Γιώργος Κατρούγκαλος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 04/07/2018.
Γιώργος Κατρούγκαλος
Υπουργός Εξωτερικών
Περίοδος
15 Φεβρουαρίου 2019 – 9 Ιουλίου 2019
ΑναπληρωτήςΣία Αναγνωστοπούλου
ΠροκάτοχοςΑλέξης Τσίπρας
ΔιάδοχοςΝίκος Δένδιας
Αναπληρωτής Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ελλάδας
Περίοδος
5 Νοεμβρίου 2016 – 15 Φεβρουαρίου 2019
ΠρωθυπουργόςΑλέξης Τσίπρας
ΠροκάτοχοςΝίκος Ξυδάκης
ΔιάδοχοςΣία Αναγνωστοπούλου
Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Περίοδος
23 Σεπτεμβρίου 2015 – 5 Νοεμβρίου 2016
ΠρωθυπουργόςΑλέξης Τσίπρας
ΠροκάτοχοςΔημήτρης Μουστάκας
ΔιάδοχοςΈφη Αχτσιόγλου
Περίοδος
17 Ιουλίου 2015 – 28 Αυγούστου 2015
ΠρωθυπουργόςΑλέξης Τσίπρας
ΠροκάτοχοςΠάνος Σκουρλέτης
ΔιάδοχοςΔημήτρης Μουστάκας
Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης
Περίοδος
27 Ιανουαρίου 2015 – 17 Ιουλίου 2015
ΠρωθυπουργόςΑλέξης Τσίπρας
ΠροκάτοχοςΚυριάκος Μητσοτάκης (ως Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης)
Θεόφιλος Λεονταρίδης (ως Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών)
ΔιάδοχοςΧριστόφορος Βερναρδάκης
Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου
Περίοδος
20 Σεπτεμβρίου 2015 – 22 Απριλίου 2023
Ευρωβουλευτής
Περίοδος
2 Ιουλίου 2014 – 27 Ιανουαρίου 2015
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση27 Μαρτίου 1963 (1963-03-27) (61 ετών), Αθήνα, Ελλάδα
Εθνότητα Έλληνας
Υπηκοότητα Ελλάδα
Πολιτικό κόμμαΣΥΡΙΖΑ
ΣύζυγοςΊρις Αδαμοπούλου
Παιδιά2 κόρες
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πανεπιστήμιο Παντεόν-Σορμπόν[1]
ΕπάγγελμαΔικηγόρος, Συνταγματολόγος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Ο Κατρούγκαλος με τη Μαρία Σπυράκη

Ο Γιώργος Κατρούγκαλος (Αθήνα, 27 Μαρτίου 1963) είναι Έλληνας συνταγματολόγος και πολιτικός, καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου (IACL) και δικηγόρος[2], πρώην υπουργός, ευρωβουλευτής και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Από τις 5 Απριλίου 2024 είναι Ανεξάρτητος Εμπειρογνώμονας (Εισηγητής) του ΟΗΕ για μια πιο δίκαιη και δημοκρατική διεθνή τάξη[3].

Διετέλεσε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (2 Ιουλίου 2014 - 27 Ιανουαρίου 2015), αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης (27 Ιανουαρίου 2015 - 17 Ιουλίου 2015), υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (17 Ιουλίου 2015 - 28 Αυγούστου 2015 & 23 Σεπτεμβρίου 2015 - 5 Νοεμβρίου 2016), αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις (5 Νοεμβρίου 2016 - 15 Φεβρουαρίου 2019) και υπουργός Εξωτερικών (15 Φεβρουαρίου 2019 - 9 Ιουλίου 2019).

Στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, εκλέχθηκε βουλευτής Μεσσηνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανανέωσε τη θητεία του στις εκλογές του Ιουλίου 2019, αυτήν τη φορά στην περιφέρεια Β1' Βόρειου Τομέα Αθηνών. Στις εκλογές του Μαΐου 2023 αποσύρθηκε από την εκλογική μάχη τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές, λόγω μιας δήλωσης του σχετικής με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση του 2016.

Σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας από το 1980 έως το 1985 και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Paris Ι Panthéon-Sorbonne.

Είναι κάτοχος D.E.A. Δημοσίου Δικαίου του Πανεπιστημίου Paris Ι Panthéon-Sorbonne (1986) και διδακτορικού (Phd) (1990) με τίτλο "Η κρίση νομιμοποίησης της ελληνικής δημόσιας διοίκησης" και βαθμό "άριστα".

