Άννα Έκλαντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Άννα Έκλαντ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση23  Μαρτίου 1882
Μιλγουόκι
Θάνατος23  Ιουλίου 1941
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Πληροφορίες ασχολίας
δεδομένα

Το ονοματεπώνυμο Άννα Έκλαντ ήταν ένα ψευδώνυμο για την Έμμα Σμιχτ (23 Μαρτίου 1882 – 23 Ιουλίου 1941), μια Αμερικανίδα της οποίας η υποτιθέμενη δαιμονική κατοχή διήρκησε αρκετές δεκαετίες, με αποκορύφωμα έναν εκτεταμένο εξορκισμό που διήρκεσε από τις 18 Αυγούστου έως τις 23 Δεκεμβρίου 19 στο Έρλινγκ της Αϊόβα. Λέγεται ότι η Έκλαντ παρουσίασε συμπτώματα δαιμονικής κατοχής από την ηλικία των δεκατεσσάρων ετών και ήταν σαράντα έξι ετών κατά τον τελευταίο εξορκισμό της τον οποίο ανέλαβε ο πατέρας Θεόφιλος Ρίζινγκερ, ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερέας.

Η περίπτωση της Έκλαντ θεωρείται από τους θεολόγους και τους μελετητές παραφυσικών φαινομένων ως μια από τις πιο τεκμηριωμένες περιπτώσεις δαιμονισμού του 20ου αιώνα.

Πρώιμη ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και διάφορες δημοσιευμένες πηγές αναφέρουν ότι η Έμμα Σμιχτ γεννήθηκε στο Μιλγουόκι στις 23 Μαρτίου 1882[1] [2]και μεγάλωσε σε ένα καθολικό σπίτι στο Μάραθον του Ουισκόνσιν, [3] [2]αυτή η βιογραφία είναι προβληματική επειδή παρουσιάζει την Έμμα ως κόρη του Έντουαρντ Σμιχτ και έρχεται σε αντιπαράθεση με δημοσιευμένες και αδημοσίευτες πηγές για την περίπτωση της Έμμα οι οποίες αναφέρουν ότι ο πατέρας της ονομαζόταν Τζέικομπ. Εάν αυτές οι πληροφορίες είναι σωστές, η πραγματική ταυτότητα της Έμμα Σμιχτ, σύμφωνα με αρχεία που βρέθηκαν στο Ancestry.com, θα άνηκε στην Χέλντα Έμμα Σμιχτ, γεννημένη στις 3 Ιουλίου 1882 στο Θέργκαου της Ελβετίας από τους Τζέικουμπ και Άννα Σμιχτ, οι οποίοι στη συνέχεια μετανάστευσαν στο Ουισκόνσιν το 1884. Η εν λόγω Έμμα Σμιχτ ήταν είχε εννέα αδέλφια και πέθανε στις 23 Ιουνίου 1964 στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν

Σύμφωνα με τα αρχεία γεννήσεων του Ουισκόνσιν, και οι δύο γονείς της Σμιχτ ήταν Γερμανοί μετανάστες.[1] Ορισμένες πηγές αντικρούουν την αφήγηση ότι μεγάλωσε στον Μάραθον του Ουισκόνσιν.[3] Το αδημοσίευτο χειρόγραφο Bunse αναφέρει ότι ο Ρίζινγκερ τέλεσε τον εξορκισμό στην Σμιχτ στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν και το χειρόγραφο Bunse αναφέρει ότι η Έμμα Σμιχτ γνωστή ως "Mary X" συνάντησε τον Ρίζινγκερ στη Νέα Υόρκη όταν η εκείνη ήταν 16 ετών, γύρω στο 1898. [6] Ένα άρθρο στην εφημερίδα "Des Moines Register" από τις 23 Σεπτεμβρίου του 1928 αναφέρει: «Οι συγγενείς που ζούσαν εδώ κοντά πιστεύεται ότι έπεισαν στον αιδεσιμότατο Τζόζεφ Στέιγκερ, πάστορα της εκκλησίας του Αγίου Ιωσήφ, να φέρει τη γυναίκα στον Έρλινγκ από μια ανατολική πόλη για το τελετουργικό», πράγμα που υποδεικνύει ότι η Έμμα Σμιχτ ήταν από την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ και όχι από το Ουινσκόνσιν. Σύμφωνα με πληροφορίες, άρχισε να παρουσιάζει σημάδια δαιμονικής κατοχής κατά την εφηβεία της, επιδεικνύοντας απέχθεια για ιερά αντικείμενα, «διαταραγμένες» σκέψεις και αδυναμία προσέλευσης σε εκκλησίες. [3][4]Η Έκλαντ άρχισε επίσης να συμμετέχει σε "ανείπωτες σεξουαλικές πράξεις." [5]Σύμφωνα με μία έκθεση που δημοσιεύτηκε το 1935, θεωρούνταν πως η Άννα Έκλαντ υπήρξε θέμα δαιμονικής κατοχής λόγω της θείας της, Μίμα, μια φημισμένη τοπική μάγισσα που έκανε ξόρκια σε βότανα που έβαζε στο φαγητό. [3] Η Μίνα υποτίθεται επίσης ότι ήταν ερωμένη του πατέρα της Έκλαντ.[6]

