Ουαί τοις ηττημένοις

Η φράση «οὐαὶ τοῖς ἡττημένοις», (στη νεοελληνική: αλίμονο στους ηττημένους ή τους νικημένους), είναι μια ιστορική λατινογενής φράση που κατά τον Τίτο Λίβιο (V, 48) λέχθηκε, το 390 π.Χ., από τον αρχηγό των Γαλατών, Βρέννο, τη στιγμή που, μετά από αντιρρήσεις των Ρωμαίων για το σωστό βάρος χρυσού που θα καταβαλλόταν ως λύτρα για την αποχώρηση των Γαλατών από τη Ρώμη, έριξε το ξίφος και τη ζώνη του πάνω στη ζυγαριά των δικών του σταθμών αναφωνώντας Vae victis.

Για την ιστορία του θέματος υπενθυμίζεται ότι επειδή τελικά έλειπε το 1/3 του απαιτούμενου χρυσού, οι Ρωμαίοι ζήτησαν μικρή πίστωση χρόνου προκειμένου να το συμπληρώσουν. Στον χρόνο αυτό επέστρεψε στο μεταξύ ο τέως φυγάς Μάρκος Φούριος Κάμιλλος επικεφαλής ανασυνταγμένων και ενισχυμένων δυνάμεων και, κηρύσσοντας άκυρη τη συνθήκη, σύναψε σπουδαία μάχη κατά την οποία διέλυσε τους Γαλάτες, ελάχιστοι των οποίων και διασώθηκαν. Τότε ο Καμίλλος αναγνωρίστηκε και αποκλήθηκε από τον δήμο «πατέρας της πατρίδας» και «δεύτερος Ρωμύλος», δηλαδή κτίτορας της Ρώμης.

Σύγχρονη χρήση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η φράση αυτή χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα όταν ο ηττημένος βρίσκεται στη διάθεση του νικητή, ή επί καθημερινού βίου όταν κάποιος απολέσει αξίωμα ή θέση και βρίσκεται έρμαιος κατηγοριών.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τίτος Λίβιος, Από κτίσεως πόλης Ab Urbe Condita libri V.48

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]