Πιέτρο Αννιγκόνι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πιέτρο Αννιγκόνι
Βιττόριο Μιέλε (αριστερά) και Πιέτρο Αννιγκόνι (δεξιά), στο Μόντε Κασσίνο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Pietro Annigoni (Ιταλικά)
Γέννηση7  Ιουνίου 1910[1][2][3]
Μιλάνο[4]
Θάνατος28  Οκτωβρίου 1988[1][3][5]
Φλωρεντία
Αιτία θανάτουνεφρική ανεπάρκεια
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςCimitero delle Porte Sante
ΨευδώνυμοAnnigoni al Santo, Pietro
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία (1946–1988)
Βασίλειο της Ιταλίας (1910–1946)
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά[6]
ΣπουδέςΑκαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταζωγράφος[7]
γλύπτης
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΙππότης του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας
Ιστότοπος
www.villabardini.it/museo-annigoni/
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Πιέτρο Αννιγκόνι (ιταλικά: Pietro Annigoni‎‎, 7 Ιουνίου 1910 - 28 Οκτωβρίου 1988) ήταν Ιταλός ζωγράφος, προσωπογράφος, τοιχογράφος και κάτοχος μεταλλίου, γνωστός κυρίως για τα ζωγραφισμένα πορτρέτα της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄.[8] Το έργο του ήταν ακολουθούσε την αναγεννησιακή παράδοση, σε αντίθεση με το μοντερνιστικό ύφος που επικράτησε στην εποχή του.

Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννημένος στο Μιλάνο το 1910, ο Αννιγκόνι επηρεάστηκε από την ιταλική Αναγέννηση. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 και μετά, έζησε κυρίως στη Φλωρεντία, όπου σπούδασε στο Κολέγιο των Πιαριστών Πατέρων.

Το 1927, έγινε δεκτός στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, όπου παρακολούθησε τα μαθήματα του Φελίτσε Καρένα στη ζωγραφική, του Τζουζέππε Γκρατσόζι στη γλυπτική και του Σελεστίνο Σελεστίνι στη χαρακτική. Ο Αννιγκόνι εγγράφηκε στην τάξη γυμνού που διηύθυνε το Circolo degli Artisti της Φλωρεντίας, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε την ανοιχτή τάξη του ίδιου αντικειμένου στην Ακαδημία.

Ο Αννιγκόνι εξέθεσε το έργο του για πρώτη φορά στη Φλωρεντία το 1930 μαζί με μια ομάδα ζωγράφων. Είχε την πρώτη του ατομική έκθεση δύο χρόνια αργότερα, το 1932, στην γκαλερί Bellini στο Παλάτσο Φερρόνι.

Το 1932, ο δημοσιογράφος Ούγκο Οτζέττι παρουσίασε τον Αννιγκόνι στο τμήμα Τεχνών της Corriere della Sera. Επίσης, το 1932, κέρδισε το βραβείο Trentacoste.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αννιγκόνι ήταν παντρεμένος με την Άννα Τζουζέππα Ματζίνι από το 1937 μέχρι τον θάνατό της από ασθένεια τον Ιούλιο του 1969. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μπενεντέττο (1939) και τη Μαρία Ριτσάρντα. Το 1976 παντρεύτηκε τη Ροσσέλα Σεγκρέτο, επίσης αγαπημένο μοντέλο του καλλιτέχνη.[9]

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Μάιο του 1988, ο Αννιγκόνι υποβλήθηκε σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση λόγω διάτρητου έλκους και δεν ανάρρωσε πλήρως από την ασθένεια. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο της Φλωρεντίας στις 27 Οκτωβρίου 1988 και πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια στις 28 Οκτωβρίου 1988.[9] Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο Porte Sante (Άγιες Πόρτες) στη Βασιλική του Αγίου Μινιάτο αλ Μόντε, με θέα την αγαπημένη του Φλωρεντία.

