Αγκριπίνα Βαγκάνοβα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αγκριπίνα Βαγκάνοβα
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση14ιουλ. / 26  Ιουνίου 1879γρηγ.[1][2]
Αγία Πετρούπολη[1]
Θάνατος5  Νοεμβρίου 1951[3][4][5]
Αγία Πετρούπολη[1]
Τόπος ταφήςLiteratorskie mostki
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Ρωσική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[6][7]
ΣπουδέςΑκαδημία Μπαλέτου Βαγκάνοβα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταχορεύτρια μπαλέτου
χορογράφος
μουσικός παιδαγωγός
ballet master
ballet teacher
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςβραβείο Στάλιν
τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας
μετάλλιο "Για ηρωική εργασία στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945"
Καλλιτέχνης του Λαού της ΡΣΟΣΔ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Αγκριπίνα Γιακοβλέβνα Βαγκάνοβα (ρωσικά: Агриппина Яковлевна Ваганова‎‎; 26 Ιουνίου 1879 - 5 Νοεμβρίου 1951) ήταν Ρωσίδα δασκάλα μπαλέτου που ανέπτυξε τη μέθοδο Vaganova - την τεχνική που προήλθε από τις μεθόδους διδασκαλίας της παλιάς Αυτοκρατορικής Σχολής Μπαλέτου (σήμερα η Ακαδημία Ρωσικού Μπαλέτου Vaganova) υπό τον πρώτο μαέστρο μπαλέτου Marius Petipa καθ 'όλη τη διάρκεια των μέσων έως τα τέλη του 19ου αιώνα, αν και ως επί το πλείστον τη δεκαετία του 1880 και του 1890. Η Βαγκάνοβα ήταν αυτή που τελειοποίησε και καλλιέργησε αυτή τη μορφή διδασκαλίας της τέχνης του κλασικού μπαλέτου σε ένα λειτουργικό πρόγραμμα σπουδών. Οι βασικές αρχές του κλασικού χορού (1934) παραμένουν ένα τυπικό εγχειρίδιο για την διδασκαλία της τεχνικής του μπαλέτου. Η τεχνική της είναι μία από τις πιο δημοφιλείς τεχνικές σήμερα.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Βαγκάνοβα γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη από τον Ακόπ Βαγκάνοφ, έναν Αρμένιο από το Αστραχάν, ο οποίος δούλεyε ως ταξιθέτης στο θέατρο Mariinsky [8][9] και μια Ρωσίδα μητέρα.

Ολόκληρη η ζωή της Βαγκάνοβα ήταν συνδεδεμένη με το αυτοκρατορικό μπαλέτο (αργότερα το μπαλέτο Κίροφ) του θεάτρου Mariinsky στην Αγία Πετρούπολη . Έγινε δεκτή στην Αυτοκρατορική Σχολή Μπαλέτου το 1888, τον μεγάλο θεσμό του κλασικού χορού που ιδρύθηκε από την Άννα της Ρωσίας και χρηματοδοτούνταν από τους Τσάρους. Αποφοίτησε από την Classe de Perfection της πρώην Prima Ballerina Ευγενία Σοκόλοβα (εκπαιδεύτηκε επίσης από την Γιεκατερίνα Βαζέμ, Κρίστιαν Γιόχανσον, Λεφ Ιβάνοφ, ΝΙκολάι Λεγάτ και Παβέλ Γκερντ).

Το μπαλέτο δεν ήταν εύκολο για τη Βαγκάνοβα τα πρώτα της χρόνια ως μαθήτρια, αλλά σταδιακά, μέσω των προσπαθειών της δύναμης της θέλησής της, μπόρεσε να ενταχθεί στο περίφημο Αυτοκρατορικό Μπαλέτο μετά την αποφοίτησή της. Μέχρι τη στιγμή που έφτασε στην τάξη της Πρώτης Σολίστ, οι λάτρεις του μπαλέτου της Αγίας Πετρούπολης την ονόμασαν βασίλισσα των παραλλαγών, για την απεριόριστη δεξιοτεχνία και το επίπεδο της τεχνικής της.

