Χρήστης:ΚΑΣΤΡΟΣΥΚΙΑ-ΠΡΕΒΕΖΗΣ/πρόχειρο
ΚΑΣΤΡΟΣΥΚΙΑ-ΠΡΕΒΕΖΗΣ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
ΟΝΟΜΑΣΙΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομά της πιθανόν το πήρε από ένα μεγάλο βράχο στη άκρη του χωριού που μοιάζει με κάστρο (φυσικό φρούριο) ο οποίος καλύπτεται από Φραγκοσυκιές. Ένα κακτοειδές φυτό, πολύκλαδο, το οποίο μπορεί να φτάσει μέχρι ύψος 3-5 μέτρων. Δεν έχει κορμό και αποτελείται από σαρκώδη επίπεδα φύλλα με μορφή ελλειπτικού δίσκου, ενωμένα μεταξύ τους. Ο καρπός της Φραγκοσυκιάς είναι το φραγκόσυκο, ο οποίος είναι από κίτρινο (πριν ωριμάσει πλήρως) προς ροδοκόκκινο (όταν ωριμάσει) φρούτο με μικρά αγκαθάκια, σαν χνούδι, στην επιφάνειά του. Τα φραγκόσυκα αναπτύσσονται περιμετρικά στην άκρη των επίπεδων τμημάτων της φραγκοσυκιάς. Τα άνθη της είναι κίτρινα, χωρίς μίσχο.Πατρίδα του είναι το Μεξικό και λέγεται ότι ο συγκεκριμένος καρπός έφτασε στην περιοχή της Μεσογείου από τους θαλασσοπόρους οι οποίοι επέστρεψαν από την ανακάλυψη της Αμερικής κατά τον 15ο-16ο αιώνα.
ΧΛΜ ΑΠΟΣΤΑΣΗ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βρίσκεται σε απόσταση 25 χλμ. Βορειοδυτικά από την πόλη της Πρέβεζας. Ενώ σε απόσταση μισής με μίας ώρας περίπου με το αυτοκίνητο βρίσκονται: τα Γιάννενα, η Λευκάδα και τα Σύβοτα.
ΣΥΝΟΡΕΥΕΙ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το χωριό συνορεύει με τα γειτονικά χωριά Ριζά, Κανάλι, Καμαρίνα-Ζάλλογγο.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το χωριό χωρίζεται σε τρία μέρη την: Άνω Καστροσυκία. Πρόκειται για ένα μικρό χωριουδάκι, καταπράσινο χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και όπου διαμένουν μόνιμα περίπου 50 οικογένειες. Εκεί βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και περπατώντας περίπου ένα χιλιόμετρο με τα πόδια πηγαίνοντας για το ξωκλήσι της Παναγιάς, ένα πανέμορφο εκκλησάκι στο ύψωμα ενός λόφου με θέα όλη την περιοχή καθώς και τα γειτονικά νησιά της Λευκάδος, Φούρνοι, Παξοί- Αντίπαξοι, συναντάς ένα δασάκι μέσα στα πεύκα που ένωνε παλιότερα το χωριό με το χωριό Ριζά (γνωστό και ως Ρινίασσα) όπου εκεί υπάρχει και το λεγόμενο κάστρο της Δέσπως και το Χειμαδιό η Τοπόλα (παλαιότερη ονομασία).
Την Τρέμπλα. Εκεί βρίσκεται το τουριστικό κομμάτι της περιοχής με τα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και την παραλία της Αγριαπιδιάς. Η συγκεκριμένη παραλία ενδείκνυται για παιδιά διότι τα νερά της είναι αρκετά ρηχά και ζεστά. Στο σημείο αυτό υπάρχουν και ψαροταβέρνες με φρέσκο ψάρι που αλιεύεται από τη θάλασσα της περιοχής.
