Γουλιέλμος του Μονμορανσύ-Τορέ
| Γουλιέλμος του Μονμορανσύ-Τορέ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Guillaume de Montmorency-Thoré (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1546 (περίπου) |
| Θάνατος | 1594 ή 1593[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Anne de Lalaing |
| Τέκνα | Madeleine de Montmorency, Dame de Montbron de Thore de Dangu[2] |
| Γονείς | Αν του Μονμορανσύ[2] και Μαγδαληνή της Σαβοΐας[2] |
| Οικογένεια | Οίκος του Μονμορανσύ |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Coronel General |
Ο Γουλιέλμος κόμης του Τορέ, γαλλ.: Guillaume de Montmorency, comte de Thoré, ( π. 1547 - π. 1593 ) ήταν Γάλλος ευγενής και στρατιωτικός διοικητής κατά τη διάρκεια των τελευταίων Γαλλικών Θρησκευτικών Πολέμων. Ο κόμης του Tορέ ήταν μεταξύ εκείνων των Καθολικών ευγενών, που θεωρούνταν ευγενικοί απέναντι στον Προτεσταντισμό, και ως εκ τούτου κατά τη Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου φοβόταν για τη ζωή του. Λίγο μετά τη σφαγή, καθώς η Γαλλία έπεσε ξανά στον εμφύλιο πόλεμο, ο Tορέ, χωρίς στρατιωτική εμπειρία και πρόθυμος να αποδείξει τον εαυτό του στρατιωτικά, εντάχθηκε στην πολιορκία της Λα Ροσέλζ.
Λίγο μετά την πολιορκία και το τέλος του τέταρτου θρησκευτικού πολέμου, ο Τορέ άρχισε να συνωμοτεί ενάντια στο στέμμα. Ήταν μεταξύ εκείνων, που οδήγησαν το μυαλό του φιλόδοξου Φραγκίσκου δούκα του Αλανσόν με την ιδέα της εξέγερσης υπέρ της αιχμάλωτης Ναβάρας και της ελευθερίας του Ερρίκου Α΄ δούκα του Κοντέ. Όταν αποκαλύφθηκε η συνωμοσία, ο Tορέ, του οποίου η εμπλοκή ήταν γνωστή, διατάχθηκε να συλληφθεί. Αυτός και ο αδελφός του Κάρολος κύριος του Μερύ κατέφυγαν στη Γερμανία, επιδιώκοντας να συγκεντρώσουν στρατό. Με επιτυχία σε αυτό το εγχείρημα, κρατήθηκαν μακριά από την επιστροφή λόγω της αιχμαλωσίας του αδελφού τους Φραγκίσκου του Μονμορανσύ, που φοβόντουσαν ότι θα εκτελείτο, αν εισέρχοντο ξανά στη Γαλλία. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, φοβούμενος τη μερίδα του Αλανσόν και επιθυμώντας να βεβαιωθεί για την πίστη του, ο βασιλιάς διέταξε την απελευθέρωση του Μονμορανσύ.
Ο Tορέ οδήγησε μία εμπροσθοφυλακή Γερμανών ιππέων (reiters) στη Γαλλία τον Οκτώβριο του 1575, ωστόσο η μικρή του δύναμη εξοντωθεί από τον Ερρίκο Α΄ δούκα του Γκιζ στη μάχη του Ντορμάν (Dormans). Παρά την απώλεια αυτή, η κύρια μισθοφορική δύναμη εισέβαλε στη Γαλλία στις αρχές του 1576, και σε συνδυασμό με τη διαφυγή του Αλανσόν από την αυλή, το στέμμα θα πιεστεί στην ευνοϊκή Ειρήνη του Moνσιέ (Μοnsieur).
