Μο Σιόνγκ
| Μο Σιόνγκ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | 莫雄 (Κινεζικά) |
| Γέννηση | 1891[1][2] Γίνγκντε |
| Θάνατος | 1980[1][2] Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας |
| Χώρα πολιτογράφησης | Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
Ο Μο Σιόνγκ (κινεζικά: 莫雄, πινγίν: Mò Xióng, 1891 - Φεβρουάριος 1980) γεννήθηκε στη Γινγκντέ, στη Γκουανγκντόνγκ και ήταν στενός φίλος του Σουν Γιατ-Σεν και μέλος του Τονγκ-μενγκ Χούι (Κινεζική Επαναστατική Συμμαχία), μέλος του Κουομιντάνγκ, και κομμουνιστής συμπατριώτης / πράκτορας. Υπηρέτησε σε υψηλού επιπέδου θέσεις τόσο στη Δημοκρατία της Κίνας όσο και στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Κατά τα λόγια του Μάο Τσετούνγκ και του Τσου Εν Λάι, ο Μο Σιόνγκ έσωσε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (Κ.Κ.Κ.) και την κινεζική επανάσταση το 1934 όταν παρείχε σημαντικές πληροφορίες για τα στρατιωτικά σχέδια του Τσιάνγκ Κάι Σεκ, και έτσι έσωσε τους Κομμουνιστές από τον πλήρη αφανισμό.[3]
Συνεργασία με το Κομμουνιστικό Κόμμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μο Σιόνγκ ήταν αρχικά ένθερμος επαναστάτης, ακολουθώντας τα βήματα του Σουν Γιατ-Σεν στον αγώνα του για την ανατροπή της Δυναστείας Τσινγκ, συμμετέχοντας στην Δεύτερη Εξέγερση της Γκουανγκτζόου. Αργότερα, διακρίθηκε στον Πόλεμο Εθνικής Προστασίας και σε εκστρατείες εναντίον του Τσεν Τζιονγκμίνγκ, καθώς και στην Βόρεια Εκστρατεία και ανέβηκε σταθερά από τον βαθμό του συνταγματικού διοικητή σε διοικητή ταξιαρχίας και, τέλος, σε διοικητικό τμήμα. Ωστόσο, ο Μο απογοητεύτηκε με το Κουομιντάνγκ αφού είδε τη διαφθορά και τους αγώνες εξουσίας και άφησε τον στρατό. Με τη βοήθεια του Τ. Β. Σουνγκ, το 1930 κατάφερε να βρει δουλειά στο υπουργείο Οικονομικών στη Σαγκάη. Λόγω της αριστερής εθνικιστικής στάσης του στο Κουομιντάνγκ, ήταν συμπονετικός απέναντι στους κομμουνιστές. Μετά από μια τυχαία επαφή με τον Λίου Γιάφο (κινεζικά: 刘亚 佛), έναν Κομμουνιστή, ο Mo κράτησε την επαφή του με το Κομμουνιστικό Κόμμα και τελικά ζήτησε να ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Οι Κινέζοι Κομμουνιστές, ωστόσο, πιστεύοντας ότι ο Μο θα ήταν πολύ πιο πολύτιμος εάν παρέμενε ως μη κομμουνιστικό μέλος, τον έπεισαν να εγκαταλείψει την ιδέα.[4][5]
Άνοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με τη σύσταση του γενικού γραμματέα του Τσιάνγκ Κάι Σεκ Γιανγκ Γιόνγκτάι (κινεζικά: 杨永泰), ο οποίος δεν γνώριζε τις κομμουνιστικές δραστηριότητες του Μο, ο Μο Σιόνγκ υπερέλαβε σταθερά στο καθεστώς του Τσιάνγκ Κάι Σεκ και τελικά έγινε σημαντικό μέλος στη γενική έδρα του Τσιάνγκ Κάι Σεκ στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και μέχρι τον Ιανουάριο του 1934, ο Τσιάνγκ Κάι Σεκ τον ονόμασε διαχειριστή και αρχηγό της τέταρτης ειδικής περιοχής στο βόρειο Τσιανγκσί. Ο Μο χρησιμοποίησε τη θέση του για να "φυτέψει" περισσότερους από δώδεκα κομμουνιστικούς πράκτορες στη γενική έδρα του Τσιάνγκ, συμπεριλαμβανομένου του Λίου Γιάφο, του Κομμουνιστή που τον εισήγαγε για πρώτη φορά στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, τον Σιανγκ Γιουνάν (κινεζικά: 项 与 年) τον κομμουνιστικό χειριστή του, τον οποίο προσέλαβε ως γραμματέα του και τον Λου Τσιγίνγκ (κινεζικά: 卢志英), τον κομμουνιστή πράκτορας που ήταν ο επικεφαλής του δακτυλίου κατασκοπείας.[6]
