Ινδολογία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Ινδολογία ή οι ινδικές σπουδές είναι η ακαδημαϊκή μελέτη της ιστορίας και των πολιτισμών, των γλωσσών και της λογοτεχνίας της Ινδίας και ως εκ τούτου είναι ένα υποσύνολο των ασιατικών σπουδών.[1][2]

Ο όρος Ινδολογία (στα γερμανικά, Indologie) συνδέεται συχνά με τη γερμανική υποτροφία και χρησιμοποιείται πιο συχνά σε τίτλους τμημάτων στα πανεπιστήμια της Γερμανίας και της ηπειρωτικής Ευρώπης από ότι στην αγγλόφωνη ακαδημία. Στις Κάτω Χώρες, ο όρος Indologie χρησιμοποιήθηκε για να ορίσει τη μελέτη της ιστορίας και του πολιτισμού της Ινδίας για την προετοιμασία της αποικιακής υπηρεσίας στις Ανατολικές Ινδίες.

Συγκεκριμένα, η Ινδολογία περιλαμβάνει τη μελέτη της σανσκριτικής λογοτεχνίας και του Ινδουισμού μαζί με τις άλλες ινδικές θρησκείες, τον Τζαϊνισμό, το Βουδισμό, το Σιχισμό και τη λογοτεχνία του Πάλι. Η Δραβιδολογία είναι ο ξεχωριστός κλάδος αφιερωμένος στις Δραβιδικές γλώσσες της Νότιας Ινδίας. Τα ινδουιστικά κείμενα σε δραβιδικές γλώσσες θεωρούνται κλάδοι στην Ινδολογία.

Μερικοί μελετητές διακρίνουν την Κλασική Ινδολογία από τη Σύγχρονη Ινδολογία, όπου η πρώτη επικεντρώνεται περισσότερο στα Σανσκριτικά και άλλες αρχαίες γλωσσικές πηγές και η δεύτερη στη σύγχρονη Ινδία, την πολιτική και την κοινωνιολογία της .

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρόδρομοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι απαρχές της μελέτης της Ινδίας από τους ταξιδιώτες εκτός της υποηπείρου πηγαίνουν πίσω τουλάχιστον στον Μεγασθένη (περίπου 350 - 290 π.Χ.), ένα Αρχαίο Έλληνα πρέσβης των Σελευκιδών στην αυλή του Τσανταραγκούπτα (κυβέρνησε μεταξύ 322-298 π.Χ.), ιδρυτή της Αυτοκρατορίας των Μαουρύα. Με βάση τη ζωή του στην Ινδία, ο Μεγασθένης συνέθεσε μια τετράτευχη Indica, τμήματα των οποίων εξακολουθούν να υπάρχουν, και τα οποία επηρέασαν τους κλασικούς γεωγράφους Φλάβιο Αρριανό, Διόδωρο Σικελιώτη και Στράβων.[3] Ο Μεγασθένης ανέφερε ότι το σύστημα των καστών κυριάρχησε σε μια ουσιαστικά αναλφάβητη Ινδία.[4][5]

Ο μελετητής της Χρυσής Εποχής του Ισλάμ, Μουχάμαντ ιμπν Αχμάντ Αλ Μπιρούνι (973-1048) κατέγραψε στο Tarikh Al-Hind (Έρευνες για την Ινδία) την πολιτική και στρατιωτική ιστορία της Ινδίας και κάλυψε λεπτομερώς την πολιτιστική, επιστημονική, κοινωνική και θρησκευτική ιστορία της Ινδίας.[6] Μελέτησε την ανθρωπολογία της Ινδίας, συμμετέχοντας σε εκτεταμένη παρατήρηση των συμμετεχόντων με διάφορες ινδικές ομάδες, μαθαίνοντας τις γλώσσες τους και μελετώντας τα πρωτογενή κείμενά τους, και παρουσίασε τα ευρήματά του με αντικειμενικότητα και ουδετερότητα, χρησιμοποιώντας διαπολιτισμικές συγκρίσεις.[7]

