Μάρια Μπονιέτσκα
| Μάρια Μπονιέτσκα | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 19 Ιουνίου 1910 Βαρσοβία[1] |
| Θάνατος | 19 Ιουνίου 1978 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Πολωνία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Πολωνικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας δασκάλα |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Πολωνικός Εσωτερικός Στρατός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Σταυρός του Πολωνικού Εσωτερικού Στρατού Αργυρός Σταυρός της Αξίας[2] |
Η Μάρια Αντονίνα Μπονιέτσκα (πολωνικά: Maria Antonina Boniecka) (19 Ιουνίου 1910 – 19 Ιουνίου 1978) ήταν Πολωνή συγγραφέας και δασκάλα, η οποία υπηρέτησε επίσης στον Πολωνικό Εσωτερικό Στρατό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Έλαβε πολλά βραβεία, όπως ο Αργυρός Σταυρός της Αξίας, ο Σταυρός του Πολωνικού Εσωτερικού Στρατού, το Λογοτεχνικό Βραβείο Στσέτσιν και ένα Χρυσό Βραβείο από την Towarzystwo Wiedzy Powszechnej (Κοινωνία για την Παγκόσμια Γνώση). Αντίθετη στον κομμουνισμό, διώχθηκε από την πολωνική κυβέρνηση της εποχής. Μεταξύ άλλων, έχασε τη θέση της ως εκδότρια του περιοδικού Ziemia i Morze («Γη και Θάλασσα») και οδηγήθηκε στο δικαστήριο για ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε σε αυτό. Μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1965, όπου έγραψε τα απομνημονεύματά της, Ucieczka za Druty.
Ζωή και καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μπονιέτσκα σπούδασε στη Βαρσοβία, όπου τελείωσε το πτυχίο της στην παιδαγωγική το 1934 και στη συνέχεια απέκτησε μεταπτυχιακό στη φιλοσοφία το 1937. Από το 1928, η Μπονιέτσκα εργάστηκε ως δασκάλα στην εκπαίδευση ενηλίκων στη Βαρσοβία και το 1937 της απονεμήθηκε ο Αργυρός Σταυρός της Αξίας για τη δουλειά της με αναλφάβητους ενήλικες.
Η Μπονιέτσκα πέρασε την κατοχή στη Βαρσοβία. Αν και υπηρέτησε την αντίσταση από το 1940, εντάχθηκε επίσημα στον Πολωνικό Εσωτερικό Στρατό το 1942 και αργότερα τιμήθηκε με τον Σταυρό του Πολωνικού Εσωτερικού Στρατού.
Κατά τη διάρκεια του 1946-1949, η Μπονιέτσκα δίδασκε πολωνικά σε ένα γυμνάσιο και ήταν υπεύθυνη του λογοτεχνικού κύκλου των μαθητών, ένα από τα μέλη του οποίου ήταν ο Βουοντίζμιες Οντογέφσκι, ο οποίος επρόκειτο να γίνει διακεκριμένος συγγραφέας και ο οποίος, όπως και η Μπονιέτσκα, θα μετανάστευε. Το 1959 έλαβε το Λογοτεχνικό Βραβείο Στσέτσιν. Μέχρι το 1963 παρέδιδε διαλέξεις για διάφορα θέματα, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας της λογοτεχνίας, χαρίζοντας της ένα Χρυσό Βραβείο από την Towarzystwo Wiedzy Powszechnej (Κοινωνία για την Παγκόσμια Γνώση) το 1960.