Μεταφορά πληροφοριών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την επιτυχή πολιορκία των γειτονικών περιοχών του Ρουιτζίν, όπου κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της Σοβιετικής Τσιανγκσί, ο Τσιάνγκ ήταν πεπεισμένος ότι θα εξαφανίσει τους Κομμουνιστές με ένα τελικό αποφασιστικό χτύπημα. Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1934, ο Τσιάνγκ διανέμει το κορυφαίο μυστικό του σχέδιο με τίτλο "Σχέδιο Σιδηρού Κάδου" (αγγλικά: Iron Bucket Plan) σε όλους στη γενική του έδρα στο Λουσάν, με το οποίο περιγράφει λεπτομερώς την τελική επίθεση για πλήρη εξόντωση της κομμουνιστικής δύναμης. Το σχέδιο ήταν να χτιστούν 30 γραμμές αποκλεισμού που θα υποστηρίζονταν από 30 συρματοπλέγματα, τα περισσότερα από τα οποία θα ήταν ηλεκτρικά, σε περιοχή 150 χλμ. γύρω από το Ρουιτζίν, για να λιμοκτονήσουν οι Κομμουνιστές. Επιπλέον, περισσότερα από 1.000 φορτηγά έπρεπε να κινητοποιηθούν για να σχηματίσουν μια δύναμη ταχείας αντίδρασης προκειμένου να αποφευχθεί οποιαδήποτε κομμουνιστική έξαρση. Συνειδητοποιώντας την επικείμενη εξόντωση των Κομμουνιστών, ο Μο Σιόνγκ έδωσε το έγγραφο πληροφοριών στον κομμουνιστικό χειριστή του την ίδια νύχτα που το έλαβε, διακινδυνεύοντας όχι μόνο τη ζωή του, αλλά και ολόκληρη την οικογένειά του.[6][7]
Με τη βοήθεια των Λίου Γιάφο και Λου Τσιγίνγκ, οι κομμουνιστικοί πράκτορες αντέγραψαν τη σημαντική πληροφορία σε τέσσερα λεξικά και ανατέθηκε στον Σιάνγκ Γιουνιάν να μεταφέρει προσωπικά τις πληροφορίες στο Σοβιέτ του Τσιανγκσί. Το ταξίδι ήταν επικίνδυνο, καθώς η εθνικιστική δύναμη θα συνέλαβε και θα εκτελούσε ακόμη και οποιονδήποτε που θα προσπαθούσε να περάσει τον αποκλεισμό. Ο Σιάνγκ Γιουνιάν αναγκάστηκε να κρυφτεί στο βουνό για λίγο και στη συνέχεια χρησιμοποίησε βράχους για να χτυπήσει τέσσερα δόντια του, με αποτέλεσμα ένα πρησμένο πρόσωπο. Μεταμφιεσμένος ως ζητιάνος, έσκισε τα καλύμματα των τεσσάρων λεξικών και τα έκρυψε στο κάτω μέρος της τσάντας που κουβαλούσε με σάπια τρόφιμα, στη συνέχεια πέρασε με επιτυχία πολλές γραμμές αποκλεισμού και έφτασε στο Ρουιτζίν στις 7 Οκτωβρίου 1934. Η πολύτιμη πληροφορία που παρείχε ο Μο Σιόνγκ τελικά έπεισε τους Κομμουνιστές στο Σοβιέτ του Τσιανγκτσί να εγκαταλείψουν τη βάση τους και να ξεκινήσουν την Μακρά Πορεία προτού ο Τσιάνγκ Κάι Σεκ μπορέσει να ολοκληρώσει την κατασκευή των γραμμών αποκλεισμού του με τη στήριξη συρματοπλέξεων και την κινητοποίηση φορτηγών και στρατευμάτων, σώζοντας έτσι