Speed

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Speed
ΣκηνοθεσίαΓιαν ντε Μποντ
Παραγωγή20th Century Fox
ΣενάριοΓκράχαμ Γιοστ
ΠρωταγωνιστέςΚιάνου Ριβς
Σάντρα Μπούλοκ
Ντένις Χόπερ
Τζο Μόρτον
Τζεφ Ντάνιελς
ΜουσικήΜαρκ Μανσίνα
ΦωτογραφίαΑντζέι Μπαρτκόβιακ[1][2]
ΜοντάζΤζόνι Ράιτ
Εταιρεία παραγωγής20th Century Fox
ΔιανομήInterCom, Netflix και Xfinity Streampix
Πρώτη προβολήCountry flag 10 Ιουνίου 1994
Country flag 20 Ιανουαρίου 1995
Διάρκεια116 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
ΈπεταιSpeed 2: Cruise Control
δεδομένα (π • σ • ε )

Speed είναι αμερικανική ταινία δράσης, παραγωγής 1994, σε σκηνοθεσία Γιαν ντε Μποντ και σε σενάριο του Γκράχαμ Γιοστ. Η ταινία ακολουθεί έναν αστυνομικό του Λος Άντζελες που προσπαθεί να σώσει τους επιβάτες ενός λεωφορείου, στο οποίο έχει τοποθετηθεί βόμβα προγραμματισμένη να εκραγεί αν το λεωφορείο χαμηλώσει ταχύτητα ή κάποιος από τους επιβάτες προσπαθήσει να δραπετεύσει. Πρωταγωνιστούν οι Κιάνου Ριβς, Σάντρα Μπούλοκ και Ντένις Χόπερ, ενώ συμμετέχουν οι Τζο Μόρτον και Τζεφ Ντάνιελς.

Το Speed έκανε πρεμιέρα στο Χόλυγουντ στις 7 Ιουνίου 1994, μετά κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών στις 10 Ιουνίου 1994 και αποδείχτηκε απρόσμενη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Οι συνολικές εισπράξεις έφτασαν τα 350,4 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως[3] και βραβεύτηκε με δύο Όσκαρ στις κατηγορίες Καλύτερου Μοντάζ Ηχητικών Εφέ και Καλύτερη Μίξη Ήχου.

Το 1997 ακολούθησε και μια συνέχεια με τον τίτλο Speed 2: Κρουαζιέρα με τον Κίνδυνο (Speed 2: Cruise Control) με τους ντε Μποντ και Μπούλοκ να επιστρέφουν στη σκηνοθεσία και στον πρωταγωνιστικό ρόλο αντίστοιχα, αλλά δέχτηκε πολύ αρνητικές κριτικές ως ταινία και εξελίχθηκε σε μια μεγάλη εισπρακτική αποτυχία.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε έναν ουρανοξύστη στο Λος Άντζελες, 13 άτομα μπαίνουν σε ανελκυστήρα εξπρές. Κατά την κάθοδο, τα συρματόσχοινά του καταστρέφονται ξαφνικά από έκρηξη και ο ανελκυστήρας σταματάει από το σύστημα πέδησης έκτακτης ανάγκης, μετά από μια σύντομη πτώση, στον 32-ο όροφο. Ένας εκβιαστής βομβιστής απαιτεί τώρα λύτρα 3 εκατομμύρια δολάρια, μέσα σε μία ώρα, διαφορετικά θα ανατινάξει το φρένο κινδύνου με άλλη έκρηξη και θα πέσει ο ανελκυστήρας. Οι ειδικοί στις βόμβες αστυνομικοί της Αστυνομικής Υπηρεσίας του Λος Άντζελες (Los Angeles Police Department, LAPD) Τζακ Τρέιβεν και Χάρι Τεμπλ φτάνουν στον 32-ο όροφο και αξιολογούν την κατάσταση. Βλέποντας ότι δεν τους έχει μείνει αρκετός χρόνος, ο Τζακ σκέφτεται μια ιδέα και ανεβαίνουν στην ταράτσα του ουρανοξύστη, όπου ο Τζακ συνδέει ένα συρματόσχοινο από γερανό από την ταράτσα στον ανελκυστήρα, έτσι ώστε ο ανελκυστήρας να συγκρατηθεί προσωρινά και τελικώς όλοι οι επιβάτες απελευθερώνονται και διασώζονται την τελευταία στιγμή πριν την πτώση και συντριβή του ανελκυστήρα στο ισόγειο. Στη συνέχεια, οι δύο αστυνομικοί στριμώχνουν τον βομβιστή, αλλά αυτός αρπάζει τον Χάρι. Ο Τζακ πυροβολεί τον Χάρι στο πόδι, αναγκάζοντας τον βομβιστή να τον απελευθερώσει, καθώς δεν μπορούσε πλέον να τον τραβήξει μαζί του. Ο βομβιστής καταφέρνει να του ξεφύγει, αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά πεθαίνει μετά από μια έκρηξη πίσω από μια πόρτα. Λίγες ημέρες μετά, οι Τζακ και Χάρι λαμβάνουν επαίνους και μετάλλια από τον ανώτερό τους, τον Υπαρχηγό «Μακ» ΜακΜάον.

