Νίνα Παπαβασιλείου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νίνα Παπαβασιλείου
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση20ος αιώνας
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
ΣπουδέςΚολέγιο Όμπερλιν
Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταανοσολόγος
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο Ροκφέλερ
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςSearle Scholars Program
δεδομένα

Η Νίνα Παπαβασιλείου είναι ανοσολόγος και καθηγήτρια στο Τμήμα Ανοσολογικής Ποικιλομορφίας στο Γερμανικό Κέντρο Έρευνας για τον Καρκίνο στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας. Είναι επίσης επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ, όπου προηγουμένως ήταν αναπληρώτρια καθηγήτρια και επικεφαλής του Εργαστηρίου Βιολογίας Λεμφοκυττάρων. Είναι γνωστή για το έργο της στους τομείς της επεξεργασίας του DNA και του RNA.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Παπαβασιλείου έλαβε το πτυχίο της στη βιολογία από το Oberlin College το 1992 και ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ, στο Εργαστήριο Μοριακής Ανοσολογίας.[1][2] Εκεί άρχισε να μελετά πώς οι υποδοχείς αντιγόνων των Β κυττάρων - ή αντισώματα αγκυροβολημένα στην κυτταρική μεμβράνη - υφίστανται μετάλλαξη ώστε να μπορούν να αναγνωρίζουν ειδικά ένα συγκεκριμένο αντιγόνο και να προκαλούν ανοσολογική απάντηση. Το ενδιαφέρον της για αυτό το τομέα συνεχίστηκε στην Ιατρική Σχολή του Γέιλ, όπου εργάστηκε ως μεταδιδακτορική υπότροφος.[3][4]

Έρευνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η έρευνα της Παπαβασιλείου επικεντρώνεται στην απομυθοποίηση του τρόπου με τον οποίο τα κύτταρα και οι οργανισμοί διαφοροποιούνται και επεκτείνουν τις πληροφορίες που είναι κωδικοποιημένες στο γονιδίωμά τους, τόσο σε επίπεδο DNA όσο και σε επίπεδο RNA. Το 2001, όντας επίκουρη καθηγήτρια, ίδρυσε το Εργαστήριο Βιολογίας Λεμφοκυττάρων στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ.[5] Μεγάλο μέρος της πρώιμης εργασίας της ομάδας της έγινε στο πλαίσιο της προσαρμοστικής ανοσολογικής απάντησης, η οποία είναι σε θέση να καταπολεμεί ένα ευρύ φάσμα παθογόνων που επιδιώκουν να εισβάλουν στον ξενιστή, δημιουργώντας γρήγορα νέα αντισώματα που είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ειδικά έναν συγκεκριμένο εισβολέα. Η ομάδα της εργάστηκε για να χαρακτηρίσει τη δραστηριότητα ενός ενζύμου, γνωστού ως επαγόμενη από την ενεργοποίηση κυτιδίνη δεαμινάση.[6][7] Το ένζυμο αυτό μετατρέπει τα κατάλοιπα κυτιδίνης σε ουρακίλη στο DNA, τα οποία αναγνωρίζονται ως βλάβη του DNA και επιδιορθώνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να εισάγεται θυμιδίνη, μεταλλάσσοντας ουσιαστικά την κυτιδίνη σε ουρακίλη στο DNA. Η διαδικασία αυτή είναι γνωστή ως σωματική υπερμετάλλαξη και είναι ο τρόπος με τον οποίο τα κύτταρα Β μπορούν να εισάγουν ταχέως μεταλλάξεις DNA σε υποδοχείς που αναγνωρίζουν τους εισβολείς, γνωστούς ως αντιγόνα. Το εργαστήριο της Παπαβασιλείου έχει εργαστεί για να κατανοήσει πώς ρυθμίζεται η έκφραση της δεαμινάσης στο ανοσοποιητικό σύστημα και πώς η δεαμινάση στοχεύει ορισμένα γονίδια για μετάλλαξη.[8][9][10]

