Οι Τρομοκράτες (ταινία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οι Τρομοκράτες
( Suddenly)
ΣκηνοθεσίαLewis Allen[1][2]
ΠαραγωγήΡόμπερτ Μπάσλερ
ΣενάριοRichard Sale
ΠρωταγωνιστέςΦρανκ Σινάτρα[3][2], Στέρλινγκ Χέιντεν[3], James Gleason[3], Ουίλις Μπούτσι[3], Τζέιμς Οχάρα[3], Charles Smith[3], Νάνσι Γκέιτς[3], Πολ Φρις[3], Paul Wexler[3], Clark Howat[3], Dan White και Τζον Μπεραντίνο
ΜουσικήΝτέιβιντ Ραξίν
ΦωτογραφίαΤσαρλς Κλαρκ[4]
Εταιρεία παραγωγήςUnited Artists
ΔιανομήUnited Artists και Netflix
Πρώτη προβολή{{start]] date|1954|09|17}} (Νέα Υόρκη)
Κυκλοφορία7 Οκτωβρίου 1954 (1954-10-07) (ΗΠΑ)
Διάρκεια75 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[5]
ΓλώσσαΑγγλικά
Ακαθάριστα έσοδα1,4 εκατομμύρια δολάρια[6][7]
δεδομένα (π • σ • ε )

Οι Τρομοκράτες (Πρωτότυπος τίτλος: Suddenly) είναι αστυνομικό φιλμ νουάρ Αμερικανικής παραγωγής του 1954 σε σκηνοθεσία Λούις Άλλεν και σενάριο του Ρίτσαρντ Σέιλ, βασισμένο σε μια δικιά του ιστορία με τίτλο Active Duty που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Blue Book το 1943. Πρωταγωνιστούν οι Φρανκ Σινάτρα, Στέρλινγκ Χέιντεν και η Νάνσι Γκέιτς.

Η ιστορία αφορά μια μικρή πόλη της Καλιφόρνιας, το Σάντελνι (σε ελληνική απόδοση σημαίνει Ξαφνικά) η ηρεμία της οποίας διαλύεται όταν το τρένο του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών έχει προγραμματίσει να κάνει μια στάση στην πόλη και ένας πληρωμένος δολοφόνος μαζί με τους συνεργούς του καταλαμβάνουν ένα σπίτι που τους παρέχει το τέλειο πλεονέκτημα από το οποίο θα επιχειρήσουν να δολοφονήσουν τον πρόεδρο.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

"Η ταινία"

Στη μεταπολεμική Αμερική, ένα τρένο που μεταφέρει τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών έχει προγραμματιστεί να κάνει μια στάση στη μικρή πόλη του Σάντενλι, στην Καλιφόρνια. Τρεις άνδρες που ισχυρίζονται ότι είναι πράκτορες του FBI που αρχίζουν να ελέγχουν την ασφάλεια πριν από την άφιξη του προέδρου, φτάνουν στο σπίτι των Μπένσον: της Έλεν, μιας χήρας, του μικρού της γιού «Πιτζ» και του πεθερού της «Ποπ» Μπένσον. Το σπίτι των Μπένσον βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου που κοιτάζει προς τα κάτω στο σταθμό όπου έχει προγραμματιστεί να σταματήσει το προεδρικό τρένο, καθιστώντας ως τέλειο σημείο για να δολοφονήσουν τον πρόεδρο. Ωστόσο, σύντομα γίνεται σαφές ότι οι άνδρες δεν είναι κυβερνητικοί πράκτορες αλλά πληρωμένοι δολοφόνοι, με επικεφαλής τον αδίστακτο Τζον Μπάρον, ο οποίος ανακτά τον έλεγχο του σπιτιού και κρατάει την οικογένεια όμηρο, σχεδιάζοντας να πυροβολήσει τον πρόεδρο από ένα παράθυρο στο σπίτι.

