Γκασπάρ ντε Κράγιερ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γκασπάρ ντε Κράγιερ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Gaspar de Crayer (Ολλανδικά)[1]
Γέννηση18  Νοεμβρίου 1584[2][3][4]
Αμβέρσα[1][5]
Θάνατος27  Ιανουαρίου 1669[6][7][8]
Γάνδη[9]
Χώρα πολιτογράφησηςΚάτω Χώρες των Αψβούργων
Ιδιότηταζωγράφος[10][1][11]
Κίνημαμπαρόκ[9]
Είδος τέχνηςέργο ιστορικής θεματολογίας[1] και πορτραίτο[1]
Καλλιτεχνικά ρεύματαμπαρόκ[9]
Σημαντικά έργαThe adoration of the shepherds, The descent from the cross και The resurrection of Christ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Γκασπάρ ντε Κράγιερ (φλαμανδικά: Gaspar de Crayer επίσης γνωστός ως Jasper de Crayer, Gaspard de Crayer και Caspar de Crayer (18 Νοεμβρίου 1582 - 27 Ιανουαρίου 1669) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος γνωστός για τα πολυάριθμα αντιμεταρρυθμιστικά έργα του για Αγία Τράπεζα και τα πορτρέτα του. Ήταν ο ζωγράφος της Αυλής των ηγεμόνων της ιστορικής περιοχής της Νότιας Ολλανδίας και εργάστηκε στις μεγάλες πόλεις της Φλάνδρας, όπου βοήθησε στη διάδοση του ύφους του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς.[12][13]

Ο Φίλιππος Δ΄ με πανοπλία παρέλασης (1605–1665)

Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γκασπάρ ντε Κράγιερ γεννήθηκε στην Αμβέρσα, γιος του Γκασπάρ ντε Κράγιερ του πρεσβύτερου, ζωγράφου διακοσμήσεων, εικονογράφου και εμπόρου έργων τέχνης.[14] Πιστεύεται ότι διετέλεσε μαθητής του Ράφαελ Κόξι, ζωγράφου της Αυλής των ηγεμόνων των ισπανικών Κάτω Χωρών Αλβέρτου Ζ΄, Αρχιδούκα της Αυστρίας και της Ισαβέλλας Κλάρας Ευγενίας.[15] Αντί να παραμείνει στην Αμβέρσα, αναζήτησε την τύχη του στις Βρυξέλλες, όπου έγινε Δάσκαλος στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά το 1607. Διετέλεσε επικεφαλής της Συντεχνίας από το 1611 ως το 1616 και έγινε μέλος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης κατά την περίοδο 1626 - 1627.

Παρά το ότι απέκτησε υψηλή κοινωνική θέση στις Βρυξέλλες, ο ντε Κράγιερ δεν έχασε την επαφή του με τη γενέτειρά του Αμβέρσα. Ήταν, ιδιαίτερα, φίλος και συνεργάτης με τον έμπορο έργων τέχνης Ματάις Μούσσον (Matthijs Musson 1600-1678), ο οποίος ήταν επίσης πάτρονάς του και του εξασφάλιζε παραγγελίες.[13] Στις 17 Φεβρουαρίου 1613 ο ντε Κράγιερ νυμφεύτηκε την Καταρίνα Γιάνσενς.[14]

Εργάστηκε στις Βρυξέλλες για λογαριασμό των τότε ηγεμόνων τους, Αλβέρτο και Ισαβέλλα, Καρδινάλιο - Ινφάντη Φερδινάνδο της Αυστρίας και Αρχιδούκα Λεοπόλδο - Γουλιέλμο της Αυστρίας. Διατηρούσε μεγάλο εργαστήριο, το οποίο κατασκεύαζε πορτρέτα ατόμων των ηγέτιδων τάξεων της πόλης και, παράλληλα, πολλούς πίνακες για την Αγία Τράπεζα για ναούς τόσο στη Φλάνδρα όσο και στο εξωτερικό, περιλαμβανομένων Γερμανίας και Ισπανίας. Το 1647 έλαβε παραγγελία από τον Ολλανδό αρχιτέκτονα Γιάκομπ φαν Κάμπεν () να βοηθήσει στη διακόσμηση του ανακτόρου Huis ten Bosch (= (ολλ.) σπίτι στο δάσος) του ηγεμόνα της πόλης Φρειδερίκου - Ερρίκου, πρίγκηπα της Οράγγης, στη Χάγη. Στο εργαστήριό του εκπαίδευσε μεγάλο αριθμό μαθητών κατά το χρονικό διάστημα 1610 - 1661.[13]

Εργάστηκε, επίσης, στη Γάνδη, όπου δημιούργησε εικόνες για την Αγία Τράπεζα και διαδραμάτισε μείζονα ρόλο στον συντονισμό κατασκευής των μνημειακών διακοσμήσεων της θριαμβευτικής εισόδου του Καρδιναλίου - Ινφάντη στην πόλη το 1635.[13] Τελικά μετακόμισε στη Γάνδη για τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του.[15]

Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Άγιος Βενέδικτος υποδέχεται τον Τοτίλα, βασιλέα των Οστρογότθων

