Ιόν Καραμίτρου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιόν Καραμίτρου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Ion Caramitru (Ρουμανικά)
Γέννηση9  Μαρτίου 1942[1][2]
Βουκουρέστι
Θάνατος5  Σεπτεμβρίου 2021[3]
Emergency University Hospital Elias
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησηςΡουμανία
ΘρησκείαΡουμανική Ορθόδοξη Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡουμανικά
ΣπουδέςI. L. Caragiale National University of Theatre and Film
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταηθοποιός
θεατρικός σκηνοθέτης
πολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΠροσωρινό Συμβούλιο Εθνικής Ενότητας
Οικογένεια
ΣύζυγοςMicaela Caracaș
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαMinister of Culture (1996–2000)
ΒραβεύσειςΑξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (1995)
Ιππότης του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (1997)
Grand Cross of the National Order For Merit (2000)
Knight of the Order of the Star of Romania
Royal Decoration of the Cross of the Royal House of Romania
honorary citizen of Bucharest
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ιόν Χόρια Λεονίντα Καραμίτρου (ρουμανική προφορά: iˈon karaˈmitru; 9 Μαρτίου 1942 – 5 Σεπτεμβρίου 2021) ήταν Ρουμάνος ηθοποιός θεάτρου και κινηματογράφου, σκηνοθέτης και πολιτική προσωπικότητα. Διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού μεταξύ 1996 και 2000, στα γραφεία της Ρουμανικής Δημοκρατικής Συνέλευσης (CDR) των Βίκτορ Τσιόρμπεα, Γαβρίλ Ντεζέου, Ράντου Βασίλε, Αλεξάντρου Ατανασίου και Μούγκουρ Ισαρέσκου. [4] Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Μικαέλα Καράκας και είχε τρεις γιους: Στέφαν, Αντρέι και Ματέι Καραμίτρου. [5]

Πρόωρη ζωή και καριέρα υποκριτικής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννημένος σε μια Αρομάνικη οικογένεια στο Βουκουρέστι, αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Θεάτρου και Κινηματογράφου IL Caragiale το 1964, έχοντας κάνει το ντεμπούτο του στη σκηνή ένα χρόνο νωρίτερα — με τον ομώνυμο ρόλο σε μια αναγνωρισμένη παραγωγή του Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ για το Θέατρο Μπουλάντρα . [4] [6] Συνέχισε την συνεργασία του στην Μπουλάντρα ενώ πρωταγωνίστησε σε παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο Βουκουρεστίου και σε διάφορα άλλα θέατρα.

Ο Καραμίτρου ήταν πρωταγωνιστής σε μια σειρά από θεατρικές παραγωγές από σκηνοθέτες όπως οι Λίβιου Τσιουλέι, Μόνι Γκέλερτερ, Αντρέι Σερμπάν, Σίλβιου Πουρκαρέτε, Σάντα Μάνου, Καταλίνα Μπουζοϊάνου, Αλεξάντρου Τοτσιλέσκου και ο Σίκα Αλεξαντρέσκου, (παίζοντας σε έργα όπως, Ο θάνατος του Ντάντον του Γκέοργκ Μπύχνερ, Η Ορέστεια του Αισχύλου, Λεωφορείο ο Πόθος του Τένεσι Ουίλιαμς, το έργο Ο ψεύτης του Κάρλο Γκολντόνι και σε πολλά έργα του Σαίξπηρ). Ως σκηνοθέτης παραγωγών θεάτρου, όπερας και οπερέτας, ο Καραμίτρου ανέβασε κυρίως έργα των Φρέντερικ Λόου (Ωραία μου κυρία), Μάριν Σορέσκου (The Third Stake), Μπέντζαμιν Μπρίτεν (The Little Sweep), Αλεξέι Νικολάεβιτς Αρμπούζοφ (Το ψέμα ) και Σαίξπηρ (Ο έμπορος της Βενετίας). Έκανε διασκευές στο Η Τραγωδία της Κάρμεν του Πίτερ Μπρουκ και στον Ευγένιος Ονέγκιν του Πιοτρ Τσαϊκόφσκι φιλοξενήθηκαν στη Μεγάγη 'Οπερα στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας. [7] [8] [9]