Ο σερίφης της πόλης Τοντ Σο φτάνει στο σπίτι των Μπένσον μαζί με τον Νταν Κάρνεϊ, τον πράκτορα των Μυστικών Υπηρεσιών, υπεύθυνο για τις λεπτομέρειες ασφαλείας του προέδρου. Εκεί ο Μπάρον και οι συνεργοί του πυροβολούν θανάσιμα τον Κάρνεϊ και μια σφαίρα σπάει το χέρι του Σερίφη. Ο Μπάρον στέλνει τον Μπένι, έναν από τους δύο συνεργούς του, για να ελέγξει ξανά το πρόγραμμα του προέδρου, αλλά λίγο μετά την επιβεβαίωση στον Μπάρον ότι το τρένο έχει προγραμματιστεί να σταματήσει ξαφνικά στις 5 το απόγευμα, ο Μπένι σκοτώνεται σε ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία.

Εν τω μεταξύ, ο Τζαντ, ένας επισκευαστής τηλεοράσεων, εμφανίζεται στο σπίτι των Μπένσον και γίνεται επίσης όμηρος. Ο μικρός Πιτζ πηγαίνει στο ντουλάπι του παππού του για να πάρει κάποια φαρμακευτική αγωγή και ανακαλύπτει ένα γεμάτο περίστροφο το οποίο αντικαθιστά με το ψεύτικο πιστόλι του. Όταν οι όμηροι προσπαθούν να προσφύγουν στον πατριωτισμό του Μπάρον, γίνεται σαφές ότι αυτός δεν έχει κανένα, καθώς αποκαλύπτεται ότι έχει προσληφθεί να σκοτώσει τον πρόεδρο για πολλά χρήματα.

Αλλά όταν ο Μπάρον έρχεται αντιμέτωπος με τον σερίφη συζητώντας τους κινδύνους που υπάρχουν για να σκοτώσει τον πρόεδρο, συμπεριλαμβανομένου του αν θα δει ποτέ (πόσο μάλλον να ζήσει για να απολαύσει) τα χρήματά του, ο άλλος κολλητός του Μπάρον αρχίζει να δείχνει κάποια απροθυμία για το σχέδιο δολοφονίας του Προέδρου. Για τον Τζον Μπάρον, ωστόσο, αυτές είναι οι ελάχιστες ανησυχίες του και σύντομα γίνεται σαφές ότι είναι ένας ψυχοπαθής, καθώς δείχνει μια ευχαρίστηση για τις δολοφονίες - τις οποίες διαπράτει και για ποιο λόγο δεν έχει μεγάλη σημασία για αυτόν.

Εν τω μεταξύ, οι δολοφόνοι έχουν τοποθετήσει ένα παλιό τουφέκι σε ένα μεταλλικό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο με θέα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Ο Τζαντ, υπό το πρόσχημα της επιδιόρθωσης της τηλεόρασης, συνδέει διακριτικά το τραπέζι με την έξοδο πλάκας 5000 βολτ της τηλεόρασης. Ο Ποπ Μπένσον στη συνέχεια χύνει σκόπιμα ένα φλιτζάνι νερό στο πάτωμα κάτω από το τραπέζι, ελπίζοντας ότι ο Μπάρον θα πάθει ηλεκτροπληξία και θα σκοτωθεί με αυτόν τον τρόπο, παρόλα αυτά όμως είναι ο άλλος κολλητός του Μπάρον που αγγίζει πρώτα το τραπέζι και πεθαίνει, πυροβολώντας με το τουφέκι επανειλημμένα και τραβώντας την προσοχή της αστυνομίας στο σιδηροδρομικό σταθμό.

Ο Μπάρον πυροβολεί και τραυματίζει θανάσιμα τον Τζαντ, αποσυνδέει την ηλεκτρική σύνδεση και πιάνει το τουφέκι καθώς το τρένο του προέδρου φτάνει στο σταθμό, μόνο για να διαπιστώσει ότι αυτό τελικά περνά χωρίς στάση. Καθώς ο εντελώς έκπληκτος Μπάρον αναφωνεί «δεν σταμάτησε», η Έλεν Μπένσον πυροβολεί τον Μπάρον στην κοιλιά και ο Σερίφης παίρνει ένα όπλο και τον πυροβολεί για δεύτερη φορά. Ο Τζον Μπάρον, έχοντας πέσει στο πάτωμα, ζητάει έλεος και πεθαίνει.

