Έκτορ Σκαρόνε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Έκτορ Σκαρόνε

Με τη Νασιονάλ το 1926
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομαΈκτορ Πέδρο Σκαρόνε Μπερέτα
Ημερ. γέννησης28 Νοεμβρίου 1898
Τόπος γέννησηςΜοντεβίδεο, Ουρουγουάη
Ημερ. θανάτου4 Απριλίου 1967 (68 ετών)
Τόπος θανάτουΜοντεβίδεο, Ουρουγουάη
Ύψος1,73 μ.
ΘέσηΕπιθετικός
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1915–1916Νασιονάλ Β
1916–1926 Νασιονάλ115(108)
1926–1927Μπαρτσελόνα0(0)
1927–1931 Νασιονάλ45(39)
1931–1932Ίντερ14(7)
1932–1934Παλέρμο54(13)
1934–1936 Νασιονάλ31(16)
1939 Νασιονάλ0(0)
Σύνολο261(183)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1917–1930Ουρουγουάη52(31)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
1947–1948Μιγιονάριος
1951–1952Ρεάλ Μαδρίτης
1954Νασιονάλ
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Έκτορ Πέδρο Σκαρόνε Μπερέτα (ισπανικά: Héctor Pedro Scarone Beretta, 26 Νοεμβρίου 1898 – 4 Απριλίου 1967) ήταν Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής, ο οποίος υπήρξε ένας από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο κατά την εποχή του Μεσοπολέμου και το πρώτο ξεχωριστά μεγάλο ταλέντο στην ιστορία του αθλήματος.[1][2][3] Αγωνιζόμενος ως επιθετικός ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικός και ένας από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές της πρώτης μεγάλης ομάδας του αθλήματος παγκόσμια, της Εθνικής Ουρουγουάης.[4][5]

Έγινε παγκόσμια γνωστός ως «Ο Μάγος» για τα εξαιρετικά τεχνικά του στοιχεία, που τον οδήγησαν να χαρακτηριστεί από Ευρωπαίους και Νοτιοαμερικανικούς δημοσιογράφους ως «ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο» στο πρώτο ήμισυ του περασμένου αιώνα.[6] Θαυμάστηκε για τον τρόπο παιχνιδιού του ήδη πριν κλείσει τα 20 χρόνια του, στην πρώτη κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα το 1917. Με την εθνική ομάδα της χώρας του υπήρξε δύο φορές χρυσός Ολυμπιονίκης και μία φορά παγκόσμιος πρωταθλητής, ενώ αναδείχθηκε και τέσσερις φορές πρωταθλητής Νότιας Αμερικής έχοντας καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση όλων των αντίστοιχων διοργανώσεων.[7] Οι τίτλοι αυτοί τον καθιστούν ως τον πιο επιτυχημένο ποδοσφαιριστή στην ιστορία σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Σε συλλογικό επίπεδο πέρασε τα 10 πρώτα και καλύτερα χρόνια της σταδιοδρομίας του με τη Νασιονάλ, ενώ το βραχύβιο πέρασμά του στην Ιταλία δεν συνοδεύτηκε από ανάλογη επιτυχία. Έκλεισε την καριέρα του και πάλι στη Νασιονάλ έχοντας κατακτήσει συνολικά 22 τίτλους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο με το σύλλογο. Ακολούθησε βραχύβια και αποσπασματική καριέρα προπονητή μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Στις εκλογές της IFFHS για την ανάδειξη των καλύτερων παικτών του 20ού αιώνα κατέλαβε την 40ή θέση.[8]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σκαρόνε γεννήθηκε το 1898 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης από γονείς Ιταλούς μετανάστες από την επαρχία της Γένοβας. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε αδέρφια και ο πιο κακομαθημένος. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν πολύ μικρός. Οι πρώτες εμπειρίες ποδοσφαίρου ήταν στις αλάνες, όπως και τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, προσπαθώντας να περάσει τη μπάλα μέσα από τρύπες σε φράχτες. Ξεκίνησε την καριέρα του στην ομάδα της τρίτης κατηγορίας Σπόρτσμαν στην ηλικία των 14 ετών.[9][10][11] Ο πατέρας του ήταν οπαδός της Πενιαρόλ και ο μεγαλύτερος αδερφός του Κάρλος, ήταν επιτυχημένος διεθνής επιθετικός της Πενιαρόλ και από το 1913 της Νασιονάλ. Η οικογένεια ήταν σχετικά χαμηλού εισοδήματος και ο Έκτορ για αποκτήσει ανεξαρτησία ξεκίνησε να δουλεύει ως ταχυδρόμος, επάγγελμα που συνέχισε και μετά την ενασχόληση το ποδόσφαιρο, καθώς το άθλημα ήταν ακόμα ερασιτεχνικό στη χώρα.[2][12][13] Στα 15 του χρόνια ο Έκτορ επιχείρησε να ενταχθεί στη Νασιονάλ, αλλά τον απέρριψαν επειδή ήταν πολύ αδύναμος για την ηλικία του και η απαιτούμενη εμφάνιση σωματικής υγείας ήταν απαραίτητη εκείνη την εποχή. Ο έφηβος Σκαρόνε δεν απελπίστηκε και την επόμενη χρονιά επανεμφανίστηκε στους ανθρώπους του συλλόγου ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία. Στο διάστημα που μεσολάβησε είχε δουλέψει αρκετά τα σωματικά του προσόντα με αποτέλεσμα να κερδίσει μία θέση στη δεύτερη ομάδα του συλλόγου που υποστήριζε.[14][15] Οι ασκήσεις ευστοχίας του άρεσαν από μικρή ηλικία. Μια φορά προκλήθηκε να χτυπήσει λάμπα κολώνας ηλεκτρικού ρεύματος, αποδέχθηκε την πρόταση και εύστοχησε με τη μπάλα από απόσταση.[16]