Επαγγελματική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εργάσθηκε ως δικηγόρος με ειδίκευση σε θέματα δικαιωμάτων, δημοσίου και εργατικού δικαίου και ήταν νομικός σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας (1994, 1997-2002). Ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου, Ίδρυμα Θ. και Δ. Τσάτσου, Νομικός Σύμβουλος σε αρκετά νομικά πρόσωπα του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και Μεσολαβητής του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ). To 1998 συμμετείχε συμβουλευτικά, ως αλλοδαπός εμπειρογνώμων, στη διαδικασία κατάρτισης του νέου Αλβανικού Συντάγματος, την έκδοση του οποίου στα ελληνικά επιμελήθηκε μαζί με τον καθηγητή Δημήτρη Θ. Τσάτσο.

Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Τρίτη Επιτροπή (Δικαιωμάτων) της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (2000-2003) και ήταν μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Υπουργείου Εξωτερικών για την κατάρτιση του Σχεδίου Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει εργασθεί ως διεθνής εμπειρογνώμονας για θέματα θεσμών και δικαιωμάτων στο Ουζμπεκιστάν (1997, 2005), FYROM (2000), Σλοβακία (2004), Συρία (2003), Αρμενία (2004). Κατά την περίοδο 2002-2003 διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος της ανώνυμης εταιρίας του δημοσίου «Επαγγελματική Κατάρτιση Α.Ε.», η οποία έχει ως αντικείμενο την προώθηση ενεργών πολιτικών κατάρτισης.

Την ίδια περίοδο ήταν μέλος του Συμβουλίου του CEDEFOP, του Οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αρμοδιότητα στον τομέα της επαγγελματικής κατάρτισης. Ήταν, επίσης, ιδρυτικό μέλος και μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNICEF. Είναι μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων και της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου. Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής ή δώσει διαλέξεις ως προσκεκλημένος ομιλητής στα πανεπιστήμια New York University, Roskilde, Columbia, Humboldt, Tilburg, Groningen, London School of Economics, University of Oxford, Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Φλωρεντίας, UNAM και στην Εθνική Νομική Σχολή του Ν. Δελχί. Από το 2002 είναι καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Πολιτική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νεανικά Χρόνια και Αντιμνημονιακή Περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Σε ηλικία 15 ετών οργανώνεται στην ΚΝΕ και εκλέγεται Πρόεδρος του δεκαπενταμελούς συμβουλίου του (δημόσιου) σχολείου του, της Ιωνιδείου Πρότυπης Σχολής.

Στα φοιτητικά του χρόνια ήταν από τα κεντρικά στελέχη της Πανσπουδαστικής.

Εκλέχθηκε Γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής και, αργότερα, κατά τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Γαλλία, Πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών Παρισιού («Ένωσις των εν Παρισίοις Ελλήνων Σπουδαστών», ΕΠΕΣ)[4][5].

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, δραστηριοποιήθηκε στους νομικούς και κοινωνικούς αγώνες για την υπεράσπιση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μέσα από τις γραμμές της Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις Ελευθερίες, της Συντονιστικής Επιτροπής της οποίας υπήρξε μέλος[6][7].

Στο πλαίσιο αυτό, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στους δικαστικούς αγώνες κατά της εγκατάστασης πανοπτικών συστημάτων παρακολούθησης, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, τόσο κατά του συστήματος C4I[8] όσο και της παρακολούθησης με αερόπλοιο «Ζέπελιν» του δημόσιου χώρου, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004[9].

Την περίοδο των μνημονίων άσκησε δριμεία κριτική επί των σχετικών πολιτικών,  με επιστημονική αρθρογραφία [10][11][12], με άσκηση ενδίκων μέσων στα εθνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια,[13] αλλά και συμμετοχή στον «αγώνα των πλατειών».[14]

Το 2014 ο Γιώργος Κατρούγκαλος εκλέχθηκε βουλευτής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο Ευρωκοινοβούλιο ήταν μέλος της ομάδας Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά - Βόρεια Πράσινη Αριστερά (GUE/NGL). Ήταν συντονιστής της ομάδας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Επιτροπή Συνταγματικών θεμάτων.

Συμμετοχή στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, ο Γιώργος Κατρούγκαλος ανέλαβε αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, και από τον Ιούλιο υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 εξελέγη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Μεσσηνία και ανέλαβε εκ νέου το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Εισηγήθηκε στη Βουλή το νόμο 4387/2016 "Ενιαίο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας - Μεταρρύθμιση ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού συστήματος”, ο οποίος ενοποίησε το ασφαλιστικό σύστημα, καθιερώνοντας ένα ενιαίο ασφαλιστικό ταμείο, τον ΕΦΚΑ, και κοινούς κανόνες εισφορών και συντάξεων για όλους τους εργαζόμενους.

