Ανάκτορο Λίντερχοφ
Το Ανάκτορο Λίντερχοφ, γερμανικά: Schloss Linderhof, είναι ένα παλάτι στη Γερμανία, στη νοτιοδυτική Βαυαρία κοντά στο χωριό Έταλ. Είναι το μικρότερο από τα τρία ανάκτορα που έκτισε ο βασιλιάς Λουδοβίκος Β΄ της Βαυαρίας και το μόνο που έζησε για να δει ολοκληρωμένο.
Ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουδοβίκος Β΄ γνώριζε ήδη την περιοχή γύρω από το Λίντερχοφ από τα νιάτα του, όταν συνόδευε τον πατέρα του, βασιλιά Μαξιμιλιανό Β' της Βαυαρίας (αδελφό του Όθωνα της Ελλάδας), στα κυνηγετικά του ταξίδια στις Βαυαρικές Άλπεις. Όταν ο Λουδοβίκος Β΄ έγινε βασιλιάς το 1864, κληρονόμησε τη λεγόμενη Βασιλική Οικία (Königshäuschen) από τον πατέρα του και το 1869 άρχισε να διευρύνει το κτίριο. Το 1874 αποφάσισε να κατεδαφίσει τη Βασιλική Οικία και να την ξανακτίσει στη σημερινή του θέση στο πάρκο. Ταυτόχρονα, τρία νέα δωμάτια και η σκάλα προστέθηκαν στο εναπομείναν συγκρότημα σε σχήμα Π, και το προηγούμενο ξύλινο εξωτερικό επενδύθηκε με λίθινες προσόψεις. Το κτίριο σχεδιάστηκε στο στυλ της δεύτερης ροκοκό περιόδου. Μεταξύ 1863 και 1886, δαπανήθηκαν συνολικά 8.460.937 μάρκα για την κατασκευή του Λίντερχοφ.[1]
Συμβολικό περιβάλλον[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αν και το Λίντερχοφ είναι πολύ μικρότερο από τις Βερσαλλίες, είναι προφανές ότι το παλάτι τού Γάλλου βασιλιά-Ήλιου Λουδοβίκου ΙΔ΄ (ο οποίος ήταν είδωλο για τον Λουδοβίκο) ήταν η έμπνευσή του. Η σκάλα, για παράδειγμα, είναι -σε μικρότερη κλίμακα- η διάσημη σκάλα του Πρεσβευτή στις Βερσαλλίες, η οποία θα αντιγραφόταν πλήρως στο Χέρενχιμζη. Στυλιστικά, ωστόσο, το κτίριο και η διακόσμησή του εμπνέονται από το ροκοκό των μέσων του 18ου αι. του Λουδοβίκου ΙΕ΄, ενώ το μικρό παλάτι στο Γκράνσβανγκ βασίστηκε πιο άμεσα στο Μικρό Τριανόν του Γάλλου βασιλιά στις Βερσαλλίες.[2] Το σύμβολο του ήλιου που βρίσκεται παντού στη διακόσμηση των δωματίων, αντιπροσωπεύει τη γαλλική έννοια του απολυταρχισμού, που για τον Λουδοβίκο Β΄ ήταν η τέλεια ενσωμάτωση τού ιδεώδους του για μία θεόδοτη μοναρχία με απόλυτη βασιλική εξουσία. Μία τέτοια μοναρχία δεν μπορούσε πλέον να πραγματοποιηθεί στην Ευρώπη στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Το υπνοδωμάτιο ήταν σημαντικό για την τελετουργική ζωή ενός απόλυτου μονάρχη. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας συνήθιζε να δίνει την πρώτη ακρόαση (έγερση) και τη τελευταία του (ανάκλιση) της ημέρας στο υπνοδωμάτιό του. Κατά μίμηση των Βερσαλλιών, το υπνοδωμάτιο έγινε η μεγαλύτερη αίθουσα του παλατιού Λίντερχοφ. Με τη θέα στον βορρά, ωστόσο, το υπνοδωμάτιο στο Λίντερχοφ αντιστρέφει τον συμβολισμό του αντίστοιχου στις Βερσαλλίες, δείχνοντας την αυτοεικόνα του Λουδοβίκου Β΄ ως «βασιλιά της νύκτας».