Ο ντε Κράγιερ ζωγράφιζε κυρίως πορτρέτα της άρχουσας τάξης και αντιμεταρρυθμιστικές εικόνες για Αγία Τράπεζα για τις τοπικές και εκκλησίες του εξωτερικού. Οι πρώτες του δημιουργίες ακολουθούν τις τάσεις των παραδόσεων του 16ου αιώνα των καλλιτεχνών της Αμβέρσας, όπως οι Μέρτεν ντε Φος και Χέντρικ ντε Κλερκ. Τυπικά χαρακτηριστικά του ύφους αυτού είναι η αφύσικη προοπτική και η συσσώρευση μεγάλων μορφών από ξύλο στο προσκήνιο.[13] Από το 1618 περιήλθε στην επιρροή του Ρούμπενς. Ο βαθμός με τον οποίο δανειζόταν μοτίβα από τον Ρούμπενς υποδεικνύει ότι είχε κάποιας μορφής συμβόλαιο με το εργαστήριο του Ρούμπενς, καθώς ορισμένα μοντέλα μπορούσε να τα έχει δει μόνον εκεί.[15] Η επιρροή αυτή είναι εμφανής στην περισσότερο "μνημειακή" απεικόνιση των μορφών σε καλύτερα ισορροπημένες συνθέσεις.[13] Μέχρι το 1630 ο ντε Κράγιερ ακολουθούσε το ύφος της κλασικιστικής περιόδου του Ρούμπενς. Το έργο "Η διακωμώδηση του Ιώβ" (1619, Μουσείο των Αυγουστίνων, Τουλούζη) αποτελεί παράδειγμα αυτού του ύφους.

Από τότε, όμως, το έργο του είναι περισσότερο επηρεασμένο από τον Άντονι βαν Ντάικ, του οποίου οι συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία των θρησκευτικών θεμάτων ταίριαζε καλύτερα στην ευαισθησία του.[15] Το έργο του έγινε περισσότερο δυναμικό ως σύλληψη. Επηρεάστηκε, επίσης, από τη σειρά πορτρέτων του βαν Ντάικ στη δημιουργία των Icones Principum Virorum, μιας συλλογής από πορτρέτα ηγετικών προσωπικοτήτων της εποχής του βαν Ντάικ.

Μεταξύ 1638 και 1648 οι συνθέσεις του ντε Κράγιερ εμφανίζουν ελαφρότερη τονικότητα και οι μορφές του γίνονται πιο ήπιες και περισσότερο συναισθηματικές στην εμφάνιση.[15] Αυτό ίσως να οφείλεται στην επιρροή των κατοπινών έργων του Ρούμπενς.[13] Τα έργα του εμφανίζουν, επίσης, επιρροές από τους Βενετούς καλλιτέχνες του 16ου αιώνα, ιδιαίτερα των Τιτσιάνο και Πάολο Βερονέζε.[15] Εν τούτοις, ντε Κράγιερ ουδέποτε επισκέφθηκε την Ιταλία και μελέτησε το έργο των Ιταλών δημιουργών μέσω του Αγκοστίνο Καρράτσι.

Την περίοδο των δεκαετιών 1650 και 1660 το έργο του ντε Κράγιερ γίνεται περισσότερο συναισθηματικά φορτισμένο και δραματικό, μέσω της χρήσης σχετικά μεγάλου αριθμού μορφών σε διαφορετικά επίπεδα στον χώρο της εικόνας. Κατά την τελευταία αυτή περίοδο το εργαστήριό του παράγει μεγάλο αριθμό έργων και η αρχικά πλούσια και θερμή χρωματική του παλέτα γίνεται ολοένα και πιο μουντή.[13]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σπουδή στην κεφαλή Μαυριτανού
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 «Крайер, Гаспар» (Ρωσικά)
  2. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. Ανακτήθηκε στις 8  Μαρτίου 2018.
  3. ↑ Biografisch Portaal. Ανακτήθηκε στις 8  Μαρτίου 2018.
  4. ↑ Άντριου Μπελ: «Encyclopædia Britannica» (Βρετανικά αγγλικά) Encyclopædia Britannica Inc.. Ανακτήθηκε στις 8  Μαρτίου 2018.
  5. ↑ διάφοροι συγγραφείς: «Allgemeine Deutsche Biographie» (Γερμανικά) Duncker & Humblot. Λειψία. 1875.
  6. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6mp5wcw. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  7. ↑ «Benezit Dictionary of Artists» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00044210. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  8. ↑ «Crayer, Gaspar [Caspar] de» 12  Ιανουαρίου 2018.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Adolphe Siret: «Crayer, Caspar de» (Γερμανικά) 1876. σελ. 571–573.
  10. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/58783. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  11. ↑ www.museabrugge.be/collection/work/id/0000_GRO0404_I. Ανακτήθηκε στις 29  Απριλίου 2024.
  12. ↑ Gaspar de Crayer at the Netherlands Institute for Art History (Ολλανδικά)
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 13,6 13,7 Hans Vlieghe. "Crayer, Gaspar de." Grove Art Online. Oxford Art Online Oxford University Press, Web 4 Φεβρουαρίου 2015.
  14. ↑ 14,0 14,1 Gaspard DE CRAYER, Caritas Romana Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. at Gallerie Jan de Maere
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 Matthias Depoorter, Gaspar de Crayer Αρχειοθετήθηκε 2014-11-11 στο Wayback Machine. at barokinvlaanderen

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γκασπάρ_ντε_Κράγιερ&oldid=8866644"