Μετά το τρομακτικό περιστατικό, έξω από το τοπικό νοσοκομείο ο Σερίφης Σο επιβεβαιώνει στην Έλεν ότι ο Τζαντ «δεν τα κατάφερε», λέγοντας της ότι πρέπει να επιστρέψει στο γραφείο του και ότι σχεδιάζει να την συναντήσει μετά την εκκλησία την επόμενη μέρα. Αφού φύγει, ένας οδηγός σταματά να ζητήσει οδηγίες και στη συνέχεια ζητάει το όνομα της πόλης. Όταν ο Σο του λέει "Σάντενλι" (Ξαφνικά), ο οδηγός σημειώνει ότι «αυτό είναι ένα αστείο όνομα για μια πόλη».

Διανομή ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φρανκ Σινάτρα και η Νάνσι Γκέιτς σε σκηνή από την ταινία
Ο Στέρλινγκ Χέιντεν ως σερίφης Τοντ Σο

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο σεναριογράφος Ρίτσαρντ Σέιλ απέκτησε την ιδέα του για το διήγημα που ήταν η βάση της ταινίας αφού διάβασε κάποιες ιστορίες στις ειδήσεις για τον Πρόεδρο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ που ταξίδευε από και προς το Παλμ Σπρινγκς της Καλιφόρνια με τρένο.

Η εταιρεία παραγωγής, Libra Productions, ήταν η εταιρεία του παραγωγού Ρόμπερτ Μπράσλερ και οι τρομοκράτες ήταν η πρώτη του ανεξάρτητη ταινία. Προηγουμένως, ο Μπράσλερ είχε εργαστεί για την 20th Century Fox.

Κυκλοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ελλάδα η ταινία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 18 Δεκεμβρίου 1956 στον κινηματογράφο Μαξίμ στην Αθήνα.[8]

Υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο κριτικός για το Newsweek έγραψε για την απόδοση του Σινάτρα ότι «διαψεύδει εξαιρετικά την ιδέα ότι οι δυνατότητες του που κέρδισε ένα Όσκαρ στο From Here to Eternity ήταν κάτι το προσωρινό. Ξαφνικά, ο ευτυχισμένος στρατιώτης γίνεται ένας από τους πιο απωθητικούς δολοφόνους στην ιστορία της αμερικανικής οθόνης».

Ο κριτικός κινηματογράφου Καρλ Μάζεκ στο βιβλίο του "Film Noir: An Encyclopedic Reference to the American Style" (1982) υποστηρίζει ότι η «μακιαβελική στάση» του Τζον Μπάρον συνδέει την ταινία με τα βάναυσα φιλμ νουάρ της δεκαετίας του 1950 όπως η Μεγάλη Νύχτα (1951) και το Φίλησε με, θανάσιμα! (1955). Επιπλέον, συνέχισε:

«Η αίσθηση της κλειστοφοβίας και της απελπισίας που εξαπέλυσαν οι δολοφόνοι ξαφνικά είναι εντελώς ανήθικο, και εντελώς αντίθετο από το στυλ παρενόχλησης που συναντάται σε τέτοιες μη νουάρ, κοινωνικά λυτρωτικές ταινίες όπως οι Σκληροί άντρες (1955) ... Δεν υπάρχουν λόγοι, ή δεν ζητούνται, σχετικά με τη δολοφονία - ολόκληρο το περιστατικό λειτουργεί ως εφιάλτης, ένας πολύ πραγματικός εφιάλτης που εισβάλλει στην ηρεμία μιας μικρής πόλης. Στο τέλος της ταινίας, είναι προφανές ότι η οικογένεια Μπένσον δεν θα είναι ποτέ η ίδια, ξαφνικά σημαδεμένη από ανθρώπους από το πουθενά που διατάραξαν αμετάκλητα την ηρεμία της μεσαίας τάξης».