Αργότερα, ο Τζακ βλέπει ένα λεωφορείο εκτός υπηρεσίας, μόνο με τον οδηγό μέσα, να ανατινάζεται μπροστά του. Ο (απρόσμενα ζωντανός) βομβιστής επικοινωνεί μαζί του από έναν κοντινό τηλεφωνικό θάλαμο, εξηγώντας ότι μια παρόμοια βόμβα έχει τοποθετηθεί σε ένα άλλο λεωφορείο, η οποία θα ενεργοποιηθεί όταν αυτό ξεπεράσει τα 50 μίλια την ώρα (80 χιλιόμετρα την ώρα) και μετά θα εκραγεί όταν η ταχύτητα πέσει κάτω από τα 50 μίλια την ώρα. Ο βομβιστής ζητά λύτρα 3,7 εκατομμύρια δολάρια έως τις 11 π.μ. το αργότερο (ενώ τότε η ώρα ήταν 8:45 π.μ.) και του λέει ποιο είναι το λεωφορείο, αφού προηγουμένως δηλώνει ότι η βόμβα θα εκραγεί και αν κάποιος από τους επιβάτες δραπετεύσει. Ο Τζακ ειδοποιεί τον Χάρι και, ταυτόχρονα, τρέχει με εξοντωτική ταχύτητα μέσα στην κίνηση με το προσωπικό του SUV να προλάβει να επιβιβαστεί στο λεωφορείο ενώ αυτό κινείται σε έναν αστικό αυτοκινητόδρομο. Ωστόσο, το λεωφορείο έχει μόλις ξεπεράσει τα 50 μίλια / 80 χιλιόμετρα την ώρα, κάτι που σημαίνει ότι η βόμβα είναι οπλισμένη. Ο Τζακ εξηγεί την κατάσταση στον οδηγό, τον Σαμ, αλλά τότε ένας πανικόβλητος μικροεγκληματίας, επιβάτης του λεωφορείου, φοβούμενος ότι ο Τζακ ήρθε για αυτόν και θα τον συλλάβει, πυροβολεί με το όπλο του και τραυματίζει ακούσια τον Σαμ. Μια άλλη επιβάτης, η Άνι Πόρτερ, παίρνει τη θέση του Σαμ στο τιμόνι. Ο Τζακ εξαναγκάζεται τότε να αναφέρει και στους επιβάτες του λεωφορείου την κατάσταση και μετά ανοίγει ένα καπάκι στο πάτωμα, εξετάζει τη βόμβα που βρίσκεται κάτω από το λεωφορείο και τηλεφωνεί με ένα κινητό τηλέφωνο στο Χάρι, ο οποίος χρησιμοποιεί στοιχεία για να αναγνωρίσει τον βομβιστή, τον οποίο εξ αρχής υποψιάζεται ως πρώην αστυνομικό.

