Εξέγερση της 12ης Ζερμινάλ έτους Γ'
| Εξέγερση της 12ης Ζερμινάλ έτους Γ' | |
|---|---|
| Γαλλική επανάσταση | |
 Η απέλαση πρώην μελών της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας | |
| Χρονολογία | 12 Ζερμινάλ (1η Απριλίου 1795) |
| Τόπος | Παρίσι, Γαλλία |
Η εξέγερση της 12ης Ζερμινάλ έτους Γ' (Γαλλικά: Insurrection du 12 germinal an III) ήταν μια λαϊκή εξέγερση στο Παρίσι την 1η Απριλίου 1795 κατά της πολιτικής της Θερμιδοριανής Συμβατικής. Προκλήθηκε από τη φτώχεια και την πείνα που προέκυψε από την εγκατάλειψη της ελεγχόμενης οικονομίας μετά τη διάλυση της Επαναστατικής Κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της Θερμιδοριανής Αντίδρασης.
Ο χειμώνας 1794-1795[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου, η εγκατάλειψη της ελεγχόμενης οικονομίας προκάλεσε τρομακτική οικονομική καταστροφή. Ο νόμος που όριζε τις ανώτατες τιμές καταργήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1794, προκαλώντας αύξηση των τιμών, αχαλίνωτο πληθωρισμό και κατάρρευση της τιμής του ασινιάτου, το οποίο τον Απρίλιο του 1795 μειώθηκε στο 8% της αξίας του. Η σημαντική αύξηση της τιμής των τροφίμων επιδεινώθηκε από την κερδοσκοπία, με πρώτα θύματα της κατάστασης τις εργατικές τάξεις. Η καταστροφή ήταν τόσο γρήγορη που η οικονομική ζωή έμοιαζε να σταματά. [1]
Επί πλέον, ο χειμώνας του 1794-1795 ήταν τρομερός. Οι ελιές του νότου πάγωσαν, οι λύκοι έφταναν έως τις πύλες του Παρισιού. Από βορρά προς νότο οι δρόμοι ήταν χιονισμένοι και αδιάβατοι ενώ τα ποτάμια πάγωσαν, με αποτέλεσμα την παράλυση της κίνησης των εμπορευμάτων και συνεπώς των προμηθειών. Την πολύ κακή συγκομιδή επιδείνωνε και η τακτική των αγροτών να κρύβουν τα σιτηρά περιμένοντας να ωφεληθούν από τον πληθωρισμό. Τα συσσίτια που είχε οργανώσει η κυβέρνηση, την άνοιξη μειώθηκαν στο μισό.
Τα ανυπέρβλητα εμπόδια που προέκυψαν από την πρόωρη αποκατάσταση της οικονομικής ελευθερίας έφεραν την κυβέρνηση σε κατάσταση ακραίας αδυναμίας. Λόγω της έλλειψης πόρων, έγινε σχεδόν ανίκανη να διοικήσει και η κρίση δημιούργησε προβλήματα που σχεδόν έφεραν την κατάρρευσή της. Οι Αβράκωτοι, οι οποίοι είχαν παρακολουθήσει αδιαμαρτύρητα την πτώση των Ιακωβίνων, άρχισαν να μετανιώνουν, τώρα που οι ίδιοι ήταν χωρίς δουλειά και χωρίς ψωμί. Οι Θερμιδοριανοί κατηγορούσαν τους Ορεινούς ότι ωθούσαν τον λαό να εξεγερθεί. [2]
Ταυτόχρονα πλήθαιναν οι φασαρίες και οι ταραχές για τα τρόφιμα. Στις 17 Μαρτίου, μια αντιπροσωπεία από τα εργατικά προάστια Σαιν-Μαρσώ και Σαιν-Ζακ παραπονέθηκε ότι: «Είμαστε στα πρόθυρα να μετανιώσουμε για όλες τις θυσίες που κάναμε για την Επανάσταση».