Ο ιστότοπος συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes, δίνει βαθμολογία (Αυγούστος 2021) θετικής έγκρισης 100% βασισμένες σε 9 κριτικές με μέση βαθμολογία 6,78 / 10.[9]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιρροή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1959, πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας, δημοσιεύτηκε το The Manchurian Candidate, ένα μυθιστόρημα που έγραψε ο Ρίτσαρντ Κόντον, πρώην πράκτορας Τύπου του Χόλυγουντ. Όπως και με το Σάντενλυ, το βιβλίο του Κόντον παρουσιάζει έναν ψυχικά διαταραγμένο πρώην ήρωα πολέμου, ο οποίος, στο αποκορύφωμα της ιστορίας, χρησιμοποιεί ένα τουφέκι με διόπτρα για να πυροβολήσει έναν πολιτικό, στην περίπτωση του μυθιστορήματος, έναν υποψήφιο πρόεδρο. Το The Manchurian Candidate κυκλοφόρησε ως ταινία το 1962 , με πρωταγωνιστή τον Σινάτρα, αλλά αυτή τη φορά είχε τον αντίθετο ρόλο, καθώς προσπαθούσε να αποτρέψει τη δολοφονία από τον Λώρενς Χάρβεϊ.

Ο Φρανκ Σινάτρα ζήτησε από την United Artists να αποσύρει την ταινία από την κυκλοφορία επειδή άκουσε τη φήμη ότι ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ το είχε δει πριν πυροβολήσει τον Πρόεδρο Τζον Κένεντι.[10]Σύμφωνα με τον μύθο του Χόλυγουντ, ο Σινάτρα αγόρασε όλα τα υπόλοιπα αντίγραφα της ταινίας και τα κατέστρεψε, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ο Σινάτρα υποτίθεται επίσης ότι ήθελε να αποσυρθεί και το The Manchurian Candidate - του οποίου ήταν παραγωγός - μετά τη δολοφονία, αλλά η απόσυρση του προκλήθηκε επειδή είχε ολοκληρώσει ένα κανονικό πρόγραμμα προβολής στους κινηματογράφους.

Ένα ριμέικ της ταινίας, με πρωταγωνιστή τον Ντομινίκ Πέρσελ και σε σκηνοθεσία Ούβε Μπολ, κυκλοφόρησε το 2013.[11]

Απώλεια πνευματικών δικαιωμάτων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πνευματικά δικαιώματα της ταινίας δεν ανανεώθηκαν και εισήρθε στον δημόσιο τομέα, όπου μπορεί να μεταφορτωθεί και να προβληθεί δωρεάν στο διαδίκτυο. Πριν από την είσοδό της στον δημόσιο τομέα, η ταινία ήταν ευρέως διαθέσιμη από διάφορους διανομείς. Η ταινία χρωματίστηκε για οικιακή χρήση βίντεο από τα στούντιο Hal Roach το 1986, καθιστώντας τα μπλε μάτια του Σινάτρα καφέ.Μια μετασχηματισμένη έγχρωμη έκδοση της Legend Films κυκλοφόρησε σε DVD στις 16 Ιουνίου 2009, η οποία περιλαμβάνει επίσης μια νέα εκτύπωση της αρχικής ασπρόμαυρης ταινίας.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0047542/. Ανακτήθηκε στις 15  Απριλίου 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 www.filmaffinity.com/en/film994624.html. Ανακτήθηκε στις 15  Απριλίου 2016.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 www.imdb.com/title/tt0047542/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 15  Απριλίου 2016.
  4. ↑ explore.bfi.org.uk/4ce2b6b6e81f1.
  5. ↑ www.allmovie.com/movie/suddenly-v583725/releases.
  6. ↑ https://worldwideboxoffice.com/movie.cgi?title=Suddenly&year=1954
  7. ↑ Knight, Timothy (12 Οκτωβρίου 2010). Sinatra: Hollywood His Way. ISBN 9780762441747. 
  8. ↑ «ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ» (PDF). Ψηφιακό Αρχείο Εφημερίδων και Περιοδικού Τύπου - Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. Εφημερίδα Ελευθερία. 18 Δεκεμβρίου 1956. σελ. 2η. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2023. 
  9. ↑ «Suddenly (1954)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2021. 
  10. ↑ Santopietro, Tom (11 Νοεμβρίου 2008). Sinatra in Hollywood. St. Martin's Press. ISBN 978-0-312-36226-3. 
  11. ↑ Suddenly (2013)  στην IMDb

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Οι_Τρομοκράτες_(ταινία)&oldid=10541011"