Καλλιτεχνικές εκθέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αννιγκόνι άρχισε να παρουσιάζει το έργο του διεθνώς τη δεκαετία του 1950. Στο Λονδίνο πραγματοποιήθηκαν εκθέσεις στις γκαλερί Wildenstein's (1950 και 1954), Agnew's (1952 και 1956), στην Ομοσπονδία Βρετανών Καλλιτεχνών (1961), στις Upper Grosvenor Galleries (1966) και σε πολλές εκθέσεις της Βασιλικής Ακαδημίας. Το 1953 πραγματοποιήθηκε ειδική έκθεση στο Παρίσι της Γαλλίας, στην Galerie Beaux Arts. Το Wildenstein's της Νέας Υόρκης παρουσίασε έργα του Αννιγκόνι την περίοδο 1957-58. Μέχρι το 1969, το έργο του Αννιγκόνι εκτέθηκε στο Μουσείο του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη. Ανάμεσα στις πολυάριθμες ιταλικές πόλεις που εξέθεσαν έργα του Αννιγκόνι κατά τη διάρκεια της ζωής του ήταν το Τορίνο, η Ρώμη, η Φλωρεντία, η Βερόνα, η Μπρέσια, το Μοντεκατίνι Τέρμε, η Πίζα, το Μπέργκαμο, το Ροβερέτο και το Μιλάνο.[10]

Εξέλιξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το έργο του φέρει την επιρροή της ιταλικής αναγεννησιακής προσωπογραφίας και έρχεται σε αντίθεση με τις μοντερνιστικές και μεταμοντερνιστικές καλλιτεχνικές τεχνοτροπίες που κυριάρχησαν στα μέσα και τέλη του 20ού αιώνα. Ο Αννιγκόνι ζωγράφισε δύο πορτραίτα της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄, το 1955 και το 1969. Το προηγούμενο ήταν παραγγελία της Λατρευτική Εταιρεία Ιχθυοπωλών και εκτίθεται στην αίθουσα λιβελογραφίας, Fishmongers' Hall, ενώ το πορτραίτο του 1969 ήταν παραγγελία της Εθνικής Πινακοθήκης Προσωπογραφιών του Λονδίνου και εκτίθεται εκεί δημόσια. Μετά το πορτραίτο του για τη βασίλισσα, ο Αννιγκόνι έγινε περιζήτητος και ζωγράφισε πορτραίτα του Πάπα Ιωάννη του 23ου, των Προέδρων των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένεντι και Λύντον Τζόνσον, του Σάχη και της αυτοκράτειρας του Ιράν, της Πριγκίπισσας Μαργαρίτας[11] και πολλά άλλα μέλη της βρετανικής βασιλικής οικογένειας.[9]

Ο Αννιγκόνι επιλέχθηκε από το περιοδικό TIME για να ζωγραφίσει τον Πρόεδρο Τζον Φ. Κένεντι για το εξώφυλλο στις 5 Ιανουαρίου 1962 του Ατόμου της Χρονιάς.[12] Το αποτέλεσμα ήταν ίσως το λιγότερο αγαπητό πορτρέτο του, καθώς ο Αννιγκόνι δεν είχε χρόνο ή διάθεση να ικανοποιήσει το περιοδικό TIME. Άλλα εξώφυλλα του περιοδικού TIME που περιείχαν πορτρέτα του Αννιγκόνι ήταν τα τεύχη της 5ης Οκτωβρίου 1962 (Πάπας Ιωάννης 23ος), της 1ης Νοεμβρίου 1963 (Λούντβιχ Έρχαρντ), της 12ης Απριλίου 1968 (Λίντον Τζόνσον) και της 30ης Απριλίου 1965 (Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολντ Ουίλσον).

Άλλα θέματα σε όλο τον κόσμο που ζωγράφισε ο Ανιγκόνι περιλαμβάνουν τον Πρίγκιπα Φίλιππο και πολλά άλλα μέλη του Οίκου των Ουίνδσορ, καθώς και τον υποδηματοποιό Σαλβατόρε Φερραγκάμο, τον Φλωρεντινό συγγραφέα Λουίτζι Ουγκολίνι, την χορεύτρια του μπαλέτου Ντάμα Μαργκότ Φοντέιν, την Βρετανίδα ηθοποιό Τζούλι Άντριους, τον Ρώσο σταρ του μπαλέτου Ρούντολφ Νουρέγιεφ και την Μαχαράνι Γκαγιάτρι Ντέβι της Τζαϊπούρ. Η μελέτη του για τον συγγραφέα Μπιλ Χόπκινς αναπαράχθηκε στο εξώφυλλο του 1984 στο "The Leap", μια επανέκδοση του βιβλίου του Χόπκινς του 1957, The Divine and the Decay.