Η αστυνομία φροντίζει να υπάρχει ένας άδειος δρόμος για το λεωφορείο και τους οδηγεί στον αυτοκινητόδρομο 105 που είναι έτοιμος, αλλά δεν έχει δοθεί ακόμα στην κυκλοφορία, για να οδηγούν με μεγάλη ταχύτητα ανεμπόδιστα. Ο Μακ επιμένει να μεταφορτώσουν τους επιβάτες σε μια νταλίκα με επίπεδη πλατφόρμα, χρησιμοποιώντας ως γέφυρα μια σανίδα, αλλά ο Τζακ προειδοποιεί για τις απαιτήσεις του βομβιστή. Τότε ο βομβιστής τηλεφωνεί και επιτρέπει στους αστυνομικούς να πάρουν τον τραυματισμένο Σαμ, αλλά πυροδοτεί έναν άλλο εκρηκτικό μηχανισμό που είχε τοποθετήσει στα μπροστινά σκαλιά του λεωφορείου, όταν μια άλλη επιβάτης επιχειρεί να δραπετεύσει, η οποία από το εκρηκτικό κύμα πέφτει από τα σκαλοπάτια στις ρόδες του λεωφορείου και σκοτώνεται. Λίγο μετά, ο Τζακ μαθαίνει από τον Μακ ότι ο αυτοκινητόδρομος στον οποίο κινούνται είναι ημιτελής, καθώς λείπει ένα κομμάτι 15 μέτρων σε μια γέφυρα, πείθει την Άνι να αυξήσει την ταχύτητα στο μέγιστο δυνατό νούμερο και το λεωφορείο πηδάει το κενό και συνεχίζει. Αμέσως μετά ο Τζακ βλέπει μια έξοδο του αυτοκινητόδρομου προς το αεροδρόμιο και δίνει οδηγίες στην Άνι να κατευθυνθεί στο κοντινό Αεροδρόμιο του Λος Άντζελες, έτσι ώστε να οδηγούν εύκολα στους αεροδιαδρόμους. Εν τω μεταξύ, ο Χάρι έχει μόλις αναγνωρίσει τον βομβιστή ως τον Χάουαρντ Πέιν, έναν συνταξιοδοτημένο αξιωματικό της ομάδας απενεργοποίησης βομβών της Ατλάντα, που είχε χάσει το 1989 ένα δάχτυλο σε μια έκρηξη (5 χρόνια πριν τα γεγονότα της ταινίας). Μια ομάδα αστυνομικών κατευθύνονται στο σπίτι του, αλλά το σπίτι είναι γεμάτο με εκρηκτικά, που ξαφνικά πυροδοτούνται και όλη η ομάδα μαζί με τον Χάρι σκοτώνονται.

Ο Τζακ επιχειρεί να απενεργοποιήσει τη βόμβα, πηγαίνοντας κάτω από το λεωφορείο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Αμέσως μετά μαθαίνει από τον βομβιστή για το θάνατο του Χάρι και, σε κατάσταση αμόκ, διαλύει το κινητό του, ενώ η Άνι προσπαθεί να τον παρηγορήσει. Τότε ο Τζακ ανακαλύπτει ότι υπάρχει μια κρυφή κάμερα πάνω από τη θέση του οδηγού, από την οποία τους παρακολουθεί ο Χάουαρντ, και το αναφέρει στον Μακ, μαζί με ένα σχέδιο που σκέφτηκε. Ο Μακ βάζει ένα τοπικό συνεργείο ειδήσεων να καταγράψει τη μετάδοση στο εσωτερικό του λεωφορείου και μετά να την αναμεταδώσουν σε συνεχή επανάληψη στην ίδια συχνότητα με την κάμερα, για να ξεγελάσουν τον Χάουαρντ. Μόλις αρχίζει η αναμετάδοση, οι επιβάτες δραπετεύουν σε διπλανό λεωφορείο πριν τελειώσει η βενζίνη. Η διάσωση των επιβατών διακόπτεται από ένα σκασμένο ελαστικό, ενώ μέσα στο λεωφορείο βρίσκονται ακόμα μόνο οι Τζακ και Άνι. Οι δυο τους «μπλοκάρουν» το γκάζι και το τιμόνι, επιτρέποντας στο λεωφορείο να συνεχίσει να κινείται και δραπετεύουν πηδώντας από το λεωφορείο πάνω σε μια σανίδα. Το λεωφορείο πέφτει πάνω σε ένα άδειο, υπό ρυμούλκηση, αεροπλάνο Boeing 707 και ανατινάζονται και τα δύο μαζί.