Καριέρα σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νασιονάλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1915 εντάχθηκε στη δεύτερη ομάδα του συλλόγου και την επόμενη χρονιά στην πρώτη.[17] Στις 9 Απριλίου 1916 έκανε το ντεμπούτο του σε φιλικό με τη Ρίβερ Πλέιτ σημειώνοντας και τα δύο γκολ στο τελικό 2–0, ενώ στις 23 Απριλίου της ίδιας χρονιάς έκανε το επίσημο ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα και σημείωσε το γκολ της Νασιονάλ στην ισοπαλία με 1–1 με την Ουνιβερσάλ. Σε ηλικία 17 ετών ο πρώτος τίτλος πρωταθλήματος συνόδευσε την αρχή της καριέρας του, με το γκολ της νίκης απέναντι στην Dublin FC να είναι αυτό που καθόρισε την τελική έκβαση στο πρωτάθλημα.[18][19] Μέσα σε μια εβδομάδα το Δεκέμβριο του 1916, ήρθαν και οι δύο πρώτοι διεθνείς τίτλοι: στις 3 Δεκεμβρίου 1916, διεξήχθη η πρώτη διοργάνωση του Κυπέλλου Ρίο ντε λα Πλάτα (Copa Dr. Ricardo C. Aldao), το σημαντικότερο τουρνουά συλλόγων στην ήπειρο κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, που έφερε αντιμέτωπους τους πρωταθλητές της Ουρουγουάης και της Αργεντινής. Η Νασιονάλ νίκησε την Ράσινγκ με 2–1, ενώ μία εβδομάδα αργότερα, ο Σκαρόνε συνέβαλε με ένα γκολ στη νίκη με 6–1 (η μεγαλύτερη στην ιστορία της τουρνουά) επί της Ροζάριο Σεντράλ για το Κύπελλο Τιμής (Copa de Honor Cusenier).[20][21] Ήδη, την πρώτη χρονιά της καριέρας του κατέκτησε τέσσερις επίσημους συλλογικούς τίτλους.[22] Η πορεία της ομάδας κατευθύνθηκε ανοδικά και ο δεύτερος συνεχόμενος τίτλος πρωταθλήματος ήρθε την επόμενη χρονιά με την ομάδα να ολοκληρώνει αήττητη τη σεζόν για δεύτερη συνεχόμενη φορά και συντελεστή τερμάτων 47–3 [23] Ο Σκαρόνε ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 13 γκολ σε 15 αγώνες και την ίδια χρονιά η Νασιονάλ έκανε το νταμπλ με το Κύπελλο να κατακτάται χωρίς αγώνες αλλά λόγω των τριών συνεχόμενων τίτλων πρωταθλήματος σύμφωνα με την τότε θεσμοθέτηση.[24] Η επόμενη χρονιά έφερε ένα ακόμα τίτλο πρωταθλήματος, ενώ στις 25 Απριλίου 1920 ήρθε μια ιστορική νίκη επί της Τσάρλι ΦΚ με 11–0 με τέσσερα γκολ του Σκαρόνε, που ήταν και πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 20 γκολ. Παραμένει η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της Νασιονάλ στο πρωτάθλημα.[25] Το πρώτο προσωνύμιο (Rasquetita) που αναφέρονταν στην ισχυρή του προσωπικότητα εμφανίστηκε ήδη από την αρχή της καριέρας του.[6]

Ο Σκαρόνε καθιερώθηκε γρήγορα ως ο σημαντικότερος ποδοσφαιριστής του αθλήματος στη χώρα του και συχνά θεωρούνταν ως ο κορυφαίος του κόσμου στην εποχή της ακμής του, τη δεκαετία του 1920.[1][15][26] Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ήταν στον ίδιο σύλλογο, όπου έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα. Στην πρώτη περίοδο παραμονής του αυτός και ο σύλλογος κατέκτησαν το πρωτάθλημα επτά φορές (1916, 1917, 1919, 1920, 1922, 1923 και 1924), το Copa de Honor το 1916 και το 1917 (Κύπελλο Ουρουγουάης) και το Copa Río de La Plata το 1919 και 1920.[27] Η πρώτη περίοδος στη Νασιονάλ διήρκεσε 10 χρόνια και ήταν και τα πιο παραγωγικά της σταδιοδρομίας του έχοντας σημειώσει 108 γκολ σε 115 αγώνες πρωταθλήματος.[18][28] Ο ίδιος επισκίασε γρήγορα με το ταλέντο του το μεγαλύτερο αδερφό του και αναδείχθηκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.[29][30]

Το 1924 ο ερχομός του ήδη διεθνή ταλαντούχου κεντρικού επιθετικού Πέδρο Πετρόνε δημιούργησε ένα δίδυμο που με συχνές και γρήγορες εναλλαγές της μπάλας διασπούσε τις αντίπαλες άμυνες με πρωτόγνωρο τρόπο. Η μορφή επίθεσής τους τους έδωσε την προσωνυμία «Τοίχος».[31][32] Το 1925 και το 1926 δεν υπήρχαν πρωταθλήματα στην Ουρουγουάη λόγω διαφορών σχετικά με την οργάνωση του ποδοσφαίρου. Η Νασιονάλ, πιθανά η καλύτερη ομάδα του κόσμου εκείνη τη δεκαετία,[33] εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για μια εκτεταμένη ευρωπαϊκή περιοδεία μετά και μάλιστα και την κατάκτηση του Ολυμπιακού τίτλου από την εθνική ομάδα της χώρας την προηγούμενο χρονιά. Μεταξύ Μαρτίου και Αυγούστου 1925, ο Σκαρόνε ταξίδεψε σε εννέα διαφορετικές χώρες με το σύλλογό του. Σε 38 αγώνες - συμπεριλαμβανομένης της νικήτριας του ισπανικού κυπέλλου Μπαρτσελόνα, ​​των Ιταλών πρωταθλητών της Τζένοα, της Σπόρτιγκ Λισαβόνας, των ομάδων της Βιέννης, αλλά και πολυάριθμοι λιγότερο σημαντικοί αντίπαλοι - νίκησε 26 φορές και έχασε μόνο πέντε παιχνίδια με διαφορά τερμάτων 130–30.[34][35] Ο Σκαρόνε ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με 26 γκολ και θεωρήθηκε ως ο καλύτερος και πιο θεαματικός παίκτης στην περιοδεία, η ατομική του τεχνική και η ικανότητά του να προσαρμόζει τις αρετές του στο παιχνίδι της ομάδας τον έκαναν το κύριο σημείο αναφοράς. Ήταν η πιο επιτυχημένη περιοδεία συλλόγου της Νότιας Αμερικής στην Ευρώπη, ίσως ιστορικά ανεπανάληπτη καταξιώνοντας το σύλλογο αλλά και τη χώρα στη φίλαθλη συνείδηση. Υπολογίζεται ότι συνολικά 800.000 άτομα παρακολούθησαν τους αγώνες της Νασιονάλ, η μεγαλύτερη περιοδεία σε χρόνο και αριθμό αγώνων από μια ομάδα ποδοσφαίρου στην ιστορία.[36][37] Στη Βιέννη η αντιπροσωπεία έγινε δεκτή ακόμη και από τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο Μάικλ Χάινις. Εν μέρει, την ίδια χρονιά και στις ίδιες σχεδόν χώρες ήταν η βραζιλιάνικη Ατλέτικο Παουλιστάνο, με πρωταγωνιστή τον Αρτούρ Φριντενράιχ καθώς και η αργεντίνικη Μπόκα Τζούνιορς.[38] Στα έξι παιχνίδια της Βαρκελώνης ο Σκαρόνε εντυπωσίασε, ενώ στο σημαντικότερο παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα, στις 12 Απριλίου, σημείωσε το δεύτερο γκολ στο ισόπαλο 2–2, γεγονός που οδήγησε αργότερα στη μεταγραφή του στον καταλανικό σύλλογο.[34][39]

Μπαρτσελόνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1926 και για χρονικό διάστημα επτά μηνών (Φεβρουάριος έως Σεπτέμβριος) αγωνίστηκε σε 20 φιλικά της ομάδας, ​​σημειώνοντας 21 τέρματα. Δεν συμμετείχε σε επίσημους αγώνες ως ξένος παρά το γεγονός ότι είχε το δικαίωμα να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα ως ερασιτέχνης. Λάτρης του ποδοσφαίρου, ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο.[30][40] Απέκτησε υψηλή δημοφιλια μεταξύ των φιλάθλων αλλά συνολικά, ο χρόνος του με τους Καταλανούς δεν ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικός για τον Σκαρόνε και υπάρχουν αναφορές ότι συνάντησε και αντιπάθεια από ορισμένους συμπαίκτες του επειδή δεν ήθελαν να επισκιάζονται. Όμως, ο κυριότερος λόγος ήταν το γεγονός ότι το συμβόλαιο που του προτάθηκε θα τον καθιστούσε επαγγελματία στερώντας του το δικαίωμα συμμετοχής στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες.[27][41] Η Μπαρτσελόνα του πρόσφερε πλουσιοπάροχο πενταετές συμφωνητικό με τις υψηλότερες αμοιβές στην ομάδα.[29][39] «Σκεφτόμουν την πατρίδα μου, να έρθουν σύντομα οι Ολυμπιακοί Αγώνες και να φορέσω τη γαλάζια φανέλα. Σκέφτηκα τη Νασιονάλ, τον σύλλογο της καρδιάς μου, και αποφάσισα να μην υπογράψω», δήλωσε αργότερα.[31][39]