Και το τρίτο της κομμάτι Φραξύλα. Ένας αραιοκατοικημένος οικισμός όπου στα χρόνια της τουρκοκρατίας ανήκε στη Λάμαρη. Αργότερα όμως πέρασε στα χέρια της Καστροσυκιάς. Όμοια με το παραπάνω στο μέρος αυτό μπορεί να βρει κανείς ξενοδοχεία καθώς και ψαροταβέρνες .
Η κυρία απασχόληση τον κατοίκων είναι οι ελιές το ψάρεμα και ο τουρισμός κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.Το χωριό συστήνεται για ήρεμες οικογενειακές διακοπές, και για μικρές εξορμήσεις με το ποδήλατο για τους λάτρεις του αθλήματος ενώ οι επισκέπτες μπορούν να δοκιμάσουν και την τέχνη του ψαρέματος. Σε κοντινή απόσταση λίγων μόλις χιλιομέτρων βρίσκεται και το ποτάμι του Αχέροντα για extreme sports και διάφοροι αρχαιολογικοί χώροι Ζάλογγο, Κασσιόπη, Αρχαία Νικόπολη. Τέλος σε απόσταση 80χλμ η Πάργα όπου με καραβάκι με μικρό κόστος ο επισκέπτης μπορεί να κάνει και μια βόλτα και στους Παξούς Αντίπαξους. Γενικά είναι ένα χωριό για οικονομικές ήρεμες και δημιουργικές διακοπές.
Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΡΤΟΛΙΘΙΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η παραλία Αρτολίθια βρίσκεται βορειοδυτικά του χωριού και σε απόσταση 2χλμ από τον οικισμό. Πρόκειται για μια μαγική παραλία με βαθιά κρυστάλλινα νερά. Η παραλία καλύπτεται από βράχια τόσο μέσα στο νερό όσο και έξω στην ακτή καθώς και από πολύ πράσινο. Βρίσκεται στο σύνορο Ριζά- Καστροσυκιά. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της παραλίας είναι οι μεγάλοι (ορθοί) βράχοι -μέσα στο νερό- στοιχισμένοι κατά σειρά που σχεδόν ενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα είδους φράγματος παράλληλα προς την Ακτή που φαντάζουν μεγάλα καρβέλια ψωμί που τα έριξε ο θεός στη Γη. Γιαυτό και το όνομα Αρτολίθια από το Άρτος και Λίθος. Επί τουρκοκρατίας, καράβια λαθραία άφηναν ψωμί για τους Σουλιώτες. Το έκρυβαν στα βράχια το οποίο το έπαιρναν μετά οι Σουλιώτες κατά τον αποκλεισμό τους από τους από τον Αλί Πασά και γι αυτό το λόγο και η παραλία ονομάσθηκε Αρτολίθια.
Η ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΠΕΛΑΓΙΑΣ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ιερά Μονή της αγίας Πελαγίας της Παρθενομάρτυρος βρίσκεται σε μικρή απόσταση κάτω από το χωριό.