Φιλοσοφία της μουσικής

Η φιλοσοφία της μουσικής είναι η μελέτη των «θεμελιωδών ερωτημάτων σχετικά με τη φύση και την αξία της μουσικής και την εμπειρία μας με αυτή».^[1] Η φιλοσοφική μελέτη της μουσικής έχει μεγάλη συνάφεια με φιλοσοφικά ερωτήματα στη μεταφυσική και την αισθητική. Η έκφραση γεννήθηκε τον 19ο αι. και χρησιμοποιείται ιδιαίτερα ως ονομασία κλάδου από τη δεκαετία του 1980.^[1]

Μερικά βασικά ερωτήματα στη φιλοσοφία της μουσικής είναι:

Ποιος είναι ο ορισμός της μουσικής; Ποιες είναι οι απαραίτητες και επαρκείς προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί κάτι μουσική;
Ποια είναι η σχέση μουσικής και νου;
Ποια είναι η σχέση μουσικής και γλώσσας;
Τι μας αποκαλύπτει η ιστορία της μουσικής για τον κόσμο;
Ποια είναι η σχέση μουσικής και συναισθημάτων; (Τον 19ο αιώνα ξεκίνησε μια συζήτηση για το αν η αμιγώς οργανική μουσική μπορούσε να μεταφέρει συναισθήματα και να απεικονίσει φανταστικές σκηνές)
Τι είναι το νόημα σε σχέση με τη μουσική;

Συνεισφορές στη μουσική φιλοσοφία έχουν γίνει από φιλοσόφους, μουσικοκριτικούς, μουσικολόγους, θεωρητικούς της μουσικής και άλλους μελετητές.

Φιλοσοφικά θέματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ορισμός της μουσικής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

«Οι εξηγήσεις της έννοιας της μουσικής συνήθως ξεκινούν με την ιδέα ότι η μουσική είναι οργανωμένος ήχος. Συνεχίζουν σημειώνοντας ότι αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πολύ ευρύς, καθώς υπάρχουν πολλά παραδείγματα οργανωμένου ήχου που δεν είναι μουσική, όπως η ανθρώπινη ομιλία και ήχοι που παράγουν μη ανθρώπινα όντα και μηχανές».^[1] Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να δηλωθούν οι θεμελιώδεις πτυχές της μουσικής που είναι πιο συγκεκριμένοι από τον "ήχο": δημοφιλείς πτυχές είναι η μελωδία (τόνοι που διαδέχονται ο ένας τον άλλον), η αρμονία (τόνοι που θεωρούνται ομάδες - χωρίς απαραίτητα να ακούγονται ταυτόχρονα) για να σχηματίσουν συγχορδίες, ο ρυθμός, το μέτρος και το ηχόχρωμα (γνωστό και ως "χροιά").

Ωστόσο, ο μουσικός θόρυβος μπορεί να αποτελείται κυρίως από θόρυβο.^[2] Η συγκεκριμένη μουσική αποτελείται συχνά μόνο από ηχητικά δείγματα μη μουσικής φύσης, μερικές φορές σε τυχαία αντιπαράθεση. Η μουσική ambient μπορεί να αποτελείται από ηχογραφήσεις άγριας ζωής ή φύσης. Η άφιξη αυτών των πρωτοποριακών μορφών μουσικής κατά τον 20ό αιώνα ήταν μια μεγάλη πρόκληση για τις παραδοσιακές απόψεις περί μουσικής που βασίζονται σε μελωδίες και ρυθμούς, οδηγώντας στην ανάγκη για ευρύτερους ορισμούς.

Απόλυτη μουσική εναντίον προγραμματικής μουσικής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Υπήρξε έντονη συζήτηση για την «απόλυτη μουσική» έναντι της «προγραμματικής μουσικής»^[3] κατά την ύστερη ρομαντική εποχή στα τέλη του 19ου αι. Οι υποστηρικτές της «απόλυτης μουσικής» υποστήριζαν ότι η οργανική μουσική δεν μεταφέρει συναισθήματα ή εικόνες, αλλά ότι δεν είναι ρητά γραμμένη «για» τίποτα και δεν είναι αναπαραστατική.^[4] Η ιδέα της απόλυτης μουσικής αναπτύχθηκε στα τέλη του 18ου αι. στα γραπτά συγγραφέων του πρώιμου γερμανικού ρομαντισμού, όπως οι Βίλχελμ Χάινριχ Βακενρόντερ, Λούντβιχ Τικ και Ε. Τ. Α. Χόφμαν.^[4]^[5]

