Χουβράτης
| Χουβράτης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Кубрат (Ρωσικά) και Кубрат (Βουλγαρικά) |
| Γέννηση | 605 |
| Θάνατος | 665 Φαναγορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Kotrag Ασπαρούχ Βαϊανός Kuber Alcek |
| Οικογένεια | Οίκος των Ντούλο |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Κνιαζ (628–665, Πρωτοβούλγαροι) |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Χουβράτης (βουλγαρικά: Кубрат)[a] ήταν ο «ηγέτης των Ονόγουρων-Βουλγάρων», που πιστώνεται με την ίδρυση της Συνομοσπονδίας της Παλαιάς Μεγάλης Βουλγαρίας γύρω στο 635.
Προέλευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο Κατάλογο ονομάτων των Βουλγάρων χάνων ο Χουβράτης αναφέρεται ως Κουρτ (Коуртъ), ότι είναι μέλος της φυλής Ντούλο και βασιλεύει για 60 χρόνια έχοντας διαδεχθεί τον Γκόστουν την φυλής Ερμί.
Οι Βουλγάροι, ένας τουρκικός νομαδικός λαός,[1] προέρχονταν από την Ουννική Ομοσπονδία του 5ου αιώνα και θεωρούσαν τον Ατίλλα ως τον πρώτο κυβερνήτη τους. Μετά το θάνατο του Αττίλα, οι φυλές που αργότερα σχημάτισαν τους Βουλγάρους είχαν υποχωρήσει ανατολικά στα Στενά της Μαύρης Θάλασσας-Κασπίας. Οι δυτικές βουλγαρικές φυλές εντάχθηκαν στο Χαγανάτο των Αβάρων, ενώ οι ανατολικοί Βούλγαροι ήταν υπό το Δυτικό Τουρκικό Χαγανάτο μέχρι τα τέλη του 6ου αιώνα.[2]
Ο Θεοφάνης ο Ομολογητής τον ονόμασε "Βασιλιάς των Ονόγουρων Ούννων".[3] Ο πατριάρχης Νικηφόρος Α΄ (758-828) τον ονόμασε "Άρχοντα του Ονόγουρων"[4] και "ηγεμόνα των Ονόγουρων-Βουλγάρων".[5] Ο Ιωάννης του Νικίου (γύρω στο 696) τον ονόμασε "Αρχηγό των Ούννων".[4] Ο Ντ. Χάπτσικ τον αναγνώρισε ως Ονόγουρο,[2] ο Π. Γκόλντεν ως "Όγουρο-Βουλγάρο",[4] ο Χ. Τζ. Κιμ ως "Βούλγαρο Ούνο/Ούνο Βουλγάρο".[6] Σύμφωνα με τον Χ. Τζ. Κιμ οι Ονόγουροι ήταν προφανώς μέρος της βουλγαρικής συνομοσπονδίας.[7]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Κουμπράτ πέρασε την πρώιμη ζωή του στο αυτοκρατορικό παλάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη. Καθώς ο βυζαντινός ιστορικός του 7ου αιώνα, ο Ιωάννης του Νικίου, αφηγείται::
Αυτό το έργο ασχολείται με τον Χουβράτο, αρχηγό των Ούνων, τον ανιψιό του Οργκάνα, ο οποίος βαφτίστηκε στην πόλη της Κωνσταντινούπολης και εντάχθηκε στη χριστιανική κοινότητα την παιδική του ηλικία και μεγάλωσε στο αυτοκρατορικό παλάτι. Και ανάμεσα σ΄αυτόν και τον ηλικιωμένο Ηράκλειο μεγάλωσε η αγάπη και η ειρήνη και μετά το θάνατο του Ηρακλείου είχε δείξει την αγάπη του στους γιους του και στη σύζυγό του Μαρτίνα λόγω της καλοσύνης του Ηρακλείου που του είχε δείξει. Και αφού βαφτίστηκε με ζωογόνο βάπτισμα, ξεπέρασε όλους τους βαρβάρους και τους θεούς μέσω της Αρετής του Αγίου Βαπτίσματος. Τώρα αγγίζοντάς τον λέγεται ότι υποστήριζε τα συμφέροντα των παιδιών του Ηρακλείου και αντιτάχτηκε σε αυτά του Κωνσταντίνου Γ΄.[8]
Το αν ήταν παιδί ή νεαρός ενήλικας κατά τη διάρκεια της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη είναι ασαφές. Ο ακριβής χρόνος αυτού του γεγονότος είναι επίσης άγνωστη, αλλά κατά πάσα πιθανότητα συνέπεσε με τη βασιλεία του αυτοκράτορα Ηρακλείου (610-641). Η βάπτιση του Οργκάνα στον Χριστιανισμό τοποθετείται γύρω στο 619 μ.Χ..[5][9] Φαίνεται ότι ο νεαρός Χουβράτης ήταν μέρος του προκαθορισμένου συνασπισμού, που ξεκίνησε από τον Ηράκλειο ή τον Οργκάνα, εναντίον της Σασσανιδοαβαρικής συμμαχίας.[10] Αυτό συμπίπτει με άλλες συμμαχίες του Ηρακλείου με λαούς της στέπας, όλες προς το συμφέρον της σωτηρίας της Κωνσταντινούπολης.[5][9]