Επιστροφή στη Νασιονάλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σκαρόνε στη συνέχεια επέστρεψε στην ομάδα του Μοντεβιδέο. Μετά την επανάληψη του πρωταθλήματος το 1927, ο σύλλογος τερμάτισε τέταρτος. Την ίδια χρονιά, έκανε ένα άλλο ταξίδι στο εξωτερικό με την ομάδα στη Βόρεια Αμερική, το Μεξικό, την Κούβα και τις Αντίλες δίνοντας 22 αγώνες. Και εδώ ο Σκαρόνε ήταν ο κορυφαίος σκόρερ των επονομαζόμενων «Μπόλσος». Το ταξίδι της Μπαρτσελόνα στη Νότια Αμερική το 1928 οδήγησε σε φιλική συνάντηση ανάμεσα στις δύο μέχρι τότε ομάδες του με νικητές τους γηπεδούχους με 3–0 με το τρίτο γκολ να είναι του Σκαρόνε.[36][42] Η δεύτερη περίοδος στη Νασιονάλ δεν χαρακτηρίστηκε από την κατάκτηση τίτλων παρά μόνο από την ανάδειξη του ως πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος για τελευταία φορά το 1929. [19]

Σε φωτογραφία του 1927

Τελευταία χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη σεζόν 1931–32, ο Σκαρόνε έπαιξε για την AS Ambrosiana, τώρα Ίντερ. Έκανε το ντεμπούτο του στο Μιλάνο το Σεπτέμβριο του 1931 με ήττα 1–3 από την Κασάλε, ο ίδιος όμως σημείωσε το πρώτο του γκολ για το σύλλογο. Μέχρι το τέλος της χρονιάς είχε σημειώσει 7 γκολ σε 14 αγώνες. Το πιο αξιοσημείωτο γκολ ήταν το μοναδικό στη νίκη επί της Τζένοα, όταν ο Σκαρόνε έτρεξε το μεγαλύτερο μέρος του γηπέδου, αποφεύγοντας όλους τους αμυντικούς της πριν βρει τα δίχτυα.[2] Ο κορυφαίος Ιταλός συμπαίκτης του Τζουζέπε Μεάτσα είχε πει: «Ήρθε στην Ίντερ στα 33 του και ήταν ακόμα ο καλύτερος στον κόσμο. Έκανε πράγματα που οι υπόλοιποι μπορούσαμε να φανταστούμε. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς πρέπει να ήταν δέκα χρόνια νωρίτερα, όταν ήταν στα καλύτερά του σωματικά και τεχνικά».[29] Η συνύπαρξη των δύο παικτών δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα με την ομάδα να κατατάσσεται μόλις έκτη στο πρωτάθλημα.[43] Τα χρόνια από το 1932 έως το 1934 αγωνίστηκε επιτυχημένα στην Παλέρμο της Σικελίας βοηθώντας την ομάδα να γλιτώσει τον υποβιβασμό και τις δύο φορές. Στις αρχές της σεζόν 1934–35, αγωνίστηκε ξανά για την Ambrosiana, όμως οι εμφανίσεις του δεν ήταν ικανοποιητικές ταλαιπωρούμενος και από τραυματισμούς και ήδη 36 χρονών.[44]

Επέστρεψε στη Νασιονάλ στις αρχές του 1934 και κατέκτησε ένα ακόμα τίτλο πρωταθλήματος την ίδια χρονιά, τον όγδοο και τελευταίο. Σε εκείνη τη σεζόν αγωνίστηκε ως δεξιός ακραίος επιθετικός με την ομάδα να βασίζεται κυρίως στην αμυντική της ισχύ έχοντας αποκτήσει τον αρχηγό της εθνικής ομάδας Χοσέ Ναζάτσι.[45] Με το σύλλογο αγωνίστηκε συνολικά 394 παιχνίδια και σημείωσε 293 γκολ. Με τη Νασιονάλ κατέκτησε συνολικά 18 επίσημους τίτλους σε εθνικό επίπεδο και τέσσερις σε διεθνές.[19][22] Από αυτά τα 188 είναι σε 249 επίσημους αγώνες.[46] Είναι ο παίκτης με την μεγαλύτερη ενεργό παρουσία της ομάδας. Είναι επίσης ο τρίτος πιο επιτυχημένος σκόρερ στην Ουρουγουάη με 163 γκολ στο πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας.[47] Επανήλθε το 1939 με τη Νασιονάλ συμμετέχοντας μόνο σε φιλικούς αγώνες.[22]

Διεθνής καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σκαρόνε έκανε το ντεμπούτο του στην εθνική ομάδα στις 2 Σεπτεμβρίου 1917 στο Μοντεβίδεο με αντίπαλο την Αργεντινή για το Κύπελλο Νιούτον (αποτέλεσμα 1–0 για τη γηπεδούχο).[48] Ήταν ένα από τα σημαντικότερα στελέχη και ο πιο χαρισματικός παίκτης σε μια από τις καλύτερες και πιο επιτυχημένες ομάδες όλων των εποχών, της εθνικής Ουρουγουάης της δεκαετίας του 1920. Με συμπαίκτες όπως τους Χοσέ Ναζάτσι, Χοσέ Λεάντρο Αντράντε, Άνχελ Ρομάνο και Πέδρο Πετρόνε κατέκτησαν όλους τους μεγάλους διεθνείς τίτλους και την αναγνώριση των φιλάθλων σε Λατινική Αμερική και Ευρώπη.[49][50][51] Κατέκτησε τέσσερις φορές το Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής (τότε ονομασία του τωρινού Κόπα Αμέρικα): το 1917, το 1923, το 1924 και το 1926, δύο φορές το Χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες: το 1924 και το 1928, που αναγνωρίστηκαν από τη FIFA ως διοργανώσεις ισάξιες με το Παγκόσμιο Κύπελλο καθώς και την πρώτη διοργάνωσή του.[49][52]

Κόπα Αμέρικα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην ηλικία των 19 ετών, σημείωσε με κεφαλιά το μοναδικό γκολ του αγώνα που έδωσε στην Ουρουγουάη τον τίτλο στο Κόπα Αμέρικα του 1917, στον τελικό εναντίον της Αργεντινής, ο οποίος ήταν ο τέταρτος διεθνής αγώνας του, ενώ είχε σκοράρει και στον ημιτελικό με αντίπαλο τη Βραζιλία στην εύκολη επικράτηση με 4–0. Η διοργάνωση έγινε στην Ουρουγουάη με τη χώρα να συγκεντρώνει για πρώτη φορά πλήθος άνω των 40.000 θεατών σε ποδοσφαιρικό αγώνα.[48][53] Έκτοτε παρέμεινε βασικό στέλεχος της ομάδας για 13 χρόνια.[9] 20 χρόνια αργότερα οι δύο ομάδες του τελικού συναντηθηκαν ξανά και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με το Σκαρόνε να είναι και πάλι ο σκόρερ.[54] Επιλέχθηκε ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης του 1917,[55] ενώ στην επόμενη διοργάνωση του 1919, Ουρουγουάη και η γηπεδούχος Βραζιλία χρειάστηκαν επαναληπτικό αγώνα για να αναδειχθεί ο τροπαιούχος. Σε ένα αξεπέραστο ιστορικά παιχνίδι, οι Βραζιλιάνοι με ένα γκολ του Φριντενράιχ πήραν τη νίκη. [56] Δεν συμμετείχε στη διοργάνωση του 1920 για προσωπικούς λόγους.[57]

