Νικόλαος Ψαρουδάκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νικόλαος Ψαρουδάκης
Βουλευτής της Βουλής των Ελλήνων
Περίοδος
2 Ιουνίου 1985 – 2 Ιουνίου 1989
Πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας
Περίοδος
1953 – 1989
ΔιάδοχοςΜανώλης Μηλιαράκης
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση26 Ιανουαρίου 1917, Αποδούλου Ρεθύμνης, Ελλάδα
Θάνατος23 Οκτωβρίου 2006 (89 ετών)
Αποδούλου Ρεθύμνης, Ελλάδα
ΕθνότηταΕλληνική
ΥπηκοότηταΕλληνική
Πολιτικό κόμμαΧριστιανική Δημοκρατία
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
ΕπάγγελμαΔικηγόρος
ΘρήσκευμαΧριστιανός Ορθόδοξος

Ο Νικόλαος Ψαρουδάκης του Σταύρου και της Χρυσάνθης (Αποδούλου Ρεθύμνης, 26 Ιανουαρίου 1917 - 23 Οκτωβρίου 2006) ήταν Έλληνας δικηγόρος, δημοσιογράφος και πολιτικός. Ήταν Ιδρυτής και πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας και βουλευτής εκλεγμένος ως συνεργαζόμενος με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1985-1989).

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Αποδούλου Ρεθύμνης το 1917. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Ηρακλείου και στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εργάστηκε ως δάσκαλος, ως δικηγόρος και ως δημοσιογράφος.

Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Τζωρτζάκη.

Πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1953 εξέδωσε την εφημερίδα Χριστιανική Δημοκρατία και λίγο αργότερα ίδρυσε κόμμα Χριστιανική Δημοκρατία. Στη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, για την οποία διώχτηκε και εξορίστηκε. Συμμετείχε με τη Χριστιανική Δημοκρατία στις εκλογές του 1956 στην εκλογική περιφέρεια Σάμου και του 1963 στην εκλογική περιφέρεια Χανίων. Προετοιμαζόταν εκλογική κάθοδος στις εκλογές που είχαν προγραμματιστεί το Μάιο του 1967 και ματαιώθηκαν από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

Η λειτουργία της Χριστιανικής Δημοκρατίας απαγορεύτηκε όπως και των άλλων κομμάτων και η έκδοση της εφημερίδας σταμάτησε λόγω της προληπτικής λογοκρισίας, καθεστώς που δεν αποδέχτηκαν ο Ψαρουδάκης και οι συνεργάτες του.

Ὁ Ψαρουδάκης εξαρχής αντιτάχθηκε στη Δικτατορία επικρίνοντας το 1ο δικτατορικό «Σύνταγμα» του 1968, με το βιβλίο "Κριτική του Συντάγματος υπό το Φως του Χριστιανισμού".

Με την άρση της προληπτικής λογοκρισίας από τον Ιανουάριο του 1970, επανεκδόθηκε η εφημερίδα με τον τίτλο «Χριστιανική» και συνέχισε την έκδοσή της μέχρι τον Δεκέμβριο του 1973. Η αντιδικτατορική της αρθρογραφία και η στήριξη και η εκτενής δημοσιογραφική κάλυψη που παρείχε στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, είχε ως αποτέλεσμα να παρεμβάλλονται από τις αρχές εμπόδια και διώξεις στην κυκλοφορία της, αλλά ταυτόχρονα στην αύξηση της δημοφιλίας και της κυκλοφορίας της. Τον Ιούνιο του 1973 ο Ψαρουδάκης με το πρωτοσέλιδο άρθρο του "Για ποια Δημοκρατία μιλάτε κ. Παπαδόπουλε; "[1] καταδίκασε την μονομερή μεταβολή του πολιτεύματος από την κυβέρνηση της δικτατορίας. Στις 5 Ιουλίου 1973 με το πρωτοσέλιδο "Όχι στη δικτατορική πρόκληση" [2] κάλεσε σε ψήφο "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα που προκήρυξε η δικτατορία. Καταδίκασε όλο και πιο έντονα την απόπειρα του δικτατορικού καθεστώτος να νομιμοποιηθεί πολιτικά, με σταθερό αίτημα την αποκατάσταση της Δημοκρατίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Μετά την πτώση του Παπαδόπουλου, η "Χριστιανική" κυκλοφόρησε για τελευταία φορά επί δικτατορίας στις 5 Δεκεμβρίου 1973, με πρωτοσέλιδο άρθρο του Νίκου Ψαρουδάκη με τίτλο «Ο τύραννος έπεσε, να πέσει και η τυραννία»[3]. Το δικτατορικό καθεστώς απέστειλε κλιμάκιο της Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΕΣΑ) που έκλεισε με αλυσίδες τα γραφεία της εφημερίδας στις 8 Δεκεμβρίου, χωρίς δικαστική απόφαση[4].