Ο Αννιγκόνι, ένας ειλικρινής καλλιτέχνης, έγραψε δοκίμια που αμφισβητούσαν τη σύγχρονη τέχνη η οποία αγνοούσε τη βασική ικανότητα ζωγραφικής. Αποξένωσε τους κριτικούς, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι η τέχνη του ήταν πολύ αναπαραστατική, προεξοφλώντας τη μοναδική δραματική υπογραφή που έφερε ο καλλιτέχνης στην αναγεννησιακή παράδοση.[13]

Αγιογραφίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αννιγκόνι δραστηριοποιήθηκε ζωγραφίζοντας τοιχογραφίες εκκλησιών στη Φλωρεντία και γύρω από αυτήν.[14] Κατά τη διάρκεια των ετών 1980-1985 (ξεκινώντας σε ηλικία 70 ετών) στο μοναστήρι Μόντε Κασσίνο, ολοκλήρωσε τη μεγαλύτερη τοιχογραφία του, τον τρούλο του μοναστηριού.[9]

Το 1970 ο Πιέτρο Αννιγκόνι ζωγράφισε τον "Άγιο Τζουζέπε", ένα affresco στην εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ στο Γκαλούτσο.[15]

Βραβεύσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 14 Νοεμβρίου 1975 ο Αννιγκόνι τιμήθηκε με το Τάγμα της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Τον Οκτώβριο του 2010, τα ιταλικά ταχυδρομεία εξέδωσαν γραμματόσημο για την εκατονταετηρίδα από τη γέννηση του Πιέτρο Ανιγκόνι.[16]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb121474127. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Pietro Annigoni». (Ολλανδικά) RKDartists. 1970.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Pietro Annigoni». (Αγγλικά) Annigoni, Pietro. 19  Ιανουαρίου 2018.
  4. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 19  Ιουλίου 2011. 500001724. Ανακτήθηκε στις 11  Οκτωβρίου 2018.
  5. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6c83rhz. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb121474127. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ BeWeB. 553. Ανακτήθηκε στις 14  Φεβρουαρίου 2021.
  8. ↑ «Αποτελέσματα αναζήτησης για τον Pietro Annigoni». laMoneta.it. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2023. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 «Pietro Annigoni, 78, Dies in Italy- Noted for Portrait of Elizabeth II». New York Times. 1988-10-30. https://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=940DE0D61631F933A05753C1A96E948260. Ανακτήθηκε στις 2008-12-09. 
  10. ↑ Pietro Annigoni Cronologia Αρχειοθετήθηκε 2010-03-06 στο Wayback Machine.
  11. ↑ [https://web.archive.org/web/20090823025032/http://www.npg.org.uk/whatson/event-root/pietro-annigoni-princess-margaret1.php Αρχειοθετήθηκε 2009-08-23 στο Wayback Machine. Pietro Annigoni: Πριγκίπισσα Μάργκαρετ]] National portrait gallery
  12. ↑ «TIME magazine cover archive». Artcyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2023. 
  13. ↑ Pietro Annigoni της Brenda Dionisi- (τεύχος αρ. 99/2009 / 9 Απριλίου 2009)
  14. ↑ «Annigoni: The Basilica of St. Anthony Frescoes». basilicadelsanto.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2004. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2023. 
  15. ↑ Watson, Ernest William· Leighton, Arthur (1972). American Artist. 36. σελ. 26. 
  16. ↑ Zocchi, Giulia (22 Οκτωβρίου 2010). «Un francobollo per ricordare il pittore Annigoni». Il Reporter. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2023. 

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Gibson, Wilfrid (1961). Paintings and Drawings by Pietro Annigoni and Some of His Past and Present Students - Exhibition catalogue 25th April to 3rd June 1961. Federation of British Artists. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πιέτρο_Αννιγκόνι&oldid=10094547"