Ο δεύτερος τίτλος ήρθε το 1923 με μια ανανεωμένη εθνική να νικά και τα τρία παιχνίδια της και το Σκαρόνε να σημειώνει το πρώτο γκολ της ομάδας στη διοργάνωση με αντίπαλο την Παραγουάη (αποτέλεσμα 2–0).[58] Ένας ακόμη τίτλος ήρθε το 1924 στη διοργάνωση της Ουρουγουάης λίγο μετά την ολυμπιακή νίκη με τον Σκαρόνε να τραυματίζεται στο πρώτο αγώνα με την Χιλή και να αποχωρεί. Συμμετείχε στη δεύτερο αγώνα αλλά δεν κατάφερε να συμμετάσχει στον τελευταίο με την Αργεντινή.[59] Με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος άνοιξε μια σειρά 17 συνεχόμενων νικών. Στις τρεις νίκες που σημειώθηκαν στη διοργάνωση, προστέθηκαν αρχικά οι εννέα νίκες στην Ισπανία απέναντι σε συλλόγους. Η Ουρουγουάη έγινε η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής που έπαιξε ποδόσφαιρο στην Ευρώπη.[60] Στο Πρωτάθλημα του 1926 στη Χιλή σημείωσε πέντε γκολ στον αγώνα με τη Βολιβία στις 26 Οκτωβρίου (αποτέλεσμα 6–0), ρεκόρ που παραμένει ακατάρριπτο για τη «σελέστε» και για τη διοργάνωση. Με έξι γκολ ήταν δεύτερος σκόρερ της διοργάνωσης κατακτώντας και τον τρίτο τίτλο του. Η Ουρουγουάη ήταν σαρωτική με τέσσερις νίκες σε ισάριθμους αγώνες και τέρματα 17–2.[61][62] Ήταν επίσης πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος Νότιας Αμερικής το 1927 (με τρία γκολ μαζί με άλλους τρεις παίκτες), όπου η Ουρουγουάη ήρθε δεύτερη χάνοντας στον κρίσιμο αγώνα από την Αργεντινή με 3–2 παρά τα δύο δικά του τέρματα.[63][64] Έκλεισε την καριέρα του ως πρώτος σκόρερ με 13 τέρματα στην μέχρι τότε ιστορία της διοργάνωσης.[62][65]

Ολυμπιακοί Αγώνες 1924[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ουρουγουάη έφτασε στην Ευρώπη ως άγνωστη μέχρι τότε. Πριν τη διοργάνωση η ομάδα είχε δώσει εννέα φιλικούς αγώνες στην Ισπανία έχοντας ισάριθμες νίκες, με τον πρώτο εναντίον της Θέλτα Βίγκο στις 10 Απριλίου στο Βίγκο να σηματοδοτεί ένα ορόσημο στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου: εκείνη την ημέρα ήταν η πρώτη φορά που μια ομάδα ή σύλλογος της Νότιας Αμερικής έπαιξε στην Ευρώπη.[66][67] Ο τύπος της Ισπανίας χαρακτήρισε την ομάδα ως φαβορί για τον Ολυμπιακό τίτλο, όμως η υπόλοιπη Ευρώπη δεν είχε άποψη για τους πρωταθλητές της Νότιας Αμερικής και το ενδιαφέρον ήταν έντονο. Στον εναρκτήριο αγώνα της διοργάνωσης του Παρισιού στις 24 Μαΐου, η άγνοια των Ευρωπαίων όχι μόνο για την ομάδα αλλά και για τη χώρα αποτυπώθηκε στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Βραζιλίας και την ανάρτηση της σημαίας της αντί της Ουρουγουάης. Ο Σκαρόνε σημείωσε ένα γκολ στην ευρεία νίκη επί της Γιουγκοσλαβίας με 7–0, με τους Γιουγκοσλάβους να έχουν στείλει δύο κατασκόπους στην προπόνηση των Ουρουγουανών για τους παρακολουθήσει. Οι Ουρουγουανοί σύντομα το αντιλήφθηκαν και φρόντισαν να δώσουν εσφαλμένη εικόνα με αποτυχημένες προσπάθειες αφέλειας.[68][69] Ο Σκαρόνε σημείωσε δύο γκολ στον προημιτελικό με τη Γαλλία στη νίκη με 5–1. Στη Γαλλία γινόταν λόγος για ένα «παιχνίδι που δεν έχει ξαναδεί και ξεπεραστεί από κανέναν». Πολλά χρόνια αργότερα σε συνέντευξη στην εφημερίδα Acción θυμάται: «Έχω βιώσει πολλά συναισθήματα στη μακρά αθλητική μου ζωή, αλλά αυτό, αυτό που ακολούθησε αμέσως το γκολ που προκάλεσε απογοήτευση στους Γάλλους, που απογοήτευσε τους οικοδεσπότες μας, που προκάλεσε, έστω και μια στιγμή απογοήτευσης, στο ίδιο το Παρίσι, που μας αγάπησε τόσο πολύ, έμεινε μαζί μου για πάντα».[67] Ο μόνος δύσκολος αγώνας ήταν στον ημιτελικό, όπου η Ολλανδία μπήκε στο ημίχρονο με προβάδισμα ενός γκολ, η μόνη φορά στη διοργάνωση που η Ουρουγουάη βρέθηκε να χάνει στη διοργάνωση. Οι Ολλανδοί είχαν στηθεί αμυντικά, καθώς οι ευρείες νίκες της Ουρουγουάης στους τρεις προηγούμενους αγώνες της έδιναν το ισχυρό προβάδισμα στις προβλέψεις. Όμως, ο Πέντρο Σέα σκόραρε με μισή ώρα να απομένει, και ο Σκαρόνε με ένα πέναλτι που αμφισβητήθηκε ως χέρι του σκόρερ σημείωσε το τελικό 2–1. Η Ολλανδία διαμαρτυρήθηκε για την απόφαση του πέναλτι, και στη συνέχεια η Ουρουγουάη διαμαρτυρήθηκε για την επιλογή της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής ενός Ολλανδού διαιτητή για τον τελικό. Για να κατευνάσει τους Νοτιοαμερικανούς, η Επιτροπή επέλεξε ένα Γάλλο. Στον τελικό της 9ης Ιουνίου, η επικράτηση ήταν εύκολη επί της Ελβετίας με 3–0.[70][71] Η ομαδικότητα που επέδειξε η Ουρουγουάη αντανακλάται στην επίσημη έκθεση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής: «Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα και αυτό το απέδειξαν μόνο οι Ουρουγουανοί».[49] Η ομάδα της Ουρουγουάης αναγνωρίστηκε ως μία από τις σημαντικότερες αθλητικές παρουσίες στην Ολυμπιάδα και ο θαυμασμός του ευρωπαϊκού τύπου ήταν διάχυτος στην αρθρογραφία της εποχής.[72][73] Ο Σκαρόνε σημείωσε πέντε γκολ στη διοργάνωση σε ισάριθμους αγώνες από τα 20 της ομάδας και ήταν τρίτος σκόρερ.[48] Σημαντικό μέρος της ζωντανής ιστορίας του ποδοσφαίρου είναι η αντίδραση των παικτών μετά τον τελικό. Σε ευγνωμοσύνη για την αναγνώριση των φιλάθλων που χειροκροτούσαν όρθιοι στις κερκίδες, ολόκληρη η ομάδα της Ουρουγουάης αποφάσισε να κάνει ένα γύρο στο γήπεδο και να επικροτήσει τους παρόντες. Έτσι γεννήθηκε ο ολυμπιακός γύρος που δίνουν οι πρωταθλητές μετά την επίτευξη των νικών τους.[68][74][75][76] Ο Ανρί ντε Μοντερλάν που ήταν θεατής των αγώνων περιέγραψε την δράση της ομάδας γράφοντας: «Έχουμε πραγματικό ποδόσφαιρο εδώ. Σε σύγκριση με αυτό που ξέραμε πριν, αυτό που παίζαμε, δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα παιχνίδι στην αυλή».[77] Στη χώρα κηρύχθηκε εθνική εορτή. Ο θρίαμβος ξεπέρασε την αθλητική σημασία, μια «πολιτιστική επιτυχία και απόδειξη ότι ο Νέος Κόσμος θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον Παλαιό», όπως γράφει ο Τζόναθαν Ουίλσον (Jonathan Wilson) στο βιβλίο του Angels with Dirty Faces.[71]

