Λευκή της Καστίλης (1319-1375)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λευκή της Καστίλης
Γενικές πληροφορίες
ΓέννησηΑύγουστος 1319
Alcocer
Θάνατος1375[1]
Abbey of Santa María la Real de Las Huelgas
Τόπος ταφήςAbbey of Santa María la Real de Las Huelgas
Χώρα πολιτογράφησηςΣτέμμα της Καστίλης
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταHofmeister
Οικογένεια
ΣύζυγοςΠέτρος Α΄ της Πορτογαλίας (από 1325)[2]
ΓονείςΠέτρος του Καμέρος και Μαρία της Αραγωνίας, κυρία του Καμέρος
ΟικογένειαΟίκος της Ιβρέας
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΗγουμένη
δεδομένα
Ο θυρεός του κυρίου του Κάμερος (κλάδος Οίκου Καστίλης).

H Λευκή της Καστίλης, (Ισπανική γλώσσα : Blanco de Castilla, Αύγουστος 1319 - 1375) από τον Καστιλιανό Οίκο της Ιβρέας ήταν το μόνο τέκνο του Πέτρου κυρίου του Καμέρος και της Μαρίας του Οίκου της Βαρκελώνης, κόρης του Ιακώβου Β΄ της Αραγωνίας. Γεννήθηκε στο Αλκοσέρ της Γκουανταλαχάρα τον Αύγουστο του 1319 δύο μήνες πριν ο πατέρας της είχε σκοτωθεί στην καταστρεπτική "μάχη της Βέγα δε Γκρανάδα" (25 Ιουνίου 1319).[3] Ο πατέρας της ήταν κύριος του Λος Κάμερος, Αλμαθάν, Μπερλάνγα ντε Ντουέρο, Μοντεαγούδο, Θιφουέντες και μαγιορδόμος του αδελφού του Φερδινάνδου Δ΄ της Καστίλης. Όταν ο τελευταίος απεβίωσε το 1312, ο Πέτρος έγινε κηδεμόνας του ανιψιού του Αλφόνσου ΙΑ΄ και αντιβασιλιάς μαζί με τη μητέρα του Μαρία της Μολίνα και τον θείο του Ιωάννη κύριο της Βαλένθια δε Κάμπος.[4] Ο Ιωάννης σκοτώθηκε μαζί του στη Βέγα ντε Γκρανάδα. Με τον θάνατο του Ινφάντη Πέτρου ο Γκαρσί Λάσσο ντε λα Βέγκα που έγινε αργότερα έμπιστος του βασιλιά Αλφόνσου ΙΑ΄ έστειλε επιστολή στον Αλφόνσο ΙΑ΄ της Αραγωνίας με την οποία του τόνισε ότι ο γαμπρός του υποσχέθηκε να του αναθέσει την φροντίδα του αγέννητου παιδιού.[5] Ο Ιάκωβος Β΄ της Αραγωνίας του απάντησε με επιστολή ότι το εγκρίνει (7 Αυγούστου 1319), του ζήτησε να υπηρετήσει πιστά την κόρη του Ινφάντη Μαρία.[6] Την άνοιξη του 1320 η Λευκή και η μητέρα της έφυγαν από το Βασίλειο της Καστίλης για το Βασίλειο της Αραγωνίας ύστερα από προτροπή του θείου της Φιλίππου και της γιαγιάς της Μαρίας παρά το γεγονός ότι η Μαρία ήταν μοναδική κληρονόμος στα εδάφη του Πέτρου.[7]

Ο Ιωάννης Εμμανουήλ της Βιγιένα εγγονός του Φερδινάνδου Γ΄ της Καστίλης και διεκδικητής της αντιβασιλείας και η σύζυγος του Κωνσταντία της Αραγωνίας κόρη του Ιακώβου Β΄ συνεπώς θεία της Λευκής ζήτησαν από τον Ιάκωβο Β΄ της Αραγωνίας να μείνουν η Λευκή και η μητέρα της υπό την προστασία τους.[8] Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο στόχος του Ιωάννη Εμμανουήλ ήταν να τον βοηθήσει ο πεθερός του να αναλάβει την αντιβασιλεία και να εξασφαλίσει την κληρονομιά της Λευκής.[9] Η μητέρα της Λευκής και ο Γκαρσί Λάσσο ντε λα Βέγκα που διοικούσε τα εδάφη της συμφώνησαν να παντρευτεί η Λευκή όταν ενηληκιωθεί τον ξάδελφο της Αλφόνσο ΙΑ΄, ο γάμος δεν έγινε ωστόσο ποτέ.[10] Ο Ιάκωβος Β΄ της Αραγωνίας έβαλε στόχο να παντρέψει την εγγονή του με τον Ιωάννη ντε Καστίγια ι Άρο (1325), εχθρό του Φιλίππου της Καστίλης, του Γκαρσί Λάσσο ντε λα Βέγκα και του Αλβάρ Νούνιες Οσόριο που ήταν οι νέοι συνοδοί του Αλφόνσου ΙΑ΄.Με την ενηλικίωση του ο Αλφόνσος ΙΑ΄ ακύρωσε τον αρραβώνα της Λευκής με τον Ιωάννη (1325), φοβόταν ότι ο Ιωάννης θα αποκτούσε τα εδάφη της Λευκής ανάμεσα στην Αραγωνία και την Καστίλη και θα προχωρούσε σε εξέγερση εναντίον του. Ο Ιωάννης ντε Καστίγια ι Άρο δολοφονήθηκε στο Τόρο από άντρες υπό τις διαταγές του Αλφόνσου ΙΑ΄ (31 Οκτωβρίου 1326).