Ακαδημαϊκή πειθαρχία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ινδολογία, όπως είναι γενικά κατανοητή από τους ασκούμενους,[8] ξεκίνησε την μεταγενέστερη Πρώιμη Νεότερη περίοδο και ενσωματώνει βασικά χαρακτηριστικά του νεωτερισμού, συμπεριλαμβανομένης της κρίσιμης αυτο-αντανακλαστικότητας, των μηχανισμών αποσυναρμολόγησης και της παγκοσμιοποίησης και της ανακλαστικής ιδιοποίησης της γνώσης.[9] Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της Ινδολογίας από τις αρχές της στα τέλη του 18ου αιώνα ήταν η ανάπτυξη δικτύων ακαδημαϊκής επικοινωνίας και εμπιστοσύνης[10] μέσω της δημιουργίας εκπαιδευμένων κοινωνιών, όπως η Ασιατική Εταιρεία της Βεγγάλης και η δημιουργία επιστημονικών περιοδικών, όπως το Journal of the Royal Asiatic Society και Annals of the Bhandarkar Oriental Research Institute.

Ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της Ινδολογίας είναι η εφαρμογή επιστημονικών μεθοδολογιών που αναπτύχθηκαν στις Ευρωπαϊκές Κλασικές σπουδές στις γλώσσες, τις λογοτεχνίες και τους πολιτισμούς της Νότιας Ασίας.

Μετά τους πρωτοπόρους του δέκατου όγδοου αιώνα, όπως ο Γουίλιαμ Τζόουνς, ο Χένρι Τόμας Κόλμπρουκ, ο Γκεράσιμ Λέμπεντεφ και ο Αουγκούστ Βίλχελμ Σλίγκελ, η Ινδολογία ως ακαδημαϊκό θέμα εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα, στο πλαίσιο της Βρετανικής Ινδίας, μαζί με ασιατικές μελέτες που επηρεάστηκαν γενικά από το ρομαντικό Οριενταλισμό της εποχής. Η The Asiatic Society ιδρύθηκε στην Καλκούτα το 1784, η Société Asiatique ιδρύθηκε το 1822, η Βασιλική Ασιατική Εταιρεία της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας το 1824, η Αμερικανική Ανατολική Εταιρεία το 1842, η Γερμανική Ανατολική Εταιρεία (Deutsche Morgenländische Gesellschaft) το 1845 και η Ιαπωνική Ένωση Ινδικών και Βουδιστικών Σπουδών το 1949.

Η Σανσκριτική λογοτεχνία περιλάμβανε πολλά προ-μοντέρνα λεξικά, ειδικά το Nāmaliṅgānuśāsana του Αμάρα Σίνχα, αλλά ένα ορόσημο στην ινδολογική μελέτη της Σανσκριτικής λογοτεχνικής ήταν η δημοσίευση του Sanskrit-Wörterbuch στην Αγία Πετρούπολη κατά τη διάρκεια του 1850 έως το 1870. Οι μεταφράσεις μεγάλων ινδουιστικών κειμένων στα Ιερά Βιβλία της Ανατολής ξεκίνησαν το 1879. Η έκδοση του Ότο φον Μπούτλινγκ της γραμματικής Πανίνι κυκλοφόρησε το 1887. Η έκδοση του Μαξ Μούλερ της Ριγκβέντα εμφανίστηκε το 1849–75. Ο Άλμπρεχτ Βέμπερ ξεκίνησε να δημοσιεύει το πρωτοποριακό του περιοδικό Indologische Studien το 1849 και το 1897 ο Σεργκέι Όλντενμπουργκ ξεκίνησε μια συστηματική έκδοση βασικών σανσκριτικών κειμένων, την «Bibliotheca Buddhica».

Ενεργοποίηση του αντισημιτισμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Γερμανοί Ινδολόγοι εντόπισαν αυθαίρετα «στρώματα» στα Μαχαμπαράτα και στο Μπαγκαβάντ Γκίτα με στόχο να τροφοδοτήσουν τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό μέσω της δημοφιλούς θεωρίας της εισβολής των Αρίων.[11] Αυτό απαιτούσε την εξίσωση των Βραχμάνων με τους Εβραίους, με αποτέλεσμα τον αντιβραχμανισμό.

