Μιχαήλ Αρταμόνοφ
Μιχαήλ Αρταμόνοφ | |
---|---|
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Михаил Илларионович Артамонов (Ρωσικά) |
Γέννηση | 23 Νοεμβρίουιουλ. / 5 Δεκεμβρίου 1898γρηγ. Vygolovo |
Θάνατος | 31 Ιουλίου 1972[1] Αγία Πετρούπολη |
Υπηκοότητα | Ρωσική Αυτοκρατορία, Σοβιετική Ρωσία και Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών |
Σπουδές | Κρατικό Πανεπιστήμιο Αγίας Πετρούπολης |
Βραβεύσεις | τάγμα του Λένιν και τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας |
Επιστημονική σταδιοδρομία | |
Ερευνητικός τομέας | αρχαιολογία, ιστορία και Ιστορία της Τέχνης |
Αξίωμα | διευθυντής μουσείου |
Ιδιότητα | αρχαιολόγος και ιστορικός |
Διδακτορικός καθηγητής | Aleksandr Miller, Aleksandr Spitsyn και Nikolai Sychov |
Ακαδημαϊκός τίτλος | Διδάκτωρ των Επιστημών στην Ιστορία |
Φοιτητές του | Svetlana Pletnyova, Lev Gumilev, Abram Stolyar, Ivan Ivanovich Lyapushkin, Aleksandr Gadlo, Leo Klejn και Mark Shchukin |
δεδομένα ( ) |
Ο Μιχαήλ Ιλλαριόνοβιτς Αρταμόνοφ (ρωσικά: Михаил Илларионович Артамонов), (αγγλικά: Mikhail Illarionovich Artamonov), (5 Δεκεμβρίου OS 23 Νοεμβρίου 1898 στο χωριό Βιγκόλοβο της ομώνυμης επαρχίας του Κυβερνείου Τβερ, σήμερα Μολοκόφσκι, Περιφέρεια Τβερ – 31 Ιουλίου 1972 στο Λένινγκραντ, σήμερα Αγία Πετρούπολη)[2] ήταν Σοβιετικός (Ρώσος) ιστορικός και αρχαιολόγος, ο οποίος θεωρείται ως ο πατέρας των σύγχρονων χαζαρικών σπουδών.
Πανεπιστημιακή καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ακαδημαϊκή καριέρα του Αρταμόνοφ είχε ως επίκεντρο το Πανεπιστήμιο του Λένινγκαντ, στο οποίο ήταν καθηγητής από το 1935 και επίσης ο επικεφαλής του Τμήματος Αρχαιολογίας, από το 1949.[3]
Ανασκαφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μιχαήλ Αρταμόνοφ ερεύνησε οικισμούς της Εποχής του Χαλκού και της Εποχής του Σιδήρου, σε περιοχές, όπως ο ποταμός Ντον της Ρωσίας (αρχαία ελληνικά: Τάναϊς), στο Βόρειο Καύκασο και στην Ουκρανία.[3]
Πραγματοποίησε ανασκαφές σε μεγάλο αριθμό σκυθικών και χαζαρικών τύμβων και οικισμών (η πιο περίφημη ανασκαφή ήταν αυτή στο χαζαρικό φρούριο της Σαρκέλ) και δημοσίευσε τη μονογραφία “Istoriya Khazar” σχετική με τους Χαζάρους το 1962. Υπήρξαν και πρόδρομες εκδόσεις αυτού του έργου (1937, 1939), στο οποίο ο Μιχαήλ Αρταμόνοφ τόνισε την τεράστια επιρροή των Χαζάρων στην ανάπτυξη των πρώτων Ρως (μέση ελληνική: Ῥῶς), αλλά και άλλους γειτονικούς λαούς, θέσεις οι οποίες, είχαν καταγγελθεί από τις σοβιετικές αρχές, αναγκάζοντας τον να προσθέσει τροποποιητικό συμπέρασμα για το έργο του, δηλώνοντας ουσιαστικά, ότι «στην πραγματικότητα δεν είχαν διαρκή επίδραση».
Διευθυντής του Μουσείου Ερμιτάζ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μιχαήλ Αρταμόνοφ διορίστηκε διευθυντής του Μουσείου Ερμιτάζ το 1951. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 1964, εκδιώχθηκε από τη θέση του, λόγω της διοργάνωσης εκθέσεων καλλιτεχνών του αιρετικού, «διαφορετικού», «εναλλακτικού» καλλιτεχνικού κινήματος (другое искусство, альтернативное искусство), γνωστού με τη γενική ονομασία «Μη Κομφορμιστική Τέχνη της ΕΣΣΔ» (Неофициальное искусство СССР).
Βραβεύσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στον Μιχαήλ Αρταμόνοφ απονεμήθηκαν τα μετάλλια του Τάγματος του Λένιν, του Τάγματος του Ερυθρού Αστέρα της Εργασίας και διάφορα άλλα μετάλλια.[3]
Επιρροές–μαθητές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανάμεσα στους μαθητές του Μιχαήλ Αρταμόνοφ, αρκετοί από τους οποίους έφεραν την επιρροή του, περιλαμβάνονται οι: Λεβ Γκουμιλιόφ (Лев Николаевич Гумилёв), Ανατόλι Κιρπίτσνικοφ (Анатолий Николаевич Кирпичников), Ντμίτρι Ματσίνσκι (Дмитрий Алексеевич Мачинский) και Ίγκορ Ντούμποφ (Игорь Васильевич Дубов).
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. rkd
.nl /explore /artists /441890. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. - ↑ (Ρωσικά) Biography Αρχειοθετήθηκε 2011-07-16 στο Wayback Machine.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Great Soviet Encyclopedia, 3rd edition, entry on "Артамонов", available online here Αρχειοθετήθηκε 2020-07-06 στο Wayback Machine.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Artamonov on the Hermitage Museum website (αγγλικά) Ο Αρταμόνοφ στην ιστοσελίδα του Μουσείου Ερμιτάζ.
|