Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών
| Σπαθάρειο Μουσείο | |
|---|---|
 | |
| Είδος | μουσείο |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 38°3′16″N 23°48′27″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Δήμος Αμαρουσίου |
| Τοποθεσία | Μαρούσι |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Έναρξη κατασκευής | 22 Ιουνίου 1995[1] |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
| δεδομένα (π) | |
Το Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών είναι το μουσείο το οποίο ο Ευγένειος Σπαθάρης έφτιαξε έτσι ώστε να διατηρήσει το υλικό του από φιγούρες σχετικές με το Θέατρο Σκιών. Η έδρα του βρίσκεται στο Μαρούσι παρ' όλο που έχει μετακινηθεί σε άλλο κτήριο.
Ιστορία Μουσείου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μουσείο δημιουργήθηκε με την συνεργασία του καραγκιοζοπαίκτη Ευγένιου Σπαθάρη και του Δήμου Αμαρουσίου.
Το 1991 το μουσείο ίδρυσε το δικό του Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου με όνομα Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών Δήμου Αμαρουσίου.Την ίδια χρονιά πραγματοποιήθηκε η ίδρυση του μουσείου και συγκροτήθηκε από τους ιδρυτές του το Διοικητικού Συμβουλίου.Τον Μάϊο του 1993 διοργανώθηκε η πρώτη ημερίδα Ελληνικού Θεάτρου Σκιών και στις 22 Ιουνίου του 1995 πραγρατοποιήθηκαν τα εγκαίνια του μουσείου, το οποίο στεγαζόταν σε ένα ανακαινισμένο νεοκλασσικό κτήριο στην πλατεία Κασταλίας.
Καθώς ο αριθμός των επισκεπτών αυξανόταν συνεχώς, πάρθηκε η απόφαση για επέκταση του χώρου του μουσείου και της διαμόρφωσης του αύλειου χώρου σε Θέατρο Σκιών. Πλέον, έχει μεταφερθεί στην οδό Μεσογείων σε ένα νέο ανακαινισμένο νεοκλασσικό κτήριο.[2][3]
Οι σχολικές εκδρομές και οι εκπαιδευτικές επισκέψεις αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των επισκεπτών του μουσείου.[4]
Σκοπός του Μουσείου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σκοπός του Σπαθάρειου Μουσείου είναι να διατηρήσει και να προβάλλει το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Σκιών, το οποίο λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος που έχει το θέατρο σκιών για την προέλευση και την ιστορία του, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα θέματα της διεθνούς έρευνας.[5]
Ο ρόλος του Σπαθάρειου Μουσείου θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικός, καθώς βοηθάει στο να διατηρηθούν οι συλλογές του Ευγένιου και του Σωτήρη Σπαθάρη, οι οποίες χρονολογούνται από το 1947.
Σύμφωνα με τον Ευγένιο Σπαθάρη το μουσείο δημιουργήθηκε με σκοπό άνθρωποι από όλες τις ηλικίες να το επισκέπτονται και να ενημερώνονται σχετικά με το θέατρο σκιών.[2]
Εκθέματα Μουσείου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα εκθέματα που περιλαμβάνει το μουσείο ποικίλουν, καθώς στις διάφορες αίθουσες του εκτίθενται: [6][4]
- φιγούρες, οι οποίες είναι δημιουργημένες από διάφορα υλικά όπως χαρτόνι, δέρμα και ζελατίνα, παρουσιάζοντας έτσι την μετάβαση από τις φιγούρες φτιαγμένες από χαρτόνι σε αυτές που είναι φτιαγμένες από ζελατίνα.
- σκηνικά που είναι σκαλισμένα σε χαρτόνι ή ζωγραφισμένα σε λεπτό πανί.
- ειδικά εφέ, μουσικά όργανα και άλλα υλικά, τα οποία χρησιμοποιούνται για την οργάνωση μιας παράστασης.
- φιγούρες και σκηνικά του Ευγένιου, αλλά και του Σωτήρη Σπαθάρη από που η κύρια πηγή έμπνευσής τους αποτέλεσαν ιστορικά γεγονότα, όπως η Ελληνική Επανάσταση , ή ακόμα και έργα της ελληνικής μυθολογίας.
- φιγούρες από όλους τους γνωστούς ήρωες του ελληνικού Θεάτρου Σκιών, οι οποίες έχουν κατασκευαστεί από δέρμα και άλλα υλικά
- υλικό από ξένα Θέατρα Σκιών
- βιβλία, αφίσες και δημοσιογραφικά άρθρα, τα οποία έχουν σχέση με το Ελληνικό Θέατρο Σκιών.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ www
.karagiozismuseum .gr /presentation /index .htm. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2021. - ↑ 2,0 2,1 «ΣΠΑΘΑΡΕΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΚΙΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ». www.karagiozismuseum.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2020.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Σπαθάρειο Μουσείο - Θέατρο Σκιών, Δήμου Αμαρουσίου». Αρχαιολογία Online. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ 4,0 4,1 «Επισκέπτες / Σπαθάρειο Μουσείο». www.maroussi.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ «Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών». odysseus.culture.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ «Η πορεία του καραγκιοζοπαίκτη Ευγένιου Σπαθάρη και η μελέτη των τεσσάρων ηχογραφημένων cd» (PDF). σελ. 32. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2020.[νεκρός σύνδεσμος]