T.1. Essai sur l'Hospital. Harangues / , ornées de portraits et de vues dessinées et gravées par A. Tardieu, et précédées d'un Essai sur sa vie et ses ouvrages».
- ↑ . «gallica.bnf.fr/Oeuvres complètes de Michel L'Hospital».
|