Αντρέι Αλεξάντροβιτς Ποπόφ
| Αντρέι Αλεξάντροβιτς Ποπόφ | |
|---|---|
._%D0%92%D0%BE%D0%B5%D0%BD%D0%BD%D0%B0%D1%8F_%D1%8D%D0%BD%D1%86%D0%B8%D0%BA%D0%BB%D0%BE%D0%BF%D0%B5%D0%B4%D0%B8%D1%8F_%D0%98%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%B0_%D0%A1%D1%8B%D1%82%D0%B8%D0%BD%D0%B0._%D0%A2%D0%BE%D0%BC_%E2%84%96_18._(%D0%A1%D0%B0%D0%BD%D0%BA%D1%82-%D0%9F%D0%B5%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B1%D1%83%D1%80%D0%B3,_1911-1915).jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 4 Οκτωβρίου 1821 ή 21 Σεπτεμβρίου 1821 Αγία Πετρούπολη |
| Θάνατος | 18 Μαρτίου 1898 ή 6 Μαρτίου 1898 Αγία Πετρούπολη |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο Σμολένσκι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Σώμα Ναυτικών Δοκίμων |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μηχανικός στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Aleksandr Popov |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ναύαρχος/Ρωσικό αυτοκρατορικό πολεμικό ναυτικό |
| Πόλεμοι/μάχες | Κριμαϊκός Πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι Τάγμα της Αγίας Άννης, Β΄ Τάξη Τάγμα της Αγίας Άννης, Γ΄ Τάξη Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Α΄ Τάξη Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, Δ΄ Τάξη Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, Γ΄ Τάξη Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, Β΄ Τάξη Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, 1η τάξη Τάγμα του Αγίου Στανισλάου (Οίκος των Ρομανώφ)[1] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αντρέι Αλεξάντροβιτς Ποπόφ (ρωσικά: Андрей Александрович Попов, Andrei Alexandrovich Popov) (21 Σεπτεμβρίου 1821 - 6 Μαρτίου 1898) ήταν αξιωματικός του Αυτοκρατορικού Ρωσικού Ναυτικού, ο οποίος έδρασε κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου και έγινε γνωστός ναυτικός σχεδιαστής.
Ο Ποπόφ εκπαιδεύτηκε για το ναυτικό και διοικούσε πλοία πριν και κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου. Ανέβηκε στο βαθμό του αντιναυάρχου και του ανατέθηκε η επίβλεψη του σχεδιασμού και της κατασκευής πολεμικών πλοίων. Διοικούσε μια μοίρα στον Ειρηνικό κατά τη διάρκεια της Πολωνικής κρίσης, που ακολούθησε την εξέγερση του Ιανουαρίου το 1863, και στάλθηκε στη Βόρεια Αμερική σε μια αποστολή καλής θέλησης και για να κάνει επιδρομές σε αποικιακές κτήσεις, αν ξεσπούσε πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Αν και δεν υπήρξε πόλεμος, ο Ποπόφ πέρασε ένα χρόνο στο Σαν Φρανσίσκο, όπου η ρωσική παρουσία είχε σαφή αντίκτυπο στη ζωή. Ο Ποπόφ στράφηκε στη σχεδίαση πολεμικών πλοίων μετά την επιστροφή του στη Ρωσία και πρότεινε μια σειρά πολεμικών πλοίων σε ένα μη συμβατικό κυκλικό σχέδιο. Μόνο δύο κατασκευάστηκαν, ένα από τα οποία, το Βίτσε-ναύαρχος Ποπόφ, ονομάστηκε προς τιμήν του. Τα ριζοσπαστικά τους σχέδια αποδείχθηκαν ότι προκαλούσαν προβλήματα και δεν επαναλήφθηκαν.