Μνηστήρας του διαδόχου της Πορτογαλίας και ακύρωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μοναστήρι της Σάντα Μαρία Λα Ρεάλ ντε Λας Ουέλγκας

Ο Αλβάρ Νούνιες Οσόριο διαπραγματεύτηκε τον Οκτώβριο του 1327 με τον βασιλιά της Πορτογαλίας Αλφόνσο Δ΄ τον γάμο ανάμεσα στην Λευκή με τον γιο και διάδοχο του Πέτρο, η αδελφή του Πέτρου Μαρία θα παντρευόταν ταυτόχρονα τον Αλφόνσο ΙΑ΄ της Καστίλης.[11][12] Ο Πέτρος και η Λευκή ήταν ακόμα ανήλικοι, η Λευκή θα έπρεπε να μεταφερθεί στην αυλή του μελλοντικού πεθερού της στην Πορτογαλία μέχρι τότε που θα έφτανε σε ηλικία γάμου.[13] Σύμφωνα με τα χρονικά στην διάρκεια της παραμονής της στην Πορτογαλία έδειξε σημάδια ασθένειας, εξετάστηκε από γιατρούς που έστειλε ο Αλφόνσος ΙΑ΄, την βρήκαν άρρωστη και ανίκανη να τεκνοποιήσει.[14] Μετά την γνωμάτευση των γιατρών ο Πέτρος αρνήθηκε να την παντρευτεί, ο γάμος δεν έγινε τελικά ποτέ.[15][16][17][18] Την ίδια εποχή ο Ιωάννης Εμμανουήλ της Βιγιένα διαπραγματεύτηκε με τον Αλφόνσο Δ΄ της Πορτογαλίας τον γάμο ανάμεσα στον διάδοχο Πέτρο και την κόρη του Κωνσταντία του Πενιαφιέλ.[19] Η Λευκή επέστρεψε από την Πορτογαλία στην Αραγωνία με ολόκληρη την προίκα και την συνοδεία της.[20] Σύμφωνα με τα "Μεγάλα Χρονικά του βασιλιά Αλφόνσου ΙΑ΄" την εποχή που συναντήθηκαν ο Αλφόνσος ΙΑ΄ της Καστίλης και ο Αλφόνσος Δ΄ της Αραγωνίας ο Αλφόνσος της Καστίλης ανάγκασε την Λευκή με την μητέρα της να φύγουν από την Αραγωνία και να επιστρέψουν στην Καστίλη.[21][22] Ο Αλφόνσος ΙΑ΄ σταδιακά ξεκίνησε την κατάσχεση των αξιωμάτων της Καστίλης, αργότερα (1336) τα παρέδωσε στα νόθα παιδιά του με την Έλενορ ντι Γκουσμάν.[23] Η Λευκή πήρε το όνομα "Κυρία της Σάντα Μαρία Λα Ρεάλ ντε Λας Ουέλγκας", ήταν η τελευταία που κατείχε την εξουσία σε αυτό το μοναστήρι.[24] Η ταφή της έγινε στο Λας Ουέλγκας μαζί με τους γονείς της.[25] Οι ανασκαφές που έγιναν το πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα βρήκαν το σώμα της μουμιοποιημένο, η μούμια ήταν μεγάλη και παχύσαρκη και το ασπρόμαυρο ένδυμα σκισμένο.[26] Το σώμα της στέκεται σήμερα σε έναν απλό πέτρινο τάφο, στην απέναντι πλευρά του τάφου της βρίσκονται τα οστά της μητέρας της Ινφάντης Μαρίας της Αραγωνίας.[27]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p347.htm#i3467. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ p347.htm#i3467. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  3. ↑ Garcia Fernández 1998, σ. 165
  4. ↑ Salazar y Acha 2000, σ. 383
  5. ↑ Diago Hernando 2005, σ. 71
  6. ↑ Diago Hernando 2005, σ. 71
  7. ↑ Garcia Fernández 1998, σ. 165
  8. ↑ Garcia Fernández 1998, σ. 165
  9. ↑ Garcia Fernández 1998, σ. 165
  10. ↑ Garcia Fernández 1998, σ. 170
  11. ↑ Lopes 1735, σσ. 408–409
  12. ↑ García Fernández 1998, σσ. 172–173
  13. ↑ Mutgé i Vives 1997, σ. 481
  14. ↑ Lopes 1735, σ. 409
  15. ↑ García Fernández 1998, σ. 173
  16. ↑ Rodrigues Oliveira 2010, σ. 223
  17. ↑ Caetano de Sousa 1735, σσ. 379–380
  18. ↑ Mutgé i Vives 1997, p. 482
  19. ↑ Lopes 1735, σσ. 413–415
  20. ↑ Lopes 1735, σ. 418
  21. ↑ García Fernández 1998, σ. 173
  22. ↑ Catalán 1977, σ. 463
  23. ↑ García Fernández 1998, σ. 173
  24. ↑ Arco y Garay 1954, σ. 272
  25. ↑ Gómez-Moreno Martínez 1946, σσ. 34–36
  26. ↑ Gómez-Moreno Martínez 1946, σ. 36
  27. ↑ Arco y Garay 1954, σ. 272

