Οκτάβ Μιρμπώ
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Οκτάβ Μιρμπώ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Octave Mirbeau (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 16 Φεβρουαρίου 1848[1][2][3] Τρεβιέρ |
| Θάνατος | 16 Φεβρουαρίου 1917[1][2][3] Παρίσι[4] |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Πασί |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[5] |
| Θρησκεία | αθεϊσμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[6][7][8] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | θεατρικός συγγραφέας[9] δημοσιογράφος[9] δραματουργός μυθιστοριογράφος δοκιμιογράφος κριτικός τέχνης[9] κριτικός λογοτεχνίας αναρχικός συγγραφέας[10] πεζογράφος[9] κριτικός θεάτρου[9] |
| Εργοδότης | L'Humanité |
| Αξιοσημείωτο έργο | Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας |
| Περίοδος ακμής | 1873 - 1913 |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Alice Regnault |
| Συγγενείς | Κλοντ Μονέ |
| Ιστότοπος | |
| mirbeau | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Οκτάβ Μιρμπώ (Octave Mirbeau, 16 Φεβρουαρίου 1848 – 16 Φεβρουαρίου 1917) ήταν Γάλλος λογοτέχνης.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στις 16 Φλεβάρη 1848 στο Καλβαντός και απεβίωσε την ίδια μέρα 69 χρόνια αργότερα, το 1917 στο Παρίσι. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του υγειονομικού, μοναρχικών φρονημάτων, και η μητέρα του κόρη συμβολαιογράφου. Στις 12 Οκτώβρη 1859 ο νεαρός Μιρμπώ μπαίνει εσωτερικός στο Ιησουιτικό κολέγιο του Σαιν-Φρανσουά Ξαβιέ ντε Βαν. Θα μείνει εκεί μέχρι τα μέσα του 1862 και θα περιγράψει την οδυνηρή εμπειρία του σε άρθρο που δημοσιεύει στη Ζουρνάλ της 10-1-1901, με τον εύγλωττο τίτλο: "Αυτοί που απολιθώνουν τις ψυχές".
Το 1866 γράφεται στη νομική σχολή στο Παρίσι χωρίς ωστόσο να παρακολουθήσει μαθήματα. Αντί για αυτό, κάνει ζωή μποέμ. Όταν ξεσπάει ο γαλλοπρωσικός πόλεμος το 1870, ο Μιρμπώ κατατάσσεται στη φρουρά του Ορν και γίνεται υπαξιωματικός. Με την κατάρρευση όμως του γαλλικού στρατού, ο Μιρμπώ βρίσκεται άρρωστος στο νοσοκομείο της Αλανσόν, όπου θεωρείται λιποτάκτης. Αφού μετά από είκοσι μήνες κράτησης αθωώνεται, τελικά, τον Σεπτέμβρη του 1872, εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου, ασκώντας λογοτεχνική κριτική σε εφημερίδες, υπερασπίζεται με πάθος τους ιμπρεσιονιστές Μανέ, Σεζάν και Μονέ. Το 1877, κρίσιμη χρονιά για τη Δημοκρατία, και κατά μήνα Μάιο, η δεξιά κυβέρνηση διορίζει τον Μιρμπώ στη νομαρχία της Αριέζ. Τον Δεκέμβρη όμως η δημοκρατική κυβέρνηση τον απολύει.
Αρχίζει να παίζει στο χρηματιστήριο και έχει μια παθιασμένη και άτυχη ερωτική σχέση με μια άγνωστη γυναίκα. Στη συνέχεια εγκαταλείπει το Παρίσι και πηγαίνει μόνος του στη Βρετάνη, όπου αγοράζει ένα αλιευτικό σαρδέλας και μένει στην περιοχή δεκαοχτώ μήνες περίπου. Στα 1887 παντρεύεται την πρώην θεατρίνα Αυγουστίνα Τουλέ, διατηρώντας τις επιφυλάξεις του σχετικά με τις δυνατότητες να ευδοκιμήσει η συγκατοίκηση δύο ανθρώπων διαφορετικού φύλου. Τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα, αφού η ηθική κρίση που περνά συνοδεύεται και από μια συζυγική. Πλούσιος πλέον, το 1901 εγκαθίσταται στο Παρίσι.
