Αλέξανδρος Β΄ της Μολδαβίας
| Αλέξανδρος Β΄ της Μολδαβίας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Alexăndrel (Ρουμανικά) |
| Γέννηση | 1429 |
| Θάνατος | 25 Μαΐου 1455[1] Bilhorod-Dnistrovskyi Fortress |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηγεμονία της Μολδαβίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Iliaș I of Moldavia και Maria Olshansky |
| Αδέλφια | Roman II of Moldavia |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | ηγεμόνας της Μολδαβίας (Φεβρουάριος 1449 – Οκτώβριος 1449) ηγεμόνας της Μολδαβίας (1452–1454) ηγεμόνας της Μολδαβίας (Φεβρουάριος 1455 – Μάρτιος 1455) |
Ο Αλέξανδρος Β΄ της Μολδαβίας ή Αλεξάντρελ (ρουμ. Alexăndrel ή Alexăndru II (1429 – 25 Μαΐου 1455) ήταν ηγεμόνας της Μολδαβίας (ο επίσημος τότε τίτλος ήταν «βοεβόδας», μεταφραζόμενος τυπικά ως «πρίγκιπας της Μολδαβίας») σε τρεις χρονικές περιόδους: το 1449, από το 1452 έως το 1454, και τέλος το 1455. Ο Αλέξανδρος Β΄ ήταν γιος του Ηλία της Μολδαβίας και της συζύγου του Μαρίας, και εγγονός του συνονόματού του Αλέξάνδρου Α΄ του Καλού.
Πολιτική και βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αλέξανδρος Β΄ προτιμούσε τη συμμαχία με την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία[2], σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Πέτρο Γ΄ της Μολδαβίας, ο οποίος ήταν προστατευόμενος του κυβερνήτη της Ουγγαρίας Ιωάννης Ουνυάδης.[3] Η επιρροή της Ουγγαρίας εξασθένησε μετά τη συντριβή του στρατού του Ουνυάδη από τους Οθωμανούς στη Β΄ Μάχη του Κοσσυφοπεδίου, τον Οκτώβριο του 1448.[2] Με την υποστήριξη των βογιάρων, οι οποιοι προτιμούσαν μια συμμαχία με την Πολωνία-Λιθουανία, ο Αλέξανδρος εξεδίωξε τον Πέτρο Γ΄ από τη Μολδαβία και ανέλαβε την εξουσία[2][3] τον Φεβρουάριο του 1449.[4] Στην πρώτη του αυτή «θητεία», που διήρκεσε μόνο ένα τετράμηνο, επιβεβαίωσε τα προνόμια των εμπόρων του Μπρασόβ.[2] Σύμφωνα με το Μολδαβοπολωνικό Χρονικό, ο Αλέξανδρος παρεχώρησε και την Κιλία (τη σημερινή Κίλιγια της Ουκρανίας) στην Ουγγαρία, ωστόσο δύο άλλα μολδαβικά χρονικά αποδίδουν την πράξη αυτή στον προκάτοχό του.[5] Το 1449[4] ο έτερος προστατευόμενος του Ουνυάδη, ο Μπόγκνταν Β΄, εισέβαλε στη Μολδαβία, υποχρεώνοντας τον Αλεξάντρελ να διαφύγει.[6][2]
Μετά τη δολοφονία του Μπόγκνταν ο Αλέξανδρος και ο Πέτρος Ααρών (νόθος γιος του Αλεξάνδρου Α΄) μοίρασαν τη Μολδαβία μεταξύ τους.[7] Ο Αλέξανδρος ανέλαβε τον έλεγχο της νότιας Μολδαβίας.[7] Αργότερα ένωσε τη χώρα με την υποστήριξη του Ουνυάδη[7], με τον οποίο υπέγραψε συνθήκη στις 16 Φεβρουαρίου 1453, αναγνωρίζοντάς τον ως «προστάτη» της Μολδαβίας.[6] Ωστόσο ο Π. Ααρών εξεδίωξε τον Αλέξανδρο από την εξουσία και τη χώρα τον Μάρτιο ή τον Μάιο του 1455.[8] Ο Αλέξανδρος Β΄ ήταν άγαμος και δεν άφησε απογόνους του.
Κατά τα έτη της ηγεμονίας του, ο Αλέξανδρος Β΄ αντιμετώπισε και τον εκκλησιαστικό διχασμό που είχε προέλθει από την Ένωση των Εκκλησιών στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας: Ο Μητροπολίτης Μολδαβίας Δαμιανός, ο πρωτοπαπάς Κωνσταντίνος και ο βογιάρος Νεαγκόι υπέγραψαν τις αποφάσεις της Συνόδου, αλλά, όπως και στην Κωνσταντινούπολη, ο λαός δεν αποδέχθηκε την Ένωση. Μετά τον θάνατο του Δαμιανού το 1451 ζήτησαν για νέο μητροπολίτη τον Θεόκτιστο, διάκονο του αρχηγού των ανθενωτικών Μάρκου του Ευγενικού. Επειδή όμως οι ενωτικοί στην Κωνσταντινούπολη αντέδρασαν, η χειροτονία έγινε από τον Αρχιεπίσκοπο Αχρίδας Νικόδημο. Ο Θεόκτιστος ως Μητροπολίτης υποστηρίχθηκε από τον Αλέξανδρο Β΄ και, όντας βουλγαρικής καταγωγής, συνετέλεσε στη διάδοση της σλαβονικής γλώσσας στη Μολδαβική Εκκλησία και στις κρατικές δομές.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ genealogy
.euweb .cz /balkan /balkan18 .html. - ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Ciobanu 1991, σελ. 34.
- ↑ 3,0 3,1 Mureşanu 2001, σελ. 171.
- ↑ 4,0 4,1 Treptow & Popa 1996, σελ. lii.
- ↑ Mureşanu 2001, σελ. 13.
- ↑ 6,0 6,1 Mureşanu 2001, σελ. 173.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Ciobanu 1991, σελ. 35.
- ↑ Ciobanu 1991, σελ. 39.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ciobanu, Veniamin (1991). «The equilibrium policy of the Romanian principalities in East-Central Europe, 1444-1485». Στο: Treptow, Kurt W. Dracula: Essays on the Life and Times of Vlad Țepeș. East European Monographs, Distributed by Columbia University Press. σελίδες 29–52. ISBN 0-88033-220-4.
- Mureşanu, Camil (2001). John Hunyadi: Defender of Christendom. The Center for Romanian Studies. ISBN 973-9432-18-2.
- Treptow, Kurt W.· Popa, Marcel (1996). Historical Dictionary of Romania. Scarecrow Press, Inc. ISBN 0-8108-3179-1.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Marek, Miroslav. «Ο Οίκος των Muşatin». Genealogy.EU.