Συνθήκη της Μαδρίτης (1526)
Η Συνθήκη της Μαδρίτης υπογράφηκε στις 14 Ιανουαρίου 1526, από τον βασιλιά της Γαλλίας Φραγκίσκο Α', αιχμάλωτο του αυτοκράτορα Καρόλου Ε΄ μετά τη γαλλική ήττα στη μάχη της Παβίας (24 Φεβρουαρίου 1525) κατά τη διάρκεια του Έκτου Ιταλικού πολέμου. [1]
Οι όροι της συνθήκης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με αυτήν τη συνθήκη, ο Φραγκίσκος Α' όφειλε:
- να αποδώσει το δουκάτο της Βουργουνδίας και τις προσαρτημένες επαρχίες του στον Κάρολο Ε'.
- να παραιτηθεί από τα δικαιώματά του στο βασίλειο της Νάπολης, το δουκάτο του Μιλάνου, τη Γένοβα και το Άστι.
- να εγκαταλείψει την επικυριαρχία της Φλάνδρας και του Αρτουά.[2]
- να παντρευτεί την Ελεονώρα της Αυστρίας, αδελφή του αυτοκράτορα Καρόλου Ε'.
- να αποκαταστήσει τον πρώην κοντόσταυλο της Γαλλίας Κάρολο Γ΄ ντε Μπουρμπόν και τους υποστηρικτές του επιστρέφοντας όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία τους και να τους αποζημιώσει πλήρως για τις απώλειες που υπέστησαν λόγω κατάσχεσης της περιουσίας τους. Για τον ντε Μπουρμπόν, ο οποίος έπεσε σε δυσμένεια λόγω της άρνησής του να παντρευτεί την κατά 14 χρόνια μεγαλύτερή του βασιλομήτορα και κατέφυγε στο αντίπαλο στρατόπεδο, υπήρξε επίσης απαλλαγή από τον φεουδαρχικό σεβασμό για τα εδάφη του και τη μελλοντική δυνατότητα διαπραγμάτευσης της κομητείας της Προβηγκίας με τον βασιλιά.
- να ενισχύσει σε ναυτικές δυνάμεις τον Κάρολο Ε' και να διαθέσει στρατό για τη στέψη του Καρόλου στη Ρώμη και για σταυροφορία. [3]
- να πείσει τον Ερρίκο Β΄ της Ναβάρρας (σύζυγο της αδελφής του Φραγκίσκου Μαργαρίτας) να εγκαταλείψει τις αξιώσεις του για το στέμμα του βασιλείου της Ναβάρρας.
- να παραδώσει ως ομήρους τον μεγαλύτερο γιο του, τον εννεαετή δελφίνο Φραγκίσκο, καθώς και τον δεύτερο γιο του τον τετραετή δούκα της Ορλεάνης (ο μελλοντικός Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας).[4]
Η συνθήκη συντάχθηκε στα γαλλικά από τον γραμματέα και πρεσβευτή του Καρόλου Ε' Ζαν Λαλμάν. Από γαλλικής πλευράς, οι διαπραγματεύσεις έγιναν από τον Ζαν ντε Σελβ, πρώτο πρόεδρο του Κοινοβουλίου του Παρισιού, και τον αρχιεπίσκοπο Φρανσουά ντε Τουρνόν, απεσταλμένους στη Μαδρίτη από τη Λουίζα της Σαβοΐας, μητέρα του βασιλιά, για να διαπραγματευτούν την απελευθέρωσή του.
Άρνηση της συνθήκης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φραγκίσκος Α' αρρώστησε κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του και,φοβισμένος την αδυναμία του, ζήτησε από τον συμβολαιογράφο και γραμματέα του, στις 16 Αυγούστου 1525 να συντάξει ένα κείμενο σύμφωνα με το οποίο όλες οι παραχωρήσεις που θα γίνονταν για να ανακτήσει την ελευθερία του, έπρεπε να θεωρηθούν άκυρες. Έτσι, κατά την επιστροφή του στη Γαλλία μετά την απελευθέρωσή του (17 Μαρτίου 1526), ο Φραγκίσκος κήρυξε τη συνθήκη άκυρη και ανυπόστατη καθώς είχε υπογράψει υπό πίεση και επειδή το κοινοβούλιο του Παρισιού κήρυξε τη Βουργουνδία αναφαίρετη από το βασίλειο της Γαλλίας. [5]
Σε αντίποινα, οι γιοι του κρατήθηκαν στη Μαδρίτη και ανατράφηκαν στην ισπανική βασιλική αυλή. Απελευθερώθηκαν το 1529 με τη συνθήκη του Καμπραί, μετά τον Πόλεμο της Συμμαχίας του Κονιάκ (1526-1529) λίγους μήνες αργότερα κατά του Καρόλου Ε', στον οποίο συμμετείχε ο Φραγκίσκος Α'.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ . «connaitrelawallonie.wallonie.be/fr/histoire/14-janvier-1526-traite-de-madrid».
- ↑ . «herodote.net/14_janvier_1526-François Ier promet... et ne tient pas».
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα, τομ.25, σελ. 189
- ↑ . «renaissance-amboise.com/la-captivite-de-francois».
- ↑ . «persee.fr/doc/H. Hauser. Le traité de Madrid et la cession de la Bourgogne à Charles-Quint. Étude sur le sentiment national bourguignon en 1525-1526. 1912 [compte-rendu]».