Η τοποθεσία του παλατιού κοντά στο αβαείο Έταλ παρουσιάζει και πάλι ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο. Λόγω της αρχιτεκτονικής του, ο Λουδοβίκος Β΄ είδε την εκκλησία του μοναστηριού ως το δωμάτιο, όπου διατηρούνταν το ιερό δισκοπότηρο. Το γεγονός αυτό συνδέει την ιδέα ενός μπαρόκ παλατιού με αυτή ενός «μεσαιωνικού» κάστρου, όπως το Nόισβανσταϊν και θυμίζει τις με μεσαιωνικά θέματα όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ, του οποίου ο Λουδοβίκος Β΄ ήταν ο προστάτης. Ο Λουδοβίκος Β΄ δεν αγνοούσε επίσης, ότι το αβαείο είχε ιδρυθεί από τον πρόγονό του και συνονόματό του, αυτοκράτορα Λουδοβίκο Δ΄.
Τα δωμάτια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Λίντερχοφ, σε σύγκριση με άλλα ανάκτορα, έχει μία μάλλον ιδιωτική ατμόσφαιρα. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν μόνο τέσσερα δωμάτια, που έχουν πραγματική λειτουργία.
Αίθουσα των Καθρεπτών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αυτό το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε από τον βασιλιά ως δωμάτιο ζωγραφικής. Του άρεσε να κάθεται στην κόγχη, μερικές φορές διαβάζοντας εκεί όλη τη νύχτα. Επειδή ο Λουδοβίκος Β΄ συνήθιζε να κοιμάται την ημέρα και να μένει ξύπνιος τη νύκτα, οι καθρέφτες του δημιουργούσαν ένα ασύλληπτο αποτέλεσμα, όταν αντανακλούσαν το φως των κεριών χίλιες φορές. Η παράλληλη τοποθέτηση κάποιων καθρεφτών προκαλεί την ψευδαίσθηση μίας λεωφόρου που δεν τελειώνει ποτέ.
Έργα τέχνης:
Το μεσαίο τραπέζι έχει επάνω μέρος με ένθετο λάπις-λάζουλι, αμέθυστο και χαλκηδόνιο λίθο και παριστά το βαυαρικό οικόσημο σε υάλινο μωσαϊκό.
Ένα χαλί καμωμένο από φτερά στρουθοκαμήλου.
Ένα κηροπήγιο ελεφαντοστέινο στην κόγχη για 16 κεριά.
Επάνω στο τζάκι δύο τεχνουργήματα επενδυμένα με λάπις-λάζουλι και επιχρυσωμένες μπρούτζινες διακοσμήσεις.
Ανατολικό και δυτικό δωμάτιο με ταπισερί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα δύο δωμάτια με ταπισερί είναι σχεδόν πανομοιότυπα και δεν έχουν συγκεκριμένη λειτουργία. Το δυτικό αποκαλείται μερικές φορές «μουσικό δωμάτιο», λόγω του αιολώδιου (οργάνου που συνδυάζει πιάνο και αρμόνιο). Μόνο οι κουρτίνες και τα καλύμματα στα έπιπλα είναι πραγματικά προϊόντα του Παρισινού Εργαστηρίου Γκομπελέν. Οι σκηνές στους τοίχους είναι ζωγραφισμένες σε τραχύ καμβά, για να μιμηθούν πραγματικές ταπισερί.
Αίθουσα ακροατηρίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η αίθουσα ακροάσεων βρίσκεται στα δυτικά του παλατιού και πλαισιώνεται από το κίτρινο και το μωβ δωμάτιο. Τα δωμάτια χρησιμοποιούντο μόνο ως προθάλαμοι στις μεγαλύτερες αίθουσες. Ο Λουδοβίκος Β΄ δεν χρησιμοποίησε ποτέ αυτή την αίθουσα για να συναντήσει ένα κοινό. Αυτό θα ήταν ενάντια στον ιδιωτικό χαρακτήρα του Λίντερχοφ και η αίθουσα θα ήταν πολύ μικρή γι' αυτό. Τη χρησιμοποίησε μάλλον για μελέτη, όπου σχεδίαζε νέα κτιριακά έργα. Ωστόσο το ότι υπάρχει αίθουσα ακροάσεων στο Λίντερχοφ, μας θυμίζει την απαίτηση του βασιλιά για απόλυτη μοναρχία.