Ο Τζακ και η Άνι πηγαίνουν στην πλατεία Πέρσινγκ, το σημείο που θα παραδίδονταν τα λύτρα. Ωστόσο, συνειδητοποιώντας ότι ξεγελάστηκε, ο Χάουαρντ υποδύεται τον αστυνομικό και αρπάζει την Άνι. Όταν τα λύτρα παραδίδονται μέσα σε έναν κάδο απορριμμάτων, κανείς δεν εμφανίζεται να τα πάρει. Ο Τζακ τρέχει να δει τι συνέβη και ανακαλύπτει μια τρύπα κάτω από τον κάδο, που οδηγεί στην κόκκινη γραμμή του Μετρό του Λος Άντζελες. Ο Τζακ βρίσκει τους Χάουαρντ και Άνι, αλλά στο μεταξύ ο Χάουαρντ της έχει φορέσει ένα γιλέκο με εκρηκτικά, τα οποία θα εκραγούν αν πατηθεί ο πυροκροτητής που κρατάει ο Χάουαρντ. Ο Χάουαρντ μπαίνει μέσα σε ένα βαγόνι του Μετρό και δένει με χειροπέδες την Άνι σε ένα στύλο. Ο Τζακ καταφέρνει να μπει μέσα στο βαγόνι την τελευταία στιγμή. Ο Χάουαρντ σκοτώνει τον οδηγό του τρένου με πυροβολισμούς και, στη συνέχεια, μαζί με τον Τζακ παλεύουν στην οροφή του βαγονιού. Ο Τζακ πιέζει το κεφάλι του Χάουαρντ σε ένα επερχόμενο σήμα και τον αποκεφαλίζει. Καθώς δεν μπορούν να σταματήσουν το τρένο (λόγω ζημιάς στον πίνακα ελέγχου από τους προηγούμενους πυροβολισμούς του Χάουαρντ), ο Τζακ αυξάνει την ταχύτητα στο μέγιστο για να το εκτροχιάσει. Το τρένο εκτροχιάζεται όταν φτάνει σε έναν σταθμό υπό κατασκευή, ανεβαίνει σε μια ανηφόρα και βγαίνει στην επιφάνεια. Ο Τζακ και Άνι καταφέρνουν να επιβιώσουν και φιλιούνται παθιασμένα, ενώ ο κόσμος τριγύρω τους, έκπληκτος, τους τραβάει φωτογραφίες.

Ηθοποιοί και Χαρακτήρες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Κιάνου Ριβς στο ρόλο του Τζακ Τρέιβεν
  • Σάντρα Μπούλοκ στο ρόλο της Άνι Πόρτερ
  • Ντένις Χόπερ στο ρόλο του Χάουαρντ Πέιν
  • Τζο Μόρτον στο ρόλο του Υπαρχηγού "Μακ" Μάον
  • Τζεφ Ντάνιελς στο ρόλο του Χάρι Τεμπλ
  • Άλαν Ρακ στο ρόλο του Στίβενς
  • Γκλεν Πλάμερ στο ρόλο του ιδιοκτήτη της Τζάγκουαρ
  • Ρίτσαρντ Λάινμπακ στο ρόλο του Νόργουντ
  • Μπεθ Γκραντ στο ρόλο της Έλεν
  • Χόθορν Τζέιμς στο ρόλο του Σαμ
  • Ρίτσαρντ Σιφ στο ρόλο του οδηγού του τρένου
  • Κάρλος Καράσκο στο ρόλο του Ορτίζ
  • Ντέιβιντ Κρίγκελ στο ρόλο του Τέρι
  • Νατσούκο Οχάμα στο ρόλο της Κυρίας Καμίνο
  • Ντάνιελ Βιγιαρεάλ στο ρόλο του Ρέι