Είναι ένα μικρό μοναστηράκι κτισμένο σε ελαιόφυτη πλαγιά πού εκτείνεται από τις παρυφές τού χωριού προς το Ιόνιο Πέλαγος, δίπλα στη νέα οδό Πρεβέζης-Ηγουμενίτσας. Φαίνεται πώς το ίδρυσαν, άγνωστο πότε, κάποιοι μοναχοί πού ασκήτευαν στης σπηλιές που υπάρχουν και σήμερα 100 μέτρα πάνω από την Μονή. Η Μονή, σύμφωνα με γραπτές πηγές, ήταν κάποτε πολύ μεγάλη και «αρχαιότατη Βυζαντινή». Ανακαινίστηκε πρώτη φορά το 1613. Η δεύτερη ανακαίνιση τοποθετείται στα 1795 για την οποία υπάρχει και σχετική πλίνθινη χρονολόγηση στο άνω μέρος της ανατολικής πλευράς του Ναού. Η Μονή είναι κτισμένη πάνω στα ερείπια ενός σημαντικού ρωμαϊκού κτίσματος επαύλεως τοποθετημένο χρονικά στον 1ο αι. μ.Χ., λείψανα του οποίου είναι εμφανή στον περίβολό της, ενώ πρόσφατα σε κελί της αποκαλύφθηκε ψηφιδωτό δάπεδο ρωμαϊκών χρόνων .Η Μονή είναι ανδρώα και λειτουργούσε μέχρι τις αρχές του 20ου αι. οπότε και διαλύεται. επί της αρχιερατείας του Μητροπολίτου Στυλιανού μετατρέπεται σε σχολή κοπτικής-ραπτικής για ορφανά κορίτσια. Με πρωτοβουλία του μακαριστού Μητροπολίτου Μελετίου ανακαινίστηκε για τελευταία φορά το 2000 αποσπώντας το βραβείο «Europa Nostra» για υποδειγματική αναστήλωση. Το Καθολικό της Μονής είναι τετρακιόνιος μονόκλιτη βασιλική με τρούλο και πλάγιους χώρους, κτισμένη με υλικά που είχαν απομείνει από την ρωμαϊκή έπαυλη. Δύο ανάγλυφοι ενετικοί λέοντες στεφανώνουν την κόγχη πάνω από την είσοδο. Στο εσωτερικό του ναού υπάρχουν: 4 κίονες, ο ένας κορινθιακού ρυθμού? ανάγλυφο πέτρινο τέμπλο (1865), δυτικής επιδράσεως, με εντοιχισμένα τμήματα μαρμάρινων σαρκοφάγων η αγιογραφημένη κόγχη της Προσκομιδής, έργο του ιερομ. Χρυσάνθου, ηγουμένου της Μονής (1850-1888). Η Μονή γιορτάζει στις 4 Μαΐου και είναι επισκέψιμη. Η μονή χτίστηκε προς τιμήν της Αγίας Πελάγιας της Παρθενομάρτυρος από μοναχούς που ασκήτευαν στις σπηλιές.
Σπήλαια Αγίας Πελάγιας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μονή της Αγ. Πελαγίας, κατά τον Σεραφείμ Βυζάντιο, είχε μεγάλη κτηματική περιουσία, την οποία άρπαξε ο Αχμέτ Ντίνου Τσάμης, αλλά επέστρεψε μερικώς ο μεγαλύτερος γιος του, Αχμέτ Ντίνου Βεϊσέλ, το 1855: «εκέκτητο δέ και πολλά γαιν καλλιεργησίμων στρέμματα, αλλά εστερήθη τούτων αρπαχθέντων εσχάτως από τον Αχμέδ Ντίνου Τσάμη. Τούς δέ κατεχόμενους ηδη απ' αυτους ολίγους αγρούς εδωρήσατο εγγράφως εις αυτήν, κατά εραρχικήν φιλικήν, αλλά καί επίμονον αυτησιν, ο πρεσβύτερος υιός του ερημένου αχμέδ Ντίνου Βεϊσέλ τα ετη 1855- κέκτηται δηλαδη σύν τους άγρους τούτοις ενα ωραιότατον κηπον εγγενεν δένδρων καί μάλιστα λεμονίων, ημισυν αλευρόμυλον καί τινα ποίμνια.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο χωριό υπήρχαν Ρωμαϊκά Λουτρά χτισμένα από τον Αχμετ Ντίνο επί τουρκοκρατίας τα οποία θάφτηκαν κατά την ανοικοδόμηση του έργου της Εθνικής Οδού Πρεβεζας Ηγουμενίτσας μεταξύ των σπηλαίων και του μοναστηριού.
ΙΣΤΟΡΙΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
ΙΤΑΛΟΚΡΑΤΕΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΟΚΡΑΤΕΙΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το χωριό λόγω της γεωγραφικής του θέσης ήταν το τέλειο παρατηρητήριο των Γερμανών και Ιταλών. Περίπου 150 μέτρα από την διασταύρωση ήταν η σκοπιά επί Ιταλογερμανικής κατοχής λόγω του ότι από το σημείο αυτό μπορούσες να βλέπεις όλο το Ιόνιο Πέλαγος άρα και ποια καράβια έμπαιναν και έβγαιναν. Από μαρτυρίες, οι Ιταλοί έμπαιναν στα σπίτια των χωρικών και έκλεβαν το λιγοστό φαΐ που μαγείρευαν. Μετά τους Ιταλούς το χωριό το κατέλαβαν οι Γερμανοί. Σύμφωνα πάλι με μαρτυρίες οι Γερμανοί φόρτωσαν τους Ιταλούς σε ένα καράβι με σκοπό να τους διώξουν πίσω στην πατρίδα τους, αλλά οι κάτοικοι λένε ότι τελικά τους έπνιξαν βαθιά στη θάλασσα του Ιονίου.
Το 1941-44 οι Ιταλοί είχαν οχυρώσει και ναρκοθετήσει την τοποθεσία «Τρέμπουλα». Εκεί είχαν και την έδρα του στρατοπέδου τους και εκεί βρίσκεται και ο οικισμός Τρέμπλα για τους κάτοικους όπου και επί Ιταλικής κατοχής ονομαζόταν Καπαμέντο. Μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο άρχισαν να κτίζονται λιθόκτιστα σπίτια.
ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την εποχή την τουρκοκρατίας το χωριό είχε περάσει στα χέρια των τσάμηδων μαζί με τα χωριά: Σιντεκλία, Λυγία, ΜέγαΔέντρο, Φθήνα, Τσερκόυβιενα, Σκεμπος, Βλάντα, Μπουτάρι, Ζαροβίνα, Κουκούλι, Τομόλα, Λούτσα. Πρόκειται για κατοίκους από την Θεσπρωτία, Κεστρίνη, Παραμυθιά, Φιλιάτες, Μαργαρίτη που είχαν αρπαχτεί από τους Τσάμηδες. Αλλά κατοικήθηκε και από κατοίκους της Λάμαρης (σημερινό Κανάλι) η οποία για να αποφύγουν τις επιδρομές των Τούρκων μετανάστευαν στα βουνά των Τσαμοχίων.
Το χωριό τότε μετρούσε 20 οικογένειες που εκκλησιάζονταν στη μονή της Αγίας Πελαγίας, στον Άγιο Γεώργιο -που κατά την περίοδο αυτή ονομαζόταν Μπαμπέσκο όνομα τουρκικής προελεύσεώς πιθανόν άλλα δεν γνωρίζουμε περισσότερα γι αυτό-καθώς και στη Γένεση της Θεοτόκου η εκκλησάκι της Παναγίας για τους ντόπιους-ένα μικρό ξωκλήσι σε ύψωμα με απίστευτη θέα καθώς βλέπει όλα τα παράλια της Πρέβεζας μέχρι και τα γειτονικά νησιά της Λευκάδας,Φούρνοι,Παξοί- Αντίπαξόι και το γιορτάζουμε κάθε χρόνο στη 8 Σεπτεμβρίου γιορτή της Παναγίας.
Το χωρίο είχε και σχολείο με 20 μαθητές όπου διδάσκονταν την Ελληνικη γλώσσα. Με την καταστροφή του χωριού από τους Τσάμηδες οι κάτοικοι μετανάστευσαν στο διπλανό χωρίο ονόματι Μέγα Δένδρο.
Στο χωριό εκβάλει και ο ποταμός Ζαραύρα η Ζαγούρα η Χαράδρα η ποταμός Αρεθόν κατά το συγγραφέα ΠΟΥΚΕΒΙΛ, μια ονομασία που επικρατεί ακόμα και σήμερα.Ο ποταμός ξεκινάει από το χωρίο Συντεκλειά τη σημερινή Άνω Μυρσίνη- επίσης ένα από τα 15 χωριά τα οποία είχαν περάσει στα χέρια των τσάμηδων-και εκβάλει στην θάλασσα του Ιόνιου Πελάγους κοντά στη θέση Αγριαπιδιά η Νάκουλον η Άκολο.
