Νέστορας Σολομός

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 6/10/2023.

Ο Νέστορας Σολομός υπήρξε από τους σημαντικότερους  ριζοσπάστες των Ιόνιων νήσων στην προσπάθειά τους για την ένωση τους με την Ελλάδα και πληρεξούσιος των Κεφαλλονιτών στην Β’ Εθνοσυνέλευση για τη διασφάλιση της άμεσης ενσωμάτωσης της Επτανήσου μετά την ένωση με το Ελληνικό βασίλειο

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Νέστoρας Σολομός, γεννήθηκε το 1816 στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς, και πέθανε το 1869. Ήταν υιός των Γεράσιμου Σολομού και Αναστασίας π. Ιωάννη Λειβαδά, και αδερφός των Αλέξανδρου(ιδρυτής του πρώτου θεάτρου της Κεφαλονιάς) και Μαρίνου-Παναγή Σολομού(νομικός και συγγραφέας του βιβλίου της Γενικής Δημοσιονομίας της Κεφαλληνίας και άλλων).  Η μητέρα του γνωστή και ένθερμη ριζοσπάστρια της εποχής, το γένος Λειβαδά, φύλαγε όπλα στο υπόγειο του σπιτιού της και πρόσφερε στέγη και τροφή σε Ριζοσπάστες της εποχής[1]. Ο γιός της, χάραξε επιγραφή στο τάφο της, για να ικανοποιήσει πιθανώς την επιθυμία της,  στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής μετά την Ένωση  «Χαιρε, Μητερ, Χάριτι Θεία, οι Άγγλοι έφυγαν από την Επτάνησο τη 21.5.1864. Ο υιός σου Νέστωρ Σολομός»[1] , για τιμήσει τη μητέρα του. Η οικογένειά του, οι Σολομοί, υπήρξαν μια από τις σημαντικότερες αρχοντικές οικογένειες στη Κεφαλονιά με καταγωγή από τη Βενετία.

Δεν έκανε οικογένεια και πέθανε στις 14/26-04-1869 στα 53 του έτη. Ετάφη στον περίβολο της εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής, όπου αποτέλεσε επίτροπος. Εκεί τοποθετήθηκε επιτύμβιος λίθος με επιγραφή από τον αδερφό του Παναγή[1].

Πολιτική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ίδιος αν και ανήκε στη τάξη των ευγενών της Κεφαλονιάς, αποτέλεσε σημαντικό πρόσωπο του αγώνα των Επτανήσιων για την ανεξαρτησία τους  από τη Βρετανική προστασία και την ένωση των Ιόνιων νήσων με το Ελληνικό κράτος. Ανήκε στο κίνημα των ριζοσπαστών των Επτανήσων, όπου προασπίζονταν την αυτοδιάθεση των λαών. Συμμετείχε ενεργά στην πολιτική λέσχη “Δημοτικό κατάστημα”, όπου  διετέλεσε πρόεδρος[2] για ένα χρονικό διάστημα με τον Γεράσιμο Λιβαδά, και το γιό του Ανδρέα, το Φραγκίσκο Πυλαρινό, τον Ηλία Ζέρβο-Ιακωβάτο, τον Μομφεράτο και τον Δημήτριο Δαυή .  Το “Δημοτικό κατάστημα” που ιδρύθηκε το 1848 στο Αργοστόλι μετά από τις μεταρρυθμίσεις του Βρετανού αρμοστή Stuart,  υπήρξε από τις πιο σημαντικές πολιτικές λέσχες στη Κεφαλονιά και λειτούργησε αρχικά δίπλα από το σπίτι του[3][4]. Η λειτουργία της λέσχης αυτής, που έδρασε στο Αργοστόλι αποσκοπούσε στην ένωση της Επτανήσου με το ελληνικό κράτος και στη πολιτική και κοινωνική πρόοδο μέσω της εγκαθίδρυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Από τις πιο ριζικές στιγμές της συμμετοχής του στο κίνημα των ριζοσπαστών αποτέλεσε στις 16/28-03-1848 το κάψιμο του φύλου της κυβερνητικής εφημερίδας στο οποίο αναγραφόταν η  αγγελία του Ναπολέοντα Ζαμπέλη για την έκδοση εφημερίδας στην Αγγλία στην οποία γινόταν μια φαινομενική υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Επτανησίων, στη κεντρική πλατεία του Αργοστολίου, διατυπώνοντας οι ριζοσπάστες την ανεξαρτησία των Επτανησίων από την Αγγλία[5].  

