Βαγράτιος ΣΤ΄ της Γεωργίας
| Βαγράτιος ΣΤ΄ της Γεωργίας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1439 |
| Θάνατος | 1478 |
| Θρησκεία | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Αλέξανδρος Β΄ της Ιμερετίας |
| Γονείς | Γεώργιος (γιος του Κωνσταντίνου Α΄ της Γεωργίας) και Gul Shara of Imereti |
| Αδέλφια | Κωνσταντίνος Β΄ της Γεωργίας |
| Οικογένεια | Δυναστεία των Μπαγκρατιόνι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλέας της Ιμερετίας |
| Θυρεός | |
 | |
Ο Βαγράτ ΣΤ΄, γεωργιανά: ბაგრატ VI Bagrat VΙ (π. 1439 – 1478) από τον Οίκο των Βαγρατιδών-Γεωργίας, του κλάδου του Ιμερέτι, ήταν βασιλιάς του Ιμερέτι (ως Βαγράτ Β΄) από το 1463 και βασιλιάς της Γεωργίας από το 1465 μέχρι το θάνατό του.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του πρίγκιπα Γεωργίου (γιου του Κωνσταντίνου Α΄ της Γεωργίας). Γύρω στο 1455 του απονεμήθηκε ο τίτλος του δούκα (eristavi) του Σαμοκαλάκο (Κουτάισι, δυτικό Ιμερέτι και τα περίχωρα) από τον Γεώργιο Η΄ της Ιβηρίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1460, ο Βαγράτ ΣΤ΄ υποστήριξε τον επαναστάτη πρίγκιπα Κβαρκβάρε Β΄ Τζακέλι, πρίγκιπα (atabeg) του Σάμτσκε και ο βασιλιάς στέρησε το δουκάτο από τον Βαγράτ ΣΤ΄. Το 1463 ο Βαγράτ ΣΤ΄ ηγήθηκε ενός συνασπισμού ευγενών της Δυτικής Γεωργίας, που συνεπλάκησαν και νίκησαν τον Γεώργιο Η΄ στη Μάχη του Τσιχόρι. Στη συνέχεια, ο Βαγράτ ΣΤ΄ κατέλαβε το Κουτάισι και στέφθηκε βασιλιάς του Ιμερέτι. Αλλά σε αντάλλαγμα για τη βοήθειά τους, ο νέος μονάρχης ήταν υποχρεωμένος να δημιουργήσει ένα πριγκιπάτο (samtavro) για κάθε έναν από τους τέσσερις συμμάχους του. Στο εξής το γένος Γκελοβάνι στο Σβανέτι, το Σερβασίντζε (Σαρβασίντζε) στην Αμπχαζία, το Νταντιάνι στο Oντίσι (Μινγκρελία), και το Βαρντανίντζε στη Γκουρία κυβέρνησαν ως ημιανεξάρτητοι πρίγκιπες.
Βασιλιάς της Γεωργίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1465, αφού ο βασιλιάς Γεώργιος Η΄ ηττήθηκε και φυλακίστηκε από τον Κβαρκβάρε Β΄ του Σάμτσχε, ο Bαγράτ ΣΤ΄ χρησιμοποίησε την ευκαιρία και διέσχισε τα σύνορα της Ανατολικής Γεωργίας (Εσωτερικό Kάρτλι), όπου αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς όλης της Γεωργίας. Στην πραγματικότητα κατείχε μόνο τη δυτική Γεωργία και το Εσωτερικό Κάρτλι και παρέμεινε ως επί το πλείστον στη δυτική Γεωργία. Επίσης στις δυτικές κτήσεις του ίδρυσε μία ξεχωριστή εκκλησία, την Καθολικοσάτε της Αμπχαζίας, ανεξάρτητη από το Πατριαρχείο της Μτσχέτας (δηλ. της Γεωργιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας). Για να δικαιολογήσει αυτό το βήμα, ζήτησε από τον Μιχαήλ Δ΄ Πατριάρχη Αντιοχείας και Ιερουσαλήμ να συντάξει έναν «Νόμο της Πίστεως», που έλεγε ότι η δυτική και η ανατολική Γεωργία είχαν διαφορετική ιστορία μεταστροφής στον Χριστιανισμό και ως εκ τούτου θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους.
Μόλις ελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία, ο Γεώργιος Η΄ προσπάθησε να ανακτήσει τον θρόνο του, αλλά μπόρεσε μόνο να εγκατασταθεί στο Καχέτι, αφήνοντας τη χώρα του Κάρτλι στον ανιψιό του Κωνσταντίνο Β΄, ο οποίος φαίνεται να εδραίωσε την κυριαρχία του στο Κάτω Κάρτλι το 1469. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου τριαρχίας, η Γεωργία δέχτηκε τουλάχιστον δύο φορές επιδρομές από τον Ουζούν Χασάν πρίγκιπα της φυλής των Ασπροπροβατάδων (Ak Koyunlu). Ο Mουνετζίμ Μπασί μιλά για τρεις εισβολές: το 1466, το καλοκαίρι του 1472, και μετά την ήττα του Ουζούν Χασάν από τους Οθωμανούς το 1476 -7). Ο Βαγράτ ΣΤ΄ έπρεπε να συνάψει ειρήνη με τους εισβολείς, εγκαταλείποντας την Τιφλίδα στον εχθρό. Μόνο μετά το τέλος του Ουζούν Χασάν (1478) οι Γεωργιανοί μπόρεσαν να ανακτήσουν την πρωτεύουσά τους.
Το 1477 ο Βάμεκ Β΄ Νταντιάνι δούκας του Oντίσι, αντιτάχθηκε στην κυριαρχία του Βαγράτ ΣΤ΄ στη Δυτική Γεωργία· στη συνέχεια συγκέντρωσε τους Αμπχαζίους και τους Γκουρίους και άρχισε τις επιδρομές στο Ιμερέτι. Η αντίδραση του βασιλιά της Γεωργίας ήταν άμεση· ο Bαγράτ ΣΤ΄ νίκησε και υπέταξε τον Βάμεκ Β΄ Νταντιάνι.
Ο βασιλιάς της Γεωργίας απεβίωσε το 1478 και τον διαδέχθηκε ο γιος του Αλέξανδρος Β΄.
Ο Βαγράτ ΣΤ΄ τάφηκε στο μοναστήρι του Γκελάτι, κοντά στο Κουτάισι.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε την Ελένη (απεβ. 3 Νοεμβρίου 1510), η οποία του γέννησε τρεις γιους:
- Βαχτάνγκ (απεβ. πολύ νέος)
- Αλέξανδρος Β΄ απεβ. 1510, βασιλιάς της Γεωργίας.
- Δαβίδ.
Στην ιστορική μυθοπλασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Emanuele Rizzardi, L'ultimo Paleologo . PubMe Editor, 2018
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ivane Javakhishvili, Η ιστορία του γεωργιανού έθνους, τόμ. 3 (1982), Tbilisi State University Press, σελίδες 320–340 (Στα Γεωργιανά)
- Ronald Grigor Suny, The Making of the Georgia Nation : 2η έκδοση (Δεκέμβριος 1994), Indiana University Press,(ISBN 0-253-20915-3), σελίδες 45–46