Νικολά ντεζ Εσκυτώ
| Νικολά ντεζ Εσκυτώ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | Δεκαετία του 1570[1] |
| Θάνατος | 1628[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας |
Ο Νικολά ντεζ Εσκυτώ (γαλλικά: Nicolas des Escuteaux) (περ. το 1570-1628) ήταν Γάλλος πεζογράφος των αρχών του 17ου αιώνα.[3]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Νικολά ντεζ Εσκυτώ γεννήθηκε σε μια οικογένεια ευγενών στην περιοχή γύρω από το Λουντέν, στο σημερινό νομό Βιέν. Η Μεταρρύθμιση ήταν ισχυρή στην περιοχή, και όσον αφορά τη θρησκεία, ο Ντεζ Εσκυτώ φαίνεται ότι είχε συμπάθεια προς τους Ουγενότους.
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Νικολά ντεζ Εσκυτώ έγραψε 13 μυθιστορήματα αισθηματικά και περιπετειώδη και μια ανθολογία που δημοσιεύτηκαν μεταξύ 1601 και 1628.
Όπως και οι σύγχρονοι Αντουάν ντε Νερβέζ και Φρανσουά ντυ Σουέ, ο Ντεζ Εσκυτώ ήταν ένας από τους συγγραφείς που συσχετίζεται με τα λεγόμενα «αισθηματικά μυθιστορήματα» ή «Έρωτες», που ήταν η τάση στην αφηγηματική μυθοπλασία της εποχής της βασιλείας του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας. [4]Σε αντίθεση με τους δύο προαναφερθέντες συγγραφείς, ο Ντεζ Εσκυτώ δεν ήταν γραμματέας πριγκίπων και έγραψε μόνο μυθιστορήματα και όχι θεατρικά έργα ή έργα ηθικής φιλοσοφίας. Τα πρώτα πέντε μυθιστορήματά του ήταν αφιερωμένα σε αριστοκράτισσες κυρίες, αλλά δεν είναι σίγουρο σε ποιο βαθμό επωφελήθηκε από την προστασία τους.
Η δημοσίευση των πρώτων μυθιστορημάτων του Νερβέζ προηγήθηκε του Ντεζ Εσκυτώ κατά δύο ή τρία χρόνια, όπως επίσης και η ανθολογία μικρών μυθιστορημάτων του Νερβέζ, αλλά κρίνοντας από τον αριθμό των εκδόσεων και των τόπων έκδοσης, φαίνεται ότι τα μυθιστορήματα του Ντεζ Εσκυτώ είχαν μεγαλύτερη περίοδο επιτυχίας από αυτά του Νερβέζ. Πολλά μυθιστορήματά του είναι περισσότερο περιπετειώδη (περιλαμβάνουν πειρατές, απαγωγές, μάχες) παρά συναισθηματικά και δείχνουν σαφώς την επιρροή του αναγεννησιακού ισπανο-πορτογαλικού μυθιστορήματος περιπέτειας (όπως ο Αμαντίς ντε Γκάουλα[5]) και του αρχαίου ελληνικού μυθιστορήματος (όπως του Ηλιόδωρου του Εμεσηνού και του Αχιλλέα Τάτιου). Περιστασιακά, ωστόσο, ο Ντεζ Εσκυτώ εγκαταλείπει την περιπετειώδη παράδοση για πιο ρεαλιστικές καταστάσεις, όπως η απεικόνιση ιταλικών συμφωνιών γάμου (Clarimond et Antonide) ή ο αντίκτυπος της ακούσιας δολοφονίας ενός θείου στην οικογένεια του αγαπημένου (Lydiam et Floriande).
Τα μυθιστορήματα του Ντεζ Εσκυτώ διαδραματίζονται σε διάφορες μακρινές εποχές και ιστορικές περιόδους, στη Γαλλία της βασιλείας του Καρόλου Ζ΄, στη Βαλτική υπό τους Βανδάλους, στην Αρμενία και την Καππαδοκία και στις ανατολικές ακτές της Αφρικής και γενικά αναφέρονται σε μια πανέμορφη παρθένα (της οποίας η ομορφιά τρελαίνει τους άντρες) και σε έναν ευγενή ιππότη που προσπαθεί να τη σώσει.