Το 1743 περίπου οι μονάχοι της μονής Ταξιάρχου του Ζαλόγγου σφετερίστηκαν μέρος των εδαφών από τους Γάλους όπου σύμφωνα με τη συνθήκη του Καμποφόρμιο το 1797 προσαρτήθηκε στο Ναπολέοντα η Πόλη της Πρέβεζας και αποτυπώνει τα βόρεια σύνορα της Πρέβεζας να ξεκινούν από τη συμβολή των ρευμάτων Καράντωου και Γιαννέτα στη Σήκουλα κοντά στη παραλία της Αγραπηδίας.
Ο Άγγλος αριστοκράτης John C Hobhouse και ο Λόρδος Byron κατά την περιήγηση τους στην Πρέβεζα την περίοδο 1809-1810 και τη διαμονή τους στο χωρίο, ο Hobhouse στο βιβλίο του "A journey through Albania and other provinces of Turkrey in Europe and Asia to Constantinoplis during the years 1809-1810"Ταξίδι μεσώ της Αλβανίας και άλλων επαρχείον της Ευρώπης και Ασιατικής Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη κατά τα χρονιά 1809-1810"σε απόσπασμα που βρήκαμε στα Πρεβεζάνικα Χρονικά τεύχος 39-40 σελ 108 γράφει σχετικά:<< ταιρματήσαμε μια από τις ποιο όμορφες διαδρομές που είχαμε κάνει ποτέ παίρνοντας από άλση με κουμαριές των οποίων οι καρποί κρέμονται από κόκκινα τσαμπιά. Σκορπισμένα εδώ και κει υπάρχουν μούρα από πολλούς μυρωδάτους θάμνους από τους οποίος βρίθει η περιοχή. Έπεσε ο ήλιος μέχρι που φτάσαμε στο χωρίο που θα σταματούσαμε για να περάσουμε τη νύχτα. Λεγόταν Καστροσυκιά επάνω σε ύψωμα σε μια μικρή απόσταση από τη θάλασσα και ήταν από τα καλύτερα χωριά διότι το αγροτόσπιτο μας είχε ξύλινο πάτωμα στον πάνω όροφο. Κατοικείτο δε από Έλληνες>>.Σύμφωνα με την παραπάνω μαρτύρια των περιηγητών παρατηρούμε ότι το χωρίο για κείνη την δύσκολη εποχή σε σχέση με τα γειτονικά χωριά όπως αναφέρει και στην συνεχεία της περιήγησης του στοιχειά της οποίας θα βρούμε από της παραπάνω παραπομπές,βρισκόταν σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση και αν κρίνουμε και το πως χαρακτηρίζει το σπίτι το οποίο διέμεναν θα λέγαμε και αρκετά εύπορο, πράγμα που θα το συναντήσουμε και σε άλλους περιηγητές που θα δούμε παρακάτω.
Επίσης κάτι άλλο που αναφέρει ο Hobhouse σχετικά με τα καιρικά φαινόμενα στην περιοχή, γενικότερα έντονες βροχές οπού προκαλούσαν μεγάλα προβλήματα κάτι που παραλίγο να διακόψει και το ταξίδι του προς το νομό.