Στις 5 Νοεμβρίου του 2016 ανέλαβε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών[15] και στις 15 Φεβρουαρίου 2019 ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών,[16] αξίωμα που διατήρησε μέχρι τον Ιούλιο του 2019.

Κοινοβουλευτική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 εξελέγη βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογική περιφέρεια Β1' Βόρειου Τομέα Αθηνών.[17]

Υπήρξε Γενικός Εισηγητής της Πλειοψηφίας για την αναθεώρηση του Συντάγματος στην ΙΣτ’ Βουλευτική Περίοδο και Εισηγητής της Μειοψηφίας στην Θ’ Αναθεωρητική Βουλή. Στην Βουλή αυτή εκλέχθηκε Α’ Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας. Είναι Τομεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Μόνιμης Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων και της Υποεπιτροπής παρακολούθησης της εφαρμογής των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Συμμετέχει στις Διακοινοβουλευτικές Επιτροπές Φιλίας με τις χώρες: Δανία, Κίνα, Κούβα, Κουβέιτ, Λιβύη, Ρωσία, Φινλανδία.

Η Βουλή των Ελλήνων αποφάσισε την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Γιώργου Κατρούγκαλου στις 4 Ιουλίου 2018, ύστερα από αίτημα του ίδιου του υπουργού, με σκοπό τη διερεύνηση υπόθεσης, που αφορούσε απιστία σχετικά με την υπηρεσία από κοινού και κατ΄ εξακολούθηση, συνολικής αξίας άνω των 500.000 ευρώ, σε βάρος του ελληνικού Δημοσίου.[18] Η υπόθεση αφορούσε τη διερεύνηση τυχόν ευθυνών των μελών της Επιτροπής Ερευνών του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου σχετικά με τον επαρκή έλεγχο είσπραξης κατά τα έτη 2010-2012 των οφειλόμενων εισφορών των μελών του διδακτικού προσωπικού του ιδρύματος. Η κατηγορία κρίθηκε παντελώς αβάσιμη και τέθηκε στο αρχείο με το απαλλακτικό βούλευμα με αριθμό 147/2020 του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Ροδόπης

Δραστηριότητα στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 2019 συμμετέχει στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης ως επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου εκλέχθηκε αντιπρόεδρος της “Ενωμένης Ευρωπαϊκής Αριστεράς” (Unified European Left). Το Μάρτιο του 2022 εκλέχθηκε ομόφωνα Πρόεδρος της Ομάδας. Είναι η πρώτη φορά που Έλληνας εκλέγεται επικεφαλής πολιτικής ομάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης ή στο Ευρωκοινοβούλιο. Επίσης είναι:

  • Μέλος της Επιτροπής Πολιτικών Υποθέσεων,
  • Μέλος της Υποεπιτροπής Μέσης Ανατολής και Αραβικών χωρών,
  • Αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Νομικών Υποθέσεων και Δικαιωμάτων, της Υποεπιτροπής Δικαιωμάτων και της Υποεπιτροπής Εφαρμογής των Αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου,
  • Το 2021 εξελέγη ομόφωνα Πρόεδρος της Υποεπιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη Μέση Ανατολή και τον Αραβικό Κόσμο.
  • Επιτροπή Κανονισμού (ex officio ως Πρόεδρος Πολιτικής Ομάδας)
  • Επιτροπή Monitoring (ex officio ως Πρόεδρος Πολιτικής Ομάδας)
  • Υποεπιτροπή για τις Συγκρούσεις μεταξύ κρατών μελών (ex officio ως Πρόεδρος Πολιτικής Ομάδας)

Ευρωκοινοβουλευτική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μέλος της Επιτροπής Μεταφορών και Τουρισμού (2014-2015)
  • Μέλος της Επιτροπής Συνταγματικών θεμάτων (2014-2015)
  • Συντονιστής της Ομάδας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς
  • Μέλος της Αποστολής για τον συντονισμό των σχέσεων Αλβανίας - Ευρωπαϊκής Ένωσης (2014-2015)

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες.

Συγγραφικό έργο (Επιλογή)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ανισότητες και Δίκαιο, Alexandria, Athens, 2014.
  • The (Dim) Perspectives of the European Social Citizenship. Jean Monnet Working Paper Nr. 05/07, NYU School of Law, New York 2007.
  • Southern European welfare states. Problems, challenges and prospects. (with G. Lazaridis.) Palgrave Macmillan, 2003.
  • Constitution, Law and Rights in the Welfare State ... and beyond, first edition Forlaget Samfundsokonomi & Plaenlaegning, Roskilde, 1995, second edition A. Sakkoulas, Athens, 1998,
  • The South European Welfare Model. The Greek Welfare State, in Search of an Identity. In: Journal of European Social Policy February, Band 6, Nr. 1, 1996, S. 39-60.

Τιμητικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχει παρασημοφορηθεί με το Μεγαλόσταυρο του Πρίγκιπα Ερρίκου του Θαλασσοπόρου της Πορτογαλίας και το Μεγαλόσταυρο της Εθνικής Τάξης του Λιβάνου. Είναι Επίτιμο Μέλος του Οργανισμού Εξωτερικής Πολιτικής.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2019.
  2. ↑ «ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ». www.hellenicparliament.gr. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2016. 
  3. ↑ United Nations Human Rights Council. «Appointments at the 55th session of the Human Rights Council». 
  4. ↑ «Οι φοιτητές που έγιναν υπουργοί. Ο Φίλης με ντουντούκα, ο Σκουρλέτης, ο Βορίδης απολογούμενος, ο δυναμικός Χουλιαράκης και ο νεαρός Κατρούγκαλος σε θέση μάχης. Σπάνιες φωτογραφίες από την Εφημερίδα των Συντακτών - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ». www.mixanitouxronou.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  5. ↑ «Όταν ο Κατρούγκαλος διέγραφε τον Βορίδη από τον Σύλλογο Φοιτητών της Νομικής». www.news247.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  6. ↑ Epochi, rizospastis gr | Synchroni (7 Ιουνίου 2008). «rizospastis.gr - Εκδήλωση για τα νέα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα». ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  7. ↑ Epochi, rizospastis gr | Synchroni (26 Ιανουαρίου 2006). «rizospastis.gr - Η δύναμη του λαού». ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  8. ↑ Epochi, rizospastis gr | Synchroni (12 Ιανουαρίου 2008). «rizospastis.gr - Οδηγούν τη δίκη στις «ελληνικές καλένδες»». ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  9. ↑ Epochi, rizospastis gr | Synchroni (1 Αυγούστου 2004). «rizospastis.gr - Προσφυγή κατά του «Ζέπελιν»». ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  10. ↑ «Το «παρασύνταγμα» του μνημονίου και ο άλλος δρόμος». constitutionalism.gr (στα Αγγλικά). 22 Μαρτίου 2011. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  11. ↑ «Memoranda sunt Servanda? H συνταγματικότητα του νόμου 3845/2010 και του μνημονίου για τα μέτρα εφαρμογής των συμφωνιών με ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ». constitutionalism.gr (στα Αγγλικά). 21 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  12. ↑ ««Μνημονιακές» πολιτικές και Εργατικό Δίκαιο». contramee. 27 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  13. ↑ «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ». ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΙΝΕ/ΓΣΕΕ. Ιούλιος-Αυγουστος 2018. https://www.inegsee.gr/wp-content/uploads/2018/08/4.-IOYLIOS-AYGOYSTOS.pdf. Ανακτήθηκε στις 3/9/2020. 
  14. ↑ analitis.gr. «Κατρούγκαλος, Τσακαλώτος, Βαρουφάκης εξηγούν πώς θα βγούμε απ' την κρίση 4 χρόνια πριν γίνουν υπουργοί (vid)». analitis.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 2020. 
  15. ↑ «Κυβέρνησις ΑΛΕΞΙΟΥ Π. ΤΣΙΠΡΑ». Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2016. 
  16. ↑ «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Συλλογικά Κυβερνητικά Όργανα: Σύνθεση Υπουργικού Συμβουλίου – Γενικοί και Ειδικοί Γραμματείς Υπουργείων». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2019. 
  17. ↑ «Εκλογική Περιφέρεια Β1' Βόρειου Τομέα Αθηνών | Εθνικές εκλογές – Ιούλιος 2019». ekloges.ypes.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2019. 
  18. ↑ «Υπέρ της άρσης ασυλίας Κατρούγκαλου η Βουλή – Απορρίφθηκε αίτημα για Μεϊμαράκη και Λοβέρδο | Kathimerini». http://www.kathimerini.gr/973108/article/epikairothta/politikh/yper-ths-arshs-asylias-katroygkaloy-h-voylh--aporrif8hke-aithma-gia-meimarakh-kai-loverdo?platform=hootsuite. Ανακτήθηκε στις 2018-07-04. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

π • σ • ε Ευρωβουλευτές Ελλάδας (2014-2019)
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γιώργος_Κατρούγκαλος&oldid=10510384"