Από τον Ιανουάριο έως τον Ιούλιο του 1974, ο Ψαρουδάκης εξορίστηκε στη Γυάρο[5], απ' όπου επέστρεψε με την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος. Στις 26 Ιουλίου 1974 ξανακυκλοφόρησε η "Χριστιανική"¨.

Στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές του 1974 συμμετείχε ως συνεργαζόμενος με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις[6].

Από τις στήλες της "Χριστιανικής" με το πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο "Διαρκές το δικό σας έγκλημα κ.κ. Αρεοπαγίτες", καταδίκασε την μετατροπή από τον Άρειο Πάγο του χαρακτηρισμού του πραξικοπήματος ως εγκλήματος "στιγμιαίου" αντί για "διαρκές", η οποία είχε ως αποτέλεσμα να ασκηθεί δίωξη μόνο στους πρωτεργάτες και όχι στους μετέπειτα συνεργάτες που μετείχαν στις κυβερνήσεις της δικτατορίας. Του ασκήθηκε αυτεπάγγελτη δίωξη για περιύβριση αρχής και καταδικάστηκε σε τετράμηνη φυλάκιση, ποινή την οποία εξέτισε από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 1976, επειδή αρνήθηκε να την εξαγοράσει.[7] Με βάση την εμπειρία από τη φυλάκισή του, συνέγραψε το βιβλίο "Η φυλακή μου".

Στις εκλογές του 1977 συμμετείχε με τη Χριστιανική Δημοκρατία στο συνασπισμό κομμάτων "Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων".

Στις βουλευτικές εκλογές του 1981 και του 1989 και στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του 1981, 1984 και 1989 συμμετείχε ως υποψήφιος και επικεφαλής της Χριστιανικής Δημοκρατίας αυτόνομα.

Στις βουλευτικές εκλογές του 1985 η Χριστιανική Δημοκρατία συνεργάστηκε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και εξελέγη βουλευτής Επικρατείας.[8] Βάσει της συμφωνίας, ανεξαρτητοποιήθηκε και εκπροσώπησε την Χριστιανική Δημοκρατία στη Βουλή.[9] Μετείχε στην "Εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή" που αποφασίστηκε από την Ολομέλεια της Βουλής στη συνεδρίαση της 21.2.1986 στην οποία ανατέθηκε "...η εξονυχιστική έρευνα για την κατά το δυνατό, ανακάλυψη, εξιχνίαση και αξιολόγηση των στοιχείων τα οποία μπορούν να συνθέτουν τον Φάκελλο της υπόθεσης, που επικράτησε να αποδίδεται με τον όρο "Φάκελλος της Κύπρου"..."[10] Κατέθεσε δική του ιδιαίτερη πρόταση για απόδοση ευθυνών και στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. [11] Το πόρισμα της Επιτροπής κατατέθηκε στα πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων στις 31.10.1988.

Μετά τη συνεργασία του στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 με τη Νέα Δημοκρατία, απώλεσε την προεδρία του κόμματος και αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική.

Τον Ιούνιο του 2006 τιμήθηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος με το παράσημο του "Αποστόλου Παύλου".