Πρώιμη ζωή και καταγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γουλιέλμος κόμης του Τορέ ήταν ο πέμπτος γιος του Aν του Μονμορανσύ και της Mαγδαληνής της Σαβοΐας. [3] Ο Αν, η ευνοούμενος του Ερρίκου Β΄ της Γαλλίας είχε φέρει στην οικογένεια απίστευτη επιρροή και συσσώρευση προνομίων. [4] Ο πρώτος του γιος Φραγκίσκος του Μονμορανσύ κληρονόμησε τον δουκικό του τίτλο και ήταν Στρατάρχης της Γαλλίας . [3] Ο δεύτερος γιος του Ερρίκος Α΄ του Νταμβίλ έγινε επίσης Στρατάρχης και στη συνέχεια Κοντόσταυλος της Γαλλίας. Κληρονόμησε τη διακυβέρνηση του Λανγκεντόκ από τον πατέρα του, ένα αξίωμα που κατείχε το διάστημα 1563-1614. [5] Ο τρίτος γιος του Κάρολος του Μερύ έγινε Ναύαρχος της Γαλλίας. [3]
Ο Tορέ νυμφεύτηκε για πρώτη φορά τη Λεονόρ ντ'Υμιέρ το 1561, ωστόσο αυτή απεβίωσε το 1563. Έπειτα νυμφεύτηκε την Aνν του Λαλαίνγκ το 1581. [6]
Βασιλεία του Καρόλου Θ΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την απόπειρα θανάτωσης του Κολινύ, ο βασιλιάς ήρθε στο σπίτι του για να τον συναντήσει. Ο Tορέ ήταν μεταξύ των ευγενών, που συνόδευσαν τον βασιλιά για να αξιολογήσουν την κατάσταση του Κολινύ και να τον διαβεβαιώσουν ότι θα απονεμηθεί δικαιοσύνη. [7] Αργότερα ένα αίτημα ήρθε στην Αυλή από τον τραυματισμένο Κολινύ ζητώντας έναν φύλακα, που να προστατεύει το σπίτι του. Μετά από σύσταση του Ερρίκου (Γ΄) δούκα του Ανζού, ο Κοσέν (Cosseins) επιλέχθηκε για να ηγηθεί της φρουράς. Το μίσος του Κοσέν για τον Κολινύ ήταν γνωστό, και ο Tορέ παρατήρησε συβιλλικά στον αγγελιοφόρο, που είχε ζητήσει τον φύλακα, ότι «δεν θα μπορούσες να φυλάς χειρότερο εχθρό». [8] Το πρωί της σφαγής του Αγίου Βαρθολομαίου, ο Κλοντ Μαρσέλ προειδοποίησε τον Τορέ να μείνει μακριά από τους δρόμους και να κρατηθεί στην κατοικία του, αν ήθελε την ασφάλειά του, καθώς «δεν ήταν καλή ημέρα για το σπίτι του». [9] Ο Tορέ φοβόταν για τη ζωή του καθ' όλη τη διάρκεια των ημερών της σφαγής, που εκτυλίχθηκε στην πόλη. [10]
Με τον εμφύλιο πόλεμο που γρήγορα ακολούθησε στον απόηχο της σφαγής, καθώς οι προτεσταντικές κοινότητες στο νότο απέσυραν την υπακοή τους στο στέμμα, ο Tορέ και ο αδελφός του Mερύ ήθελαν να κερδίσουν τη στρατιωτική τους φήμη και έσπευσαν να συμμετάσχουν στην πολιορκία της Λα Ροσέλ. [11]
Συνωμοσία κακού περιεχομένου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Tορέ ήταν ένας από τους κύριους υποκινητές της συνωμοσίας των Δυσαρεστημένων (Malcontent). Αυτός και ο Ερρίκος δούκας του Τουρέν γέμισαν το κεφάλι του Αλανσόν με σκευωρίες και συνωμοσίες. Οι φήμες άρχισαν να στροβιλίζονται στην Αυλή ότι ο Aλανσόν ήταν σε ένωση με τον Γουλιέλμο Α΄ πρίγκιπα της Οράγγης. Μία δύναμη που συγκεντρώθηκε για να απομακρύνει τους πρίγκιπες από τον κατ' οίκον περιορισμό τους στην Αυλή, στον οποίο είχαν τεθεί μετά τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, ωστόσο δεν είχε επιτυχία στην προσπάθειά της. Ο Tορέ ήταν ύποπτος ότι είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην απόπειρα. Αφού προσπάθησε για δεύτερη φορά να ελευθερώσει τους πρίγκιπες, διατάχθηκε η σύλληψη τού Thοτέ. [12]
Έχοντας επίγνωση των εντολών για τη σύλληψή του, ο Tορέ διέφυγε στη Γερμανία το 1574 με τους Mερύ και Κοντέ να κατευθύνονται στο Στρασβούργο. [13]