Ινδολογία και νεώτερος κόσμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τα τέλη του 16ου αιώνα έως τα τέλη του 18ου αιώνα, ο Ινδουισμός θεωρήθηκε ιδιαίτερα υψηλός σε πολιτισμό και επιστημονική βάση. Αλλά μετά τον 19ο αιώνα, οι δυτικοί μελετητές επέκριναν συχνά την Ινδία και τον Ινδουισμό χωρίς να επισκεφθούν ποτέ την Ινδία ή να διαβάσουν Ινδουιστές γραφές (όπως του ΕΜ Φόρστερ). Όπως με πολλά ακαδημαϊκά θέματα που φαίνεται να μην έχουν άμεση σχέση με τις σύγχρονες ανησυχίες, η Ινδολογία δέχτηκε κριτική. Αυτό προκάλεσε έντονη ανταπόκριση από διάφορους διακεκριμένους μελετητές, μεταξύ των οποίων και ο Γιοχάνες Μπρόνκορστ.[12]

Επαγγελματική λογοτεχνία και ενώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ινδολόγοι παρευρίσκονται συνήθως σε συνέδρια όπως η Αμερικανική Ένωση Ασιατικών Σπουδών, το ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ασιατικής Εταιρείας, το Παγκόσμιο Συνέδριο Σανσκριτικών και συναντήσεις σε εθνικό επίπεδο στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ινδία, την Ιαπωνία, τη Γαλλία και αλλού.

Μπορούν συνήθως να διαβάζουν και να γράφουν σε περιοδικά όπως το Indo-Iran Journal,[13] το Journal of the Royal Asiatic Society, το Journal of the American Oriental Society, το Journal asiatique, το Journal of the German Oriental Society (ZDMG),[14] το Wiener Zeitschrift für die Kunde Südasiens,[15] το Journal of Indian Philosophy, το Bhandarkar Oriental Research Institute, το Journal of Indian and Buddhist Studies (Indogaku Bukkyogaku Kenkyu), το Bulletin de l'École française d'Extrême Orient[16] και άλλα.

Μπορούν να είναι μέλη τέτοιων επαγγελματικών φορέων όπως η Αμερικανική Ανατολική Εταιρεία, η Βασιλική Ασιατική Εταιρεία της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, η Société Asiatique, η Deutsche Morgenlāndische Gesellschaft και άλλων.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Pattanaik, Devdutt (21 February 2016). «Devdutt Pattanaik: Four types of Indology». mid-day. http://www.mid-day.com/articles/devdutt-pattanaik-four-types-of-indology/16973156. 
  2. ↑ «Indology | Definition of Indology by Lexico». Lexico Dictionaries | English. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2020. 
  3. ↑ Bosworth, A. B. (Απριλίου 1996). «The Historical Setting of Megasthenes' Indica». Classical Philology (The University of Chicago Press) 91 (2): 113–127. doi:10.1086/367502. https://archive.org/details/sim_classical-philology_1996-04_91_2/page/113. 
  4. ↑ Panthapalli A. Αυγούστουine: Social equality in Indian society: the elusive goal, Concept Publishing Company, 1991, (ISBN 9788170223030), p. 40
  5. ↑ John Duncan Martin Derrett: Essays in Classical and Modern Hindu Law: Consequences of the intellectual exchange with the foreign powers, Brill 1976, (ISBN 9789004048089), p. 1
  6. ↑ Khan, M. S. (1976). «al-Biruni and the Political History of India». Oriens (Brill) 25/26: 86–115. doi:10.2307/1580658. 
  7. ↑ Ahmed, Akbar S. (February 1984). «Al-Beruni: The First Anthropologist». RAIN (Royal Anthropological Institute of Great Britain and Ireland) 60 (60): 9–10. doi:10.2307/3033407. 
  8. ↑ Bechert, Heinz· Simson, Georg von (1993). Einführung in die Indologie: Stand, Methoden, Aufgaben (στα Γερμανικά). Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft. ISBN 3534054660. 
  9. ↑ Giddens, Anthony (1991). The consequences of modernity (στα Αγγλικά). Cambridge, U.K.: Polity Press. 
  10. ↑ Polanyi, Michael· Nye, Mary Jo (2015). Personal knowledge: towards a post-critical philosophy (στα Αγγλικά). ISBN 9780226232621. 
  11. ↑ Vishwa, Adluri. Bagchee Joydeep (2014). The Nay Science: A History of German Indology. Οξφόρδη: Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. σελίδες 289–426. 
  12. ↑ Bronkhorst, Johannes. (2011). "Indology, what is it good for?" Zeitschrift der Deutschen Morgenländischen Gesellschaft 161.1: 115-122. Available online: https://applicationspub.unil.ch/interpub/noauth/php/Un/UnPers.php?menu=pub&PerNum=3139&LanCode=37
  13. ↑ description&changeHeader=true&SHORTCUT=www.springer.com/journal/10783/about International Publisher Science, Technology, Medicine. Springer. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2011.
  14. ↑ «Zeitschrift der Deutschen Morgenländischen Gesellschaft (ZDMG)». Deutsche Morgenländische Gesellschaft (DMG). 
  15. ↑ Wiener Zeitschrift für die Kunde Südasiens (WZKS) Vienna Journal for Indian Studies. Epub.oeaw.ac.at. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2011.
  16. ↑ Bulletin de l'EFEO. Maisonneuve-adrien.com. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2011.