Ο Χουβράτης το 635 σύμφωνα με τον Νικηφόρο Α΄, κυβερνήτη των Ονόγουρων-Βουλγάρων, επαναστάτησε με επιτυχία εναντίον των Αβάρων και συνήψε συνθήκη με τον Ηράκλειο ".[9] Το κράτος της Μεγάλης Βουλγαρίας (Magna Bulgaria[9]) σχηματίστηκε. Ο Χουβράτης πέθανε "όταν ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στη Δύση", κάπου κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Κωνστάντιου Β΄ (641–668).[9]
Σύμφωνα με τον Νικηφόρο Α΄, ο Χουβράτης ανέθεσε στους πέντε γιους του (Μπατμπαγιάν, Κοτράγκ, Ασπαρούχ, δύο άλλοι που δεν αναφέρονται προσδιορίζονται να είναι ο Κουμπέρ και ο Αλτσέκ[5]) να «μην χωριστούν ποτέ από τον τόπο κατοικίας τους ο ένας από τον άλλο, έτσι ώστε να είναι σύμφωνοι ο ένας με τον άλλον και η δύναμή τους να ευδοκιμεί».[5][9] Ωστόσο, η χαλαρή φυλετική ένωση έσπασε κάτω από εσωτερικές εντάσεις και κυρίως από την πίεση των Χαζάρων από την Ανατολή.[5][9]
Θάνατος του Χουβράτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Θησαυρός Περεστσέπινα ανακαλύφθηκε το 1912 από Ουκρανούς αγρότες στην περιφέρεια Πολτάβα, στο χωριό Μάλο Περεστσέπινε.[11][12] Αποτελείται από διάφορα χρυσά και ασημένια αντικείμενα συνολικού βάρους άνω των 50 κιλών από την περίοδο μετανάστευσης, συμπεριλαμβανομένου ενός δακτυλίου το οποίο τελικά υπονόμευσε τους μελετητές να προσδιορίσουν τον τόπο ως τον τάφο του Χουβράτη.[11][12] Το δαχτυλίδι είχε την επιγραφή "Χουβρ(ά)του Πατρ(ι)κ(ίου)", υποδεικνύοντας την αξιοπρέπεια του πατρίκιου που είχε επιτύχει στον βυζαντινό κόσμο.[13] Ο θησαυρός δείχνει στενή σχέση μεταξύ Βουλγάρων και Βυζαντινών, π.χ. τα βραχιόλια επηρεάστηκαν ή κατασκευάστηκαν από έναν βυζαντινό χρυσοχόο.[14] Τα πρώτα νομίσματα του θησαυρού εκδόθηκαν μετά το 629 από τον Ηράκλειο, και τα τελευταία περίπου στο 650 μ.Χ. από τον Κωνστάντιο Β΄ το οποίο μπορεί να συνδέεται με την επικείμενη κατάληψη από τους Χαζάρους.[11]
Ο Χουβράτης αναφέρεται στον Κατάλογο ονομάτων των Βουλγάρων χάνων, σύμφωνα με την οποία η γέννησή του έχει δοθεί στο βουλγαρικό ημερολόγιο το σημάδι του βοδιού (σέγκορ βέτσεμ). Λέει επίσης ότι η εξουσία του ήταν 60 χρόνια.[15] Εννοείται ότι υποθέτοντας τη διάρκεια ζωής εννοείται, αυτό θα έβαζε το θάνατό του το 653 ή το 665 μ.Χ.[15] Επομένως, η ημερομηνία του θανάτου του Χουβράτη σύμφωνα με ιστορικές και αρχαιολογικές πηγές τοποθετείται μεταξύ του 650 και του 665 μ.Χ..[15] Αντίστοιχα η γέννησή του θα μπορούσε να ήταν μεταξύ του 590 και του 615 εάν η θεωρία του Σόμογκι είναι σωστή.
Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο λοφίσκος Κουμπράτ στην νήσο Λίβινγκστον στις νότιες Νήσους Σέτλαντ στην Ανταρκτική ονομάζεται προς τιμήν του Χουβράτη της Μεγάλης Βουλγαρίας.[εκκρεμεί παραπομπή]
Ο Χουβράτης απεικονίστηκε από τον Βασίλ Μιχαΐλοφ στη βουλγαρική ταινία Ασπαρούχ του 1981, σε σκηνοθεσία του Λούντμιλ Στάικοφ.[16]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Βουλγάροι
- Ονόγουροι
- Ουτιγούροι
- Κουτριγούροι
Σχόλια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Golden 2011, σελ. 239.
- ↑ 2,0 2,1 Hupchick 2017, σελ. 8.
- ↑ Kim 2013, σελ. 138.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Golden 1992, σελ. 244.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Golden 1992, σελ. 245.
- ↑ Kim 2013, σελίδες 16, 101.
- ↑ Golden 1992, σελ. 252.