Το έργο του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ερμηνεία που αποδίδει στην ιδιότητα του ηθοποιού σ' ένα άρθρο στη Φιγκαρό στις 26 Οκτώβρη 1882, προκαλεί σκάνδαλο. Το 1883 εκδίδει ένα συλλογικό εβδομαδιαίο έντυπο, τους Μορφασμούς, μια ανεπιτυχή και άκομψη απόπειρα υπεράσπισης της κληρονομιάς του στρατηγού Μπουλανζέ. Έρχεται αντιμέτωπος με την πλουτοκρατία και επιτίθεται κατά των Εβραίων. Το 1887 δημοσιεύει 21 παραμύθια. Με το μυθιστόρημά του Ο Γολγοθάς το 1887 ο Μιρμπώ μεταμορφώνεται, περιγράφοντας τις απογοητεύσεις και την απομυθοποίηση του εθνικισμού που έχει ως κατάληξη τον πόλεμο. Με τον Αβά Ζυλ γίνεται όμως ο Μιρμπώ το 1888 ένας σημαντικός συγγραφέας. Την επόμενη χρονιά δημοσιεύεται ο Σεβαστιανός Ροκ, ένα έργο αυτοβιογραφικής έμπνευσης και ταυτόχρονα με έντονα αντιπολεμικό χαρακτήρα.
Στη συνέχεια τάσσεται υπέρ της "επανακατάκτησης του ατόμου" και πιστεύει μόνο σε μια ατομικιστική οργάνωση. Στην υπόθεση Ντρέιφους το 1896, ο Μιρμπώ παύει να είναι αντισημίτης και υπερασπίζεται τον Εμίλ Ζολά. Ξεκινά την καριέρα του στο θέατρο με το έντονα απαισιόδοξου περιεχομένου και ύφους έργο Κακοί Ποιμένες το 1897. Στα έργα του Ο κήπος των μαρτυρίων (1899) και Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας (1900) διαφαίνεται η υπαρξιακή και φιλολογική κρίση που διανύει ο συγγραφέας, η οποία τον απομακρύνει από τη μυθιστoρηματική γραφή. Η οριστική ρήξη επέρχεται όμως με το καυστικό έργο του Οι 21 ημέρες ενός νευαρασθενικού (1901), όπου κάνει συστηματική χρήση της τεχνικής του κολάζ. Το έργο του Οι υποθέσεις είναι οι υποθέσεις γνώρισε το 1903 παγκόσμια επιτυχία. Το 1904 με τον τίτλο Φάρσες και ηθικολογίες δημοσίευσε 6 θεατρικά μονόπρακτα παιδαγωγικού και ηθικολογικού χαρακτήρα. Το Νοέμβριο του 1907 δημοσίευσε στον εκδοτικό οίκο Φασκέλ ένα πρωτότυπο έργο με αινιγματικό τίτλο Το αυτοκίνητο 628-Ε8. Πρόκειται για ένα έργο που παρουσιάζεται ώς ένα από τα πρώτα ταξιδιωτικά αφηγήματα με αυτοκίνητο.
Το 1908 ανέβασε στη Κομεντί Φρανσέζ ένα θεατρικό έργο, την Εστία, που σκανδάλισε το κοινό με το θέμα ταμπού που έθιξε, την οικονομική και σεξουαλική εκμετάλλευση των εφήβων σε μια φιλανθρωπική εστία. Επίσης με το έργο του Ντίνγκο το 1913, αφηγηματικού χαρακτήρα, κλείνει τον κύκλο του ως συγγραφέας μυθιστορημάτων και επικεντρώνεται στην αφήγηση προσωπικών του εμπειριών, χρησιμοποιώντας τόσο τη φαντασία του όσο και τη σατιρική του διάθεση απέναντι στην εποχή του. Τα άρθρα του για την τέχνη, στα οποία υποστήριζε πολλούς νέους καλλιτέχνες, συχνά περιφρονημένους, συλλέχθηκαν και δημοσιεύτηκαν το 1993 με τον τίτλο Αισθητικές διαμάχες. Επίσης τα λογοτεχνικά και δημοσιογραφικά άρθρα του δημοσιεύτηκαν το 2006 στις Λογοτεχνικές διαμάχες.
Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρχικά βασιλικός, καθολικός και αντισημίτης, ο Μιρμπό υποστήριξε στη συνέχεια τις πιο προοδευτικές ιδέες στα άρθρα του, στα μυθιστορήματά του και τα θεατρικά του έργα, καταλήγοντας να υπερασπίζεται αναρχικές ιδέες και ερχόμενος έτσι σε αντίθεση με όλες τις παραδοσιακές αξίες. Πνεύμα ανήσυχο που επιζητούσε τις καινοτομίες, ενδιαφέρθηκε ιδιαιτέρως για τη μοντέρνα τέχνη, και συχνά για πολλούς ζωγράφους και γλύπτες (Μονέ, Ροντέν) ως ένας αλάνθαστος κριτικός τέχνης. Πρόκειται για ένα συγγραφέα που συμμετείχε με οξυδέρκεια, έντονη κριτική και καυστική διάθεση, αλλά και συγχρόνως μεγάλη ευαισθησία σε όλες τις μεγάλες πνευματικές, αισθητικές, κοινωνικές και πολιτικές διαμάχες της εποχής του με σκοπό να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των συγχρόνων του.
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Le Calvaire (Ο Γολγοθάς, 1886).
- L'Abbé Jules (Ο Αββάς Ζυλ, 1888).
- Sébastien Roch (Σεβαστιανός Ροκ, 1890).
- Dans le ciel (Μέσα στον ουρανό, 1892-1893).
- Les Mauvais bergers (Οι κακοί ποιμένες, θεατρικά, 1897).
- Le Jardin des supplices (Ο κήπος των μαρτυρίων, 1899) ― ελλην.μετάφρ.Αλίνα Πασχαλίδη ("Εστία", 1989)
- Le Journal d'une femme de chambre (Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας, 1900) ― ελλην.μετάφρ.Όθων Αργυρόπουλος ("Βιβλιοθήκη για όλους", 1966)
- Les 21 jours d'un neurasthénique (Οι Είκοσι Μία Μέρες ενός Νευρασθενικού, 1901).
- Les affaires sont les affaires (Οι υποθέσεις είναι υποθέσεις, θεατρικά, 1903).
- Farces et moralités (Φάρσες και ηθικολογίες, θεατρικά, 1904).
- La 628-E8 (Το αυτοκίνητο 628-Ε8, 1907).
- Le Foyer, (Το Φουαγιέ, θεατρικά, 1908).
- Dingo (Ντίνγκο, 1913).
- Les Mémoires de mon ami (Τα απομνημονεύματα του φίλου μου, 1920).
- Un gentilhomme (Ένας κύριος (1920).
- Les Souvenirs d'un pauvre diable (Τα απομνημονεύματα ενός φτωχού διαβόλου, 1921).
- Contes cruels (Σκληρά Διηγήματα, 1990).
- Combats esthétiques (Αισθητικές μάχες, 1993) χρονογραφήματα
- Combats littéraires (Φιλολογικές μάχες, 2006) χρονογραφήματα
- Correspondance générale (Γενική αλληλογραφία, 2003-2005-2009).
- La Grève des Électeurs (Η Απεργία των Ψηφοφόρων, 2014)
Μελέτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Pierre Michel - Jean-François Nivet, Octave Mirbeau, l'imprécateur au coeur fidèle, Séguier, 1990 (Γαλλικά).
- Pierre Michel, Les Combats d'Octave Mirbeau, Besançon, 1995 (Γαλλικά).
- Samuel Lair, Mirbeau et le mythe de la Nature, Presses universitaires de Rennes, 2004 (Γαλλικά).
- Yannick Lemarié - Pierre Michel, Dictionnaire Octave Mirbeau, L'Âge d'Homme - Société Octave Mirbeau, 2011. (Γαλλικά)
- Cahiers Octave Mirbeau, n° 1-22, 1994-2015. (Γαλλικά)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11916258c. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 3,2 «Octave Mirbeau». (Ολλανδικά) RKDartists. 314170.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ LIBRIS. 26 Σεπτεμβρίου 2012. libris
.kb .se /katalogisering /fcrtpssz074jc7j. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2018. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11916258c. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20000604045. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ CONOR.SI. 64402787.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /139079. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Société Octave Mirbeau.
- Éditions du Boucher[νεκρός σύνδεσμος] (Γαλλικά).
- Pierre Michel, Octave Mirbeau et le roman (Γαλλικά).
- Pierre Michel, Bibliographie d’Octave Mirbeau Αρχειοθετήθηκε 2011-10-07 στο Wayback Machine. (Γαλλικά).
- Dictionnaire Octave Mirbeau (Γαλλικά).
- Οκτάβ Μιρμπώ.
- Οκτάβ Μιρμπώ, « ΠIENTANA ».
- Οκτάβ Μιρμπώ, « Ravachol ».
- « Octave Mirbeau, Ο άνθρωπος των επιστολών ».