Δημήτρης Ραυτόπουλος
| Δημήτρης Ραυτόπουλος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1924 Πειραιάς |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά Αγγλικά Γαλλικά |
| Σπουδές | École pratique des hautes études |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δημοσιογράφος κριτικός λογοτεχνίας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Βραβείο «Διδώ Σωτηρίου» Εταιρείας Συγγραφέων (2008) Βραβεία Ακαδημίας Αθηνών (2017) |
Ο Δημήτρης Σπ. Ραυτόπουλος (γεν. Πειραιάς, 1924) είναι Έλληνας κριτικός της λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος.
Βίος και έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από τα εφηβικά του χρόνια αναμείχθηκε στις κινήσεις της πολιτικής νεολαίας της Αριστεράς. Το 1944 έγινε δεκτός στο Τμήμα Χημείας της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του λόγων πολιτικών διώξεων. Αρθρογραφούσε στο περιοδικό της ΕΠΟΝ Νέα Γενιά (1944–1945) και υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας του ΕΑΜ Ελεύθερη Ελλάδα (1946–1947).
Κατά την περίοδο 1947–1952, εξορίσθηκε στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Άγιο Ευστράτιο. Μετά τη χαλάρωση των μετεμφυλιακών μέτρων, εργάστηκε στις εφημερίδες Η Αυγή (1952–1967), Ελεύθερος, Ώρα (1955–1956). Μαζί με τον Κώστα Κουλουφάκο, τον Τίτο Πατρίκιο, τον Κώστα Πορφύρη κ.ά., συμμετείχε στη συντακτική ομάδα του περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης.
Κατά την περίοδο της Δικτατορίας (1967–1974), ο Ραυτόπουλος διέφυγε στη Γαλλία. Εκεί εργάστηκε ως συντάκτης στο Λεξικό Robert και συμμετείχε στο αφιέρωμα του περιοδικού Temps Modernes στην Ελλάδα το 1969, συνθέτοντας μία ανθολογία κειμένων από διωχθέντες συγγραφείς. Παρακολούθησε μαθήματα στην École Pratique des Hautes Études του Παρισιού. Ιδιαίτερα διαπλαστική για τις πολιτικές θέσεις του και για τη μετέπειτα ιδεολογική εξέλιξή του ήταν η φιλική σχέση του με τον Άρη Αλεξάνδρου, αποτέλεσμα της οποίας ήταν οι οξύτατες αντιδογματικές θέσεις του.
Μετά τη μεταπολίτευση, ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού Ηριδανός, το οποίο με τα αφιερώματά του πραγματοποίησε ανοίγματα προς νέες τάσεις της λογοτεχνίας. Παράλληλα, έγραφε επιφυλλίδες στην Αυγή (1977–1980) και εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Απογευματινή (1976–1981). Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων[1].
Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ραυτόπουλος θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της λογοτεχνικής κριτικής που εκπορεύθηκε από τις σοσιαλιστικές ιδέες, διατηρώντας αυτόν τον προσανατολισμό του ως το 1967[2]. Με τα κείμενά του στην Αυγή, στην Επιθεώρηση Τέχνης και σε άλλα ομόδοξα έντυπα, αναδείχθηκε σε έναν από τους δυναμικότερους και σημαντικότερους νέους βιβλιοκριτικούς και μελετητές σ΄ ένα μεγάλο μέρος της μεταπολεμικής περιόδου. Παρά τις πολιτικά φορτισμένες θέσεις του, απέφυγε συστηματικά τον δογματισμό. Υπήρξε διεισδυτικός, οξυδερκής, αιχμηρός στις τοποθετήσεις του και συχνά ήρθε σε σύγκρουση ακόμα και μέσα στον δικό του πολιτικό χώρο[3][4][5].
Το 1989, βραβεύθηκε για τη δημοσιογραφική του δουλειά από το Ίδρυμα Προαγωγής της Δημοσιογραφίας Αθανασίου Μπότση. Τιμήθηκε το 1997 με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής για το έργο του Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος. Το 2008, έλαβε το Βραβείο «Διδώ Σωτηρίου» της Εταιρείας Συγγραφέων, ενώ την ίδια χρονιά αναγορεύτηκε επίτιμος δρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Το 2014 έλαβε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του. Επίσης για το συνολικό του έργο, έλαβε το Βραβείο Δοκιμίου-Μελέτης του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών το 2017.
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δικά του έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Οι ιδέες και τα έργα. Αθήνα: Δίφρος. 1965.
- Τέχνη και εξουσία. Αθήνα: Καστανιώτης. 1985.
- Κρίσιμη λογοτεχνία. Αθήνα: Καστανιώτης. 1986.
- Σημεία στίξεως. Αθήνα: Στοχαστής. 1987.
- Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος. Αθήνα: Σοκόλης. 1996.
- Αναθεώρηση Τέχνης: Η Επιθεώρηση Τέχνης και οι άνθρωποί της. Αθήνα: Σοκόλης. 2006.
- Εμφύλιος και λογοτεχνία. Αθήνα: Πατάκης. 2012.
- Κριτική της κριτικής. Αθήνα: Gutenberg. 2017.
Μεταφράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μίτσελ, Μάργκαρετ (1954). Όσα παίρνει ο άνεμος. Αθήνα: Ρομάντσο.
- Άλλεν, Χέρβυ (1955). Αντόνιο Αντβέρσο. Αθήνα: Ρομάντσο.
- Γκράμσι, Αντόνιο (1974). Γράμματα από τη φυλακή. Αθήνα: Ηριδανός. (Με τη Φούλα Χατζιδάκη.)
- Βιάν, Μπορίς (1974). Φθινόπωρο στο Πεκίνο. Αθήνα: Εξάντας.
- Τουρνιέ, Μισέλ (1982). Παρασκευάς ή Η πρωτόγονη ζωή. Αθήνα: Πατάκης.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Ιστορία: Ιδρυτική διακήρυξη της 2ας Ιουλίου 1981». authors.gr. Εταιρεία Συγγραφέων. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2021.
- ↑ «Δημήτρης Ραυτόπουλος». biblionet.gr. ΒιβλιοNet. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2021.
- ↑ Ραυτόπουλος, Δημήτρης (Απρίλης-Μάης 1987). «Οι διανοούμενοι μπροστά στον ολοκληρωτισμό». Η λέξη (63-64): 299-310. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2021-04-18. https://web.archive.org/web/20210418180126/http://www.ekebi.gr/magazines/ShowImage.asp?file=36704&code=7485. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2021.
- ↑ Χρυσίνα, Νότα (21 Απριλίου 2017). «Δημήτρης Ραυτόπουλος: Τι προσδοκώ…». oanagnostis.gr. Ο Αναγνώστης. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2021.
- ↑ Πανταζόπουλος, Γιάννης (27 Οκτωβρίου 2017). «Δημήτρης Ραυτόπουλος: "Αν αυτό είναι αριστερά, δεν δέχομαι την ιδιότητα του αριστερού"». lifo.gr. LiFO. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2021.
Άλλη πηγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Α [λέξης] Ζ [ήρας], Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Αθήνα: Πατάκης. 2007. σελ. 1912.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος και η Επιθεώρηση Τέχνης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|