Εξορκισμοί και θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 18 Ιουνίου 1912, η Έκλαντ υποβλήθηκε σε εξορκισμό από τον πατέρα Θεόφιλο Ρίζινγκερ, έναν ιερέα με καταγωγή από τη Βαυαρία της Γερμανίας, τον οποίο εμπιστεύτηκε ο επίσκοπος Thomas Dunn.[6] [3]Ο Ρίζινγκερ ήταν μοναχός στην κοινότητα του Αγίου Αντωνίου στο Μάραθον του Ουισκόνσιν. [7]Ελάχιστα τεκμηριώθηκαν σχετικά με αυτόν τον αρχικό εξορκισμό. Ωστόσο, δεν συζητήθηκε ξανά η υπόθεση της Έκλαντ για περισσότερες από δύο δεκαετίες μετά τον εξορκισμό του 1912.[6]

Το καλοκαίρι του 1928, ζητήθηκε και πάλι η βοήθεια του Ρίζινγκερ για να πραγματοποιήσει έναν δεύτερο εξορκισμό στην Έκλαντ. Ο πατέρας Τζόζεφ Στίγκερ από το Έρλινγκ της Άϊοβα, φίλος του Ρίζινγκερ, πρότεινε να γίνει ο εξορκισμός σε ένα μοναστήρι που άνηκε στις Φραγκισκανές Αδελφές στο Έρλινγκ. [3]Η Έκλαντ μεταφέρθηκε στο μοναστήρι στις 17 Αυγούστου 1928 και φένεται να εμφάνισε πολλά συμπτώματα, όπως: ξεσπάσματα οργής απέναντι σε φαγητό που είχε ραντιστεί με αγιασμό ενώ φαίνεται να σύριζε σαν γάτα. Με τη βοήθεια των Φραγκισκανών αδελφών του μοναστηριού, ο εξορκισμός ξεκίνησε στις 18 Αυγούστου.[8]Ο εξορκισμός φαίνεται να ήταν βίαιος, με την Έκλαντ να αιωρείται, να ουρλιάζει και να κρέμεται από το πλαίσιο της πόρτας.[8]Η πρώτη συνεδρία διήρκεσε μέχρι τις 26 Αυγούστου. Μια δεύτερη συνεδρία έλαβε χώρα μεταξύ 13 Σεπτεμβρίου και 20 Σεπτεμβρίου, ακολουθούμενη από μια τελευταία οκταήμερη συνεδρία που διήρκεσε από τις 15 Δεκεμβρίου έως τις 23 Δεκεμβρίου 1928.[8]

Ο εκτεταμένος εξορκισμός είχε ως αποτέλεσμα την εξασθένιση του σώματος της Έκλαντ, καθώς εκείνη αρνήθηκε να καταναλώσει φαγητό, κάνοντας εμετό που φαίνεται να περιείχε βρώμικα υπολείμματα και φύλλα καπνού.[8] Το κεφάλι, τα χείλη και το πρόσωπό της πρήστηκαν και μπορούσε επίσης να μιλήσει σε πολλές άγνωστες σε αυτήν γλώσσες.[8]Ο εξορκισμός φέρεται να ήταν τόσο εξαντλητικός και η συμπεριφορά της Έκλαντ τόσο βίαιη, που αρκετές μοναχές στο τάγμα των Φραγκισκανών ζήτησαν να μετεγκατασταθούν σε διαφορετικό μοναστήρι.[9] Πιστευόταν ότι η Έκλαντ βασανιζόταν από το πνεύμα του Ιούδα του Ισκαριώτη αλλά και του Τζέικομπ, του ίδιου της του πατέρα, που την είχε καταραστεί με την βοήθεια της ερωμένης του και θείας της Έκλαντ, Μίνα, επειδή του είχε αρνηθεί την σεξουαλική της εκμετάλλευση κατά την διάρκεια της εφηβείας της. Κατά τη διάρκεια των εξορκισμών, η Έκλαντ μιλούσε επίσης με μία ψηλή φωνή, την οποία ο Ρίζινγκερ ερμήνευσε ως τη φωνή της θείας της Μίνα.