Ο παλιός μαέστρο Πετίπα δεν ενδιαφερόταν για τη Βαγκάνοβα ως χορεύτρια - κάθε αναφορά στις παραστάσεις της στα ημερολόγιά του ακολουθούνταν συνήθως από σχόλια όπως «απαίσιο» ή «φοβερό».[10] Το 1915 ο Μαέστρος του μπαλέτου Νικολάι Λεγκάτ έδωσε στη Βαγκάνοβα τον ρόλο της θεάς Νιρίτι στην αναβίωση του μεγάλου μπαλέτου του Πετίπα του 1889 The Talisman. Η απεικόνιση της Βαγκάνοβα ήταν μεγάλη επιτυχία και κέρδισε την προαγωγή της στην κατάταξη της Πρίμα. Ωστόσο, επέλεξε να αποσυρθεί ένα χρόνο αργότερα για να επικεντρωθεί στη διδασκαλία.

Άρχισε να διδάσκει μπαλέτο το 1916 στη Σχολή του Στόλου της Βαλτικής, που ιδρύθηκε και διευθυνόταν από τον Ακίμ Βολίνσκι.[11] Το 1921 η Βαγκάνοβα άρχισε να διδάσκει στο Χορογραφικό Κολέγιο, το οποίο εκείνη την εποχή ονομαζόταν η πρώην Αυτοκρατορική Σχολή Θεάτρου που βρίσκεται στην οδό Rossi (μετά την Επανάσταση το τμήμα Μπαλέτου διαχωρίστηκε από το Δράμα και τη Μουσική). Αν και είχε μία αξιοσέβαστη καριέρα ως χορεύτρια, η ηγεσία της στη διδασκαλία του κλασικού χορού ήταν αυτό που της έδωσε μία από τις πιο σεβαστές θέσεις στην ιστορία του μπαλέτου. Ο δικός αρχικός της αγώνας για την αποκρυπτογράφησης της τεχνική του μπαλέτου την είχε διδάξει πολλά. Δίδαξε μαθητές που θα γίνονταν θρύλοι του χορού.

Μετά την Επανάσταση του 1917 το μέλλον του μπαλέτου στη Ρωσία φαινόταν ζοφερό λόγω της παράδοσής του ως διασκέδασης της αυτοκρατορικής αυλής. Η Βαγκάνοβα «πολέμησε με νύχια και δόντια», όπως το έθεσε, για τη διατήρηση της κληρονομιάς του Μάριους Πετίπα και του Αυτοκρατορικού Μπαλέτου. Από το 1931 έως το 1937 ήταν καλλιτεχνική διευθύντρια του μπαλέτου του Θεάτρου Όπερας και Μπαλέτου του Λένινγκραντ ( Μπαλέτα Κίροφ). Το 1933, ανέβασε την κλασική εκδοχή της Λίμνης των Κύκνων από τους Λεβ Ιβάνοφ και Μάριους Πετίπα με τη Γκαλίνα Ουλάνοβα ως Οντέτ, την Όλγκα Τζόρνταν ως Οντίλ και τον Κονσταντίν Σεργκέγιεφ ως πρίγκιπα Ζίγκφριντ. Το 1935 αναβίωσε τη La Esmeralda με δική της, εν μέρει, χορογραφία.

Το 1934 δημοσίευσε το διάσημο βιβλίο της Fundamentals of Classical Dance, το οποίο έχει επανεκδοθεί τουλάχιστον έξι φορές στη Ρωσία και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.[12] Την ίδια χρονιά η Βαγκάνοβα (μαζί με τον Μπόρις Σάβροφ) ξεκίνησε την ίδρυση του παιδαγωγικού τμήματος στο Ωδείο του Λένινγκραντ για την εκπαίδευση μελλοντικών δασκάλων μπαλέτου, το οποίο άρχισε να διαχειρίζεται. Εκεί, μερικοί από τους αποφοίτους της σχολής χορού της έγιναν μαθητές της. Τα πιο σημαντικά ονόματα για τη διδασκαλία του χορού είναι η Βέρα Κοστροβίτσκαγια (συγγραφέας 100 μαθημάτων κλασικού χορού), η Ναντέζα Μπαζάροβα και η Βαρβάρα Μέι (συγγραφείς του αλφαβήτου του κλασικού χορού ).