Κατά τη διάρκεια του Πολωνικού Οκτώβρη, η Μπονιέτσκα επιλέχθηκε να είναι ο πρώτος συντάκτης της κοινωνικο-λογοτεχνικής εβδομαδιαίας εφημερίδας Ziemia i Morze (Γη και Θάλασσα) στην πόλη Στσέτσιν. Το 1957, καθαιρέθηκε ερήμην από αυτή τη θέση, για «πολιτικές παραβάσεις σχετικά με το ζήτημα της Ουγγαρίας, λογοκρισία, εκλογές, ανεπαρκή καταδίκη εσφαλμένων τάσεων, παράλειψη διαβούλευσης με την Κρατική Επιτροπή σχετικά με τη συντακτική πολιτική, παράλειψη ευθυγραμμίστε τη δημοσίευση με την κομματική γραμμή...».[3] Λίγες εβδομάδες αφότου έχασε τη δουλειά της, η Μπονιέτσκα οδηγήθηκε στο δικαστήριο για ένα άρθρο που δημοσίευσε στο Ziemia i Morze, το οποίο αποκάλυπτε τις φρικτές συνθήκες που επικρατούν στο τοπικό εκπαιδευτικό σύστημα. Το δικαστήριο έκρινε υπέρ της Μπονιέτσκα.[4]
Καθώς ο χρόνος προχωρούσε, οι προσπάθειες του κομμουνιστικού κράτους να εκφοβίσει την Μπονιέτσκα αυξάνονταν. Το 1960, το κόμμα κατάσχεσε πολλά από τα χειρόγραφά της. Το 1963 μπήκε σε μαύρη λίστα που την εμπόδιζε να δημοσιεύεται και να δίνει διαλέξεις και το 1964 ανακλήθηκε η σύνταξή της, στερώντας της ουσιαστικά εισόδημα. Επίσης, το 1963 μια απείθαρχη ένοικος, υποστηριζόμενη από το κομμουνιστικό κόμμα, εγκαταστάθηκε στο σπίτι της, κακοποιώντας λεκτικά και σωματικά τη Μπονιέτσκα και την οικογένειά της. Σε μια προσπάθεια να εκδιώξει τον άνδρα, τον οδήγησε στο δικαστήριο το 1964, αλλά η διαδικασία κράτησε μέχρι το 1966 (βρίσκοντας υπέρ της), οπότε είχε φύγει από τη χώρα. Το 1964 προσπάθησε να αυτοκτονήσει, αλλά αναβίωσε ιατρικά.
Το 1965, η Μπονιέτσκα κατάφερε να φύγει από τη χώρα. Μαζί με τον σύζυγο και την κόρη της, μετανάστευσε στην Αυστραλία για να συναντήσει τα άλλα παιδιά της. Στη συνέχεια δημοσίευσε σε διάφορες εκδόσεις πολωνικής γλώσσας για πολιτικά θέματα, τόσο στην Αυστραλία όσο και στο εξωτερικό. Το τελευταίο της βιβλίο, Ucieczka za Druty[5] (Απόδραση πέρα από το συρματόπλεγμα), ένα έργο δημιουργικής μη φαντασίας, γράφτηκε στο Σίδνεϊ και εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1975.
Επιλεγμένα έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Synkretyzm myślenia dorosłego analfabety (1936)
- Fantazja w rysunkach dorosłych uczniów szkół wieczorowych (1937)
- Wpływ dziedziczności psychicznej na przestępczość nieletnich (1938)
- Zmiany psychopatyczne jako motyw przestępczości nieletnich (1938)
- Nad Wielkim Zalewem (1950)
- Szklane kulki (1955)
- Domy przy szosie (1956)
- Na jarmarku odpustowym (1956)
- Księga miłości i cierpienia (1958)
- Ucieczka za druty (1975)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2021.
- ↑ Μπουντζινόφσκα, Μαγκνταλένα (28 Φεβρουαρίου 2010). «Maria Antonina Boniecka – Biography». Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2010.
- ↑ Μπουντζινόφσκα, Μαγκνταλένα (28 Φεβρουαρίου 2010). «Documents from the Archive of Maria Bonieckia» (στα Πολωνικά). Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2010.
- ↑ Μπονιέτσκα, Μάρια (1975). Ucieczka za Druty (στα Πολωνικά). Λονδίνο: Polska Fundacja Kulturalna. σελ. 157. ISBN 0-85065-093-3.
|