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σενάριο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο σεναριογράφος Γκράχαμ Γιοστ είχε ενημερωθεί από τον πατέρα του, τον Καναδό τηλεπαρουσιαστή Έλγουι Γιοστ, για την ταινία Το Τρένο της Μεγάλης Φυγής (Runaway Train, 1985) με πρωταγωνιστή τον Τζον Βόιτ. Η ταινία ήταν βασισμένη πάνω σε μια ιδέα του Ακίρα Κουροσάβα. Ο Έλγουι λανθασμένα πίστευε ότι η κατάσταση του τρένου ήταν εξαιτίας μιας βόμβας που του είχε τοποθετηθεί. Μια τέτοια ιδέα είχε μάλιστα χρησιμοποιηθεί στην ιαπωνική ταινία Η Μεγάλη Ληστεία του Τόκιο Εξπρές (The Bullet Train, 1975). Αφού είδε την ταινία με τον Βόιτ, ο Γκράχαμ αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο αν μια βόμβα είχε τοποθετηθεί σε ένα λεωφορείο αναγκασμένο να ταξιδεύει με πάνω από 20 μίλια / 32 χιλιόμετρα την ώρα ώστε να αποφύγει την έκρηξη. Ένας φίλος του, τότε, αυθόρμητα του πρότεινε η ταχύτητα να αυξηθεί στα 50 μίλια / 80 χιλιόμετρα την ώρα.[4] Το φινάλε της ταινίας είναι εμπνευσμένο από το φινάλε της ταινίας Το Ασημένιο Τραίνο (Silver Streak, 1976). Το σενάριο υπέστη εκτεταμένες αλλαγές από τον Τζος Γουίντον. Σύμφωνα με τον Γιοστ: "Ο Τζος Γουίντον έγραψε το 98,9% των διαλόγων. Ήμασταν αρκετά συγχρονισμένοι, απλά εγώ δεν έγραψα τους διαλόγους τόσο καλά όσο αυτός".[5]

Κάστινγκ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Στίβεν Μπάλντουιν ήταν η πρώτη επιλογή για το ρόλο του Τζακ Τρέιβεν, αλλά ο Μπάλντουιν ένιωθε ότι ο χαρακτήρας (όπως ήταν γραμμένος στις πρώτες εκδοχές του σεναρίου) έμοιαζε πολύ με τον χαρακτήρα του Τζον ΜακΛέιν από την ταινία Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει (Die Hard, 1988). Ο σκηνοθέτης Γιαν ντε Μποντ έδωσε το ρόλο στον Κιάνου Ριβς αφού είχε δει τον ηθοποιό στην ταινία Στην Κόψη του Κύματος (Point Break, 1991). Πίστευε ότι ο Ριβς ήταν "ευάλωτος στην οθόνη. Δεν είναι απειλητικός για τους άνδρες, επειδή δεν είναι πολύ μυώδης και αρέσει στις γυναίκες".[6] Στον Ριβς δεν άρεσε ο χαρακτήρας του στο αρχικό σενάριο του Γκράχαμ Γιοστ. Ένιωθε ότι υπήρχαν "καταστάσεις που οδηγούσαν σε ατάκες και ένιωσα ότι ήταν αναγκαστικό - το 'Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει' ανακατεμένο με ένα είδος σκρούμπολ κωμωδίας".[6] Ο ντε Μποντ έφερε τον Τζος Γουίντον μια εβδομάδα πριν αρχίσουν τα γυρίσματα να δουλέψει πάνω στο σενάριο.[7] Με τη συνεισφορά του Ριβς, ο Γουίντον άλλαξε τον Τρέιβεν σε έναν ευγενικό άνδρα που προσπαθεί να μη σκοτωθεί κανένας.[6] Ο Ριβς είχε ασχοληθεί ξανά με την αστυνομία του Λος Άντζελες στην ταινία Στην Κόψη του Κύματος και είχε μάθει για το ενδιαφέρον τους για την ανθρώπινη ζωή, στοιχείο που ενσωμάτωσε στον Τρέιβεν.[6] Μία από τις σημαντικές συνεισφορές του Γουίντον ήταν η αλλαγή του χαρακτήρα του Νταγκ Στίβενς από δικηγόρο σε τουρίστα.[7] Ο Γουίντον δούλεψε κυρίως στους διαλόγους, αλλά επίσης δημιούργησε μερικές σημαντικές πλοκές, όπως το θάνατο του Χάρι Τεμπλ.[7]