Η αντιπαλότητα με την Αργεντινή που δεν είχε συμμετάσχει στη διοργάνωση φούντωσε μετά από τον τίτλο αυτό με τους Αργεντινούς να θέλουν να αποδείξουν ότι αυτοί είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Οι δύο Εθνικές Ομοσπονδίες συμφώνησαν σε διεξαγωγή δύο αγώνων μεταξύ των ομάδων, ένα σε κάθε πρωτεύουσα. Το πρώτο παιχνίδι έληξε με 1–1 στο Μοντεβίδεο και ο δεύτερος αγώνας στο Μπουένος Άιρες στιγματίστηκε από οπαδούς που πέταξαν πέτρες στον Αντράντε. Με το σκορ στο 2–1 υπέρ των γηπεδούχων, οι Ουρουγουανοί ανταπέδωσαν και η αστυνομία εισέβαλε στο γήπεδο. Ο Σκαρόνε κλώτσησε έναν αξιωματικό και συνελήφθη - η υπόλοιπη ομάδα εγκατέλειψε το παιχνίδι και οι Αργεντινοί ανακήρυξαν τους εαυτούς τους νικητές.[78] Ο αγώνας κατακυρώθηκε στην Ουρουγουάη και έτσι με πρωτοβουλία των Αργεντινών επαναλήφθηκε μια εβδομάδα αργότερα (2 Οκτωβρίου 1924) με νικήτρια την Αργεντινή με 2–1. Ένα από τα δύο γκολ των νικητών προήλθε από απευθείας εκτέλεση κόρνερ, όπως είχε σημειώσει ο Σκαρόνε στον τελικό της διοργάνωσης του Παρισιού και το οποίο δεν μέτρησε. Η FIFA άλλαξε τον κανονισμό προς τιμή του στις 14 Ιουνίου 1924 και το γκολ καταλογίστηκε κανονικά, μένοντας στην ιστορία ως το «Ολυμπιακό γκολ».[13][79][80][81]

Ολυμπιακοί Αγώνες 1928[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η στιγμή της επίτευξης του νικητήριου γκολ από τον Σκαρόνε (δεύτερος από αριστερά) στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 1928

Στην επόμενη διοργάνωση του Άμστερνταμ η Ουρουγουάη παρουσιάστηκε με την ίδια σύνθεση ομάδας όπως στο Παρίσι και ο Σκαρόνε σημείωσε το πρώτο και πολύ όμορφο γκολ στην αναμέτρηση με την γηπεδούχο Ολλανδία (αποτέλεσμα 2–0).[82] Δεν αγωνίστηκε λόγω τραυματισμού στον προημιτελικό με την Γερμανία, με την απουσία του να επηρεάζει αρνητικά την απόδοση της ομάδας. Στον ημιτελικό με την Ιταλία η Ουρουγουάη βρέθηκε να χάνει με 1–0, αλλά κατάφερε να ανατρέψει το σκορ σημειώνοντας τρία γκολ, ένα από τα οποία του Σκαρόνε.[83][84] Το ενδιαφέρον για τον τελικό ήταν τέτοιο που έφερε περισσότερες από 250.000 αιτήσεις για τα 40.000 διαθέσιμα εισιτήρια.[4] Η Ουρουγουάη και η Αργεντινής ήρθαν ισόπαλες με 1–1 μετά και από δύο τριαντάλεπτες παρατάσεις στον αγώνα της 10ης Ιουνίου. Τρεις ημέρες αργότερα, στον επαναληπτικό που απαιτούνταν καθώς η διαδικασία των πέναλτι δεν προβλέπονταν τότε με Ολλανδό διαιτητή, η Ουρουγουάη, χρησιμοποιώντας πέντε νέους παίκτες, επικράτησε χάρη στο νικητήριο γκολ που σημείωσε ο Σκαρόνε στο 73ο λεπτό (τελικό αποτέλεσμα 2–1) με ισχυρό σουτ σε αντεπίθεση από πάνω από 20 μέτρα, που χαρακτηρίστηκε από τον αθλητικό τύπο ως το πιο όμορφο γκολ της διοργάνωσης.[54][85] Στην κληρονομιά του αγώνα έμεινε και μια φράση στην καθημερινή γλώσσα του λαού των νικητών. Αυτή η φράση εμποτίστηκε στην κοινωνία της Ουρουγουάης και συνεχίζει να χρησιμοποιείται σήμερα όταν κάποιος μεταβιβάζει την τελική ευθύνη σε κάποιον άλλο: «Tuya, Héctor» («δικό σου, Έκτορα»), όπως φώναξε ο συμπαίκτης του, Ρενέ Μπόρχας πριν του περάσει την μπάλα.[26][82][86][87]

