Συνθήκη της Φεσλάου

Η Συνθήκη της Φεσλάου (σερβικά : Уговор из Феслаоу) ήταν μία μυστική συνθήκη μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδας και το Πριγκιπάτο της Σερβίας που υπεγράφη στις 26 Αυγούστου 1867 στην πόλη Φεσλάου (Vöslau) της Αυστρίας.

Η συνθήκη προτάθηκε από τον Έλληνα υπουργό εξωτερικών Χαρίλαο Τρικούπη και υπεγράφη από τον Πέτρο Ζάνο και τον πρίγκιπα Μιχαήλο Γ΄ Ομπρένοβιτς της Σερβίας. Ήταν η πρώτη προσπάθεια για μια συμμαχία μεταξύ Βαλκανικών χωρών ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι δύο χώρες συμφώνησαν στα εδάφη που το καθένα από αυτά θα καταλάβει μετά από έναν επιτυχή πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Συνθήκη δεν τέθηκε ποτέ σε ισχύ επειδή ο πρίγκιπας Μιχαήλο δολοφονήθηκε λίγο αργότερα.

Σκοπός της συμφωνίας ορίστηκε η απελευθέρωση όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας και του Αιγαίου ή κατ'ελάχιστο να προσαρτηθούν η Θεσσαλία και η Ήπειρος στην Ελλάδα και η Βοσνία και Ερζεγοβίνη στη Σερβία. Προβλέφθηκε ότι η προσάρτηση της Κρήτης από την Ελλάδα δεν θα έδινε δικαιώματα στη Σερβία. Μετά την απελευθέρωση οι πληθυσμοί θα αποφάσιζαν με δημοψήφισμα την ένωση με την Ελλάδα ή τη Σερβία ή την ανεξάρτητη ένταξη σε μια Βαλκανική Ομοσπονδία.

Το άρθρο 11 της συνθήκης προέβλεπε να καταβληθούν προσπάθειες συμμαχίας με το Μαυροβούνιο και τη Ρουμανία, και σε εφαρμογή αυτού η Σερβία σύναψε Συνθήκη Φιλίας με τη Ρουμανία στις 2 Φεβρουαρίου 1868, ενώ η Ελλάδα δεν ενδιαφέρθηκε για παρόμοιο σύμφωνο επειδή η Ρουμανία ήταν κράτος υποτελές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.