Η Σάντρα Μπούλοκ ήρθε για να διαβάσει το σενάριο μαζί με τον Ριβς για να διασφαλιστεί αν υπήρχε η σωστή χημεία μεταξύ των ηθοποιών. Η ίδια έχει πει: "Κάναμε όλες αυτές τις σωματικές σκηνές μαζί, κυλιόμασταν στο πάτωμα και τέτοια".[8] Αρχικά ο χαρακτήρας της Μπούλοκ επρόκειτο να ήταν η κωμική ανακούφιση-παρτενέρ του Τζακ, με την Έλεν ΝτιΤζένερις να είναι υποψήφια για το ρόλο. Η Άνι όμως έγινε τόσο ο παρτενέρ του Τζακ όσο και το ερωτικό ενδιαφέρον του. Ο σκηνοθέτης δεν ήθελε ο Τρέιβεν να έχει μακριά μαλλιά και ήθελε ο χαρακτήρας να φαίνεται δυνατός και να έχει τον έλεγχο του εαυτού του. Ο Ριβς, τότε, ξύρισε εντελώς το κεφάλι του. Ο ντε Μποντ συγκεκριμένα δήλωσε: " Όλοι στο στούντιο τρόμαξαν μόλις το είδαν. Υπήρχε μόνο ένα χιλιοστό. Αυτό που βλέπετε στην ταινία βασικά είναι αφού του έχει μακρύνει".[6]

Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν στις 7 Σεπτεμβρίου 1993 και ολοκληρώθηκαν στις 23 Δεκεμβρίου 1993, εξ ολοκλήρου στο Λος Άντζελες.

Όλες οι σκηνές όπου το λεωφορείο τρέχει στον αυτοκινητόδρομο χωρίς κυκλοφορία γύρω του, παρά μόνο με οχήματα της Αστυνομίας να το συνοδεύουν, γυρίστηκαν στον τότε νεόκτιστο αυτοκινητόδρομο Interstate 105, ο οποίος μάλιστα, όπως αναφέρθηκε και στην ταινία, είχε μόλις κατασκευαστεί αλλά δεν είχε ακόμα δοθεί στην κυκλοφορία. Εδώ οι παραγωγοί της ταινίας ήταν απίστευτα τυχεροί, διότι αν δεν είχε συμπέσει χρονικά αυτή η συγκυρία με τα γυρίσματα, θα είχαν εξαναγκαστεί να ζητήσουν από τις αρμόδιες αρχές του Λος Άντζελες να κλείσουν προσωρινά έναν αυτοκινητόδρομο, προκειμένου να γυριστούν οι σκηνές αυτές.

Για τη σκηνή με το άλμα του λεωφορείου, επειδή κανένα όχημα δεν μπορεί να ανέβει όταν επιταχύνει σε επίπεδο δρόμο, χρησιμοποιήθηκε ράμπα για να γυριστεί το άλμα του λεωφορείου, το οποίο οδήγησε ένας κασκαντέρ. Στην πραγματικότητα, το κενό τμήμα της γέφυρας στον ανισόπεδο κόμβο ήταν έτοιμο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και στη συνέχεια αφαιρέθηκε με ψηφιακή επεξεργασία της εικόνας. Ωστόσο, οι προγραμματιστές και οι παραγωγοί ξέχασαν να αφαιρέσουν τη σκιά που έριχνε η γέφυρα, και η σκιά φαίνεται εύκολα στην οθόνη.

Κυκλοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Box Office[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με προϋπολογισμό 30.000.000 δολάρια[3], η ταινία Speed έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 1η θέση με 14,4 εκατομμύρια δολάρια.[3] Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 121,2 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 229,2 εκατομμύρια δολάρια.[3] Παγκοσμίως απέφερε 350,4 εκατομμύρια δολάρια.[3]