Παγκόσμιο Κύπελλο 1930[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σκαρόνε ολοκλήρωσε τη διεθνή του σταδιοδρομία οδηγώντας την Ουρουγουάη στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης της ομάδας και ένας από τους δύο μόνο παίκτες της Ουρουγουάης που είχαν γεννηθεί τον προηγούμενο αιώνα. Δεν συμμετείχε στον πρώτο αγώνα με αντίπαλο το Περού, πιθανά στα πλαίσια υποτίμησης των αντιπάλων, γεγονός που οδήγησε στη δύσκολη επικράτηση με 1–0. Ξεκίνησε στο δεύτερο αγώνα στη νίκη επί της Ρουμανίας με 4–0 σημειώνοντας το δεύτερο γκολ, που ήταν το μοναδικό του στη διοργάνωση.[41][88][89] Τελευταίος διεθνής αγώνας του ήταν η νίκη στον τελικό επί της Αργεντινής με 4–2, σε ένα από τους πιο συγλονιστικούς αγώνες στην ιστορία των μονομάχων της Νότιας Αμερικής. Η Αργεντινή προηγήθηκε στο πρώτο ημίχρονο με 2–1, με την Ουρουγουάη να ανακάμπτει στο δεύτερο και με τρία γκολ να παίρνει τη νίκη σε μία ξέφρενα πανηγυρική ατμόσφαιρα στο Στάδιο Σεντενάριο.[90] Ο Σκαρόνε στον τελικό έδωσε δύο ασίστ για το πρώτο και τρίτο γκολ. Στο πρώτο γκολ που έδωσε το προβάδισμα στην ομάδα του, ενώ στο δωδέκατο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου, ένα κομμάτι ιδιοφυΐας του άλλαξε τη ροή του αγώνα: δέχθηκε πάσα στην περιοχή της Αργεντινής, περικυκλωμένος από αντιπάλους. Στη συνέχεια, σήκωσε την μπάλα, και κατευθύνοντάς την πάνω από το κεφάλι του, την πάσαρε στον Πέντρο Σέα, ο οποίος μπήκε στην περιοχή ελεύθερος από τα δεξιά και αφύλακτος ισοφάρισε. Οι μάταιες προσπάθειες των Αργεντινών δεν ήταν λίγες.[41][91][92] Ο Σκαρόνε συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ενδεκάδα της διοργάνωσης.[7][93] Τα 31 γκολ σε 52 αγώνες (στην πραγματικότητα 52 τέρματα σε 70 αγώνες, αλλά τα 21 σημειώθηκαν σε ανεπίσημους αγώνες) που σημείωσε για τη χώρα του, ήταν μέχρι το 2011 το εθνικό ρεκόρ.[48][94][95] Με βάση τη διεθνή του σταδιοδρομία είναι ο πιο επιτυχημένος ποδοσφαιριστής σε εθνικό επίπεδο σε όλη την ιστορία του αθλήματος μαζί με το Χοσέ Ναζάτσι.[14] Στις τρεις παγκόσμιες διοργανώσεις συμμετείχε σε 11 αγώνες, ήταν νικητής σε όλους και σημείωσε 9 γκολ.[17]

Η εθνική ομάδα της Ουρουγουάης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930. Ο Σκαρόνε είναι καθιστός δεύτερος από αριστερά.

Χαρακτηριστικά παιχνιδιού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ουρουγουάη στις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν μια χώρα που επικεντρώθηκε στην οικονομική και κοινωνική της ανάπτυξη καταφέρνοντας να προηγηθεί από τις άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής και έλαβε μεγάλη μεταναστευτική ροή, ειδικά από τις χώρες της Μεσογείου. Η προηγμένη νομοθεσία της και οι δυνατότητες ευημερίας την έκαναν σύντομα να αποκτά επιρροή στη διεθνή σκηνή. Καθώς η κοινωνία ήταν δομημένη, το ποδόσφαιρο γνωρίσε άμεση λαϊκή επιτυχία και εδραιώθηκε ως μια νέα θρησκεία των μαζών. Κατασκευάστηκαν νέες εγκαταστάσεις στις οποίες έχει πρόσβαση ολόκληρος ο πληθυσμός, χωρίς ταξική διάκριση με αποτέλεσμα τη γρήγορη ανάπτυξη του αθλήματος. Το ποδόσφαιρο έγινε άθλημα δεξιοτήτων και ικανοτήτων και όχι παιχνίδι δύναμης. Η Ουρουγουάη, όπως και η Αργεντινή, υοθέτησε το ρητό του «κοντού και ποδιού» (κοντινές πάσες με τη μπάλα να είναι χαμηλά) ως έναν ιδιαίτερο τρόπο κατανόησης του ποδοσφαίρου. Και εδώ ξεχώρισε ο Σκαρόνε. Περιγράφεται ως ένας ευέλικτος, γρήγορος και επιδέξιος παίκτης, με κύρια πλεονεκτήματα τη ντρίμπλα και την αποτελεσματικότητα της τελικής προσπάθειας με την ευχέρεια και στα δύο πόδια. Η ικανότητά του να κατανοεί την κίνηση των συντρόφων του, καινοτόμων στο συνδυαστικό παιχνίδι, έθεσε σε κίνδυνο την κύρια αρετή του, τον ηγετικό του ρόλο στην ομάδα.[2][32][96] Η ιδιοφυΐα του βρισκόταν στην απρόβλεπτη κίνηση και στην ικανότητα να επιλύει καταστάσεις σε αποφασιστικές στιγμές των παιχνιδιών.[30] Έπαιζε περπατώντας αρχικά με τη μπάλα και φαινόταν να προχωρά πολύ αργά, μέχρι που ο αντίπαλος πλησίαζε αλλά δεν μπορούσαν ποτέ να του πάρουν την μπάλα. Αυτή είχε ήδη φύγει ως δια μαγείας προς τον συμπαίκτη που ήταν καλύτερα τοποθετημένος.[16] Η ικανότητά του να παρέχει ασίστ ήταν κορυφαία, έχοντας ως συνηθέστερο αποδέκτη τον Πετρόνε.[36] Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το ίδιο το ποδόσφαιρο συμπυκνώθηκε για πρώτη φορά στον Σκαρόνε. Με την παρουσία της αρχικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 και με τις μετέπειτα επιτυχίες, η Ουρουγουάη άλλαξε το πρόσωπο του διεθνούς ποδοσφαίρου. Από πολλές απόψεις, το σύγχρονο ποδοσφαιρικό τοπίο εξακολουθεί να δείχνει τα σημάδια της. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι το ισπανικό και γαλλικό στυλ παιχνιδιού διαμορφώθηκε στο πρότυπο της ομάδας της Ουρουγουάης του 1924.[78]

Ένας θρύλος αναφέρει ότι ο Σκαρόνε δεν έχασε ποτέ πέναλτι. Συνήθιζε να εξασκεί τα σουτ του στο τέρμα βάζοντας ένα καπέλο στο οριζόντιο δοκάρι και ρίχνοντάς το με τη μπάλα.[26] Ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1930 ακολούθησε άλλη προετοιμασία για τα πέναλτι: κρέμασε πέντε μπάλες από το δοκάρι του τέρματος και με άλλες μπάλες σούταρε από διαφορετικές αποστάσεις και θέσεις. «Θα χτυπήσω τη δεύτερη μπάλα», ανακοίνωσε ο «Μεγάλος Έκτορας», όπως τον αποκαλούσαν μερικοί από τους θαυμαστές του, και η μπάλα, προωθούμενη από οποιοδήποτε από τα πόδια του, κατευθύνθηκε δυνατά και με ακρίβεια προς το τέρμα. «Τώρα στο πέμπτο, τώρα στη μεσαία μπάλα». Η διαδικασία αυτή κρατούσε για ώρες. Ήταν κάτι περισσότερο από προπόνηση: ήταν ένα θέαμα από μόνο του, κάτι ασυνήθιστο.[97] Μετά το μέσο της καριέρας του είχε και δημιουργικό ρόλο.[98][99] Αγωνιζόταν ως επιθετικός από την δεξιά πλευρά πίσω από τον κεντρικό επιθετικό (inside forward στο τότε σύστημα 2–3–5), θέση που στα νεότερα συστήματα (όπως το 4–3–3) θα αντιστοιχούσε σε επιθετικό μέσο. Παρά το σχετικά μέτριο μέγεθος του, δεν ήταν αδύναμος και στο ψηλό παιχνίδι έχοντας την ικανότητα να μένει αρκετή ώρα στον αέρα. Ο δημιουργικός και εξαιρετικά τεχνικός τρόπος παιχνιδιού του έδωσε το ψευδώνυμο El Mago («Ο μάγος») και «Γκαρδέλ του Ποδοσφαίρου», ο πιο τιμητικός χαρακτηρισμός της εποχής (ο Κάρλος Γκαρδέλ ήταν ο διασημότερος τραγουδιστής τάγκο στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα που ως καλλιτέχνης ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια του επαγγέλματός του).[11][100] Και για τις εγωκεντρικές εκρήξεις του τον αποκαλούσαν «Μπορέλι» (από τη Λίντα Μπορέλι, Ιταλίδα ντίβα του βωβού κινηματογράφου των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα που υποδυόταν συχνά ένα ιδιότροπο κορίτσι).[6][29] Με τις ιστορικές μαρτυρίες της εποχής του να έχουν σε μεγάλο βαθμό χαθεί, αναφορές ειδικών που τον είδαν να αγωνίζεται (και όχι μόνο αυτών) τον θεωρούν ως τον κορυφαίο Ουρουγουανό ποδοσφαιριστή όλων των εποχών αλλά και στους μεγαλύτερους στην ποδοσφαιρική ιστορία.[10][101][102] Μετά την ακμή του Σκαρόνε έγινε και πάλι λόγος για «καλύτερο παίκτη στον κόσμο» με την εμφάνιση του Πελέ, κάτι που δείχνει ότι σε τουλάχιστον 25 χρόνια κανείς δεν μπόρεσε να βρει σε ποδοσφαιριστή την ποιότητα που ο Ουρουγουανός διέθετε.[6] Δεν απέκτησε τη διαχρονική φήμη που είχαν μεταγενέστεροι κορυφαίοι στην ιστορία του αθλήματος.[7] Ο Ρικάρδο Θαμόρα τον χαρακτήρισε ως «το σύμβολο του ποδοσφαίρου».[18][27]