Έργα τέχνης:
Δύο κυκλικά τραπέζια με την επάνω επιφάνεια από μαλαχίτεη, είναι δώρο της μεγάλης δούκισσας Μαρίας Αλεξάνδροβνας της Ρωσίας στον βασιλιά Λουδοβίκο Β΄.
Θρόνος με ουρανό, με μπουκέτα από φτερά στρουθοκαμήλου (ως ανατολικό σύμβολο της βασιλικής εξουσίας).
Τραπεζαρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αυτή η αίθουσαο βρίσκεται στα ανατολικά και πλαισιώνεται από το ροζ και το μπλε δωμάτιο. Το ροζ δωμάτιο, σε αντίθεση με τα άλλα δωμάτια, είχε πραγματική λειτουργία. Ο βασιλιάς το χρησιμοποιούσε ως δωμάτιο ενδυμάτων. Η τραπεζαρία είναι διάσημη για τον χαζό σερβιτόρο που εξαφανίζεται, που ονομάζεται "Tischlein deck dich". Αυτό το τραπέζι τοποθετήθηκε έτσι, ώστε ο Λουδοβίκος Β΄ να μπορεί να δειπνήσει μόνος εδώ. Ωστόσο, το προσωπικό έπρεπε να στρώσει το τραπέζι για τουλάχιστον τέσσερα άτομα, επειδή λέγεται, ότι ο βασιλιάς συνήθιζε να μιλάει με φανταστικούς ανθρώπους όπως ο Λουδοβίκος ΙΕ΄, η μαντάμ ντε Πομπαντούρ ή η Mαρία Αντουανέττα, ενώ έτρωγε. Γιατί ο Λουδοβίκος Β΄ απολάμβανε τη συντροφιά αυτών των ανθρώπων και τους θαύμαζε. Μπορείτε να βρείτε πορτρέτα τους στα δωμάτια και σκηνές της ζωής τους παντού στα δωμάτια του παλατιού.
Εφόδια:
Κεντρικό κομμάτι πορσελάνης Mάισεν με πορσελάνινα άνθη.
Κρεβατοκάμαρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μοντέλο γι' αυτό το δωμάτιο δεν ήταν το υπνοδωμάτιοα του Λουδοβίκου ΙΔ΄ στις Βερσαλλίες, αλλά η κρεβατοκάμαρα των Πλουσίων Δωματίων στο Ανάκτορο τού Μονάχου. Αυτό το δωμάτιο ξανακτίστηκε πλήρως το 1884 και δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος τού βασιλιά δύο χρόνια αργότερα. Η θέση τού ίδιου τού κρεβατιού σε σκαλοπάτια στην κόγχη που κλείνεται από ένα επιχρυσωμένο κιγκλίδωμα του δίνει την εμφάνιση ενός βωμού και έτσι δοξάζει τον Λουδοβίκο Β΄, καθώς κοιμόταν την ημέρα.
Έργα τέχνης:
Ένας υάλινος πολυέκλαιος με 108 κεριά.
Δύο κονσόλες από πορσελάνη Mάισεν (που ήταν η αγαπημένη πορσελάνη του βασιλιά)
Το πάρκο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι κήποι που περιβάλλουν το παλάτι Λίντερχοφ θεωρούνται μία από τις πιο όμορφες δημιουργίες του ιστορικού σχεδιασμού κήπων, σχεδιασμένο από τον διευθυντή των Αυλικών Κήπων Καρλ φον Έφνερ. Το πάρκο συνδυάζει στοιχεία αναγεννησιακών και μπαρόκ γεωμετρικών κήπων με διαμορφωμένα τμήματα, που μοιάζουν με τον αγγλικό κήπο τοπίων.
