Γραμμή Ασπροποτάμου-Σπερχειού
Η Γραμμή Ασπροποτάμου-Σπερχειού (ή Γραμμή Αχελώου-Σπερχειού) όριζε το σύνορο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που επέβαλε το Πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830.
Το σύνορο της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθορίστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις (Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, Ρωσική Αυτοκρατορία και Βασίλειο της Γαλλίας). Η συνοριογραμμή άρχιζε από τις εκβολές του Αχελώου (ο οποίος ήταν τότε γνωστός ως Ασπροπόταμος), διέσχιζε την Αρτοτίνα (κατά μήκος της κορυφογραμμής της Οίτης) και τελείωνε στο Μαλιακό Κόλπο στις εκβολές του Σπερχειού Ποταμού. Η Λαμία (πρώην ονομασία: Ζητούνι), ευρισκόμενη βόρεια του Σπερχειού, επρόκειτο να παραμείνει σε Οθωμανικά χέρια. Η Εύβοια, οι Βόρειες Σποράδες, η Σκύρος και οι Κυκλάδες (συμπεριλαμβανομένης της Αμοργού) επίσης ενσωματώθηκαν στα σύνορα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. [1]
Η ύπαρξη της γραμμής ήταν βραχύβια. Το 1832 η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (1832) επεξέτεινε τα σύνορα της Ελλάδας κατά μήκος της γραμμής Αμβρακικού – Παγασητικού. Τρία χρόνια νωρίτερα, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, η γραμμή Αμβρακικού - Παγασητικού είχε οριστεί ως το βόρειο σύνορο του προταθέντος αυτόνομου ελληνικού κράτους υπό την επικυριαρχία των Οθωμανών.