Μετά την αποχώρηση από την ενεργό δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, έγινε προπονητής ποδοσφαίρου. Ήταν ο δεύτερος χρονικά προπονητής της Μιγιονάριος από την ίδρυσή της, από το 1947 έως το 1948, ενώ ο σύλλογος ήταν ακόμα ερασιτεχνική ομάδα. Διετέλεσε προπονητής της Νασιονάλ και της Ρεάλ Μαδρίτης τη δεκαετία του 1950. Στο σύλλογο της Μαδρίτης έμεινε ένα χρόνο και κατέκτησε το Μικρό Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (Pequeña Copa del Mundo) το 1952.[103]

Μια μέρα είπε μια φράση που σημάδεψε την ιστορία και την αθανασία του: «Ήμασταν νέοι, παίζαμε ποδόσφαιρο, ήμασταν ανίκητοι».[28] Τον Απρίλιο του 1967 στο Μοντεβιδέο, πήγε στο Σεντενάριο συνοδευόμενος από το φίλο του Πέντρο Σέα, για να παρακολουθήσει τον αγώνα της Νασιονάλ με αντίπαλο την Κλουμπ Γουαρανί για το Κόπα Λιμπερταδόρες. Η Νασιονάλ νίκησε αλλά το ίδιο βράδυ ο Σκαρόνε απεβίωσε. Στα αποχαιρετιστήρια λόγια του μπροστά στο φέρετρο στο νεκροταφείο, ο Χοσέ Ναζάτσι είπε: «Ήμασταν νέοι, ήμασταν νικητές, ήμασταν ενωμένοι, πιστεύαμε ότι ήμασταν και άφθαρτοι».[101][104] Έχοντας χάσει το μοναχογιό του νωρίς, δεν άφησε απογόνους. Το εθνικό στάδιο της Ουρουγουάης έχει μετονομάσει μία κερκίδα, αφιερωμένη στο «μάγο» της χώρας.[11][31] Το 2002 η εφημερίδα L'Équipe τον κατέταξε 20ό στην αξιολόγηση των καλύτερων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών και πρώτο μεταξύ των προπολεμικών ποδοσφαιριστών.[105]

Τίτλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νασιονάλ

  • Πρωτάθλημα Ουρουγουάης (8): 1916, 1917, 1919, 1920, 1922, 1923, 1924, 1934
  • Copa de Honor Uruguaya (2): 1916, 1917
  • Copa de Campeonato Albion: 1919
  • Copa Competencia Uruguaya (3): 1919, 1921, 1923
  • Copa León Peyrou (3): 1920, 1921, 1922
  • Campeonato Ing. José Serrato: 1928
  • Copa Río de la Plata Dr. Ricardo Aldao (διεθνής τίτλος - 3): 1916, 1919, 1920
  • Copa de Honor Cusenier (διεθνής τίτλος): 1916

