Η ιστορία του ιππότη
 Η πρώτη σελίδα της Ιστορίας του Ιππότη σε εικονογραφημένο χειρόγραφο των αρχών του 15ου αιώνα | |
| Συγγραφέας | Τζόφρι Σώσερ |
|---|---|
| Τίτλος | The Knightes Tale |
| Γλώσσα | Μέση αγγλική γλώσσα |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1389 |
| Μορφή | ποίημα |
| Βασίζεται σε | Teseida |
| Προηγούμενο | General Prologue |
| Επόμενο | Η ιστορία του μυλωνά |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η ιστορία του Ιππότη (Μεσαιωνική αγγλική γλώσσα: The Knight's Tale) είναι η πρώτη από τις ιστορίες που διηγούνται οι προσκυνητές στις Ιστορίες του Καντέρμπερι (1387-1400) του Τζέφρυ Τσώσερ και αναφέρεται στον ανταγωνισμό δύο νεαρών ιπποτών για μια γυναίκα.[1]
Η ιστορία εισάγει θέματα της ιπποτικής λογοτεχνίας, όπως τον ιπποτικό έρωτα και τα ηθικά διλήμματα.
Ο Ιππότης - αφηγητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις ιστορίες του ο Τσώσερ συνήθως περιγράφει τους χαρακτήρες με ρεαλισμό και ειρωνεία. Σ' αυτή την περίπτωση όμως ο ποιητής δεν αστειεύεται με τη μορφή του ιππότη, καθώς τον θεωρεί υποδειγματικό άνθρωπο. Αρχίζει την περιγραφή του παρουσιάζοντας τις ευγενείς αξίες του, που τον καθιστούν (όπως αναφέρεται στην πρώτη σειρά του κειμένου) έναν «διακεκριμένο άνθρωπο», είναι άλλωστε το πρόσωπο με την υψηλότερη κοινωνική θέση μεταξύ των προσκυνητών. Περιγράφει τη στρατιωτική του καριέρα, με στόχο να τονίσει την αρχοντιά της ψυχής του και το θάρρος του. Ο ιππότης πολέμησε στις σταυροφορίες, σε δεκαπέντε φονικές μάχες και σε πολλές χώρες, υπερασπιζόμενος σκληρά την πατρίδα και τη θρησκεία του. Στη συνέχεια, επαναλαμβάνει ότι είναι ένας διακεκριμένος, ταπεινός, ήρεμος και ευγενικός άνθρωπος. Τέλος περιγράφει τα ρούχα του, απλά και ανεπιτήδευτα: ο ιππότης περιγράφεται ως ταπεινός και αδιάφορος για τα υλικά αγαθά, σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους άλλους προσκυνητές. Στο προσκύνημά του τον συνοδεύει ο 20χρονος γιος του.[2]
Ωστόσο δεν λείπει μια ειρωνική χροιά, μας λέει επίσης ότι πολέμησε στο πλευρό ενός ειδωλολάτρη ηγέτη εναντίον ενός άλλου. Έτσι, αν και οι μάχες που αναφέρει είναι πραγματικές, η περιγραφή του φαίνεται εξιδανικευμένη και οι αναγνώστες του Τσώσερ εύκολα θα είχαν συμπεράνει ότι ο Ιππότης ήταν μισθοφόρος.
Πηγή -Ύφος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγή της ιστορίας είναι το έργο του Βοκάκιου Θησηίδα στο οποίο ο Τσώσερ έκανε πολλές σημαντικές αλλαγές. Αν και η Ιστορία του Ιππότη είναι μια από τις μεγαλύτερες στις Ιστορίες του Καντέρμπερι με περίπου 2.250 στίχους, είναι σημαντικά συντομευμένη σε σύγκριση με την ιστορία του Βοκάκιου, η οποία έχει σχεδόν 10.000 στίχους, ο Τσώσερ παρέλειψε τα περισσότερα από τα επικά χαρακτηριστικά του έργου και επικέντρωσε την αφήγηση στα αυλικά στοιχεία.
Η ιστορία, που παραπέμπει στην κλασική εποχή, διαποτίζεται έντονα από τη μεσαιωνική σκέψη. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει αίσθηση ιστορικότητας, αλλά τα γεγονότα ερμηνεύονται εκ νέου και τα πρόσωπα παρουσιάζονται σαν χαρακτήρες του Μεσαίωνα. Ακόμη και οι τίτλοι τους, ο Θησέας είναι δούκας και οι δύο νεαροί είναι ιππότες, είναι αποτέλεσμα της ερμηνείας των κλασικών που συνήθως δινόταν στον Μεσαίωνα. Η ιστορία ακολουθεί την ιπποτική παράδοση και παρόλο που οι ιππότες είναι ορκισμένοι αντίπαλοι, εξακολουθούν να τηρούν τους κώδικες του ιπποτισμού. [3]
Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τρεις βασίλισσες ικετεύουν τον δούκα των Αθηνών Θησέα να εκδικηθεί τον ηγεμόνα της Θήβας Κρέοντα, ο οποίος νίκησε και σκότωσε τους τρεις συζύγους τους που πολιορκούσαν την πόλη και ατιμάζει τους νεκρούς αφήνοντάς τους άταφους. Ο Θησέας με τον στρατό του, το άνθος της ιπποσύνης, βαδίζει κατά του Κρέοντα και ως γενναίος ιππότης που ήταν τον σκοτώνει σε δίκαιη μάχη. Έπειτα, ο στρατός του κατέλαβε με έφοδο την πόλη και οι νεκροί αποδόθηκαν στις γυναίκες για τελετουργική ταφή.[4]
Μετά τη μάχη, δύο ξαδέλφια ιππότες, ο Παλαίμων και ο Αρκίτης, αιχμαλωτίζονται μισοπεθαμένοι και φυλακίζονται. Το κελί τους βρίσκεται στο κάστρο του Θησέα στην Αθήνα και ένα παράθυρο βλέπει στον κήπο του παλατιού. Ο Παλαίμων ξυπνά νωρίς ένα πρωί και βλέπει την Αιμιλία, αδελφή της γυναίκας του Θησέα Ιππολύτης, κάτω στον κήπο να μαζεύει λουλούδια και την ερωτεύεται. Στη συνέχεια ξυπνά ο Αρκίτης, τη βλέπει και την ερωτεύεται κι αυτός. Αυτό εξοργίζει τον Παλαίμονα, ο οποίος πιστεύει ότι τη διεκδίκησε πρώτος.
