Διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος

Διηπειρωτικος βαλλιστικός πύραυλος (ICBM) χαρακτηρίζεται οποιοσδήποτε πύραυλος μπορεί να πλήξει στόχο σε πολύ μεγάλη απόσταση (π.χ. και σε άλλη ήπειρο), εκτελώντας βαλλιστική τροχιά. Για την εκτόξευση τέτοιων πυραύλων χρησιμοποιούνται πολυφασικοί, συνήθως τριώροφοι, πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς εφοδιασμένοι με ηλεκτρονικό σύστημα αυτόματης κατεύθυνσης.

Το βλήμα αυτό ονομάζεται και βαλλιστικό βλήμα λόγω του ότι εκτοξευόμενο στην αρχή κατακόρυφα στη συνέχεια λαμβάνει την προς τον στόχο κατεύθυνση διαγράφοντας τόξο βαλλιστικής καμπύλης με την επίδραση της βαρύτητας.

Στην αρχή της κατασκευής τους τα βλήματα αυτά ονομάζονταν "απόλυτα όπλα" επειδή δεν υπηρχαν αντίστοιχα αποτελεσματικά όπλα αναχαίτισής των. Στην κατασκευή αυτών των όπλων ασχολήθηκαν εντατικά πρώτα οι μεγάλες δυνάμεις Ρωσία και ΗΠΑ τις οποίες ακολούθησαν και πολλές άλλες χώρες. Πρώτη η τότε Σοβιετική Ένωση ανακοίνωσε τον Αύγουστο του 1957 ότι κατέχει διηπειρωτικό βαλλιστικό βλήμα δυνάμενο να πλήξει με υδρογονοβόμβα οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη με πιθανή απόκλιση 10 χλμ που λαμβάνοντας υπόψη την επερχόμενη καταστροφή σε έκταση μπορεί και να θεωρηθεί αμελητέα.
Η ανακοίνωση εκείνη θεωρήθηκε στην αρχή ως καυχησιολογία των Σοβιετικών αλλά η εκτόξευση από μέρους των Αμερικανών δύο κατασκοπευτικών δορυφόρων και παράλληλων παρατηρήσεων των ίδιων από ειδικά ραντάρ που εγκατέστησαν σε επίκαιρα σημεία επί του τουρκικού εδάφους έπεισαν τις δυτικές δυνάμεις για την αλήθεια της σοβιετικής δήλωσης. Η προκληθείσα αυτή ανησυχία των δυτικών ήταν και η απαρχή ενός αγώνα ταχύτητας κατασκευής διηπειρωτικών βλημάτων με παράλληλη κατασκευή κατευθυνόμενων και τηλεκατευθυνόμενων βλημάτων αναχαίτισης αυτών όπου στις αρχές του 1960 εμφανίσθηκε και ο ελληνικός στρατός, στις εθνικές παρελάσεις, εφοδιασμένος με τέτοια αμυντικά όπλα γνωστότερα ως "Νίκη", "Ηρακλής" κλπ.