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Speed έλαβε κυρίως θετικά σχόλια από τους κριτικούς την περίοδο κυκλοφορίας του. Ο κριτικός Ρότζερ Έμπερτ έδωσε στην ταινία 4 αστέρια και έγραψε: "Ταινίες όπως το 'Speed' ανήκουν στον είδος που εγώ ονομάζω Ταινίες Μελανιασμένου Μπράτσου, επειδή πάντα αρπάζεις το μπράτσο του διπλανού σου. Αν γίνει με λάθος τρόπο μοιάζουν με κουρασμένες επαναλήψεις παλιών κλισέ. Αν γίνει σωστά έχουν πλάκα. Αν γίνει τόσο καλά όσο στο 'Speed', δημιουργούν ένα είδος μανιακής χαράς".[9] Το περιοδικό Rolling Stone έγραψε: "Οι ταινίες δράσης συνήθως γράφονται ως απαξιωμένο είδος, εκτός αν λειτουργούν. Και το 'Speed' λειτουργεί σαν φυλαχτό".[10] Η εφημερίδα The Washington Post επαίνεσε την ερμηνεία της Σάντρα Μπούλοκ: "Η μόνη ηθοποιός που ξεχωρίζει είναι η Σάντρα Μπούλοκ ως Άνι... Αν δεν ήταν αυτή η έξυπνη-αστεία τροπή που δίνει στις ατάκες της - είναι οι καλύτερες στην ταινία - ο αέρας σε αυτό το λεωφορείο θα ήταν ασφυκτικός... αναδύεται ως μια ελαφρώς πιο ήπια εκδοχή των Λίντα Χάμιλτον - Σιγκούρνι Γουίβερ: ικανή, ανεξάρτητη αλλά ακαταμάχητα ευάλωτη".[11] Οι New York Times έγραψαν: "Ο κύριος Χόπερ βρίσκει ωραίους καινούριους τρόπους να μεταφέρει μια τρελή απειλή με κάθε νέο ρόλο. Σίγουρα είναι η πιο πολύχρωμη φιγούρα στην ταινία που δεν σπαταλάει καθόλου χρόνο στην ανάπτυξη του χαρακτήρα ή της προσωπικότητάς του".[12] Το περιοδικό Entertainment Weekly έδωσε στην ταινία το βαθμό Α γράφοντας: "Είναι μια απόλαυση να βρίσκεσαι στα χέρια ενός δημιουργού ταινιών δράσης ο οποίος σέβεται το κοινό. Η δεξιοτεχνία του ντε Μποντ είναι τόσο εύπλαστη που ακόμα και το τριπλό φινάλε δικαιολογείται".[13]

Βραβεία & Υποψηφιότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβείο Κατηγορία Υποψήφιος Αποτέλεσμα
Όσκαρ[14] Μοντάζ Τζον Ράιτ Υποψηφιότητα
Ήχος Γκρεγκ Λαντέικερ, Στιβ Μάσλοου, Μπομπ Μπίμερ & Ντέιβιντ ΜακΜίλαν Νίκη
Μοντάζ Ηχητικών Εφέ Στίβεν Χάντερ Φλικ Νίκη
BAFTA[15] Μοντάζ Τζον Ράιτ Νίκη
Ήχος Γκρεγκ Λαντέικερ, Στιβ Μάσλοου, Μπομπ Μπίμερ & Ντέιβιντ ΜακΜίλαν Νίκη
Ειδικά Εφέ Μπόιντ Σέρμις, Τζον Φρέιζερ, Ρον Μπρίνκμαν & Ρίτσαρντ Ε, Χολάντερ Υποψηφιότητα

Συνέχεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 13 Ιουνίου 1997, έκανε πρεμιέρα μια συνέχεια με τον τίτλο Speed 2: Κρουαζιέρα με τον Κίνδυνο (Speed 2: Cruise Control), η οποία διαδραματίζεται σε πλοίο. Η Σάντρα Μπούλοκ συμφώνησε να επαναλάβει το ρόλο της ως Άνι, με τον όρο το στούντιο να χρηματοδοτήσει ένα άλλο πρότζεκτ της, αλλά ο Κιάνου Ριβς απέρριψε την πρόταση να επιστρέψει ως Τζακ, καθώς θεώρησε ότι η ταινία δεν θα είχε την επιτυχία της πρώτης. Ως αποτέλεσμα, ο Τζέισον Πάτρικ ενσωματώθηκε στο σενάριο στο ρόλο του Άλεξ Σο, ο νέος φίλος της Άνι, καθώς χώρισε με τον Τζακ εξαιτίας της ανησυχίας της για τον επικίνδυνο τρόπο ζωής του επαγγέλματός του (όπως δήλωσε ο χαρακτήρας της στην αρχή της ταινίας). Ο Γουίλεμ Νταφόε υποδύθηκε το ρόλο του κακού και ο Γκλεν Πλάμερ από την πρώτη ταινία έκανε μια μικρή εμφάνιση.