Η βασιλεία του Ερρίκου Γ΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εισβολή στη Γαλλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φραγκίσκος του Μονμορανσύ, ο οποίος είχε συλληφθεί λίγο μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας, παρά την περιορισμένη εμπλοκή του, παρέμεινε φυλακισμένος, καθώς υπήρχε η ελπίδα ότι η αιχμαλωσία του θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να πιέσουν τον Tορέ και τον Mερύ να επιστρέψουν από τη Γερμανία. [14] Ωστόσο, για να κατευνάσει τον Αλανσόν και να τον αποσπάσει από τη συνωμοσία, θεωρήθηκε απαραίτητο να απελευθερωθεί ο Moνμορανσύ από τη Βαστίλη στα τέλη του 1575, αφαιρώντας την απειλή που κρέμονταν πάνω από το κεφάλι του Tορέ. [15] Μετά τη λήψη αυτής της είδησης, ο Tορέ εισήλθε ξανά στη Γαλλία τον Οκτώβριο του 1575 ως επικεφαλής μίας εμπροσθοφυλακής 2000 ιππέων (reiters), κατεβαίνοντας στην περιοχή της Καμπανίας, όπου τον συνάντησε ο Γκιζ επικεφαλής ενός στρατού 10.000. [15] Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης του στέμματος, ο Γκιζ αναγκάστηκε να βασιστεί στα δικά του κεφάλαια για να προετοιμάσει τις άμυνές του. Τον έσυρε επιτυχώς στη μάχη στο Ντορμάν (Dormans), όπου νίκησε τη μισθοφορική εμπροσθοφυλακή του Tορέ. [16] Η απώλεια ωστόσο δεν θα άλλαζε την παλίρροια του πολέμου, με την κύρια δύναμη του Καζιμίρ να εισέρχεται στη Γαλλία τον Ιανουάριο του 1576 και να χαράσσει ένα μονοπάτι μέσω της Καμπανίας. [17] Ο βασιλιάς αναγκάστηκε να συμφωνήσει με τις απαιτήσεις των Δυσαρεστημένων στο Διάταγμα του Μπωλιέ (Beaulieu) τον Μάιο του ίδιου έτους. [18]
Μετέπειτα εμφύλιοι πόλεμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1576 ο Tορέ βρέθηκε σε μία σφοδρή δικαστική διαμάχη με τον πρώην κουνιάδο του, τον κυβερνήτη του Περόν Υμιέρ που στράφηκε στον Γκιζ για βοήθεια στη διαμάχη τους. [6] Το επόμενο έτος, καθώς ξεκίνησε για άλλη μία φορά ο εμφύλιος πόλεμος, πολλοί από τους Πολιτικούς βρέθηκαν να απομακρύνονται από την εξέγερση. Ο Tορέ έφερε νέα για τη Συνθήκη του Μπερζεράκ, που έφερε τον σύντομο πόλεμο κοντά στον Μπελεγκάρντε και τον Mερύ, που επρόκειτο να αντιμετωπίσουν στη μάχη στο Μονπελιέ. [19]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00079906.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Ward, Prothero & Leathes 1911.
- ↑ Harding 1978, σελ. 34-35.
- ↑ Harding 1978, σελ. 224.
- ↑ 6,0 6,1 Carroll 1998, σελ. 162.
- ↑ Baird 1880, σελ. 441.
- ↑ Baird 1880, σελ. 452.
- ↑ Diefendorf 1991, σελ. 170.
- ↑ Carroll 1998, σελ. 137.
- ↑ Holt 2002, σελ. 29.
- ↑ Holt 2002.
- ↑ Sutherland 1980, σελ. 222.
- ↑ Holt 2002, σελ. 56.
- ↑ 15,0 15,1 Holt 2002, σελ. 57.
- ↑ Carroll 1998, σελ. 160.
- ↑ Salmon 1975, σελ. 198.
- ↑ Carroll 1998, σελ. 161.
- ↑ Salmon 1975, σελ. 203.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Baird, Henry (1880). History of the Rise of the Huguenots: Vol 2 of 2. Hodder & Stoughton.
- Carroll, Stuart (1998). Noble Power during the French Wars of Religion: The Guise Affinity and the Catholic Cause in Normandy. Cambridge University Press.
- Diefendorf, Barbara (1991). Beneath the Cross: Catholics and Huguenots in Sixteenth-Century Paris. Oxford University Press.
- Harding, Robert (1978). Anatomy of a Power Elite: the Provincial Governors in Early Modern France. Yale University Press.
- Holt, Mack (2002). The Duke of Anjou and the Politique Struggle During the Wars of Religion. Cambridge University Press.
- Salmon, J.H.M (1975). Society in Crisis: France during the Sixteenth Century. Metheun & Co.
- Sutherland, Nicola (1980). The Huguenot Struggle for Recognition. Yale University Press.
- Ward, A.W., επιμ. (1911). The Cambridge Modern History. XIII. Cambridge University Press.
|