τον εαυτό τους από τον πλήρη αφανισμό. Η πληροφορία ήταν τόσο μυστική που μόνο οι Τσου Εν Λάι, Μπο Γκου και Όττο Μπράουν της επιτροπής των τριών ανδρών της κομμουνιστικής ηγεσίας το γνώριζαν, ούτε ο Μάο Τσετούνγκ. Στις 10 Οκτωβρίου 1934, η κομμουνιστική ηγεσία εξέδωσε επισήμως την εντολή της γενικής υποχώρησης, και στις 16 Οκτωβρίου 1934, ο Κινεζικός Κόκκινος Στρατός ξεκίνησε αυτό που αργότερα ήταν γνωστό ως Μακρά Πορεία, εγκαταλείποντας πλήρως το Σοβιέτ του Τσιανγκτσί. Δεκαεπτά ημέρες αφότου η κύρια κομμουνιστική δύναμη είχε ήδη εγκαταλείψει τη βάση της, οι εθνικιστές γνώριζαν τελικά ότι ο εχθρός διέφυγε αφού έφτασε στην κενή πόλη του Ρουιτζίν στις 5 Νοεμβρίου του 1934.[7][8]
Αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μάο Τσετούνγκ έμαθε για τη συνεισφορά του Μο Σιόνγκ και μετά την τελική κομμουνιστική νίκη, ο Μάο και ο Τσου Εν Λάι διέταξαν προσωπικά τον Μο Σιόνγκ να συνοδευτεί από το Γκουάνγκτζου στο Πεκίνο για να παρακολουθήσει τον εορτασμό της εθνικής ημέρας την 1η Οκτωβρίου του 1956 και ο Γι Τζιανίνγκ πραγματοποίησε ένα ειδικό συμπόσιο ειδικά αφιερωμένο σε αυτόν και τον Σιάνγκ Γιουνιάν, ο οποίος συνοδεύτηκε στην πρωτεύουσα από το Φουτσόου. Ο Μο βραβεύτηκε με υψηλού επιπέδου θέσεις τόσο στην επαρχιακή όσο και στην εθνική Πολιτική Συμβουλευτική Διάσκεψη του Κινεζικού Λαού. Ωστόσο, αυτό που έκανε ο Mo για τον Κινεζικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό κρατήθηκε μυστικό από την κινεζική κυβέρνηση για δεκαετίες και δεν ήταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990 γνωστή η συμβολή του Mo στους κομμουνιστές όπου και επιτράπηκε τελικά να δημοσιευτεί, πολύ μετά το θάνατο του Mo.[4][6]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Faceted Application of Subject Terminology. 422979. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Trove. 1390850. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Salisbury, Harrison E. (1984-11-18). «RETRACING MAO'S LONG MARCH (Published 1984)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1984/11/18/magazine/retracing-mao-s-long-march.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-13.
- ↑ 4,0 4,1 «Mo Σιόνγκ και Σιάνγκ Γιουνιάν, οι άνθρωποι που έστειλαν μυστικές πληροφορίες». dangshi.people.com.cn (στα Κινεζικά). Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ Xiong, Mo (1991). Mo Xiong hui yi lu (Di 1 ban έκδοση). Guangzhou: Guangdong ren min chu ban she. ISBN 7-218-00734-1. 28566050.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Xiong, Mo (1991). Απομνημονεύματα του Mo Σιόνγκ (στα Κινεζικά). Λαϊκός εκδοτικός οίκος Γκουανγκντόνγκ. ISBN 978-7-218-00734-2.
- ↑ 7,0 7,1 Dieter Heinzig. The Soviet Union and communist China, 1945–1950: the arduous road to the alliance. M.E. Sharpe, 2004.
- ↑ Editors, History com. «Long March». HISTORY (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2020.
|