Μέθοδος Folin–Ciocalteu

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Απορρόφηση διαφορετικών συγκεντρώσεων της τυροσίνης η οποία σημειωτέον αντιδρά με το αντιδραστήριο Folin-Ciocalteu και ανιχνεύεται στο 660 nm

Η μέθοδος Folin–Ciocalteu είναι ευρέως γνωστή χημική αναλυτική μέθοδος με την οποία προσδιορίζονται και ελέγχονται τα φαινολικά συστατικά που απαντώνται σε φυτικά δείγματα μέσω του φασματοφωτομέτρου υπεριώδου-ορατού (UV-vis) διά της μέτρησης της απορρόφησής των στα 765nm.[1][2]

Η όλη εργαστηριακή διαδικασία βασίζεται ουσιαστικά στην οξείδωση των φαινολικών συστατικών από το λεγόμενο αντιδραστήριο Folin–Ciocalteu που περιλαμβάνει φωσφορομολυβδενικό και φωσφοροβολφραμικό οξύ. Έτσι συντίθεται ένα φωσφορομολυβδενικό/φωσφοροβολφραμικό-φαινολικό σύμπλοκο, το οποίο εμφανίζει αμέσως μπλε χρώμα σε ένα κατεξοχήν αλκαλικό περιβάλλον.[3]

Ο ποσοτικός προσδιορισμός των ολικών φαινολών πραγματοποιείται με τη χρήση πρότυπης καμπύλης του γαλλικού οξέος, ενώ η ακριβής ταυτοποίηση κάθε φαινολικής ένωσης ξεχωριστά δεν είναι εφικτή.

Αντιδραστήριο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αμερικανοσουηδός βιοχημικός Όττο Φολίν που ανακάλυψε το εν λόγω αντιδραστήριο (1916)

Το αντιδραστήριο Folin–Ciocâlteu (γνωστό ως FCR)[4] ή αντιδραστήριο Folin ή αντιδραστήριο Folin–Denis, είναι μίγμα φωσφομολυβδαινικού και φωσφοβολφραμικού που χρησιμοποιείται για τη χρωματομετρική in vitro δοκιμασία φαινολικών και πολυφαινολικών αντιοξειδωτικών, που ονομάζεται επίσης μέθοδος γαλλικού οξέος (GAE).[5]

Έλαβε αυτή την ονομασία από τους χημικούς Otto Folin, Vintilă Ciocâlteu και Willey Glover Denis. Το αντιδραστήριο Folin-Denis παρασκευάζεται με ανάμιξη βολφραμικού νατρίου και φωσφομολυβδικού οξέος σε φωσφορικό οξύ. Το αντιδραστήριο Folin–Ciocalteu είναι απλώς μια τροποποίηση του αντιδραστηρίου Folin-Denis. Η τροποποίηση συνίσταται στην προσθήκη θειικού λιθίου και βρωμίου στο φωσφοβολφραμικό-φωσφομολυβδικό αντιδραστήριο.[6]

Το αντιδραστήριο δεν μετρά μόνο τις φαινόλες, αλλά θα αντιδράσει με οποιαδήποτε αναγωγική ουσία. Επομένως, μετρά τη συνολική αναγωγική ικανότητα ενός δείγματος, όχι μόνο των φαινολικών ενώσεων. Αυτό το αντιδραστήριο είναι μέρος της δοκιμασίας πρωτεΐνης Lowry και θα αντιδράσει επίσης με ορισμένες ενώσεις που περιέχουν άζωτο, όπως την υδροξυλαμίνη και την γουανιδίνη.[7] Το αντιδραστήριο έχει επίσης αποδειχθεί ότι αντιδρά προς θειόλες, πολλές βιταμίνες, τη νουκλεοτιδική βάση γουανίνη, τις τριόζες γλυκεραλδεΰδη και διυδροξυακετόνη, και ορισμένα ανόργανα ιόντα. Η συμπλοκοποίηση του χαλκού αυξάνει την αντιδραστικότητα των φαινολών προς αυτό το αντιδραστήριο.[8]

Αυτό το αντιδραστήριο διαφέρει από το αντιδραστήριο Folin, το οποίο χρησιμοποιείται για την ανίχνευση αμινών και ενώσεων που περιέχουν θείο.

Η πρωτοποριακή ερευνητική εργασία του 1951 που είχε τον τίτλο "Μέτρηση πρωτεΐνης με το αντιδραστήριο φαινόλης Folin" [9] υπήρξε ευρέως αναγνωρίσιμη και έφερε τότε τις περισσότερες ετεροαναφορές στη βάση Science Citation Index 1945-1988, με 187.652 παραπομπές.

Χημεία τροφίμων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επειδή η μέθοδος αυτή μετρά την αντιοξειδωτική ικανότητα in vitro, το εν λόγω αντιδραστήριο Folin–Ciocâlteu έχει χρησιμοποιηθεί και για τον προσδιορισμό τροφίμων και συμπληρωμάτων στην επιστήμη των τροφίμων.