Επιπλέον, συμμετείχε  στις 9/21-04-1848 στην απόρριψη του εθίμου της υποτέλειας στην Αγγλική προστασία, τη δέηση δηλαδή προς την Προστασία κατά τον εορτασμό  και τη περιφορά του Επιταφίου(Corpus Domini[6]), στην οποία συμμετείχαν άτομα από μεγαλοαστικά στρώματα, γεγονός που ανησύχησε τον Άγγλο αρμοστή.

Παράλληλα συγκεντρώθηκε με άλλα ριζοσπαστικά μέλη της Κεφαλονιάς και συνυπέγραψε τη Διαμαρτύρηση ενώπιον του κοινού της Κεφαλληνίας[7], μετά την απαγόρευση λειτουργίας της πολιτικής λέσχης “Δημοκρατικό Κατάστημα”.

Επιπρόσθετα, η Θ’ Ιόνια Βουλή που εκλέχτηκε το 1850, μετά την ευνοϊκή μεταρρύθμιση της ελεύθερης εκλογής βουλευτών στην Ιόνια Βουλή του Stuart, αποφάσισε την καθιέρωση της ημέρας της 25ης Μαρτίου ως Εθνικής Εορτής στις 6/18-04-1850, η οποία εορτάζονταν ήδη με διάφορες εκδηλώσεις (καθιέρωση από τον Έλληνα υποπρόξενο Εμμανουήλ Χουρμουζιάδη).  Διακήρυξαν, λοιπόν  την  ένωση με το ελληνικό κράτος ως έκφραση ενός ευρύτερου λαϊκού αισθήματος. Η απόφαση αυτή υπήρξε καίρια για τον ενωτικό αγώνα των Ιόνιων νήσων καθώς αποτέλεσε αφορμή για τις μετέπειτα διεργασίες αλλά και  χρονικό ορόσημο για τη διεξαγωγή μελλοντικών αγώνων εναντίον της ξενοκρατίας, “ως εθνοσωτήριον κατά τε το παρελθόν και το μέλλον”. Παράλληλα αποτελούσε σημαντικό γεγονός ενώ είχε ιδιαίτερη σημασία για την ορθοδοξία καθώς αποτελούσε θεμέλιο για τη διατήρηση της ελληνικότητας παρά τα ξένα καθεστώτα υποτέλειας.

Επιπλέον, ο Νέστορας ανέλαβε το ρόλο της διάδοσης της σημασίας του εορτασμού στο λαό μέσω δημόσιων κηρυγμάτων για τη σημασία της Επανάστασης (Μάρτιος 1849)[8][9] και το Μάρτιο του 1850.

Η πολιτική του, όμως ζωή οδήγησε στη σύλληψή του το Μάρτιο του 1849, όπου εξορίστηκε στα Κύθηρα για επτά μήνες μαζί με τον Αντώνιο Αρσένη[10][11].  Η επτάμηνη εξορία  στα Κύθηρα αποτελεί συνεπακόλουθο των ενεργειών των ριζοσπαστών  στην περιφορά του Επιταφίου το 1848[12].

