Ζαν-Μπατίστ Περονώ

Ζαν-Μπατίστ Περονώ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Jean-Baptiste Perronneau (Γαλλικά)
Γέννηση	1715; Παρίσι
Θάνατος	19 Νοεμβρίου 1783 ή 20 Νοεμβρίου 1782; Άμστερνταμ
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ζωγράφος; χαράκτης; εικαστικός καλλιτέχνης
Αξιοσημείωτο έργο	Catharine Elisabeth Metayer; Antoni Warin; Arent van der Waeyen
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Ζαν-Μπατίστ Περονώ (γαλλικά: Jean-Baptiste Perronneau), γεννήθηκε το 1715 στο Παρίσι και πέθανε το 1783 στο Άμστερνταμ, ήταν Γάλλος ζωγράφος και χαράκτης γνωστός για τις προσωπογραφίες του σε παστέλ.^[10]

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ζαν-Μπατίστ Περονώ γεννήθηκε στο Παρίσι. Ξεκίνησε την καριέρα του ως χαράκτης, με δασκάλους τον χαράκτη Λωράν Καρ και τον ζωγράφο Σαρλ-Ζοζέφ Νατουάρ. Γνωρίζουμε επίσης ότι εργάστηκε για τον χαράκτη Γκαμπριέλ Υκιέ, εκδότη και πωλητή εκτυπώσεων στο Παρίσι.

Από τη δεκαετία του 1740 ξεκίνησε την καριέρα του ως προσωπογράφος, χρησιμοποιώντας κυρίως λάδι σε καμβά και παστέλ. Εξέθεσε για πρώτη φορά στο Σαλόν του Παρισιού το 1746. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, επισκιάστηκε από τον Μωρίς Κεντέν ντε Λα Τουρ, του οποίου το στυλ ήταν πιο ζωηρό, αλλά οι μεταγενέστεροι έκριναν τον πιο νηφάλιο αλλά πιο διεισδυτικό Περονώ ως ισάξιό του. ^[11]

Λίγα χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια του Σαλόν του 1750, ένα περιστατικό τον έφερε σε αντίθεση με τον μεγάλο του αντίπαλο, Μωρίς Κεντέν ντε Λα Τουρ: όπως αφηγείται ο Ντιντερό, ο Λα Τουρ είχε παραγγείλει το πορτρέτο του στον Περονώ, ο οποίος παρουσίασε τον πίνακα, χωρίς να υποψιαστεί ότι ο Λα Τουρ, είχε δημιουργήσει κρυφά την αυτοπροσωπογραφία του. Μόλις τα δύο παστέλ εκτέθηκαν δίπλα-δίπλα, το έργο του καταξιωμένου καλλιτέχνη επισκίασε αυτό του νεαρού Περονώ και κέρδισε το βραβείο. Ο Ντιντερό θεώρησε ότι ήταν μια κακόβουλη αντιπαράθεση για να δείξει την ανωτερότητά του στην τεχνική και τον επέπληξε ότι «ταπείνωσε άσκοπα τον συνάδελφό του».^[12]

Το 1753 έγινε πλήρης μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής, παρουσιάζοντας τα πορτρέτα του συναδέλφου του ζωγράφου Ζαν-Μπατίστ Ουντρί και του γλύπτη Λαμπέρ-Σιγκισμπέρ Αντάμ, και τα δύο τώρα στο Μουσείο του Λούβρου.^[13]

Μετά το 1779, ο Περονώ σταμάτησε να εκθέτει στα Σαλόν του Παρισιού, και έπαψε να εργάζεται στην πρωτεύουσα. Τα πορτρέτα του αποκαλύπτουν ότι ταξίδεψε σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας: ιδιαίτερα στην Ορλεάνη, αλλά και στο Μπορντώ, την Τουλούζη και τη Λυών. Διάφοροι ιστορικοί θεωρούν ότι αιτία της απομάκρυνσής του ήταν η αντιπαλότητά του με τον ντε Λα Τουρ, επίσημο ζωγράφο πορτρέτων της αυλής των Βερσαλλιών, αλλά το γεγονός δεν έχει τεκμηριωθεί.

Στη συνέχεια ο Περονώ ταξίδευε συνεχώς σε όλη την Ευρώπη. Έτσι έφτασε στο Τορίνο και τη Ρώμη, το Αμβούργο, την Αγγλία, την Ισπανία, την Πολωνία, τη Ρωσία και την Ολλανδία.

Αρκετές δεκάδες πορτρέτα του καλλιτέχνη βρίσκονται σήμερα σε διάφορα μουσεία ή ιδιωτικές συλλογές στην Ευρώπη και την Αμερική. Αν και το έργο του είναι ιδιαίτερα διασκορπισμένο, οι δύο πιο σημαντικές δημόσιες συλλογές στη Γαλλία βρίσκονται στο Λούβρο στο Παρίσι και στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Ορλεάνης.

Ο Ζαν-Μπατίστ Περονώ πέθανε στις 19 Νοεμβρίου 1783 στο Άμστερνταμ ξεχασμένος από τους συγχρόνους του, σύμφωνα με τους βιογράφους του.^[14]

Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Περονώ, ζωγράφος της εποχής του ροκοκό, επέμενε στην ψυχολογία των χαρακτήρων του και μετέδωσε λίγο από το πνεύμα του Διαφωτισμού, όπως αποδεικνύεται από την εκφραστικότητα των προσώπων, τη ζωντάνια των βλεμμάτων, τα μισοχαμόγελα που απεικονίζει. Χρησιμοποίησε κυρίως παστέλ και τα λάδια. Σπάνιο για την εποχή του, στους πίνακές του εμφανίζονται γάτες σε πρώτο πλάνο, ως κατοικίδια. ^[15]Αναφέρεται ότι «τα παστέλ του Περονώ φαίνονται πάντα κάπως ημιτελή, ή αλλοιωμένα από τον χρόνο.....Μια παραπλανητική εντύπωση, γιατί μάλλον πρόκειται για σκόπιμη επιλογή στυλ και τεχνικής. Ο Περονώ αναζητά πάνω από όλα στιβαρότητα και δύναμη».^[16]

Σε αντίθεση με τον Κεντέν ντε Λα Τουρ, οι πελάτες του Περονώ δεν ήταν μέλη της αριστοκρατίας αλλά της αστικής τάξης (έμποροι ή τραπεζίτες) ή άνθρωποι της επιστήμης και των τεχνών.