Ένας άλλος περιηγητής που ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα χωρία μας είναι και ο Άγγλος Λοχαγός Willim Leak 1800-1810 ο οποίος χαρακτηρίζεται και ως πατέρας της κλασικής τοπογραφίας και από αυτόν παίρνουμε και αρκετά στοιχειά για το χωρίο. Ο Leake κατά την περιήγηση του στην Ήπειρό και εξερευνώντας την περιοχή μας αναφέρει για το μικρο λιμάνι του χωρίου που όπως λέει ονομάζαν Αγριαπιδιά: <<αμέσως μετά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τη νότια πλευρά του χωρίου φτάσαμε στην Καμαρίνα...ένα χωριό κτισμένο μέσα σε περιβόλια οπωροφόρων με άφθονες πηγές που σχηματίζουν ένα μικρό ρέμα το οποίο ρέει προς την πεδιάδα της Λάμαρης και σμίγει εκεί με το ποτάμι, λίγο νοτιότερα του μικρού λιμανιού Αγριαπιδιά.>>Το ποτάμι οικάζετε από τα συμφραζόμενα είναι Ο ποταμός Αθέρων.Και συνεχίζει ο Leake "<<λίγο βορειότερα του ποταμού είναι οι αποθήκες της Αγραπηδιάς μεσώ των οποίον σε ειρηνικούς καιρούς διενεργείται κάποιο εμπόριο μεταξύ της Καμαρίνας και της Καστροσυκιάς και των γειτονικών χωρίων με τα Επτάνησα.>>Εδώ επιβεβαιώνετε η ύπαρξη του λιμανιού του χωριού και καθιστά το χωρίο ως σημαντικό σταθμό για το εμπορείο-των γύρω περιοχών τουλάχιστον-μιας και υπήρχαν εκεί οι αποθήκες οπού έρχονταν τα εμπορεύματα και μέχρι να τα διανέμουν στα γύρω χωριά έμεναν στις αποθήκες της Αγραπηδιάς και διαπιστώνουμε και μια ιδιαίτερα στενή συνεργασία - σχέση με το γειτονικό χωριό Καμαρίνα. Βέβαια η σχέση αυτή προ-υπήρχε από τον 4ο αιώνα περίπου μιας και από τι επιβεβαιώνει και ο Leake το λιμάνι της Καστροσυκίας υπήρξε επίνειο των Κασοπαίων (τότε η Καμαρίνα άνηκε στην κυριαρχία της Κασσίοπης).Ένας μικρός αγροτικός δρόμος μέσα από πλατάνια συνδέει τα δυο χωριά σε απόσταση 2 με 3 χλμ περίπου μέσα από τα χωράφια και παράλληλα του ποταμού Αθέρων παράλληλα από το χωρίο Μέγα Δεντρό και καταλήγει ακριβώς απέναντι από τη διασταύρωση της Καμαρίνας. Επιπλέον στο λιμάνι της Αγραπηδιάς συνήθιζαν να αποβιβάζονται οι νησιώτες από τα Επτάνησα κατά την περίοδο του θερισμού για να εργασθούν στη γειτονική περιφέρεια αλλά και στο χωρίο. Λόγο του ότι τα εδάφη τους ήταν πολύ άγονα οι κάτοικοι των Επτάνησων αναγκαζόταν να μεταναστεύουν σε γειτονικά μέρη για να εργασθούν και τα δικά μας κυρίως της Λάμαρης και των Τσαμοχωριων ήτανε τα ποιό εύφορα.
Ο Leake γράφει παρακάτω <<σε μια μικρή πεδιάδα διπλά στο ποτάμι οργώνουν για καλαμπόκι* που θα φύτευαν αμέσως μετά. Η θέση επέτρεπε εύκολη άρδευση από το ποτάμι άλλα συνήθως επαρκούσαν οι βροχές της άνοιξης>>.Ο Leake επίσης μιλάει και για τη διαδρομή από την Αγριαπιδιά προς το πάνω σημείο του χωρίου Καστροσυκιά, μια διαδρομή όπως λέει μέσα σε ένα δάσος από δρυς και καλαμποκιά:<<ανεβαίνοντας σιγά σιγά από την ακτή προς την πλαγία μέσα από χωράφια με καλαμπόκια και δρύες φτάσαμε στις 11:33 στην Καστροσυκία η Καστροσκία. Ενα χωρίο με 50 σπίτια,χτισμένο στα υψώματα. Οι δασωμένες πλάγιες πίσω από το χωριό συνεχίζουν μέχρι της κορυφές που συνδέουν το βουνό της Καμαρίνας και το βουνό Τσεκουράτη απέναντι από το Σούλι.(βουνό νότια των ορίων του Σουλίου στην αντίπερα αριστερή όχθη του Αχέροντα. Λίγοι μόνο κάτοικοι γνωρίζουν το βουνό μα αυτό το όνομα. Γνωρίζουν όμως το χωρίο Τσεκούρι κοντά στο Βουβοποταμό)>>. Λίγο παρακάτω φαίνεται και μια ακόμα ασχολία τον κατοίκων του χωριού <<Οι Καστροσυκίωτες φτιάχνουν στενά μαρίνα υφάσματα, κουβέρτες και στρωσίδια και όπως όλα σχεδόν τα χωριά της περιοχής κάνουν και σακιά από γιδόμαλο.Το χωρίο επίσης εξήγαγε κυδώνια,λάδι,σάτιρά και κρασί προς στην Ταιριεστη της Ιταλίας.