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Balagangadhara, S.N. (1994). "The Heathen in his Blindness..." Asia, the West, and the Dynamic of Religion. Leiden, Νέα Υόρκη: E. J. Brill
  • Balagangadhara, S. N. (2012). Reconceptualizing India studies. Νέο Δελχί: Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
  • Vishwa Adluri, Joydeep Bagchee: The Nay Science: A History of German Indology. Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Νέα Υόρκη 2014, (ISBN 978-0199931361) (Introduction, p. 1–29).
  • Joydeep Bagchee, Vishwa Adluri: "The passion of Paul Hacker: Indology, orientalism, and evangelism." In: Joanne Miyang Cho, Eric Kurlander, Douglas T McGetchin (Eds.), Transcultural Encounters Between Germany and India: Kindred Spirits in the Nineteenth Century. Routledge, Νέα Υόρκη 2013, p. 215–229.
  • Joydeep Bagchee: "German Indology." In: Alf Hiltebeitel (Ed.), Oxford Bibliographies Online: Hinduism. Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Νέα Υόρκη 2014.
  • Chakrabarti, Dilip K.: Colonial Indology, 1997, Munshiram Manoharlal: Νέο Δελχί.
  • Jean Filliozat and Louis Renou – L'inde classique – ISBN B0000DLB66.
  • Halbfass, W. India and Europe: An Essay in Understanding. SUNY Press, Albany: 1988
  • Inden, R. B. (2010). Imagining India. Bloomington, Ind: Indiana University Press.
  • Vishwa Adluri, Joydeep Bagchee: The Nay Science: A History of German Indology. Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Νέα Υόρκη 2014, (ISBN 978-0199931361)
  • Gauri Viswanathan, 1989, Masks of Conquest
  • Rajiv Malhotra (2016), Battle for Sanskrit: Dead or Alive, Oppressive or Liberating, Political or Sacred? (Publisher: Harper Collins India; (ISBN 978-9351775386))
  • Rajiv Malhotra (2016), Academic Hinduphobia: A Critique of Wendy Doniger's Erotic School of Indology (Publisher: Voice of India; (ISBN 978-9385485015))
  • Antonio de Nicolas, Krishnan Ramaswamy, and Aditi Banerjee (eds.) (2007), Invading the Sacred: An Analysis Of Hinduism Studies In America (Publisher: Rupa & Co.)
  • Shourie, Arun. 2014. Eminent historians: their technology, their line, their fraud. HarperCollins. (ISBN 9789351365921)
  • Trautmann, Thomas. 1997. Aryans and British India, University of California Press, Berkeley.
  • Windisch, Ernst. Geschichte der Sanskrit-Philologie und Indischen Altertumskunde. 2 vols. Strasbourg. Trübner, K.J., 1917–1920
  • Zachariae, Theodor. Opera minora zur indischen Wortforschung, zur Geschichte der indischen Literatur und Kultur, zur Geschichte der Sanskritphilologie. Ed. Claus Vogel. Wiesbaden 1977, (ISBN 3-515-02216-3).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ινστιτούτα

Οδηγοί βιβλιοθήκης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ινδολογία&oldid=10494432"