Οι οπαδοί της «προγραμματικής μουσικής» πίστευαν ότι η μουσική μπορούσε να μεταφέρει συναισθήματα και εικόνες. Ένα παράδειγμα προγραμματικής μουσικής είναι η Φανταστική συμφωνία του Εκτόρ Μπερλιόζ, το τέταρτο μέρος της οποίας είναι η απεικόνιση μιας ιστορίας για έναν καλλιτέχνη που αυτοδηλητηριάζεται με όπιο και στη συνέχεια εκτελείται. Η πλειονότητα των αντιδράσεων στην απόλυτη μουσική βασισμένη σε όργανα προήλθε από τον συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ (που είναι γνωστός κυρίως για τις όπερές του) και από τους φιλοσόφους Φρίντριχ Νίτσε και Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ. Τα έργα του Βάγκνερ ήταν κυρίως προγραμματικά και χρησιμοποιούσαν συχνά φωνητικά μέρη. Ο Νίτσε έγραψε πολλά σχόλια επικροτώντας τη μουσική του Βάγκνερ και υπήρξε και ο ίδιος ερασιτέχνης συνθέτης.^[6]

Άλλοι ρομαντικοί φιλόσοφοι και υποστηρικτές της απόλυτης μουσικής, όπως ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, είδαν τη μουσική όχι μόνο ως μια υποκειμενική ανθρώπινη «γλώσσα», αλλά ως ένα απόλυτο υπερβατικό μέσο εισόδου σε μια ανώτερη σφαίρα τάξης και ομορφιάς. Κάποιοι εξέφρασαν μια πνευματική σύνδεση με τη μουσική. Στο Δ΄ μέρος του έργου του Ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση (1819), ο Άρτουρ Σοπενχάουερ λέει ότι "η μουσική είναι η απάντηση στο μυστήριο της ζωής. Η πιο βαθιά από όλες τις τέχνες, εκφράζει τις βαθύτερες σκέψεις της ζωής". Στο βιβλίο του Τα άμεσα ερωτικά στάδια ή το μουσικό ερωτικό (1843), ο Σέρεν Κίρκεγκορ εξετάζει το βάθος της μουσικής του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και την αισθησιακή φύση του Ντον Τζοβάνι.

Νόημα και σκοπός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο βιβλίο του το 1997 How the Mind Works, ο Στίβεν Πίνκερ ονόμασε τη μουσική "ακουστικό τσίζκεϊκ",^[7] μια φράση που στα επόμενα χρόνια έχει χρησιμεύσει ως πρόκληση για μουσικολόγους και ψυχολόγους που πιστεύουν το αντίθετο.^[8] Μεταξύ εκείνων που το σχολίασαν αυτό ήταν ο Φίλιπ Μπολ στο βιβλίο του The Music Instinct, όπου σημείωσε ότι η μουσική φαίνεται να φτάνει στον πυρήνα του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.^[9]

Αισθητική της μουσικής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην προμοντέρνα παράδοση, η αισθητική της μουσικής ή η μουσική αισθητική διερεύνησε τις μαθηματικές και κοσμολογικές διαστάσεις της ρυθμικής και αρμονικής οργάνωσης. Τον 18ο αι., η εστίαση μετατοπίστηκε στην εμπειρία της μουσικής ακρόασης και επομένως σε ερωτήματα σχετικά με την ομορφιά της και την απόλαυση που αποκομίζει ο άνθρωπος από τη μουσική. Η προέλευση αυτής της φιλοσοφικής μετατόπισης αποδίδεται συχνά στον Αλεξάντερ Γκότλιμπ Μπαουμγκάρτεν τον 18ο αι., ακολουθούμενο από τον Ιμμάνουελ Καντ. Μέσω των γραπτών τους, ο αρχαίος όρος αισθητική, που σημαίνει αισθητηριακή αντίληψη, έλαβε τη σημερινή του σημασία. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι φιλόσοφοι εστιάζουν περισσότερο σε θέματα εκτός της ομορφιάς και της απόλαυσης. Για παράδειγμα, η ικανότητα της μουσικής να εκφράζει συναισθήματα είναι ένα κεντρικό ζήτημα.

Η αισθητική είναι επιμέρους κλάδος της φιλοσοφίας. Τον 20ό αι., σημαντικές συνεισφορές έγιναν από τους Πίτερ Κάιβι, Τζέρολντ Λέβινσον, Ρότζερ Σκρούτον και Στίβεν Ντέιβις. Ωστόσο, πολλοί μουσικοί, μουσικοκριτικοί και άλλοι μη φιλόσοφοι έχουν συμβάλει στην αισθητική της μουσικής. Τον 19ο αι., ξεκίνησε μια σημαντική συζήτηση μεταξύ του Έντουαρντ Σάνσλικ, μουσικοκριτικού και μουσικολόγου, και του συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Ο Χάρι Παρτς και κάποιοι άλλοι μουσικολόγοι, όπως ο Κάιλ Γκαν, έχουν μελετήσει και προσπάθησαν να εκλαϊκεύσουν τη μικροτονική μουσική και τη χρήση εναλλακτικών μουσικών κλιμάκων.