Η Παπαβασιλείου μελετά επίσης την επεξεργασία του RNA στο πλαίσιο της έμφυτης ανοσολογικής απόκρισης, χρησιμοποιώντας προσεγγίσεις αλληλούχισης της επόμενης γενιάς και της βιοπληροφορικής για τον εντοπισμό και τον χαρακτηρισμό των στόχων επεξεργασίας του RNA.[11] Η ομάδα της εντόπισε για πρώτη φορά νέους στόχους RNA-επεξεργασίας του APOBEC1, ο οποίος μεταλλάσσει μια κυτοσίνη σε ουρακίλη σε ένα RNA-μεταγράφημα. Η ομάδα της έχει έκτοτε προχωρήσει στην προσπάθεια να χαρακτηρίσει τον πιθανό ρόλο που μπορεί να διαδραματίζει η επεξεργασία του APOBEC1.[12]

Η Παπαβασιλείου ασχολήθηκε επίσης με τη μελέτη των μηχανισμών αντιγονικής παραλλαγής - ή πώς οι παθογόνοι οργανισμοί μεταβάλλουν τις επιφανειακές πρωτεΐνες τους για να ξεφύγουν από την ανοσολογική απόκρισ η- χρησιμοποιώντας το Trypanosoma brucei, το παράσιτο που προκαλεί την αφρικανική ασθένεια του ύπνου, ως οργανισμό-μοντέλο. Η ομάδα της έχει αναπτύξει νέα εργαλεία για την καλύτερη κατανόηση της δυναμικής της εναλλαγής των πρωτεϊνών του περιβλήματος στα τρυπανοσώματα και εργάζεται για την καλύτερη κατανόηση των μηχανισμών με τους οποίους τα τρυπανοσώματα είναι σε θέση να διαφοροποιούν τις πρωτεΐνες του περιβλήματός τους κατά τη διάρκεια μιας λοίμωξης.[13][14][15]

Το 2016, η Παπαβασιλείου μετακόμισε στο Γερμανικό Κέντρο Έρευνας για τον Καρκίνο και ίδρυσε ένα εργαστήριο στο τμήμα ανοσολογικής ποικιλομορφίας με πρόσθετη υποστήριξη από μια επιχορήγηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας.[16]