Η ταινία θεωρείται μία από τις χειρότερες συνέχειες όλων των εποχών και έλαβε πολύ αρνητικές κριτικές, και μάλιστα ο Ντέιβιντ Έντελσταϊν την χαρακτήρισε ως το χειρότερο σίκουελ όλων των εποχών,[16] ενώ και εισπρακτικά κατάφερε να συγκεντρώσει 164,5 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, με προϋπολογισμό 160.000.000 δολάρια,[17] με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε μια μεγάλη εισπρακτική αποτυχία. Επίσης, ήταν υποψήφια για 8 Χρυσά Βατόμουρα, από τα οποία κέρδισε ένα, αυτό του Χειρότερου ριμέικ ή σίκουελ ταινίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατάφερε σκορ μόλις 4% στην ιστοσελίδα Rotten Tomatoes, ενώ και η ίδια η Μπούλοκ μεταγενέστερα διακωμώδησε την ταινία και έχει παραδεχτεί ότι μετάνιωσε για τη συμμετοχή της.[18]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ www.boxofficemojo.com/movies/?id=speed.htm.
  2. ↑ www.film4.com/reviews/1994/speed.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Speed στο Box Office Mojo». Box Office Mojo. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  4. ↑ 'Special Collectors' Edition - The Greatest Action Movies Ever. Empire. 2001. 
  5. ↑ O'Hare, Kate (6 Ιουνίου 2003). «The 'Bus Guy' triumphs». The Post-Star. http://poststar.com/lifestyles/the-bus-guy-triumphs/article_ed56cbf6-c5e4-5a8c-b922-0057031ae0a5.html. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Gerosa, Melina (10 Ιουνίου 1994). «Speed Racer». Entertainment Weekly. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-05-26. https://web.archive.org/web/20130526053011/http://www.ew.com/ew/article/0,,302555,00.html. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Kozak, Jim (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2005). «Serenity Now!». In Focus. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-06-15. https://web.archive.org/web/20110615162238/http://www.natoonline.org/infocus/05augustseptember/whedonuncut.htm. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  8. ↑ Svetkey, Benjamin (22 Ιουλίου 1994). «Overdrive». Entertainment Weekly. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-04-21. https://web.archive.org/web/20090421110524/http://www.ew.com/ew/article/0,,303034,00.html. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  9. ↑ Ebert, Roger (10 Ιουνίου 1994). «Speed». Chicago Sun-Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-03-10. https://web.archive.org/web/20130310122406/http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=%2F19940610%2FREVIEWS%2F406100302%2F1023. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  10. ↑ Travers, Peter (30 Ιουνίου 1994). «Speed». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-04-12. https://web.archive.org/web/20090412055526/http://www.rollingstone.com/reviews/movie/5948689/review/5948690/speed. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  11. ↑ Hinson, Hal (10 Ιουνίου 1994). «Speed». The Washington Post. http://www.washingtonpost.com/wp-srv/style/longterm/movies/videos/speedrhinson_a05e76.htm. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  12. ↑ Maslin, Janet (10 Ιουνίου 1994). «An Express Bus in a Very Fast Lane». The New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B0CE7DA133AF933A25755C0A962958260&scp=14&sq=%22Jan+de+Bont%22&st=nyt. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  13. ↑ Gleiberman, Owen (17 Ιουνίου 1994). «Speed». Entertainment Weekly. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-04-21. https://web.archive.org/web/20090421095429/http://www.ew.com/ew/article/0,,302664,00.html. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  14. ↑ «The 67th Academy Awards (1995) Nominees and Winners». oscars.org. 27 Μαρτίου 1995. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  15. ↑ «BAFTA Awards 1995». bafta.org. IMDb. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2012. 
  16. ↑ Edelstein, David (9 Μαρτίου 2010). «Speed 2 the Worst Sequel of All? Yes, Really». New York. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2011. 
  17. ↑ «Speed 2: Cruise Control στο Box Office Mojo». Box Office Mojo. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 
  18. ↑ «Speed 2 - Cruise Control». Rotten Tomatoes. Flixster. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2015. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Speed&oldid=10454084"