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Arco y Garay, Ricardo del (1954). Sepulcros de la Casa Real de Castilla (in Spanish). Madrid: Instituto Jerónimo Zurita. Consejo Superior de Investigaciones Científicas.
  • Caetano de Souza, Antonio (1735). Historia Genealógica de la Real Casa Portuguesa (PDF) (in Portuguese). Vol. I. Lisbon: Lisboa Occidental, na oficina de Joseph Antonio da Sylva.
  • Catalán, Diego (1977). Cátedra Seminario Menéndez Pidal (ed.). Gran Crónica de Alfonso XI. Vol. II. Madrid: Publisher Gredos.
  • Diago Hernando, Máximo (2005). "Vicisitudes de un gran estado señorial en la frontera de Castilla con Aragón durante la primera mitad del siglo XIV: los señoríos sorianos del Infante Don Pedro". Anuario de estudios medievales (in Spanish) (35, 1): 47–90.
  • García Fernández, Manuel (1998). "La infanta Doña María, monja de Sijena, y su política castellana durante la minoría de Alfonso XI (1312-1325)". Anuario de estudios medievales (in Spanish). Barcelona: Consejo Superior de Investigaciones Científicas, CSIC: Institución Milá y Fontanals. Departamento de Estudios Medievales (28): 157–174.
  • Gómez-Moreno Martínez, Manuel (1946). El Panteón de las Huelgas Reales de Burgos (in Spanish). Instituto Diego Velázquez. Consejo Superior de Investigaciones Científicas.
  • Herrero Sanz, María Jesús (2004). Guía Santa María la Real de Huelgas. Burgos (in Spanish). Madrid: Reales Sitios de España. Patrimonio Nacional.
  • Lopes, Fernão (1735). Joze Pereira Bayam (ed.). Chronica del Rey D. Pedro I (in Portuguese). Lisbon: Lisboa Occidental.
  • Menéndez Pidal de Navascués, Faustino (1982). "La Casa Real de Castilla y León". Hidalguía (in Spanish). Vol. I. Series: Heráldica medieval española. Instituto Luis de Salazar y Castro.
  • Mutgé i Vives, Josefa (1997). "Relacions entre Alfons el Benigne de Catalunya-Aragó i Alfons IV de Portugal" (PDF). XV Congreso de Historia de la Corona de Aragón. Actas. Tomo II. Relaciones de la Corona de Aragón con los estados cristianos (siglos XII-XV) (in Catalan). Barcelona: Institució Milà y Fontanals. CSIC.: 477–492.
  • Rodrigues Oliveira, Ana (2010). Rainhas medievais de Portugal. Dezassete mulheres, duas dinastias, quatro séculos de História (in Portuguese). Lisbon: A esfera dos livros.
  • Salazar y Acha, Jaime de (2000). Centro de Estudios Políticos y Constitucionales (ed.). La casa del Rey de Castilla y León en la Edad Media (in Spanish). Colección Historia de la Sociedad Política, dirigida por Bartolomé Clavero Salvador (1st ed.). Madrid: Rumagraf S.A.
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λευκή_της_Καστίλης_(1319-1375)&oldid=9674488"