Λέγεται ότι κατοικήθηκε και από κατοίκους τις Λάμαρης οι οποίοι μετανάστευσαν στο χωρίο λόγο των επιδρομών των Τούρκων.Ενώ αργότερα πέρασε και στα Χεριά της Λάμαρης για μικρο διάστημα.Κατά τα χρονιά της τουρκοκρατίας στην Καστροσύκια κοντά στην περιοχή της Αγραπιδιας στης εκβολές του ποταμού στάθμαζε ένα από τα τελώνια του Βεζίρη στα οποία ο ίδιος επινοικίαζε σε άνθρωπο της εμπιστοσύνης του.<<από:Πρεβαζάνικα χρονικά τεύχος 39-40 σελ.97,98,111>>
Σύμφωνα τώρα με τον Γάλο συγγραφέα Pοuqueville οι Σουλιώτες και οι Καστροσυκίωτες συνεργάστηκαν για πολύ χρόνο για την υπεράσπιση των τελευταίων ελευθερίων τις ηπείρου.Ένας ονόματι Χριστάκης (δεν γνωρίζουμε ποιας οικογενείας είναι) ο οποίος ήτανε κι ένας από τους αρχηγούς της Πρέβεζας και ο ποιο ωραίος καπετάνιος της Ελλάδα κατά τα λεγόμενα του Pοuqueville,<<Πουκεβιλ <<ταξίδι στην Ελλάδα και στην ΗΠΕΙΡΟΣ,μετάφραση Παναγιώτα Γ.Κώτσου Εκδώσεις Συλογή ΑΦΟΙ ΤΟΛΙΔΗ σελ 169 υποσημειώση 15>>ήταν ο πατέρας της Χρυσής ,χήρας του Μάρκου Μπότσαρη ο οποίος έκαψε ζωντανούς τους Τσοχανταρέους σε ένα εκκλησάκι που είχαν βεβηλώσει καταφεύγοντας εκεί.Ο Βεζίρης δεν έχε ξεχάσει αυτά τα φοβερά αντίποινα και όταν έγινε κύριος της Κασσιόπης άφησε να πέσει ολόκληρο το βάρος της οργής του πάνω στον πληθυσμό αυτής της περιοχής. Ο Pοuqueville μιλάει και για το ακρωτήρι της Καστροσυκίας πράγμα που δηλώνει ότι δεν υπήρχε μόνο λιμάνι στην Αγριαπιδιάς αλλά και ακρωτήρι. Επίσης αναφέρει και για ένα πύργο ο οποίος φαίνεται από μακρυά από τα ερήπια της Ρηννίασης το πύργο της Αγραπιδίας και αναφέρει επίσης ΄ότι η περιοχή ήταν η κύρια αγορά των Επτανήσιων που κάναν την ακτοπλοΐα και ότι ήταν ο συνδετικός κρίκος για τους κατοίκους της Κασσιώπης με τα Επτάνησα.<<Στους πρόποδες αυτών των βράχων και στο κοίλωμα που σχηματίζεται ανάμεσα σ αυτούς τους βράχους και την πλαγία της Σπίαντζάς, εκτείνεται μια χαμηλή παραλία με μικρά δέντρα. Η περιοχή αυτή είναι τώρα η κύρια αγορά των επτανήσιων που κάνουν την ακτοπλοΐα με τους κατοίκους της αρχαίας Κασσιώπης. Εκεί γίνονται και οι ανταλλαγές των προϊόντων της βιομηχανίας με τα τοπικά προϊόντα μιας περιοχής που πριν από λίγο ήταν αφιλόξενη>>.Γιατί ο Pοuqueville χαρακτηρίζει την περιοχή ως αφιλόξενη ακόμα δεν γνωρίζουμε.