Μπαρτσελόνα

  • Κύπελλο Ισπανίας: 1926
  • Πρωτάθλημα Καταλονίας: 1926

Ουρουγουάη

Ατομικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Ουρουγουάης (5) : 1917, 1918, 1920, 1923, 1929
  • Καλύτερος παίκτης του Κόπα Αμέρικα: 1917
  • Πρώτος σκόρερ του Κόπα Αμέρικα: 1927
  • Κορυφαίος σκόρερ του Κόπα Αμέρικα μέχρι το 1930
  • Καλύτερη ομάδα Παγκοσμίου Κυπέλλου : 1930
  • IFFHS: 40ός καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «South America Greats». Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2023. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «HECTOR SCARONE, THE URUGUAYAN WIZARD». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2018. 
  3. ↑ «I NOSTRI PALLONI D'ORO DAL 1900 AL 2023». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2024. 
  4. ↑ 4,0 4,1 «What if they met? Uruguay's world champions, Austria's Wunderteam». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2020. 
  5. ↑ «El mejor equipo de la historia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2020. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 «El "Mago" era un... Dandy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2024. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 «Ocurrencias del futbol - Uruguay, primera sede de un Mundial de Futbol y primer campeón de la justa». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2024. 
  8. ↑ «IFFHS Century Elections». Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2020. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Hector Scarone (Uruguay)». Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Libro de Pablo Veroli que recrea la vida de un astro del fútbol uruguayo». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2021. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 «Ενας αρτίστας των γηπέδων σε ρόλο κανονιέρη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2020. 
  12. ↑ «Los curiosos enfrentamientos intrafamiliares que se produjeron en los clásicos entre Nacional y Peñarol,». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2024. 
  13. ↑ 13,0 13,1 «Ο παίκτης που θεωρούσαν ότι ήταν καλύτερος και από τον Πελέ. Το πρωί εργαζόταν ως ταχυδρόμος, καθώς αρνήθηκε να παίξει στην Μπαρτσελόνα. Εξαιτίας του άλλαξε ο κανονισμός για τα "απευθείας" κόρνερ...». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2020. 
  14. ↑ 14,0 14,1 «Football-the-story : Hector Scarone». Ανακτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2020. 
  15. ↑ 15,0 15,1 «El Mejor Jugador de Fútbol del Mundo, de todos los Tiempos...». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2010. 
  16. ↑ 16,0 16,1 «Un Decano indiscutido». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020. 
  17. ↑ 17,0 17,1 «Antes de Pelé y Maradona, Héctor Scarone». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2020. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 «Promisorio debut». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2020. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 «Héctor Scarone, el mejor del mundo en su época». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2024. 
  20. ↑ «Campeonato Rioplatense - Copa Dr. Ricardo C. Aldao - Match Details». Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2024. 
  21. ↑ «Copa de Honor Cousenier - Match Details». Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2024. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 «SCARONE, HÉCTOR». Ανακτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2021. 
  23. ↑ «Uruguay - List of Final Tables 1900-2000». Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2024. 
  24. ↑ «CAMPEONATO URUGUAYO 1917». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2021. 
  25. ↑ «CAMPEONATO URUGUAYO 1920». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2021. 
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 «Era un mago, genio, goleador, divo: la trayectoria de Héctor Scarone». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2024. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 «Héctor Scarone, el 'mago' charrúa». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  28. ↑ 28,0 28,1 «Héctor Scarone "El Mago"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2024. 
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 29,3 «HÉCTOR SCARONE, IL GENIO PRE-TELEVISIVO CHE PORTÒ L'URUGUAY IN CIMA AL MONDO». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2021. 
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 «Cuando el Barça fichó "el jugador más grande de todos los tiempos" pero solo pudo disputar amistosos». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2024. 
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 «El mejor de los uruguayos, vuelve a Barcelona 88 años después». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2024. 
  32. ↑ 32,0 32,1 «Fueron leyenda: Héctor Scarone». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2020. 
  33. ↑ «Best Club Team Of The Decade». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2024. 
  34. ↑ 34,0 34,1 «La Histórica Gira de Nacional por Europa en 1925». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2023. 
  35. ↑ «European trip of Club Nacional de Football 1925». Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 «La gira de 1925». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2022. 
  37. ↑ «EUROPA - 1925». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2010. 
  38. ↑ «Hace 95 años Nacional iniciaba una gira increíble por Europa». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2024. 
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 «Scarone: el crack que no pudo ser». Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2024. 
  40. ↑ «SCARONE». Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2024. 
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 «HOW URUGUAY LIFTED THE 1930 WORLD CUP». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2021. 
  42. ↑ «COPA SUBLIME & SENSAT 1928». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2024. 
  43. ↑ «INTER PAYS TRIBUTE TO ISTVAN TOTH - POTYA». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2024. 
  44. ↑ «Scarone Hector». Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2020. 
  45. ↑ «CAMPEONATO URUGUAYO 1934». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2021. 
  46. ↑ «Bergessio, la bestia del gol que superó a Walter Gómez y se encamina a la marca de Dely Valdés». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2024. 
  47. ↑ «Uruguay : All time topscorers». Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  48. ↑ 48,0 48,1 48,2 48,3 «Héctor Scarone - Goals in International Matches». Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2024. 
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 «IOC : In Amsterdam in 1928, the football masters were Uruguayan». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2021. 
  50. ↑ «Uruguay 1930, l'inizio del sogno». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2020. 
  51. ↑ «As 16 Maiores Seleções do Imortais!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2022. 
  52. ↑ «InfoPlus» (PDF) (στα Ισπανικά). FIFA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2018. 
  53. ↑ «Aniversario Copa América 1917». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2020. 
  54. ↑ 54,0 54,1 «Scarone, la histórica pesadilla argentina que le calcó el gol 20 años después». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2023. 
  55. ↑ «Copa América 1917». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2020. 
  56. ↑ «Una historia trágica en la Copa América». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2016. 
  57. ↑ «Copa América 1920». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2020. 
  58. ↑ «Copa América 1923». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2020. 
  59. ↑ «Copa América 1924». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2019. 
  60. ↑ «Copa del Mundo 1930». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2020. 
  61. ↑ «Copa América 1923». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2019. 
  62. ↑ 62,0 62,1 «RECORDS OF COPA AMERICA (1916 – 1930)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2021. 
  63. ↑ «Copa América Perú 1927». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2023. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2023. 
  64. ↑ «Copa América Perú 1927: ARG 3-2 URU». Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2021. 
  65. ↑ «CONMEMBOL : Balance histórico de la Copa América». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2022. 
  66. ↑ «Philip Barker: How Olympic gold led to World Cup glory for Uruguay». Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2024. 
  67. ↑ 67,0 67,1 «Juegos Olímpicos 1924». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2023. 
  68. ↑ 68,0 68,1 «The Remarkable Story of Uruguay's 1924 Olympic Campaign». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2024. 
  69. ↑ «FASTER, HIGHER, STRONGER: HOW URUGUAY LIFTED THE FIRST THREE GLOBAL FOOTBALL TOURNAMENTS». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2022. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2021. 
  70. ↑ «FIFA : Paris, 1924». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2010. 
  71. ↑ 71,0 71,1 «The First Two Stars: The Story of Uruguay's Olympic Triumphs». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2020. 
  72. ↑ «The 1924 Paris Olympics saved the Games. Can this year's event repeat that success?». Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2024. 
  73. ↑ «Euro 2012: Now Spain have entered the pantheon of greatness» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2024. 
  74. ↑ «9 de junio: el día que nació la vuelta olímpica». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2022. 
  75. ↑ «Brazil look strong in bid to further South American Olympic legacy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2024. 
  76. ↑ «FULL INTERNATIONALS OF URUGUAY (1902-1940) - Part 6». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2021. 
  77. ↑ «QUAND L'URUGUAY APPORTE LE FOOTBALL TOTAL EN EUROPE». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2021. 
  78. ↑ 78,0 78,1 «A Golden Generation Of Uruguayans Inaugurated The Era Of Global Soccer Competitions». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022. 
  79. ↑ «"El gol olímpico cumple 80"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020. 
  80. ↑ «Top Tenner: Goals that should have been». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2023. 
  81. ↑ «1924. URUGUAY VS. ARGENTINA. EL ORIGEN DE LA RIVALIDAD». Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2024. 
  82. ↑ 82,0 82,1 «RENÉ TITO BORJAS : « ¡TUYA, HÉCTOR! »». Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2024. 
  83. ↑ «V OLYMPIC FOOTBALL TOURNAMENT (AMSTEEDAN 1928) - GAME DETAILS». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2024. 
  84. ↑ «Juegos Olímpicos 1928». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2023. 
  85. ↑ «FIFA : OLYMPIC FOOTBALL TOURNAMENT AMSTERDAM 1928». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2021. 
  86. ↑ «¡Tuya, Héctor!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2024. 
  87. ↑ «The Story of Uruguay's Olympic Triumphs: Amsterdam 1928». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2020. 
  88. ↑ «Copa do Mundo 1930 - Uruguai». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2021. 
  89. ↑ «Destaques da Copa de 1930Veja números». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2020. 
  90. ↑ «World Cup 1930: FINAL». Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2024. 
  91. ↑ «Uruguay campeón mundial». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2024. 
  92. ↑ «1930 Uruguay - Capitolo V: Uruguay Campeon». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2014. 
  93. ↑ «FIFA World Cup All-Star Team» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2023. 
  94. ↑ «Mano a mano por el récord». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2016. 
  95. ↑ «Los máximos goleadores en la historia de la Selección Uruguaya». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2024. 
  96. ↑ «Héctor era davvero forte». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2021. 
  97. ↑ «"¡Qué final! Carlos Gardel no se atrevió a verla"». Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2024. 
  98. ↑ «The Question: What is a playmaker's role in the modern game?». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2021. 
  99. ↑ «Héctor Scarone, le magicien uruguayen». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  100. ↑ «Héctor Scarone, "El Gardel del Fútbol", nacía un día como hoy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021. 
  101. ↑ 101,0 101,1 «HÉCTOR SCARONE». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2022. 
  102. ↑ «The Greatest Of All Time – Rank». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2024. 
  103. ↑ «Hector Scarone». Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2024. 
  104. ↑ «Héctor Scarone: el uruguayo más grande». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2024. 
  105. ↑ «Le premier âge d'or de la Celeste». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Έκτορ_Σκαρόνε&oldid=10536108"