Η ικανότητα απορρόφησης ριζών οξυγόνου (γνωστή ως ORAC) αποτελούσε βιομηχανικό πρότυπο για την αντιοξειδωτική ικανότητα τροφίμων, χυμών και προσθέτων τροφίμων.[10][11] Προηγούμενες αξιολογήσεις από το Υπουργείο Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών αποσύρθηκαν το 2012 ως βιολογικά μη συναφείς με την ανθρώπινη υγεία, εξαιτίας και της απουσίας στοιχείων φυσιολογίας για τις πολυφαινόλες που έχουν αντιοξειδωτικές δράσεις in vivo.[12] Κατά συνέπεια, η μέθοδος ORAC, που προέρχεται μόνο από πειράματα in vitro, δεν θεωρείται ως συσχετιζόμενη με τις ανθρώπινες δίαιτες ή τη βιολογία.

Η ισοδύναμη δοκιμασία αντιοξειδωτικής ικανότητας Trolox – επίσης βασισμένη στην παρουσία πολυφαινολών – είναι μια εναλλακτική in vitro μέθοδος, που σχετίζεται με μετρήσεις της αντιοξειδωτικής ικανότητας.[13]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ academic.oup.com https://academic.oup.com/crawlprevention/governor?content=%2fjaoac%2farticle%2f101%2f5%2f1466%2f5654080%3flogin%3dfalse. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2023.  Missing or empty |title= (βοήθεια)
  2. ↑ Pérez, Maria; Dominguez-López, Inés; Lamuela-Raventós, Rosa M. (2023-11-10). «The Chemistry Behind the Folin–Ciocalteu Method for the Estimation of (Poly)phenol Content in Food: Total Phenolic Intake in a Mediterranean Dietary Pattern». Journal of Agricultural and Food Chemistry (American Chemical Society (ACS)). doi:10.1021/acs.jafc.3c04022. ISSN 0021-8561. 
  3. ↑ Makkar, Harinder P. S. (2003). «Measurement of Total Phenolics and Tannins Using Folin-Ciocalteu Method». Quantification of Tannins in Tree and Shrub Foliage. Dordrecht: Springer Netherlands. σελ. 49–51. doi:10.1007/978-94-017-0273-7_3. ISBN 978-90-481-6428-8. 
  4. ↑ Lamuela-Raventós, Rosa M. (15 Δεκεμβρίου 2017). «Folin-Ciocalteu method for the measurement of total phenolic content and antioxidant capacity». Measurement of Antioxidant Activity & Capacity. Chichester, UK: John Wiley & Sons, Ltd. σελ. 107–115. doi:10.1002/9781119135388.ch6. 
  5. ↑ Singleton, Vernon L.· Orthofer, Rudolf (1999). «[14] Analysis of total phenols and other oxidation substrates and antioxidants by means of folin-ciocalteu reagent». [14] Analysis of total phenols and other oxidation substrates and antioxidants by means of folin–ciocalteu reagent. Methods in Enzymology. 299. σελίδες 152–178. ISBN 9780121822002. 
  6. ↑ Bärlocher, Felix; Graça, Manuel A. S. (2020), Bärlocher, Felix; Gessner, Mark O.; Graça, Manuel A.S., επιμ., «Total Phenolics», Methods to Study Litter Decomposition (Cham: Springer International Publishing): 157–161, doi:10.1007/978-3-030-30515-4_18, ISBN 978-3-030-30514-7, http://link.springer.com/10.1007/978-3-030-30515-4_18, ανακτήθηκε στις 2022-09-29 
  7. ↑ «Utilization of Folin–Ciocalteu phenol reagent for the detection of certain nitrogen compounds». J. Agric. Food Chem. 51 (7): 1811–5. 2003. doi:10.1021/jf021099r. PMID 12643635. 
  8. ↑ Everette, Jace D.; Bryant, Quinton M.; Green, Ashlee M.; Abbey, Yvonne A.; Wangila, Grant W.; Walker, Richard B. (2010). «Thorough Study of Reactivity of Various Compound Classes toward the Folin−Ciocalteu Reagent». J. Agric. Food Chem. 58 (14): 8139–44. doi:10.1021/jf1005935. PMID 20583841. 
  9. ↑ Oliver H. Lowry; Nira J. Rosebrough; A. Lewis Farr; Rose J. Randall (1951). «Protein Measurement with the Folin Phenol Reagent». J. Biol. Chem. 193 (1): 265–275. doi:10.1016/S0021-9258(19)52451-6. PMID 14907713. http://www.jbc.org/content/193/1/265. 
  10. ↑ «Oxygen-radical absorbance capacity assay for antioxidants». Free Radic Biol Med 14 (3): 303–11. 1993. doi:10.1016/0891-5849(93)90027-R. PMID 8458588. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-07-24. https://web.archive.org/web/20180724093342/https://zenodo.org/record/1258621/files/article.pdf. Ανακτήθηκε στις 2019-09-12. 
  11. ↑ «Development and validation of an improved oxygen radical absorbance capacity assay using fluorescein as the fluorescent probe». J Agric Food Chem 49 (10): 4619–26. 2001. doi:10.1021/jf010586o. PMID 11599998. 
  12. ↑ «Withdrawn: Oxygen Radical Absorbance Capacity (ORAC) of Selected Foods, Release 2 (2010)». United States Department of Agriculture, Agricultural Research Service. 16 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2012. 
  13. ↑ «Standardized methods for the determination of antioxidant capacity and phenolics in foods and dietary supplements». J Agric Food Chem 53 (10): 4290–302. 2005. doi:10.1021/jf0502698. PMID 15884874. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μέθοδος_Folin–Ciocalteu&oldid=10299931"