- ↑ «The Chronicle of John, Bishop of Nikiu». Translated by Robert Charles. London: Williams and Norgate. 1916.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 Golden 2011, σελ. 145.
- ↑ Golden 1992, σελ. 244–245.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Somogyi 2008, σελ. 128.
- ↑ 12,0 12,1 Fiedler 2008, σελ. 152.
- ↑ Vachkova 2008, σελ. 343.
- ↑ Lippitz-Deppert, Barbara (1993). «A Group of Late Antique Jewelry in the Getty Museum». Studia Varia from the J. Paul Getty Museum. Getty Publications. σελίδες 119–120. ISBN 9780892362035.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 Somogyi 2008, σελ. 104.
- ↑ Khan Asparuh (1981) Full Cast & Crew - IMDB
- ↑ Golden 2011, σελ. 144.
- ↑ Stratos 1978, σελ. 96.
- ↑ Kim 2013, σελ. 243.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Fiedler, Uwe (2008). «Bulgars in the Lower Danube region: A survey of the archaeological evidence and of the state of current research». Στο: Curta, Florin· Kovalev, Roman. The Other Europe in the Middle Ages: Avars, Bulgars, Khazars and Cumans. Brill. σελίδες 151–236. ISBN 9789004163898.
- Golden, Peter B. (2011). Studies on the Peoples and Cultures of the Eurasian Steppes. Editura Academiei Române; Editura Istros a Muzeului Brăilei. ISBN 9789732721520.
- Golden, Peter Benjamin (1992). An introduction to the History of the Turkic peoples: ethnogenesis and state formation in medieval and early modern Eurasia and the Middle East. Wiesbaden: Otto Harrassowitz. ISBN 9783447032742.
- Hupchick, Dennis P. (2017). The Bulgarian-Byzantine Wars for Early Medieval Balkan Hegemony: Silver-Lined Skulls and Blinded Armies. Springer. ISBN 978-3-319-56206-3.
- Kim, Hyun Jin (2013). The Huns, Rome and the Birth of Europe. Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-06722-6.
- Somogyi, Péter (2008). «New remarks on the flow of Byzantine coins in Avaria and Walachia during the second half of the seventh century». Στο: Curta, Florin· Kovalev, Roman. The Other Europe in the Middle Ages: Avars, Bulgars, Khazars and Cumans. Brill. σελίδες 83–150. ISBN 9789004163898.
- Sophoulis, Panos (2011). Byzantium and Bulgaria, 775-831: Winner of the 2013 John Bell Book Prize. BRILL. ISBN 978-90-04-20696-0.
- Stratos, Andreas Nicolaou (1978). 668-685. Adolf M. Hakkert.
- Vachkova, Veselina (2008). «Danube Bulgaria and Khazaria as part of the Byzantine oikoumene». Στο: Curta, Florin· Kovalev, Roman. The Other Europe in the Middle Ages: Avars, Bulgars, Khazars and Cumans. Brill. σελίδες 339–362. ISBN 9789004163898.
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Mingazov, S. (2012). Кубрат — правитель Великой Болгарии и Кетрадес — персонаж Иоанна Никиусского. Kazan: Институт истории АН РТ. https://www.researchgate.net/publication/318969487_Kubrat_-_The_Ruler_of_Great_Bulgaria_And_Qetrades_-_The_Character_of_John_Bishop_of_Nikiu_Kubrat_pravitel_Velikoj_Bolgarii_i_Ketrades_-_personaz_Ioanna_Nikiusskogo_Kazan_2012.
- Львова, З.А., 2000. Погребения в Малой Перешчепине и Вознесенке и Кубрат, каган Великой Болгарии. Stratum plus, 5, pp. 145-160.
- Lambrev, K., Легендата за кан Кубрат и неговите синове. Исторически Преглед.
- Георгиев, П., 2001. Столицата на хан Кубрат. Трудове на катедрата по История и богословие (Шуменски университет), 4, pp.17-39.
- Вернер, И., 1985. Захоронение в Малом Перещепине и Кубрат, хан болгарский. Софийские новости (газета), 5.
- Семёнов, И.Г., 2013. К истории Унногундурского государства. Византийский временник, 72, pp.45-67.
- Комар, О.В., 2001. Кубрат” і “Велика Булгарія”: проблеми джерелознавчого аналізу. Сходознавство.–2001.–Вип, pp.13-14.
- Zalesskaia, V.N., 2006. Zlatoto na khan Kubrat. Pereshchepinskoto săkrovishte.
- Todorov-Berberski, H., 1997. Great Bulgaria under Khan Kubrat-Some disputed issues from a linguistic perspective (9th century Bulgaria). BULGARIAN HISTORICAL REVIEW-REVUE BULGARE D HISTOIRE, (2-3), pp.180-204.
- Baba, S.M., 2013. Origin and History of Volga Bulghars: A Study of the Journey from Central Asia to Volga-Ural Region and the Formation of Volga Bulgharia. Journal of Asian Civilizations, 36(1), p. 189.
- 1983: Kurt, Kubrat ili Kurt Kubrat [Kurt, Kubrat oder Kurt Kubrat]. In: Bälgarski Ezik 33. S. 341-342.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|