Βραβεία και τιμές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Keck Fellow, 2002[17]
  • Searle Scholar, 2003[18]
  • Sinsheimer Fund Scholar, 2005[19]
  • Thorbecke Award, Society for Leukocyte Biology, 2006[20]
  • The Vilcek Foundation Prize Finalist for Creative Promise in Biomedical Science, 2009[21]
  • National Institutes of Health Director’s Transformative Research Project Award, 2011[22]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Papavasiliou, Fotini; Jankovic, Mila; Gong, Shiaoching; Nussenzweig, Michel C. (1997-04-01). "Control of immunoglobulin gene rearrangements in developing B cells". Current Opinion in Immunology. 9 (2): 233–238. doi:10.1016/S0952-7915(97)80141-0. ISSN 0952-7915. PMID 9099793. 
  2. ↑ Papavasiliou, Fotini; Casellas, Rafael; Suh, Heikyung; Qin, Xiao-Feng; Besmer, Eva; Pelanda, Roberta; Nemazee, David; Rajewsky, Klaus; Nussenzweig, Michel C. (1997-10-10). "V(D)J Recombination in Mature B Cells: A Mechanism for Altering Antibody Responses". Science. 278 (5336): 298–301. doi:10.1126/science.278.5336.298. ISSN 0036-8075. PMID 9323210. 
  3. ↑ Papavasiliou, F. Nina; Schatz, David G. (November 2000). "Cell-cycle-regulated DNA double-strand breaks in somatic hypermutation of immunoglobulin genes". Nature. 408 (6809): 216–221. doi:10.1038/35041599. ISSN 0028-0836. PMID 11089977. S2CID 4407389. 
  4. ↑ Papavasiliou, F.Nina; Schatz, David G (April 2002). "Somatic Hypermutation of Immunoglobulin Genes". Cell. 109 (2): S35–S44. doi:10.1016/S0092-8674(02)00706-7. ISSN 0092-8674. PMID 11983151. S2CID 15533869. 
  5. ↑ «The Rockefeller University » F. Nina Papavasiliou». web.archive.org. 3 Ιουλίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
  6. ↑ Dickerson, Sarah K.; Market, Eleonora; Besmer, Eva; Papavasiliou, F. Nina (2003-05-19). "AID mediates hypermutation by deaminating single stranded DNA". The Journal of Experimental Medicine. 197 (10): 1291–1296. doi:10.1084/jem.20030481. ISSN 0022-1007. PMC 2193777. PMID 12756266. 
  7. ↑ Besmer, Eva; Market, Eleonora; Papavasiliou, F. Nina (June 2006). "The transcription elongation complex directs activation-induced cytidine deaminase-mediated DNA deamination". Molecular and Cellular Biology. 26 (11): 4378–4385. doi:10.1128/MCB.02375-05. ISSN 0270-7306. PMC 1489098. PMID 16705187. 
  8. ↑ Crouch, Elizabeth E.; Li, Zhiyu; Takizawa, Makiko; Fichtner-Feigl, Stefan; Gourzi, Polyxeni; Montaño, Carolina; Feigenbaum, Lionel; Wilson, Patrick; Janz, Siegfried (2007-05-14). "Regulation of AID expression in the immune response". The Journal of Experimental Medicine. 204 (5): 1145–1156. doi:10.1084/jem.20061952. ISSN 0022-1007. PMC 2118564. PMID 17452520. 
  9. ↑ Teng, Grace; Hakimpour, Paul; Landgraf, Pablo; Rice, Amanda; Tuschl, Thomas; Casellas, Rafael; Papavasiliou, F. Nina (May 2008). "MicroRNA-155 is a negative regulator of activation-induced cytidine deaminase". Immunity. 28 (5): 621–629. doi:10.1016/j.immuni.2008.03.015. ISSN 1097-4180. PMC 2430982. PMID 18450484. 
  10. ↑ Delker, Rebecca K.; Zhou, Yanjiao; Strikoudis, Alexandros; Stebbins, C. Erec; Papavasiliou, F. Nina (2013-01-15). "Solubility-based genetic screen identifies RING finger protein 126 as an E3 ligase for activation-induced cytidine deaminase". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 110 (3): 1029–1034. doi:10.1073/pnas.1214538110. ISSN 1091-6490. PMC 3549133. PMID 23277564. 
  11. ↑ Rosenberg, Brad R.; Hamilton, Claire E.; Mwangi, Michael M.; Dewell, Scott; Papavasiliou, F. Nina (February 2011). "Transcriptome-wide sequencing reveals numerous APOBEC1 mRNA-editing targets in transcript 3' UTRs". Nature Structural & Molecular Biology. 18 (2): 230–236. doi:10.1038/nsmb.1975. ISSN 1545-9985. PMC 3075553. PMID 21258325. 
  12. ↑ Rayon-Estrada, Violeta; Harjanto, Dewi; Hamilton, Claire E.; Berchiche, Yamina A.; Gantman, Emily Conn; Sakmar, Thomas P.; Bulloch, Karen; Gagnidze, Khatuna; Harroch, Sheila (December 12, 2017). "Epitranscriptomic profiling across cell types reveals associations between APOBEC1-mediated RNA editing, gene expression outcomes, and cellular function". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 114 (50): 13296–13301. doi:10.1073/pnas.1714227114. ISSN 1091-6490. PMC 5740640. PMID 29167373. 
  13. ↑ «Parasite Breaks Its Own DNA To Avoid Detection». ScienceDaily (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
  14. ↑ «Study suggests new way to help the immune system fight off sleeping sickness parasite». EurekAlert! (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
  15. ↑ «Study suggests new way to help the immune system fight off parasite». EurekAlert! (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
  16. ↑ «Immune Diversity». www.dkfz.de. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
  17. ↑ «The Rockefeller University » F. Nina Papavasiliou». web.archive.org. 11 Οκτωβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
  18. ↑ «Searle Scholars Program : F. Nina Papavasiliou (2003)». web.archive.org. 3 Ιουλίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. CS1 maint: Unfit url (link)
  19. ↑ «The Rockefeller University » F. Nina Papavasiliou». web.archive.org. 11 Οκτωβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
  20. ↑ «G. Jeanette Thorbecke Award». www.leukocytebiology.org. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
  21. ↑ «The Vilcek Foundation - Finalists». web.archive.org. 3 Ιουλίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
  22. ↑ «RePORT ⟩ RePORTER». reporter.nih.gov. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2024. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νίνα_Παπαβασιλείου&oldid=10507648"