Η φιλία μεταξύ των δύο ανδρών γρήγορα μεταστρέφεται σε μίσος λόγω του ερωτικού ανταγωνισμού τους. Μετά από μερικά χρόνια, ο Αρκίτης απελευθερώνεται με τη μεσολάβηση του Πειρίθου, κοινού φίλου του Θησέα και του Αρκίτη, η ποινή του τροποποιήθηκε σε εξορία. Αλλά ο ερωτευμένος ιππότης υποφέρει μακριά από την Αιμιλία, επιστρέφει στην Αθήνα μεταμφιεσμένος και γίνεται υπηρέτης στο σπίτι της, για να βρίσκεται κοντά της. Ο Παλαίμων τελικά δραπετεύει ναρκώνοντας τον δεσμοφύλακα και, ενώ κρύβεται στο δάσος, τυχαία κρυφακούει τον Αρκίτη να τραγουδά για την αγάπη και την τύχη.[5]
Οι δυο τους ξεκινούν μια μονομαχία, που διακόπτεται με την άφιξη του Θησέα που κυνηγούσε, ο οποίος σχεδιάζει να τους εκτελέσει, αλλά μετά τις διαμαρτυρίες της γυναίκας του και της Αιμιλίας, αποφασίζει να αγωνιστούν σε ένα τουρνουά, με τη βοήθεια εκατό ανδρών ο καθένας, και ο νικητής να λάβει το χέρι της κοπέλας. Ο Παλαίμων προσεύχεται στην Αφροδίτη να κάνει την Αιμιλία σύζυγό του. Η Αιμιλία προσεύχεται στη Ντιάνα να παντρευτεί αυτόν που την αγαπά αληθινά και ο Αρκίτης προσεύχεται στον Άρη για τη νίκη. Ο Θησέας ορίζει ότι όποιος τραυματιστεί θα θεωρηθεί ηττημένος.
Οι δύο νέοι πολεμούν γενναία, αλλά ο Παλαίμων πέφτει από το άλογο τραυματισμένος και ο Θησέας απονέμει τη νίκη στον Αρκίτη. Σε αυτό το σημείο, με παρέμβαση του Κρόνου, ο Αρκίτης πέφτει από το άλογό του και τραυματίζεται θανάσιμα. Πεθαίνοντας, ζητά από την Αιμιλία να παντρευτεί τον Παλαίμονα. Μετά από μια ηρωική ταφή και μια περίοδο πένθους, γιορτάζεται ο γάμος του Παλαίμονα με την Αιμιλία.[6]
Η επόμενη ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την ιστορία ακολουθεί Η ιστορία του μυλωνά που αφηγείται ο μεθυσμένος μυλωνάς Ρόμπιν και αναφέρεται επίσης σε μια σύγκρουση μεταξύ δύο ανδρών για μια γυναίκα. Είναι μια άμεση απάντηση στην ιπποτική ιστορία, χωρίς τίποτε το αρχοντικό ή αναφορά στην κλασική μυθολογία, αλλά αντίθετα είναι μια διασκεδαστική ιστορία για έναν ξυλουργό και τη γυναίκα του που έχει σκοπό να ενοχλήσει τον Ιππότη και να διασκεδάσει τους άλλους προσκυνητές με το άσεμνο περιεχόμενό της.[7]
Επίδραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το έργο των Τζον Φλέτσερ και Ουίλιαμ Σαίξπηρ Οι δύο συγγενείς άρχοντες (1613) βασίζεται στην ιστορία του Τσώσερ. Ο Τζον Ντράιεν μετέφρασε την ιστορία στα σύγχρονα αγγλικά με τον τίτλο Παλαίμων και Αρκίτης.
Μετάφραση στα ελληνικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Οι ιστορίες του Καντέρμπερυ, μτφ: Δημοσθένης Κορδοπάτης, εκδ. Μελάνι, 2014[8]
- Οι ιστορίες του Καντέρμπερυ, μτφ: Γιώργος Χαλβατζόγλου, εκδ. Νησίδες, 2018
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ . «britannica.com/topic/The-Knights-Tale».
- ↑ . «sparknotes.com/lit/the-canterbury-tales».
- ↑ . «litcharts.com/lit/the-canterbury-tales/the-knight-s-tale».
- ↑ . «greeklanguage.gr/digitalΗ Ιστορία του Ιππότη/Μετάφραση: Δημοσθένης Κορδοπάτης.(απόσπασμα)».
- ↑ . «cliffsnotes.com/literature/c/the-canterbury-tales/summary-and-analysis/the-knights-tale».
- ↑ . «chaucer.fas.harvard.edu/knights-tale-detailed-synopsis».
- ↑ . «sparknotes.com/lit/the-canterbury-tales/».
- ↑ . «politeianet.gr/books/chaucer-geoffrey-melani-oi-istories-tou-kantermperu».
|