Στα έργα του υπάρχουν πολλά αποσπάσματα που παρουσιάζουν τις πρώτες τρυφερές στιγμές ερωτευμένων και την αποκάλυψη των συναισθημάτων τους, αλλά επίσης περιλαμβάνουν σκηνές όπου αγνές κοπέλες αγωνίζονται να ελευθερωθούν από τους απαγωγείς τους. Σε μερικά από τα μυθιστορήματά του, εγκαταλείπει το εξιδανικευμένο πορτρέτο των γυναικείων χαρακτήρων του και τις παρουσιάζει ως άτακτες, μοχθηρές ή σκληρές, οι ματαιόδοξες και φιλάργυρες μητέρες που αναζητούν κοινωνικά συμφέροντες γάμους για τις κόρες τους είναι ο προτιμώμενος στόχος της κριτικής του. Χρησιμοποιεί επίσης την αισθηματική μυθοπλασία για να ασκήσει μια διακριτική κριτική στον Ερρίκο Δ΄ και να αναρωτηθεί σχετικά με τη θρησκευτική ελευθερία και την ελευθερία στον έρωτα.[6]
Αποτίμηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα, ο Ντεζ Εσκυτώ, συχνά μαζί με τον Αντουάν ντε Νερβέζ, δέχθηκαν σφοδρή κριτική από επικριτές τους (όπως ο Σαρλ Σορέλ), οι οποίοι αποδοκίμασαν τη στιλιζαρισμένη, ρητορικά περίτεχνη και μεταφορική γλώσσα τους.[7]
Όμως, η συμβολή του στην ανάπτυξη της γαλλικής γλώσσας είναι ουσιαστική (εμφανίζεται ως πρόδρομος των Περισπούδαστων). Τα έργα του αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό στάδιο στην ανάπτυξη της γαλλικής λογοτεχνίας του 17ου αιώνα, καθώς είχε άμεση επιρροή στη Μαντλέν ντε Σκυντερί και άλλους μυθιστοριογράφους στη δεκαετία του 1640.
Μυθιστορήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Les infortunées et chastes amours de Filiris et Isolia (Ρουέν, 1601), (Παρίσι, 1607)
- Les chastes et heureuses amours de Clarimond et Antonide (Παρίσι, 1601), (Ρουέν, 1602)
- Les avantureuses fortunes d'Ipsilis et Alixée (Πουατιέ, 1602), (Ρουέν, 1604)
- Les véritables et heureuses amours de Clidamant et Marilinde (Παρίσι, 1603), (Ρουέν, 1603), (Παρίσι, 1603)
- Les amours de Lydiam et Floriande (Παρίσι, 1605)
- La Suite des avantureuses fortunes d'Ipsilis et Alixée (Παρίσι, 1605)
- Amours diverses (an anthology of the first four novels) (Ρουέν, 1607), (Ρουέν, 1613), (Παρίσι, 1617)
- Les malheureuses amours de Philandre gentilhomme Bourguignon: et de Chrisilde damoiselle Grecque (Παρίσι, 1611)
- Les traversez hasards de Clidion et Arminie (Παρίσι, 1612)
- Les [admirables] faits d'armes d'Alcestes servant l'infidèle Lydie (Σωμύρ, 1613)
- Le ravissement de Clarinde (Rouen, 1617), (Πουατιέ, 1618), (Ρουέν, 1627)
- Les fortunes d'Almintes (Σωμύρ, 1623)
- Fin des avantureuses fortunes d'Ypsilis et Alixée (Πουατιέ, 1623)[8]
- Les jaloux desdains de Chrysis (Πουατιέ, 1628)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ . «colonialsense.com/Society-Lifestyle/Census/Person/Nicolas des Escuteaux».
- ↑ . «journals.openedition.org/1599-1629 : le roman français du premier xviie siècle et la mémoire des guerres de Religion».
- ↑ . «spainthenandnow.com/spanish-literature/amadis-of-gaul-summary».
- ↑ . «researchgate.net/publication/309287616_Des_Escuteaux_et_le_roman_du_temps_d'Henri_IV».
- ↑ . «core.ac.uk/Charles Sorel (anti)romancier et le brouillage du discours.pdf» (PDF).
- ↑ . «gallica.bnf.fr/ark:/Fin des advantureuses fortunes d'Ypsilis et Alixée par le Sieur des Escuteaus».