Luciano Manara (υποβρύχιο)
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Τύπος και κλάση | Υποβρύχιο κλάσης Bandiera |
| Ονομασίες | Έφερε το όνομα του Ιταλού στρατιωτικού και πολιτικού της περιόδου της Ιταλικής ενοποίησης Λουτσιάνο Μανάρα (Luciano Manara). |
| Ναυπηγείο | Cantiere Navale Triestino, Τριέστη |
| Έναρξη ναυπήγησης | 1928 |
| Καθέλκυση | 5 Οκτωβρίου 1929 |
| Ένταξη σε υπηρεσία | 6 Ιουνίου 1930 |
| Κατάληξη | Διαλύθηκε για σκραπ το 1948. |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | 940 t (925 LT) στην επιφάνεια 1097 t (1080 LT) σε κατάδυση |
| Πρόωση | 2 κινητήρες ντίζελ 2 ηλεκτρικοί κινητήρες |
| Ταχύτητα | 15 kn στην επιφάνεια 8,2 kn σε κατάδυση |
| Αυτονομία | 4750 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 8 kn στην επιφάνεια 60 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 4 kn σε κατάδυση |
| Μεγ. βάθος κατάδυσης | 90 m |
| Πλήρωμα | 53 αξιωματικοί και ναύτες |
| Οπλισμός | 8 τορπιλοσωλήνες των 533 mm 1 πυροβόλο των 102 mm 2 πολυβόλα των 13,2 mm |
Το Luciano Manara ήταν ένα από τα τέσσερα υποβρύχια κλάσης Bandiera που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Ολοκληρώθηκε το 1930 και έδρασε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κλάση Bandiera ήταν μία μεγαλύτερων διαστάσεων βελτιωμένη εκδοχή της προγενέστερης κλάσης Pisani. Τα πλοία της είχαν εκτόπισμα 940 t (925 LT) στην επιφάνεια και 1097 t (1080 LT) σε κατάδυση. Το μήκος τους ήταν 69,8 m, το πλάτος 7,3 m και το βύθισμά τους 5,26 m.[1] Μπορούσαν να επιχειρούν σε βάθος έως και 90 m[2] και το πλήρωμά τους αποτελούνταν από 53 αξιωματικούς και ναύτες.[1]
Στην επιφάνεια προωθούνταν από δύο κινητήρες ντίζελ ισχύος 1500 bhp ενώ σε κατάδυση το έργο αυτό αναλάμβαναν δύο ηλεκτροκινητήρες των 650 hp. Η μέγιστη ταχύτητα πλεύσης στην επιφάνεια ήταν 15 kn ενώ σε κατάδυση έφθανε τους 8,2 kn.[2] Η ακτίνα δράσης ήταν 4750 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 8,5 kn και 60 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 4 kn σε κατάδυση.[2] Ο οπλισμός του αποτελούνταν από οκτώ τορπιλοσωλήνες των 533 mm, τέσσερις στην πλώρη και άλλους τόσους στην πρύμνη, για τους οποίους έφεραν δώδεκα τορπίλες. Επίσης υπήρχε ένα πυροβόλο των 102 mm χαρή στο οποίο μπορούσαν να πληγούν στόχοι όταν το σκάφος ήταν στην επιφάνεια, καθώς και δύο πολυβόλα των 13,2 mm για αντιαεροπορική προστασία.[1][2]
Επιχειρησιακή ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 |
Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη! |
Η ναυπήγηση του Luciano Manara ξεκίνησε στις 18 Φεβρουαρίου 1928 στις εγκαταστάσεις της Cantiere Navale Triestino στη Τριέστη.[3] Καθελκύστηκε στις 5 Οκτωβρίου 1929 και ολοκληρώθηκε στις 6 Ιουνίου του 1930.[3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Bagnasco, Erminio (1977). Submarines of World War Two. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-962-6.
- Brescia, Maurizio (2012). Mussolini's Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8.
- Chesneau, Roger, επιμ. (1980). Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. Greenwich, UK: Conway Maritime Press. ISBN 0-85177-146-7.
- Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two (Third Revised έκδοση). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2.
| ||||||||