Νεανικά χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ποπόφ γεννήθηκε στη Ρωσία στις 21 Σεπτεμβρίου 1821 και φοίτησε στη Ναυτική Σχολή.[2] Μπήκε στο ναυτικό μετά την αποφοίτησή του και ανέλαβε να κυβερνήσει το καταδρομικό Μετεόρ (Meteor).[2] Διοικούσε ένα ατμόπλοιο κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου και διορίστηκε Διευθυντής Προμηθειών Πυροβολικού στη Σεβαστούπολη.[2] Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ο Ποπόφ διορίστηκε να επιβλέπει την κατασκευή ατμόπλοιων για το ρωσικό ναυτικό, θέση που κράτησε για τα επόμενα 30 χρόνια. [2] Στην περίοδο αυτή συντελέστηκε μια μεγάλη επέκταση στη ναυτική κατασκευή, με τον Ποπόφ να επιβλέπει νέα ρωσικά πολεμικά πλοία, που κατασκευάζονταν στην Αγία Πετρούπολη, όπως το θωρηκτό Πετρ Βελίκιι 9.000 τόνων. [2]
Ειρηνικός και Σαν Φρανσίσκο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ποπόφ υπηρέτησε επίσης στη θάλασσα και μέχρι το 1863 διοικούσε μια μοίρα ρωσικών πολεμικών πλοίων στον Ειρηνικό. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος διεξαγόταν αυτή τη στιγμή και υπήρχαν καλές σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Ένωσης. [3] Με τη σειρά της, η Ένωση υποστήριξε τη Ρωσία στην Εξέγερση του Ιανουαρίου, και τον Ιούλιο του 1863 μια μοίρα επτά πολεμικών πλοίων υπό τον υποναύαρχο Στεπάν Λεσόφσκι διατάχθηκε να πλεύσει από την Αγία Πετρούπολη στη Νέα Υόρκη, όπου έφθασαν στις 24 Σεπτεμβρίου. [4] Ο Ποπόφ απεστάλη επίσης στην Αμερική και έφτασε στο Σαν Φρανσίσκο τον Οκτώβριο με έξι πλοία, τις κορβέτες Μπογκάτιρ, Καλαβέλα, Ρίντα και Νόβικ και τα κλίπερ Άμπρεκ και Γκαϊντάμακ. [3] [5] Ο Ποπόφ είχε αλληλογραφία με τον διευθυντή του Υπουργείου Ναυτικών, Νικολάι Κάρλοβιτς Κράμπε, σχετικά με την απειλή πολέμου με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις για την πολωνική κρίση. Ο Ποπόφ είχε συμβουλεύσει τον Κράμπε ότι η μοίρα του θα βρισκόταν στην καλύτερη θέση στο Σαν Φρανσίσκο λόγω των καλών επικοινωνιακών δεσμών του και θα έπλεε από εκεί, για να κάνει επιδρομή στη βρετανική και γαλλική αποικιακή κατοχή σε περίπτωση πολέμου. [3]
Ο πόλεμος δεν ήρθε ποτέ, αν και ο Ποπόφ παρέμεινε στο Σαν Φρανσίσκο μέχρι το 1864, όπου μπορεί να είχε επιρροή στην ίδρυση της πρώτης μόνιμης Ορθόδοξης ενορίας στην πόλη και συνέβαλε με έπιπλα και εξοπλισμό στη ρωσική κοινότητα της πόλης. [6] Κατά τη διάρκεια της παραμονής της ρωσικής μοίρας στην πόλη, ξέσπασε πυρκαγιά στις αποβάθρες, στην οποία 200 Ρώσοι ναύτες προσφέρθηκαν εθελοντικά να βοηθήσουν στη μάχη, με πιθανώς έξι από αυτούς να χάνουν τη ζωή τους γι' αυτό. [6] [7] Το δημοτικό συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνα ψήφισμα στις 26 Οκτωβρίου 1863 ευχαριστώντας τον Ποπόφ και ορισμένους αξιωματικούς του για τη βοήθειά τους στην καταπολέμηση της πυρκαγιάς και απονεμήθηκαν χρυσά μετάλλια. [6] [7] Ο Ποπόφ δήλωσε επίσης στα τέλη του 1863 ή στις αρχές του 1864 ότι ήταν προετοιμασμένος να υπερασπιστεί την πόλη σε περίπτωση επίθεσης από τις Συνομοσπονδιακές δυνάμεις. Η δήλωση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον πληθυσμό της πόλης, αν και ο Έντουαρντ ντε Στοέκλ, ο Ρώσος πρεσβευτής, προέτρεψε τον Ποπόφ να είναι προσεκτικός και να μην επιδεινώσει την κατάσταση. [8] Αποθαρρυμένοι από την ανακοίνωση του Ποπόφ και την παρουσία της ρωσικής μοίρας, οι Συνομοσπονδιακοί επιδρομείς δεν κινδύνευσαν να επιτεθούν στο λιμάνι. [8]