Στην αισθητική της μουσικής, υπήρξε ισχυρή τάση να τονιστεί η ύψιστη σημασία της συνθετικής δομής. Άλλα ζητήματα που αφορούν την αισθητική της μουσικής είναι ο στίχος, η αρμονία, η ύπνωση, το συναίσθημα, η χρονική δυναμική, ο συντονισμός, η παιχνιδιάρικη διάθεση και η χροιά.

Συχνά πιστεύεται ότι η μουσική έχει την ικανότητα να επηρεάζει τα συναισθήματα, τον νου και την ψυχολογία μας. Μπορεί να κατευνάσει τη μοναξιά μας ή να υποδαυλίσει τα πάθη μας. Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων αναφέρει στην Πολιτεία του ότι η μουσική έχει άμεση επίδραση στην ψυχή. Ως εκ τούτου, θεωρεί ότι στην ιδανική πολιτεία η μουσική ρυθμίζεται στενά από το κράτος.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Kania, Andrew (2014). Zalta, Edward N., επιμ. The Philosophy of Music (Spring 2014 έκδοση). Metaphysics Research Lab, Stanford University.
↑ Ντόκα, Βελισαρία Σ (2020). Θόρυβος και αταξία: όψεις μουσικού θορύβου ως επικοινωνιακά και αισθητικά φαινόμενα. http://pandemos.panteion.gr/index.php?op=record&type=&q=&page=0&scope=&lang=en&&pid=iid:20370.
↑ Μαντζιαφού, Ελένη (2009). Απόλυτη και προγραμματική μουσική. Θεσσαλονίκη: ΑΠΘ.
↑ ^4,0 ^4,1 M. C. Horowitz (ed.), New Dictionary of the History of Ideas, (ISBN 0-684-31377-4), vol.1, p. 5
↑ Dahlhaus, Carl (1991). The Idea of Absolute Music. University of Chicago Press. σελ. 18.
↑ «Nietzsche and Music». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011.
↑ Pinker 1997, σελ. 524.
↑ Bennett, Drake (3 Σεπτεμβρίου 2006). «Survival of the harmonious». The Boston Globe. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2008.
↑ Ball, Philip (2012). The Music Instinct. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0199896429.
↑ Nicholas Cook, Beethoven: Symphony No. 9 (Cambridge Music Handbooks), Cambridge University Press (24 June 1993). (ISBN 9780521399241). "Beethoven's Ninth Symphony is acknowledged as one of the supreme masterpieces of the Western tradition. More than any other musical work it has become an international symbol of unity and affirmation."

Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Pinker, Steven (1997). How the Mind Works. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-04535-2.

[plato.stanford.edu-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 Kania, Andrew (2014). Zalta, Edward N., επιμ. The Philosophy of Music (Spring 2014 έκδοση). Metaphysics Research Lab, Stanford University.

[2] Ντόκα, Βελισαρία Σ (2020). Θόρυβος και αταξία: όψεις μουσικού θορύβου ως επικοινωνιακά και αισθητικά φαινόμενα. http://pandemos.panteion.gr/index.php?op=record&type=&q=&page=0&scope=&lang=en&&pid=iid:20370.

[3] Μαντζιαφού, Ελένη (2009). Απόλυτη και προγραμματική μουσική. Θεσσαλονίκη: ΑΠΘ.

[horowitz-4] 4,0 ^4,1 M. C. Horowitz (ed.), New Dictionary of the History of Ideas, (ISBN 0-684-31377-4), vol.1, p. 5

[5] Dahlhaus, Carl (1991). The Idea of Absolute Music. University of Chicago Press. σελ. 18.

[6] «Nietzsche and Music». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2011.

[FOOTNOTEPinker1997524-7] Pinker 1997, σελ. 524.

[8] Bennett, Drake (3 Σεπτεμβρίου 2006). «Survival of the harmonious». The Boston Globe. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2008.

[The_Music_Instinct-9] Ball, Philip (2012). The Music Instinct. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0199896429.

[10] Nicholas Cook, Beethoven: Symphony No. 9 (Cambridge Music Handbooks), Cambridge University Press (24 June 1993). (ISBN 9780521399241). "Beethoven's Ninth Symphony is acknowledged as one of the supreme masterpieces of the Western tradition. More than any other musical work it has become an international symbol of unity and affirmation."

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]