Η φλαμουριά του Λίντερχοφ ή η παλαιά "φλαμουριά του βασιλιά"[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προερχόμενος από τη ρομαντική εικόνα της έμψυχης φύσης, ο Λουδοβίκος Β΄ γοητευόταν από τα δέντρα. Για τον λόγο αυτό μία ψηλή φλαμουριά (linde) 300 ετών επετράπη να παραμείνει στους επίσημους κήπους, αν και διατάρασσε τη συμμετρία τους. Οι ιστορικές φωτογραφίες δείχνουν μία θέση μέσα σε αυτήν, όπου ο Λουδοβίκος Β΄ συνήθιζε να παίρνει το «πρωινό» του στο ηλιοβασίλεμα, κρυμμένος από το να τον δουν ανάμεσα στα κλαδιά. Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, το δέντρο δεν έδωσε το όνομά του στο παλάτι. Το όνομα προήλθε από μία οικογένεια που ονομαζόταν "Linder", η οποία καλλιεργούσε το αγρόκτημα (hof), στη θέση που βρίσκεται τώρα το παλάτι Linderhof.[3]
Επίσημοι κήποι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το παλάτι περιβάλλεται από γεωμετρικούς κήπους που χωρίζονται σε πέντε τμήματα, τα οποία είναι διακοσμημένα με αλληγορικά γλυπτά των ηπείρων, των εποχών και των στοιχείων:
Το βόρειο τμήμα χαρακτηρίζεται από αλλεπάλληλους καταρράκτες τριάντα μαρμάρινων βαθμίδων. Το κάτω άκρο του καταρράκτη σχηματίζεται από το αναβρυτήριο του Ποσειδώνα και στην κορυφή υπάρχει ένα μουσικό περίπτερο.
Το κέντρο του δυτικού παρτεριού σχηματίζεται από λεκάνη με την επίχρυση μορφή της «Φήμης». Στα δυτικά υπάρχει ένα περίπτερο με την προτομή του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Μπροστά του βλέπετε ένα αναβρυτήριο με το επίχρυσο γλυπτό «Έρως με δελφίνια». Ο κήπος είναι διακοσμημένος με τέσσερα μαγιόλικα βάζα.
Η κορύφωση του ανατολικού παρτεριού είναι ένα ξύλινο περίπτερο, που περιέχει την προτομή του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄. Είκοσι τέσσερα σκαλοπάτια κάτω από αυτό υπάρχει μία λεκάνη με αναβρυτήριο με ένα επίχρυσο γλυπτό «Έρως ρίπτει βέλος». Ένα γλυπτό της «Αφροδίτης και του Αδώνιδος» τοποθετείται ανάμεσα στη λεκάνη και το παλάτι. Στο υδάτινο παρτέρι μπροστά από το ανάκτορο δεσπόζει μία μεγάλη λεκάνη με το επίχρυσο συγκρότημα αναβρυτηρίων « Φλόρα and ερωτιδεύς». Ο πίδακας νερού τού αναβρυτηρίου έχει ύψος σχεδόν 25 μ.
Οι ταρατσόκηποι αποτελούν το νότιο τμήμα του πάρκου και αντιστοιχούν στους αλλεπάλληλους καταρράκτες στα βόρεια. Στο επίπεδο του πρώτου καταρράκτη υπάρχει το «αναβρυτήριο των Ναϊάδων» που αποτελείται από τρεις λεκάνες και τα γλυπτά των νυμφών του νερού. Στη μεσαία αψίδα της κόγχης βλέπετε την προτομή της Μαρίας Αντουανέτας της Γαλλίας. Αυτοί οι κήποι στεφανώνονται από έναν στρογγυλό ναό με ένα άγαλμα της Αφροδίτης, που σχηματίστηκε μετά από πίνακα του Aντουάν Βατώ (Η επιβίβαση για τα Κύθηρα).
Κήποι τοπίου και διακοσμητικά οικοδομήματα στο πάρκο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο κήπος τοπίου καλύπτει μία έκταση περίπου 500 στρεμμάτων (125 ακρ) και είναι απόλυτα ενσωματωμένος στο γύρω φυσικό αλπικό τοπίο. Υπάρχουν πολλά οικοδομήματα διαφορετικής εμφάνισης, που βρίσκονται στο πάρκο.