Απεβίωσε στις 23 Οκτωβρίου 2006.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Ψαρουδάκης, Νίκος. Να πέσει η τυραννία (Αντιστασιακά κείμενα 1972-1973). Αθήνα: Μήνυμα. σελ. 62-70. Για ποια Δημοκρατία μιλάτε κ. Παπαδόπουλε;  
  2. Ψαρουδάκης, Νίκος. Να πέσει η τυραννία (Αντιστασιακά κείμενα 1972-1973). Αθήνα: Μήνυμα. σελ. 71-82. Όχι στη δικτατορική πρόκληση 
  3. Ψαρουδάκης, Νίκος. Να πέσει η τυραννία.(Αντιστασιακά κείμενα 1972-1973). Αθήνα: Μήνυμα. σελ. 97-106. "Ο τύραννος έπεσε: Να πέσει και η τυραννία. 
  4. Ψαρουδάκης, Νίκος. Να πέσει η τυραννία (Αντιστασιακά κείμενα 1972-1973). Αθήνα: Μήνυμα. σελ. 6. Στις 8 του Δεκέμβρη 1973 και στις 10 το βράδυ- η νύχτα είναι η ώρα και η εξουσία του σκότους- κλιμάκιο της ΕΣΑ, με πολιτικά, ήρθε στα Γραφεία της "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ" και χωρίς καμμιά, τυπική έστω, δικαστική απόφαση, πέρασε τις αλυσσίδες της φωτογραφίας στην πόρτα της! 
  5. Κουρταλίδης, Αθανάσιος. Νικόλαος Στ. Ψαρουδάκης 1917-2006. Η προσωπικότητα και οι αγώνες του. Αθήνα: Εφημερίδα "Χριστιανική". σελ. 39-41. ISBN 978-960-99646-6-1. "Αναφορά Ελένης συζύγου Νικολάου Ψαρουδάκη προς την αγίαν και Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος" και "Έκκληση προσωπικοτήτων". 
  6. «Νίκος Ψαρουδάκης: Ο ιδρυτής της Χ.Δ., ο Χριστιανός αγωνιστής της Δημοκρατίας-Σύντομο βιογραφικό». www.xristianiki.gr. 
  7. Ψαρουδάκης, Νίκος. Η φυλακή. Αθήνα 1976: Μήνυμα. σελ. 11. Όταν το δικαστήριο έβγαλε τη γνωστή καταδικαστική απόφασή του, κρίνοντας πως το επίδικο κείμενο με τον τίτλο "Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι Αρεοπαγίτες" αποτελούσε περιύβριση αρχής, σύμφωνα με το άρθρο 181 του Π.Κ., κι η δική μου απόφαση είχε εκδοθεί: Ούτε αναστολή, ούτε εξαγορά!...Η απόφαση σκοπιμότητας έπρεπε ν' αρχηστευθεί με μια απόφαση θυσίας. Έτσι άνοιξε ο δρόμος της φυλακής κι η εξουσία άπλωσε το χέρι της πάνω μου 
  8. Κοινοβουλευτική θητεία Βουλευτών από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα: Ψαρουδάκης Νικόλαος
  9. Κουρταλίδης, Αθανάσιος. Νικόλαος Στ. Ψαρουδάκης (1917-2006). Ο δάσκαλος, ο αγωνιστής της δημοκρατίας, ο χριστιανός επαναστάτης. Αθήνα: "Χριστιανική". σελ. 13-17. ISBN 978-960-99646-4-7. Κεφάλαιο 2. Νικόλαος Στ. Ψαρουδάκης. Η ζωή και το έργο του 
  10. Ψαρουδάκης, Νικόλαος. Ο φάκελλος άνοιξε. Η κυπριακή τραγωδία χωρίς μάσκα. Αθήνα 1988: Χριστιανική Δημοκρατία. σελ. 15. 
  11. Ψαρουδάκης, Νικόλαος. Ο φάκελλος άνοιξε. Η κυπριακή τραγωδία χωρίς μάσκα. Αθήνα, 1988: Χριστιανική Δημοκρατία. σελ. 535. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]