Όταν επιτεύχθηκε η ένωση των Ιόνιων νήσων με το ελληνικό κράτος το 1864, εκλέχτηκε πληρεξούσιος, πέμπτος κατά σειρά, από τους 20 πληρεξούσιους αντιπροσώπους της Κεφαλονιάς, για τη ψήφιση του Συντάγματος στην Ελληνική Βουλή[13]. Εκεί ο ρόλος του υπήρξε καίριος για τη διασφάλιση της λαϊκής κυριαρχίας μαζί με τον Ιωσ. Μομφεράτο μέσω της υποστήριξης της συνταγματικής μοναρχίας και της κατάργησης του Συμβουλίου της Επικρατείας. Παράλληλα υποστήριξε έντονα την  καθολική αφομοίωση των Κεφαλλονιτών στο ελληνικό κράτος μέσω της ενσωμάτωσης της ελληνικής νομοθεσίας στα Επτάνησα έτσι ώστε να επιτευχθεί η ένωση και όχι η δημιουργία μιας ομοσπονδίας μεταξύ Ελληνικού κράτους και Ιόνιων νήσων[14].  Επιπλέον, πρότεινε πρώτος  εκ μέρος των πληρεξούσιων την καθιέρωση της ημέρας της 21-05, κατά την οποία αποχώρησαν οι Άγγλοι από τα Επτάνησα ως εθνική εορτή και την ανέγερση 3 αδριάντων, του Καποδίστρια στη Κέρκυρα, του Κοσμά Φλαμιάτου στη Κεφαλονιά και του Διονύσιου Σολωμού στη Ζάκυνθο[15].

Παρά τις όποιες προσπάθειές του στο κοινοβουλευτικό χώρο, παραιτήθηκε από τις διαδικασίες της  Β‘Εθνοσυνέλευσης  στις 6-11-1864  εξαιτίας της αυθαίρετης βασιλικής παρέμβασης στη διαδικασία διεξαγωγής της ίδιας της Εθνοσυνέλευσης και των εσωτερικών κλικών που απέτρεπαν τη συμμετοχή των Επτανησίων πληρεξουσίων στη συνταγματική διαδικασία[16]. Ως επακόλουθο της παραίτησης του, αποτέλεσε η συγγραφή κειμένου, Λογοδοσία, στην οποία εξηγούσε τους λόγους της παραίτησης στους πολίτες της Κεφαλληνίας(εικ.1).. Τέλος, συμμετείχε ως υποψήφιος βουλευτής του δήμου Κραναίας στη Κεφαλονιά στις επόμενες εκλογές του 1868 και 1869, χωρίς όμως να εκλεγεί.

Σε μια επιστολή του, που έχει δημοσιευθεί στο βιβλίο της Μαρίας Σολομού[1], γράφει ο ίδιος για τη λύση του ανατολικού ζητήματος και την εμπλοκή των Ιόνιων νήσων  στην πνευματική καλλιέργεια του έθνους(εικ.3).