Αντισυμβατικά σχέδια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Είχε απαγορευτεί στη Ρωσία να διατηρεί ένα πολεμικό στόλο στη Μαύρη Θάλασσα μετά το τέλος του Κριμαϊκού Πολέμου. Φοβούμενη περαιτέρω ναυτικές επιδρομές, η Ρωσία ήθελε έναν στόλο βαριά οπλισμένων ακτοπλοϊκών αμυντικών σκαφών με ρηχό βύθισμα, για να φρουρούν τα στενά του Κερτς και τις εκβολές του ποταμού Δνείπερου. [9] Ο Ποπόφ κατασκεύασε ένα ατμόπλοιο 24 ποδιών και πραγματοποίησε δοκιμές το 1870, προτείνοντας στη συνέχεια έναν στόλο από δέκα μεγάλα κυκλικά πλοία παράκτιας άμυνας. [9] Ο κυκλικός σχεδιασμός τους θα δημιουργούσε μια σταθερή πλατφόρμα όπλων κατάλληλη για επιχειρήσεις στα ρηχά νερά της Μαύρης Θάλασσας και της Θάλασσας του Αζόφ, και ήταν οπλισμένα με δύο πυροβόλα όπλα 11 ιντσών. [9] [10] Λόγω δαπάνης κατασκευάστηκαν μόνο δύο, το Νόβγκοροντ και το Κίεβο. [9] [10] Το Κίεβο μετονομάστηκε σε Βίτσε-ναύαρχος Ποπόφ προς τιμήν του σχεδιαστή του μετά την παράδοση. [9] Τα αντισυμβατικά σχέδια έλαβαν υποστήριξη από τον Βρετανό ναυτικό αρχιτέκτονα Σερ Έντουαρντ Ρίντ, αλλά απέτυχαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες.[2] Αν και βαριά θωρακισμένα, ήταν πολύ αργά, για να λειτουργήσουν στον Δνείπερο και ήταν δύσκολο να κατευθυνθούν. [11] Η εκτόξευση των όπλων τους έκανε τα όπλα, τα οποία ήταν τοποθετημένα στις δικές τους ξεχωριστές περιστρεφόμες πλατφόρμες, να περιστρέφονται λόγω ενός αδύναμου μηχανισμού ασφάλισης. Αυτό το φαινόμενο δημιούργησε έναν μύθο ότι ολόκληρο το πλοίο θα γυρνούσε γύρω-γύρω, όταν εκτοξεύονταν τα όπλα, παρόλο που τα πυροβόλα όπλα δεν ήταν αρκετά ισχυρά, και όταν ήταν τοποθετημένα στο κέντρο, είχαν ελάχιστη δύναμη, για να το κάνουν. Δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες καιρικές συνθήκες και ήταν επιρρεπή σε κύλιση και ρίψη, γεγονός που εμπόδιζε τη σκόπευση και την πλήρωση των όπλων. [12] Αν και κρίθηκαν ως αποτυχημένα, ο κυκλικός σχεδιασμός του κύτους, μετριασμένος με συμβατική πλώρη και πρύμνη, επαναλήφθηκε στο σχεδιασμό του ρωσικού αυτοκρατορικού γιοτ Λιβάντια (Livadia) με μεγαλύτερη επιτυχία. Αποδείχθηκε άνετη και καλή θαλασσοπόρος. [13] Τα δύο θωρηκτά και η Λιβάντια βαφτίστηκαν «Ποπόβκι», με αυτοκρατορικό διάταγμα. [10] [11]
Η ενασχόληση του Ποπόφ με το σχεδιασμό και την κατασκευή πολεμικών πλοίων τον οδήγησε στο να γίνει επίτιμος συνεργάτης του Βασιλικού Ινστιτούτου Ναυτικών Αρχιτεκτόνων, στο Λονδίνο.[2] Πέθανε στη Ρωσία στις 6 Μαρτίου 1898.[2]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Day, McNeil (eds.). Biographical Dictionary of the History of Technology. σελ. 568.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Saul. Russian-American Dialogue on Cultural Relations. σελ. 104.
- ↑ Mayers. Dissenting Voices in America's Rise to Power. σελ. 143.
- ↑ Russian San Francisco. σελ. 15.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Russian San Francisco. σελίδες 16–7.
- ↑ 7,0 7,1 Mayers. Dissenting Voices in America's Rise to Power. σελ. 144.
- ↑ 8,0 8,1 Saul. Russian-American Dialogue on Cultural Relations. σελ. 106.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Preston. The World's Worst Warships. σελ. 26.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Paine. Warships of the World to 1900. σελ. 147.
- ↑ 11,0 11,1 Preston. The World's Worst Warships. σελ. 27.
- ↑ Preston. The World's Worst Warships. σελ. 28.
- ↑ Preston. The World's Worst Warships. σελ. 29.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Lance Day, Ian McNeil, επιμ. (1998). Biographical Dictionary of the History of Technology. Taylor & Francis. ISBN 0-415-19399-0.
- Mayers, David Allan (2007). Dissenting Voices in America's Rise to Power. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-87255-3.
- Paine, Lincoln (2000). Warships of the World to 1900. Houghton Mifflin Harcourt. ISBN 0-395-98414-9.
- Preston, Anthony (2002). The World's Worst Warships. 2. Conways. ISBN 0-85177-754-6.
- Saul, Norman E. (1997). Russian-American Dialogue on Cultural Relations, 1776-1914
. 3. University of Missouri Press. ISBN 0-8262-1097-X. - Zaverukha, Lydia B.· Bogdan, Nina· Ershova, Ludmila (2009). Russian San Francisco. Arcadia Publishing. ISBN 978-0-7385-7167-6.
|