Πολεμικός ανταποκριτής
Ο πολεμικός ανταποκριτής είναι δημοσιογράφος που καλύπτει πολεμικές συγκρούσεις από πρώτο χέρι από μια εμπόλεμη ζώνη.
Οι πολεμικοί ανταποκριτές προστατεύονται από τις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949 και τα πρόσθετα πρωτόκολλά τους. Γενικά, οι δημοσιογράφοι θεωρούνται πολίτες, επομένως έχουν όλα τα δικαιώματα που σχετίζονται με τους αμάχους σε μια σύγκρουση.[1]
Επισκόπηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η δουλειά ενός πολεμικού ανταποκριτή είναι να πάει σε διάφορα μέρη του κόσμου με τις περισσότερες συγκρούσεις. Μόλις φτάσει εκεί, προσπαθεί να πλησιάσει αρκετά τις περιοχές για να παρέχει γραπτές αναφορές, φωτογραφίες ή κινηματογραφικό υλικό. Συχνά θεωρείται ως η πιο επικίνδυνη μορφή δημοσιογραφίας. Ωστόσο, μόνο ορισμένες συγκρούσεις έχουν λάβει εκτενή παγκόσμια κάλυψη. Μεταξύ των πρόσφατων πολέμων, ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου, ο πόλεμος του Περσικού Κόλπου και ο Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος έλαβαν μεγάλη κάλυψη. Αντίθετα, ο μεγαλύτερος πόλεμος του τελευταίου μισού του 20ου αιώνα, ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ, έλαβε πολύ λιγότερο ουσιαστική κάλυψη. Αυτό είναι χαρακτηριστικό για πολέμους μεταξύ λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών, καθώς η παγκόσμια κοινή γνώμη ενδιαφέρεται λιγότερο. Η έλλειψη υποδομής καθιστούν τα ρεπορτάζ πιο δύσκολα και δαπανηρά, και οι συγκρούσεις είναι επίσης πολύ πιο επικίνδυνες για τους πολεμικούς ανταποκριτές.[2]
Πόλεμος του Βιετνάμ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ η δουλειά ενός πολεμικού ανταποκριτή ήταν αισθητά διαφορετική από αυτή του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με περισσότερη εστίαση στην ερευνητική δημοσιογραφία και στη συζήτηση της ηθικής που περιβάλλει τον πόλεμο και του ρόλου της Αμερικής σε αυτόν. [3] Δημοσιογράφοι από δεκάδες μέσα ενημέρωσης στάλθηκαν στο Βιετνάμ, με τον αριθμό των ανταποκριτών να ξεπερνά τους 400 στην κορύφωση του πολέμου.[4] Το Βιετνάμ ήταν ένας επικίνδυνος πόλεμος για αυτούς τους δημοσιογράφους, και 68 από αυτούς θα σκοτωθούν πριν λήξει η σύγκρουση.[5]
Πολλοί εντός της κυβέρνησης των ΗΠΑ και αλλού θα κατηγορούσαν τα μέσα ενημέρωσης για την αμερικανική αποτυχία στο Βιετνάμ, υποστηρίζοντας ότι τα μέσα ενημέρωσης επικεντρώνονταν στις φρικαλεότητες, τη φρίκη των μαχών και τον αντίκτυπο που είχε στους στρατιώτες κατέστρεψαν το ηθικό και εξάλειψαν την υποστήριξη για τον πόλεμο στο εσωτερικό της χώρας.[6] Σε αντίθεση με παλαιότερες συγκρούσεις, όπου η δημοσιογραφία υποστήριζε σχεδόν καθολικά την πολεμική προσπάθεια, οι δημοσιογράφοι στον πόλεμο του Βιετνάμ ασκούσαν συχνά αυστηρή κριτική στον στρατό των ΗΠΑ και έδιναν μια πολύ ζοφερή εικόνα του πολέμου. [3]
Σε μια εποχή όπου τα μέσα ενημέρωσης έπαιζαν ήδη σημαντικό ρόλο στα εγχώρια γεγονότα όπως το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων, η πολεμική ανταπόκριση στο Βιετνάμ θα είχε σημαντικό αντίκτυπο στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Κάποιοι υποστήριξαν ότι η συμπεριφορά των πολεμικών ανταποκριτών στο Βιετνάμ ευθύνεται για την αυστηροποίηση των περιορισμών στους δημοσιογράφους από τις ΗΠΑ στους πολέμους που ακολούθησαν, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου στον Περσικό Κόλπο και των συγκρούσεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. [5]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Protection of Journalists | How does law protect in war? - Online casebook». casebook.icrc.org. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ «Olivier Weber». radionz.co.nz. 3 Δεκεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2018.
- ↑ 3,0 3,1 Hammond, William (1998). Reporting Vietnam: Media & Military at War (vol. 1). University Press of Kansas.
- ↑ «The war without end is a war with hardly any news coverage». www.niemanwatchdog.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2015.
- ↑ 5,0 5,1 Mitchell, Bill (December 9, 2002). «When a Journalist Goes to War». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 17, 2015. https://web.archive.org/web/20151217035541/http://www.poynter.org/uncategorized/4295/when-a-journalist-goes-to-war/. Ανακτήθηκε στις December 10, 2015.
- ↑ Hallin, Daniel (1986). The Uncensored War : The Media and the Vietnam War
. Oxford University Press. ISBN 0198020864.