Μπροστά στον κίνδυνο εξέγερσης, η κυβέρνηση έλαβε μέτρα. Εγκρίθηκε νόμος που όριζε τη θανατική ποινή για παρακίνηση σε εξέγερση. Γνωστοί επαναστάτες - ανάμεσά τους και ο Μπαμπέφ - συνελήφθησαν προληπτικά και έκλεισαν όσες λέσχες και εταιρείες Ιακωβίνων υπήρχαν ακόμη. Σε «έμπιστους» πολίτες μοιράστηκαν εκατοντάδες όπλα ανά τομέα. [3]
Εξέγερση και καταστολή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 12 Ζερμινάλ (1 Απριλίου 1795), η σύνοδος της Συμβατικής διακόπηκε από πλήθος που εισέβαλε στην αίθουσα με κραυγές «Ψωμί! Ψωμί! και το Σύνταγμα του 1793!» και δημιούργησε μια παρατεταμένη αναταραχή. Οι εξεγερμένοι κατέθεσαν τα αιτήματά τους, δηλαδή ζήτησαν την εφαρμογή του Συντάγματος του 1793, μέτρα για την αντιμετώπιση της έλλειψης τροφίμων και την απελευθέρωση των φυλακισμένων Ιακωβίνων. Καθώς το κίνημα δεν είχε ηγετικές μορφές, που στο παρελθόν είχαν εξασφαλίσει την επιτυχία των εξεγέρσεων, ούτε οριοθετημένο στόχο, εξελίχθηκε σε διαδήλωση. Μετά από λόγους και αντίλογους, οι εξεγερμένοι πείσθηκαν από τις διαβεβαιώσεις των Ορεινών και εκκένωσαν την αίθουσα.
Οι διαδηλωτές ήταν άοπλοι, απώθησαν εύκολα ομάδες Μουσκαντίνων που προσπάθησαν να τους διαλύσουν αλλά μόλις επενέβη η Εθνοφρουρά, οι χιλιάδες διαδηλωτές απομακρύνθηκαν χωρίς να προβάλουν σοβαρή αντίσταση.
Ωστόσο, η πόλη δεν ησύχασε. Την επόμενη μέρα, οι τομείς Πάνθεον και Σιτέ τέθηκαν σε μόνιμη συνεδρίαση και άλλοι τομείς παρέμειναν σε κατάσταση αναταραχής. Η Συντακτική έθεσε το Παρίσι υπό στρατιωτικό νόμο και έδωσε τη στρατιωτική διοίκηση της πόλης στον στρατηγό Σαρλ Πισεγκρύ, που έτυχε να είναι στο Παρίσι εκείνη την εποχή, ο οποίος κατέστειλε τις ταραχές. [4]
Συνέπειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κύρια συνέπεια της εξέγερσης ήταν να επιταχυνθεί ακόμη περισσότερο η πολιτική αντίδραση. Η Συντακτική ψήφισε αμέσως την απέλαση των Κολλό, Μπιγιώ, Βαντιέ και Μπαρέρ (ο οποίος διέφυγε) στη Γουιάνα. [5]Οκτώ άλλοι εξέχοντες Ορεινοί, που αρχικά ήταν ηγέτες της Θερμιδοριανής αντίδρασης, συνελήφθησαν. Το βασικό βάρος της καταστολής έπεσε στους Αβράκωτους. Το Παρίσι κηρύχθηκε σε κατάσταση πολιορκίας και συνελήφθησαν πολλοί από τους συμμετέχοντες στην εξέγερση. Υπό την πίεση των τομέων, η Συνέλευση, στις 10 Απριλίου, διέταξε τον αφοπλισμό, στο Παρίσι και τις επαρχίες, όλων όσων είχαν διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην Τρομοκρατία. Εκτιμάται ότι μόνο στο Παρίσι περίπου 1.600 Αβράκωτοι στερήθηκαν τα πολιτικά τους δικαιώματα.
Ωστόσο, το ζήτημα των τροφίμων σε αποδεκτή τιμή για τον πληθυσμό δεν επιλύθηκε. Λίγο αργότερα,την 1η Πραιριάλ (20 Μαΐου) ξέσπασε μια νέα παρισινή εξέγερση για τον ίδιο λόγο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Denis Woronoff, Nouvelle histoire de la France contemporaine: Tome 3: La République bourgeoise, de Thermidor à Brumaire, 1794-1799, Points Seuil, 1972, p. 17-27.
- ↑ Lefebvre, Georges (1963). The French Revolution: from 1793 to 1799. vol. II. New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-02519-X. p. 144
- ↑ . ««Βαλτέρ Μαρκόφ-Αλμπέρ Σομπούλ/1789-Γαλλική-Επανάσταση.pdf, σελ. 339» (PDF).
- ↑ . «persee.fr/doc/L'épuration de prairial an III dans la section des Droits de l'homme».
- ↑ Laurence Chatel de Brancion, Cambacérès, Paris, Perrin, 2009, p. 184