Στις 23 Δεκεμβρίου, την τελευταία ημέρα του εξορκισμού, ο πατέρας Ρίζινγκερ διέταξε τους δαίμονες στο όνομα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, με τη μεσολάβηση της Υπεραγίας Θεοτόκου να αναχωρήσουν στην Κόλαση. Η Έκλαντ σωριάστηκε στο κρεβάτι της και άρχισε να φωνάζει «Βελζεβούλ, Ιούδας, Τζέικομπ, Μίνα!», συνεχίζοντας λέγοντας: «Κόλαση! Κόλαση!» Έπειτα άνοιξε τα μάτια της και μίλησε με τη δική της φωνή, λέγοντας «Ιησού μου, Έλεος! Δόξα τον Ιησού Χριστό!» Ο εξορκισμός του Ρίζιγνκερ φέρεται να ήταν επιτυχής και η Έκλαντ παρουσίασε μόνο «ηπιότερα» και «αρκετά διαχειρίσιμα» συμπτώματα μετά από αυτόν. Η πραγματική της ταυτότητα διατηρήθηκε προστατευμένη από την κοινή γνώμη σε γραπτές μαρτυρίες.[10]

Η Άννα Έκλαντ (Έμμα Σμιχτ) πέθανε στις 23 Ιουλίου 1941 σε ηλικία 59 ετών (;) ή, αν το πραγματικό ονοματεπώνυμο της Άννα Έκλαντ ήταν Χέλντα Έμμα Σμιχτ, πέθανε στις 23 Ιουνίου 1964 σε ηλικία 81 ετών.

Επιρροές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2016, κυκλοφόρησε μια μυθιστορηματική ταινία βρετανικής παραγωγής με τίτλο "The Exorcism of Anna Ecklund", που τεκμηριώνει την δαιμονική κατοχή και τον εξορκισμό της.

Δημοσιευμένες πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καρλ Βογκλ, ένας θεολόγος, έγραψε μια αφήγηση για την δαιμονική κατοχή στα γερμανικά, με τίτλο Begone, Satan το 1935, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Άννα Έκλαντ για την Έμμα Σμιχτ. [11]Σύμφωνα με τον Φράνσις Γιανγκ, έναν μελετητή θεολογίας, στοιχεία της αφήγησης που δημοσιεύτηκε από τον Βογκλ επαναλήφθηκαν σε μια γραπτή αφήγηση του Ρόμπι Μάνχαϊμ στο όρος Ρενιέ του Μέριλαντ το 1949 από Ιησουίτες ιερείς. Ο Γιάνγκ θεωρεί τη δημοσίευση της υπόθεσης της Έκλαντ ως αναπόσπαστο στοιχείο για την εξήγηση του «αμερικανικού εξορκισμού».

Τον Φεβρουάριο του 1936, ο εξορκισμός του 1928 παρουσιάστηκε στο περιοδικό Time. [12]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Emma Schmidt, 23 March 1882, Milwaukee, Wisconsin». Wisconsin Births and Christenings, 1826–1926. Wisconsin Vital Statistics. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Anderson, Robert (2006). Psychics, Sensitives and Somnambules: A Biographical Dictionary with Bibliographies. ΗΠΑ: Robert. σελ. 48. ISBN 978-0-786-42770-3. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Guiley, Rosemary. The Encyclopedia of Demons and Demonology. Infobase Publishing. σελ. 71. ISBN 978-1-438-13191-7. 
  4. ↑ Schouweiler, Thomas (1992). The Devil: Opposing Viewpoints. Greenhaven Press. σελ. 8. ISBN 978-0-89908091-8. 
  5. ↑ Wilson, Colin (1987). Afterlife: An Investigation. Doubleday. σελ. 234. ISBN 978-0-385-23766-6. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Young, Francis (2016). A History of Exorcism in Catholic Christianity. Palgrave Macmillan. σελ. 199. ISBN 978-3-319-29112-3. 
  7. ↑ Ebon, Martin (1974). The Devil's Bride: Exorcism: Past and Present. Harper & Row. σελ. 128. ISBN 978-0-060-62114-8. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Guiley, Rosemary (2009). The Encyclopedia of Demons and Demonology. Infobase Publishing. σελ. 172. ISBN 978-1-438-13191-7. 
  9. ↑ Palmer, Terence (2014). The Science of Spirit Possession. Cambridge Scholars Publishing. ISBN 978-1-443-86810-5. 
  10. ↑ Cruz, Joan Carroll (1999). Angels and Devils. TAN Books. ISBN 978-0-895-55638-7. 
  11. ↑ Vogl, Carl (1935). Begone, Satan. TAN Books. ISBN 978-0-895-55098-9. 
  12. ↑ «Religion: Exorcism & Energumen». Time. February 17, 1936. http://content.time.com/time/magazine/article/0,9171,883526,00.html. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Άννα_Έκλαντ&oldid=10398890"