Λογοδοσία- Νέστορας Σολομός (εικ.1)
Λογοδοσία-Νέστορας Σολομός (εικ.2)
Επιστολή Νέστορα Σολομού (εικ.3)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Σολομού, Μαρία (1966). Από το Σαλέρνο στο Αργοστόλι-Ιστορία μιας οικογένειας. Αθήνα: Σολομού. σελ. 70-85. 
  2. ↑ Πετράτος, Πέτρος. Ο ριζοσπαστισμός στην Κεφαλονιά της Βρετανικής Προστασίας. Οι πολιτικές λέσχες του νησιού. Αθήνα: Καρούσος. σελ. 178-279. ISBN 9789607804235. 
  3. ↑ Πετράτος, Πέτρος. Ο ριζοσπαστισμός στην Κεφαλονιά της Βρετανικής Προστασίας. Οι πολιτικές λέσχες του νησιού. Αθήνα: Καρούσος. σελ. 110. ISBN 9789607804235. 
  4. ↑ Μαλάκης, Σπυρίδων (1895). Απομνημονεύματα επί της συγχρόνου ιστορίας ή ιστορικόν επεισόδιον επι των ενεργειών δρασάντων τινων προσώπων προς επιτευξιν της Μεγάλης Ιδέας. Αθήνα: Τυπογραφείο Πασσάρη και Βεργιανιτου. σελ. 201. 
  5. ↑ Παξιμαδοπούλου-Σταυριανού, Μιράντα (1980). Οι εξεγέρσεις της Κεφαλληνίας κατά τα έτη 1848 και 1849. Αθήνα: Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών ερευνών. σελ. 67. 
  6. ↑ Μαλάκης, Σπυρίδων (1895). Απομνημονεύματα επί της συγχρόνου ιστορίας ή ιστορικόν επεισόδιον επι των ενεργειών δρασάντων τινων προσώπων προς επιτευξιν της Μεγάλης Ιδέας. Αθήνα: Τυπογραφείο Πασσάρη και Βεργιανιτου. σελ. 212. 
  7. ↑ Πετράτος, Πέτρος (2017). Ο ριζοσπαστισμός στην Κεφαλονιά της Βρετανικής Προστασίας. Οι πολιτικές λέσχες του νησιού. Αθήνα: Καρούσος. σελ. 214. ISBN 9789607804235. 
  8. ↑ Πετράτος, Πέτρος (2017). Ο ριζοσπαστισμός στην Κεφαλονιά της Βρετανικής Προστασίας. Οι πολιτικές λέσχες του νησιού. Αθήνα: Καρούσος. σελ. 186-7. ISBN 9789607804235. 
  9. ↑ Παξιμαδοπούλου-Σταυριανού, Μιράντα (1980). Οι εξεγέρσεις της Κεφαλληνίας κατά τα έτη 1848 και 1849. Αθήνα: Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών ερευνών. σελ. 186. 
  10. ↑ Παξιμαδοπούλου-Σταυριανού, Μιράντα (1980). Οι εξεγέρσεις της Κεφαλληνίας κατά τα έτη 1848 και 1849. Αθήνα: Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών ερευνών. σελ. 97. 
  11. ↑ Μαλάκης, Σπυρίδων (1895). Απομνημονεύματα επί της συγχρόνου ιστορίας ή ιστορικόν επεισόδιον επι των ενεργειών δρασάντων τινων προσώπων προς επιτευξιν της Μεγάλης Ιδέας. Αθήνα: Τυπογραφείο Πασσάρη και Βεργιανιτου. σελ. 221-3. 
  12. ↑ Πετράτος, Πέτρος (2017). Ο ριζοσπαστισμός στην Κεφαλονιά της Βρετανικής Προστασίας. Οι πολιτικές λέσχες του νησιού. Αθήνα: Καρούσος. σελ. 193. ISBN 9789607804235. 
  13. ↑ Πετράτος, Πέτρος (2017). Ο ριζοσπαστισμός στην Κεφαλονιά της Βρετανικής Προστασίας. Οι πολιτικές λέσχες του νησιού. Αθήνα: Καρούσος. σελ. 408-9. ISBN 9789607804235. 
  14. ↑ Πετράτος, Πέτρος (2017). Ο ριζοσπαστισμός στην Κεφαλονιά της Βρετανικής Προστασίας. Οι πολιτικές λέσχες του νησιού. Αθήνα: Καρούσος. σελ. 408-11. ISBN 9789607804235. 
  15. ↑ Πρακτικά των Συνεδριάσεων της εν Αθηναις Β’ των Ελλήνων (Β’ Εθνοσυνέλευση), τόμος Ε’. 1862-4, σελ. 304-5. https://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/f3c70a23-7696-49db-9148-f24dce6a27c8/%CE%A0%CE%A1%CE%92%20%CE%92.%CE%95%CE%98%CE%9D%CE%9F%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%95%CE%9B%CE%95%CE%A5%CE%A3%CE%97%20%CE%A4.2%201862-1864.pdf. Ανακτήθηκε στις 04-10-2023. 
  16. ↑ Πετράτος, Πέτρος (2017). Ο ριζοσπαστισμός στην Κεφαλονιά της Βρετανικής Προστασίας. Οι πολιτικές λέσχες του νησιού. Αθήνα: Καρούσος. σελ. 411-13. ISBN 9789607804235. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νέστορας_Σολομός&oldid=10263220"