Μανγκάια
.JPG)
Η Μανγκάια (Mangaia ή Auau Enua) είναι το νοτιότερο και το δεύτερο σε έκταση νησί του αρχιπελάγους και κράτους των Νήσων Κουκ. Ο πληθυσμός του το 2001 ήταν μόλις 744 κάτοικοι.[1]
Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι γεωλόγοι εκτιμούν ότι η Μανγκάια έχει ηλικία τουλάχιστον 18 εκατομμύρια έτη, κάτι που το καθιστά το παλαιότερο νησί σε ολόκληρο τον Ειρηνικό Ωκεανό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την κορυφή ενός ηφαιστείου που υψώνεται 4.750 μέτρα από τον πυθμένα του ωκεανού. Το νησί έχει έκταση 51,8 τετρ. χιλιόμ..[1] Το υψηλότερο σημείο του νησιού, το Ράντζι-μότια, βρίσκεται σήμερα σε υψόμετρο 169 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε ένα ηφαιστειακό υψίπεδο στο κέντρο του. Καθώς και αρκετά άλλα από τα νότια νησιά του νησιωτικού κράτους, η Μανγκάια περιβάλλεται από υψηλό δακτύλιο απολιθωμένων κοραλλιών, ύψους 60 μέτρων. Το νησί διαθέτει και μία λίμνη γλυκού νερού, την Τιριάρα στο νότιο μέρος του, που είναι η μεγαλύτερη λίμνη γλυκού νερού σε όλες τις Νήσους Κουκ.
Πάνω από το μισό του πληθυσμού του νησιού βρίσκεται στην πρωτεύουσά του, το χωριό Ονερόα στη δυτική ακτή. Υπάρχουν δύο ακόμα χωριά, η Ταμαρούα στα νότια και η Ιβιρούα στα βορειοανατολικά.
Παραδοσιακές και μη διοικητικές υποδιαιρέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εδώ και αιώνες οι ιθαγενείς χώριζαν το νησί σε 6 πούνα (διαμερίσματα), το καθένα με αρχηγό έναν πάβα, με προσεγγιστικό σχήμα κυκλικών τομέων που συναντώνται όλοι στο υψηλότερο σημείο κοντά στο κέντρο του νησιού.[2] Τα διαμερίσματα αυτά υποδιαιρούνταν περαιτέρω σε 38 παραδοσιακά «υποδιαμερίσματα», που αποκαλούνταν ταπερέ.[3] Ωστόσο, στο σύγχρονο σύνταγμα των Νήσων Κουκ, τα 6 διαμερίσματα είναι αυτά που ονομάζονται ταπερέ.[4] Τα 6 παραδοσιακά πούνα, με τη σειρά κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού, αρχίζοντας από τον νότο, είναι τα εξής: Ταμαρούα, Βεϊτατέι, Κέια, Ταβαένγκα, Καράνγκα και Ιβιρούα.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι Ευρωπαίοι που έφθασαν στο νησί ήταν ο πλοίαρχος Τζέιμς Κουκ και το πλήρωμά του[5], στις 29 Μαρτίου 1777.
Κάποια φορά, λίγο πριν από το 1900, ο κυρίαρχος της νήσου Νουμανγκατίνι Τιόνε Αρίκι, γνωστός στους λευκούς ως «Βασιλιάς Τζων» (τα έτη γεννήσεως και θανάτου του είναι άγνωστα), ταξίδεψε μέχρι το Λονδίνο και συναντήθηκε με τη Βασίλισσα Βικτώρια, η οποία του χάρισε μια σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου. Η σημαία αυτή σώζεται μέχρι σήμερα, αλλά χωρισμένη σε δύο κομμάτια: η μισή βρίσκεται (;) στην πρωτεύουσα του νησιού, την Ονερόα, ενώ η άλλη μισή στην Τόνγκα.[6]
Στο νησί υπάρχουν υποαπολιθώματα πτηνών που εξαφανίσθηκαν εξαιτίας του εποικισμού του από τον άνθρωπο και την εισαγωγή εξωτικών θηλαστικών. Αυτά τα είδη χηνόμορφων πτηνών είναι τα Gallirallus ripleyi και Porzana rua.[7]"[8]
Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μανγκάια είναι ονομαστή για τα περιδέραια από κοχύλια, τα «έις» (eis). Στην πραγματικότητα αυτά τα κοχύλια είναι τα κελύφη ενός είδους πολύ μικρού κίτρινου σαλιγκαριού της ξηράς, του πούπου, που βγαίνει μόνο μετά τη βροχή. Η συλλογή και διάτρηση των κελυφών, όπως και το πέρασμα τους σε περιδέραιο, απαιτούν πολύ χρόνο.
Το νησί είναι επίσης γνωστό για τις τροπικές καρύδες του. Κάποτε ήταν βασική πηγή θερμίδων για την επιβίωση των κατοίκων και παραμένουν σημαντικές για την τοπική οικονομία, παρέχοντας τροφή, γάλα και έλαιο καρύδας και ίνες.
Επειδή δεν έχει πολλές αμμουδιές, το νησί δεν είναι τουριστικώς ανεπτυγμένο, αν και έχει όμορφα σπήλαια και διαθέτει αεροδρόμιο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Parkes (2006).
- ↑ District and Subdistrict Chiefs | NZETC
- ↑ [http://www.nzetc.org/tm/scholarly/tei-BucMangi-t1-body-d7-d2.html Districts and Subdistricts | NZETC
- ↑ Constitution of the Cook Islands
- ↑ Salmond, Anne (2010). Aphrodite's Island
. Berkeley: University of California Press. σελίδες 406-407. ISBN 9780520261143.
- ↑ Mangaia, Oldest island in the Pacific: British and proud of it Αρχειοθετήθηκε 2020-04-22 στο Wayback Machine.
- ↑ Steadman, D.W. (1986). «Two new species of rails (Aves: Rallidae) from Mangaia, Southern Cook Islands.». Pacific Science 40 (1): 27-43.
- ↑ Levine, M.P; Troiden, R.R. (1988). «The Myth of Sexual Compulsivity». Journal of Sex Research 25 (3): 347-363. doi:. https://archive.org/details/sim_journal-of-sex-research_1988-08_25_3/page/347.