Ανάμεσα στις αποφοίτους χορού της Βαγκάνοβα ήταν οι διακεκριμένες Σοβιετικές Μπαλαρίνες Μαρίνα Σεμιόνοβα, Όλγα Τζόρνταν, Γκαλίνα Ουλάνοβα, Τατιάνα Βεχέσλοβα, Φέγια Μπαλαμπίνα, Ναταλία Ντουντίνσκαγια, Γκαλίνα Κιρίλοβα, Άλλα Σελέστ, Νινέλ Πέτροβα, Νόννα Γιαστρέμποβα, Όλγα Μοϊσέεβα, Λιουντμίλα Σαφρόνοβα, Νινέλ Κουργκαπκίνα, Άλλα Οσσιπένκο και η Ιρίνα Κολπάκοβα μεταξύ πολλών άλλων. Η διδασκαλία της συνδύαζε το κομψό, εκλεπτυσμένο στιλ της παλιάς Γαλλικής Σχολής που είχε διδαχθεί η Βαγκάνοβα από τον Κρίστιαν Γιόχανσον, την ομορφιά και την ομαλότητα των κινήσεων των χεριών της παλιάς Ρωσικής Σχολής, την ισχυρή και αριστοτεχνική τεχνική της Ιταλικής Σχολής με πιο έντονο χορό που αναπτύχθηκε στην Σοβιετική Ένωση. Η τελευταία αποφοίτησή της από τη σχολή ήταν το 1951 - λίγο πριν από το θάνατό της.

Δίδαξε επίσης την τάξη της τελειότητας για τις γυναίκες χορευτές των μπαλέτων Κίροφ για πολλά χρόνια έως το 1951, όταν η Ναταλία Ντουντίνσκαγια την διαδέχθηκε ως δασκάλα.

Λίγο μετά το θάνατό της, την 1η Νοεμβρίου 1957, το Χορογραφικό Κολλέγιο στην οδό Rossi μετονομάστηκε προς τιμήν της. Το 1961, έλαβε τον τίτλο "ακαδημαϊκό" και το 1991 άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα Ακαδημία Ρώσικου Μπαλέτου Αγκριπίνα Βαγκάνοβα.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «Большая российская энциклопедия». (Ρωσικά) Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1893715. Ανακτήθηκε στις 5  Νοεμβρίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Литераторы Санкт-Петербурга. ХХ век». (Ρωσικά) Writers of St. Petersburg. XX century.
  3. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6bq3prf. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 8233165. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά) FemBio database. 28128. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13551769m. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ CONOR.SI. 55334243.
  8. ↑ Kazinyan, Aris (25 June 2009). «УРОКИ ТАНЦА АГРИППИНЫ ВАГАНОВОЙ» (στα ru). Golos Armenii. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 27, 2013. https://web.archive.org/web/20131227165119/http://www.golos.am/index.php?option=com_content&task=view&id=47329&Itemid=53. «Отец – Акоп Ваганов - перебрался в Петербург из Астрахани, где еще со времен Иван Грозного существовала богатая армянская община; впрочем, сам он был из персидских армян и особого капитала в Астрахани не нажил. Служил унтер-офицером, а после отставки переехал в российскую столицу; слыл большим любителем танцев, а посему по приезде обратился в Мариинский театр на место скромного капельдинера.» 
  9. ↑ Амиржамзаева, О. А.· Усова, Û. В. (2002). Самые знаменитые мастера балета России (στα Ρωσικά). Вече. σελ. 34. 
  10. ↑ Garafola, Lynn (2005). Legacies of twentieth-century dance. Middletown (Conn.): Wesleyan university press. σελ. 22. ISBN 0819566748. 
  11. ↑ White, John (2009). Advanced principles in teaching classical ballet. Gainesville: University Press of Florida. σελ. 164. ISBN 0813032970. 
  12. ↑ Snodgrass, Mary Ellen (2015). The Encyclopedia of World Ballet. Rowman & Littlefield. σελ. 316. ISBN 1442245263. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αγκριπίνα_Βαγκάνοβα&oldid=10147295"