Ο Καραμίτρου πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες μεγάλου μήκους, κάνοντας το ντεμπούτο του με δεύτερο ρόλο στην Ο θησαυρός από τον Βαντούλ Βέκι (1965) του Βίκτορ Ιλίου. [10] Μεταξύ των πιο γνωστών του ρόλων είναι το Ζω στο Τα πρωινά ενός καλού παιδιού (1966), ο Γκεοργκίντιουστο Ανάμεσα σε παράλληλους καθρέφτες (1978), ο Στεφάν Λουκιάν στο Λουκιάν (1981) και ο Σοκράτε στη σειρά Φοιτητές (1985–1987). Αργότερα, ο Καραμίτρου είχε δευτερεύοντες ρόλους σε ξένες ταινίες: ήταν αναρχικός στο Κάφκα του 1991, ο Τατέφσκι στο Citizen X (1995), ο Ζοζίμοφ στο Επικίνδυνη Αποστολή (1996), ο Κόμης Φοντάνα στο Αμήν (2002), και ένας Ευρωπαίος μετανάστης στην Ιρλανδία στο Αντάμ & Πολ (2004). [11]

Τον Μάιο του 2005, κέρδισε τον διαγωνισμό για να γίνει γενικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Βουκουρεστίου, αντικαθιστώντας τον Ντίνου Σαράρου . [9] [4]

Πολιτική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επανάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καραμίτρου εισήλθε στην πολιτική ζωή ως αντίπαλος του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρουμανική Επανάσταση του 1989. Στις 22 Δεκεμβρίου 1989, μετά τη φυγή του Προέδρου Νικολάε Τσαουσέσκου από το Βουκουρέστι, ο Καραμίτρου και ο γνωστός αντιφρονούντας συγγραφέας Μίρτσεα Ντινέσκου ενώθηκαν με το πλήθος που καταλάμβανε το κτήριο της Ρουμανικής Τηλεόρασης και ήταν εξέχοντες μεταξύ των πολυάριθμων ομιλητών που κήρυξαν την επαναστατική νίκη. [12]

Μια δημοφιλής φήμη που κυκλοφόρησε αμέσως μετά το επεισόδιο υποστήριξε ότι, χωρίς να το γνωρίζει ότι κινηματογραφήθηκε, ο Καραμίτρου είχε απευθυνθεί στον Ντινέσκου λέγοντας: "Mircea, fă-te că lucrezi!" ("Μίρτσεα, προσποιήσου ότι δουλεύεις!"). Αυτή η εκδοχή των γεγονότων μπορεί να ξεκίνησε ως δυσφήμιση από πολιτικούς αντιπάλους, με σκοπό να υποδείξει ότι η Επανάσταση ήταν ένα προσεκτικά οργανωμένο μέτωπο για ένα πραξικόπημα. [13] Σύμφωνα με την έρευνα του Άλεξ Μιχάι Στοενέσκου, παρά το πέρασμά της στη σύγχρονη λαογραφία, μια τέτοια φράση δεν ειπώθηκε ποτέ. Αντίθετα, οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν ήταν "Mircea, arăți că lucrezi" ("Μίρτσεα, δείξε ότι δουλεύεις σε κάτι" — ενώ κρατούσε το βιβλιαράκι του Ντινέσκου μπροστά στην κάμερα), στο οποίο ο Ντινέσκου απάντησε "La un apel" ("[I' εργάζομαι] σε μια έκκληση [στον λαό]") — υποδεικνύοντας μάλλον την κακή ετοιμότητά τους και την ενασχόλησή τους να συντάξουν γρήγορα ένα σωστό έγγραφο. [12]