- Το σπήλαιο της Αφροδίτης
Το κτίριο είναι εξ ολοκλήρου τεχνητό και κτίστηκε για τον βασιλιά ως παράδειγμα της Πρώτης Πράξης του Tάνχοϋζερ του Βάγκνερ. Στον Λούντβιχ άρεσε τον κωπηλατούν επάνω από τη λίμνη με τη χρυσή βάρκα σε σχήμα κύκνου, αλλά ταυτόχρονα ήθελε το δικό του μπλε σπήλαιο του Κάπρι. Ως εκ τούτου, είχαν εγκατασταθεί 24 δυναμό και έτσι ήδη την εποχή του Λουδοβίκου Β΄ ήταν δυνατό να φωτιστεί η σπηλιά με αλλαγή χρωμάτων. Το σπήλαιο είναι κλειστό για τους επισκέπτες μέχρι το 2024 για ανακατασκευή και αποκατάσταση.[4]
- Η καλύβα του κυνηγού
Αυτή η καλύβα εμπνεύστηκε από τις οδηγίες του Ρίχαρντ Βάγκνερ για την Πρώτη Πράξη του Η Βαλκυρία. Ο Λουδοβίκος Β΄ συνήθιζε να εορτάζει γερμανικές επετείους σε αυτό το οίκημα.
- Ερμιτάζ Γκούρνεμανς
Ο Λουδοβίκος Β΄ ερχόταν εδώ για περισυλλογή κάθε χρόνο τη Μεγάλη Παρασκευή. Γι' αυτή την ημέρα ήθελε ένα ανθισμένο λιβάδι. Αν δεν υπήρχε τέτοιο λιβάδι, επειδή υπήρχε ακόμα χιόνι, ο διευθυντής του κήπου έπρεπε να φυτέψει ένα για τον βασιλιά.
Αυτές οι τρεις δομές, το «Σπήλαιο της Αφροδίτης», το «Καλύβα του κυνηγού» και το «Ερμιτάζ τού Γκούρνεμαντς» μας θυμίζουν μία άλλη εποχή από τις όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Αλλά εκτός από αυτό και την μπαρόκ αρχιτεκτονική, ο Λουδοβίκος Β΄ ενδιαφερόταν και για τον κόσμο της ανατολής.
- Μαυριτανικό περίπτερο
Αυτό το κτίριο σχεδιάστηκε από τον Βερολινέζο αρχιτέκτονα Kαρλ φον Ντήμπιτς για τη Διεθνή Έκθεση στο Παρίσι το 1867. Ο Λουδοβίκος Β΄ ήθελε να το αγοράσει, αλλά τον εμπόδισε ο βασιλιάς των σιδηροδρόμων Μπέθελ-Ερρίκος Στρούσμπεργκ. Ο Λουδοβίκος Β΄ αγόρασε το περίπτερο μετά τη χρεοκοπία του Στρούσμπεργκ. Το πιο αξιοσημείωτο έπιπλο αυτού του κτιρίου είναι ο θρόνος του παγωνιού.
- Το Μαροκινό Σπίτι
Αυτό το σπίτι κτίστηκε στην πραγματικότητα στο Μαρόκο για τη Διεθνή Έκθεση στη Βιέννη το 1873. Ο βασιλιάς το αγόρασε το 1878 και το διακόσμησε με πιο βασιλικό τρόπο.
Εκθεσιακός χώρος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Κτίρια εμπνευσμένα από τις Βερσαλλίες
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Petzet, Michael (1963). König Ludwig II und die Kunst. Munich.
- ↑ «Le château de Linderhof - Connexion-Française». www.connexion-francaise.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2022.
- ↑ McIntosh, Christopher (15 Σεπτεμβρίου 2012). The Swan King: Ludwig II of Bavaria. I.B.Tauris. σελ. 193. ISBN 978-1-84885-847-3.
- ↑ «Bayerische Schlösserverwaltung | Schlossanlage Linderhof | Aktuelles | Parkführung». www.schlosslinderhof.de.
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Krückmann, Peter O.: Linderhof. Μόναχο/Λονδίνο/Νέα Υόρκη 2000.
- Hojer, Gerhard. Schmid, Elmar D.: Linderhof Palace. Επίσημος οδηγός. Μόναχο 1999.
- Rauch, Alexander: Linderhof. König Ludwig II. und seine Schlösser. Band III aus der Reihe "Gebaute Geschichte". Μόναχο 1997. (γερμανική έκδοση)
- Schick, Afra: Furniture for the Dream King. Ludwig II και του Υπουργικού Συμβουλίου της Αυλής του Μονάχου Anton Pössenbacher. Στουτγάρδη 2003. (Γερμανική/Αγγλική έκδοση)