Αναφέρει επίσης ότι το εμπόριο ήρθε στην περιοχή πριν 50 χρόνια από του Γάλλους και αυτό έκανε τους κατοίκους να αποκτήσουν κάποιο καινούργια εισοδήματα.<<Οι Επτανήσιοι που διαδέχτηκαν του Γάλους συνέχισαν το εμπόριο και δίδαξαν σ αυτούς τους απλοϊκούς ανθρώπους της προόδου της μεγάλης χριστιανική οικογένειας της Ευρώπης.Ο Pouqeeville αναφέρει επίσης και για την έφορη κοιλαδα της Καστροσυκίας που ποτίζονταν από τον ποταμό Αθέρων και επιβεβαιώνετε εδώ τα και σύμφωνα με τους παραπάνω περιηγητές ότι το χωρίο κατείχε σημαντική θέση στην Ιστορία της περιοχής ότι βρισκότανε σε ευημερία ένα πλούσιο χωρίο θα έλεγα αλλά και με μεγάλο άνοιγμα στο εμπόριο καθώς εξήγαγε κιόλας κυδώνια, λάδι,σιτάρι και κρασί προς την Ιταλία και κυρίως προς την Ταιριέστη της Ιταλίας.
Το κλήμα του τόπου χαρακτηρίζονταν ως άρρωστο σύμφωνα με τους κάτοικους της μονής της Αγίας Πελαγίας. Στο σημείο κάτω από το δρόμο και κάτω από το μοναστήρι της Αγίας Πελάγιας στο σημείο με το όνομα "Πχος" υπήρχαν ποριαιοι λίθοι η αλλιώς το στουμφολιθάρο το όποιο προκαλούσε στους κάτοικους υπνηλία,ένιωθαν το κεφάλι τους βαρύ και έναν ελαφρύ πονοκέφαλο.<<Το κλίμα του τόπου όπου κείται η Μονή Εστί λίαν νοσόδες, προξενουν εις τους κατοίκους ύπνον αένναον καί Καμαρίνης, ηγουμενεύων 1897.>>
- Λαμαρη εδώ το σημερινό Κανάλι και πιθανολογούμε κάποτε ανήκε στη Λαμαρη και το σημείο της φραξήλας γιατί από όλες της αναφορές που έχουμε δει μέχρι τώρα το σύνορο της Καστροσυκίας -για κείνη την εποχή- αναφέρεται μέχρι το Ποτάμι όπως το λένε οι ντόπιοι,κατ όνομα Αρεθων.
- Καλαμπόκι: ποικιλια ρόκα
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
-ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΖΑΝΤΙΟΥ-ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΠΕΡΙ ΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΕΒΕΖΗΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙ 18884
-ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ "ΠΡΕΒΕΖΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ":
Νίκος Δ. Καράμπελας: Ο Ιταλός πολιτικός Francesco Guicciardini στην Πρέβεζα και την γύρω περιοχή.
Thomas Smart Hughes: Travels in Sicily, Greece & Albania, Τόμος 2, σελ. 337-341, μτφ. Νίκος Δ. Καράμπελας.
Πουκεβιλ <<ταξίδι στην Ελλάδα και στην ΗΠΕΙΡΟΣ,μετάφραση Παναγιώτα Γ.Κώτσου Εκδώσεις Συλογή ΑΦΟΙ ΤΟΛΙΔΗ