FSN και CDR[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν πρώιμο μέλος του Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας (FSN), της κυβέρνησης που σχηματίστηκε γύρω από τον Ιόν Ιλιέσκου, όπου ήταν υπεύθυνος για τον Πολιτισμό. Τον Φεβρουάριο του 1990, αφού το FSN έγινε πολιτικό κόμμα, [14] αποχώρησε από το σώμα σε ένδειξη διαμαρτυρίας, υποστηρίζοντας ότι η ομάδα Ιλιέσκου προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την εκτελεστική εξουσία και το κύρος, για να μονοπωλήσει την εξουσία (της χειρονομίας είχε προηγηθεί η παραίτηση άλλων διανοουμένων που ήταν παρόντες στο Συμβούλιο του FSN, συμπεριλαμβανομένων των Ντόινα Κόρνεα και Άνα Μπλαντιάνα). [15] Ήδη μέλος του Ιδρύματος Συμμαχίας Πολιτών, εντάχθηκε στο Εθνικό Κόμμα των Αγροτών, το οποίο συμμετείχε στην αντιπολίτευση στο FSN, και έγινε υπουργός Πολιτισμού μετά τη νίκη του συνασπισμού CDR στις εκλογές του 1996. [4]

Μετά την ήττα στις εκλογές του 2000 και τη διάλυση του κόμματος, παρέμεινε μέλος της κύριας πτέρυγας του PNȚ, του Χριστιανοδημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος (PPCD). Ο Καραμίτρου αντιτάχθηκε στον ηγέτη του PPCD Γκεόργκε Τσιουχάντου για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της συγχώνευσης με την Ένωση για την Ανασυγκρότηση της Ρουμανίας. [16] Υποστήριξε μια συμφιλίωση με τον πρώην πρόεδρο Κωνσταντινέσκου, [16] και ήταν μεταξύ των μελών της PPCD που δήλωσαν ανήσυχοι από την πιθανότητα ο Ιοάν Τάπλες να ενταχθεί στο κόμμα (ο Τάπλες, ο οποίος είχε αποχωρήσει από το PSD, είχε υπηρετήσει ως επικεφαλής της Ρουμανικής Υπηρεσίας Εξωτερικών Πληροφοριών το 1992–1997). [17] Τον Φεβρουάριο του 2006 υπέβαλε την παραίτησή του από αντιπρόεδρος της ΔΕΕΔ. [16]

Άλλες αιτίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, υποστηρίζοντας ότι η χορήγηση επαναστατικών διπλωμάτων και προνομίων είχε γίνει όργανο διαφθοράς, ο Καραμίτρου , μαζί με άλλους επαναστάτες και διαφωνούντες ( Βίκτορ Ρεμπεντζιούκ, Νταν Πάβελ, Ράντου Φιλιπέσκου και Κόστικα Κανατσέου), δημιούργησαν τη μη κυβερνητική οργάνωση Asociația Revoluționarilor fără Privilegii (Ένωση Μη Προνομιούχων Επαναστατών). [18]

Σημαντική προσωπικότητα εντός της αρoμάνικης κοινότητας, ο Καραμίτρου έχει επίσης ιδρύσει την Μακεδονική-Ρουμανική Πολιτιστική Εταιρεία, η οποία επί του παρόντος συμμετέχει σε μια συζήτηση με την Αρομάνικη κοινότητα στη Ρουμανία(Comunitatea Aromână din România) (CAR): Ο Καραμίτρου και οι υποστηρικτές του υποστήριξαν ότι οι Αρομάνοι είναι κλάδος των Ρουμάνων, ενώ η CAR κάνει εκστρατεία για την αναγνώρισή τους ως εθνική μειονότητα (με αυτόματη εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο της Ρουμανίας). [19]

Το 2006, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη Μολδαβία, ο Καραμίτρου ισχυρίστηκε ότι η Μολδαβία εξακολουθεί να είναι μέρος της Ρουμανίας, οδηγώντας σε μια διπλωματική διαμάχη μεταξύ της Ρουμανίας και της Μολδαβίας και ο Καραμίτρου κηρύχθηκε "persona non grata" στη Μολδαβία. [20] [21]

Βραβεία και αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για το έργο του στη δημιουργία πολιτιστικών δεσμών Βρετανίας-Ρουμανίας, ο Καραμίτρου ονομάστηκε Αξιωματικός του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. [9] [22] Το 1997, το γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού του απένειμε τον τίτλο του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (Chevalier des Arts et des Lettres). [9]

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καραμίτρου πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 2021, σε ηλικία 79 ετών, στο Νοσοκομείο Ελίας του Βουκουρεστίου. [9] [23] Μετά την είδηση, ο Βασιλικός Οίκος της Ρουμανίας εξέδωσε συλλυπητήρια ανακοίνωση, αποκαλώντας τον «αφοσιωμένο και θαρραλέο υπερασπιστή των αρχών και των αξιών του Στέμματος». [24] [25]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 filmportal.de. 3d69b9875ea446bdab343ef426a11b51.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 1061545768. Ανακτήθηκε στις 29  Μαΐου 2020.
  3. ↑ psnews.ro/actorul-ion-caramitru-a-incetat-din-viata-567046/.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 cs2-admin (8 Μαρτίου 2016). «When Hamlet Is in Charge – An Interview with Ion Caramitru, Romanian Actor, Director and General Manager of the National Theater in Bucharest». Critical Stages/Scènes critiques (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2021. 
  5. ↑ «Ea este soția lui Ion Caramitru. Micaela Caracas e actriță». Gândul (στα Ρουμανικά). 5 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2021. 
  6. ↑ «Ion Caramitru, de la "Hamlet" la șefia Teatrului Național București». Libertatea (στα Ρουμανικά). 5 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2021. 
  7. ↑ Stefanova, Kalina (16 Ιουλίου 2014). Eastern European Theatre After the Iron Curtain (στα Αγγλικά). Routledge. ISBN 978-1-134-42562-4. 
  8. ↑ Heritage, P. P. (1996). In Contact With the Gods?: Directors Talk Theatre (στα Αγγλικά). Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-4763-3. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 «Ion Caramitru | National Theatre Bucharest». www.tnb.ro. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2021. 
  10. ↑ «Ion Caramitru». IMDb. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2021. 
  11. ↑ Adorjan, Istvan (31 Μαρτίου 2019). National Conspirations for Stifling Elizabeth Adam As a Terrestrial Extraterrestrial Historical Personality (στα Αγγλικά) (Second έκδοση). Istvan Adorjan. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Stoenescu
  13. ↑ Preda; Stoenescu
  14. ↑ «Pagina de istorie: Transformarea în partid a Frontului Salvării Naționale» (στα Romanian). 23 Ιανουαρίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  15. ↑ Bozóki; Roșca Stănescu
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 "Caramitru se cere..."
  17. ↑ Brăileanu, "Țărănistul Ioan Talpeș"
  18. ↑ Brăileanu, "Disidență..."
  19. ↑ Herța
  20. ↑ "Autoritățile Moldovei acuză din nou România", BBC, 5 December 2006
  21. ↑ "Caramitru: „Băsescu ar trebui să-i răspundă lui Voronin”", Evenimentul Zilei, 13 April 2009
  22. ↑ «SHAKESPEARE'S POETRY | ICR London». www.icr-london.co.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2021. 
  23. ↑ «Actor Ion Caramitru died on Sunday, at 79 years of age». www.actmedia.eu. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  24. ↑ «Ion Caramitru, In Memoriam | Familia Regală a României / Royal Family of Romania» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  25. ↑ «Ion Caramitru a murit. Mesajul familiei regale a României: A fost un devotat și curajos apărător al principilor și valorilor Coroanei». www.digi24.ro (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιόν_Καραμίτρου&oldid=10495466"