Εκδίκιος
| Εκδίκιος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ecdicius Avitus (Λατινικά) |
| Γέννηση | 420 Γαλατία |
| Θάνατος | Δεκαετία του 470[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Ρωμαίος πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Άβιτος |
| Αδέλφια | Αγρικόλας (ανήρ εκλαμπρότατος) Παπιανίλα |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Στρατηγός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός |
Ο Εκδίκιος Άβιτος, λατιν.: Ecdicius Avitus, (π. 420 – μετά το 475) ήταν Αρβέρνος αριστοκράτης, συγκλητικός και magister militum praesentalis από το 474 έως το 475.
Ως γιος του Aυτοκράτορα στη Δύση Aβίτου, ο Εκδίκιος εκπαιδεύτηκε στο Arvernis (σημερινό Κλερμόν-Φερράν), όπου έζησε και είχε κάποια γη. Τη δεκαετία του 460 ήταν ένα από τα πλουσιότερα και σημαντικότερα πρόσωπα της δυτικής Αυτοκρατορίας και ήταν παρών στην αυλή του Ανθεμίου μέχρι το 469.
Ο Εκδίκιος και ο κουνιάδος του Σιδόνιος Απολλινάρις, επίσκοπος του Κλερμόν, ανέλαβαν την υπεράσπιση του Ωβέρν κατά των Βησιγότθων από το 471 έως το 475. Ο βασιλιάς των Βησιγότθων Ευάριχ πολιόρκησε πολλές πόλεις την πόλη, αλλά ο Εκδίκιος, με έναν ιδιωτικό στρατό ιππέων που πλήρωσε από τον ίδιο του τον πλούτο, έφερε προμήθειες σε αυτές τις πόλεις, ήρε τις πολιορκίες τους και τάισε πλήθος φτωχών. [2] Το μέγεθος της ομάδας του φαίνεται να ήταν αρκετά μικρό: έλυσε μία Βησιγοτθική πολιορκία του Κλερμόν-Φερράν με μόνο 18 ιππείς, ή 10 σύμφωνα με τη μη σύγχρονη αφήγηση του Γρηγορίου του Τουρ. [3]
Ο Εκδίκιος επέτυχε επίσης την υποταγή του Χιλπέριχ Β΄ της Βουργουνδίας για λογαριασμό της Αυτοκρατορίας.
Το 471 ο Ανθέμιος έστειλε στρατό στη Γαλατία υπό τη διοίκηση τού γιου του Ανθεμιόλου εναντίον των Βησιγότθων, αλλά ηττήθηκε κοντά στην Αρελάτη (Αρλ). Μέχρι το 473 οι Βησιγότθοι είχαν καταλάβει την Αρελάτη και τη Μασσαλία και φάνηκαν έτοιμοι για μία εισβολή στην ίδια την Ιταλία. [4] Ο Εκδίκιος ανυψώθηκε το 474 στο βαθμό του πατρικίου από τον νέο Αυτοκράτορα Ιούλιο Νέπο και έλαβε τον τίτλο magister militum praesentialis, προφανώς με σκοπό να διεξάγει πόλεμο κατά των Βησιγότθων. Όταν ο Σιδόνιος έμαθε γι' αυτήν την προαγωγή, μοιράστηκε τις ελπίδες του με τη σύζυγό του Παπιανίλλα ότι ο Εκδίκιος θα μπορούσε να κερδίσει νίκες και να ανταμειφθεί με την υπατεία. [5]
Ωστόσο το 475, μόλις ο Εκδίκιος ξεκίνησε την εκστρατεία του κατά των Βησιγότθων, ανακλήθηκε στην Ιταλία από τον Ιούλιο Νέποτα και ο Φλάβιος Ορέστης τον αντικατέστησε ως επικεφαλής του ρωμαϊκού στρατού. [6] Στη συνέχεια, ο Αυτοκράτορας αντάλλαξε το Ωβέρ με την Προβηγκία, δίνοντας στους Βησιγότθους τα εδάφη που επιθυμούσαν από καιρό. Ο λόγος για το πρόσωπο του Νέποτα είναι συγκεχυμένος, όπως παραδέχεται ο Ραλφ Γου. Μάθισεν πριν κατηγορήσει τη Σύγκλητο στη Ρώμη ως υπεύθυνη. [7]
Αφού αντικαταστάθηκε, ο Εκδίκιος ουσιαστικά εξαφανίζεται από τα ιστορικά αρχεία. Σώζεται μία επιστολή που έγραψε ο Σιδόνιος Απολλινάρις, στην οποία παρακαλεί τον κουνιάδο του να επιστρέψει στο Ωβέρν. [2] αλλά αν ο Εκδίκιος επέστρεψε ή όχι –ή ακόμα και αν ο Σιδόνιος έστειλε τελικά την επιστολή– είναι άγνωστο. Κάποια στοιχεία δείχνουν ότι παρέμεινε στην Ιταλία: υπάρχει μία επιστολή στις Variae του Κασσιόδωρου (2.4.22), γραμμένη μετά τη μάχη του Βουγιέ το 507, σχετικά με τους γιους ενός Εκδικίου, που ήθελε να επιστρέψει στη Γαλατία,, όπου είχαν περιουσία. Σε ένα άρθρο του 1984 ο Mάθισεν υποστήριξε την ταύτιση, επισημαίνοντας ότι «όχι μόνο είναι γνωστό ότι ο Αρβέρνιος Εκδίκιος ήταν στη Ρώμη νωρίτερα, αλλά ο Εκδίκιος είναι επίσης ένα σπάνιο όνομα». [8]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ 2,0 2,1 Sidonius Apollinaris, Epistulae III.3; translated by W.B. Anderson, Sidonius: Poems and Letters (Harvard: Loeb Classical Library, 1965), vol. 2 pp. 13ff
- ↑ Gregory, II.24; presumably referring to the skirmish mentioned by Sidonius (Epistulae, III.3.4). See also Bachrach, Bernard S. Merovingian Military Organization, 481–751. (Minneapolis: University of Minnesota Press, 1971), p. 16.
- ↑ A.H.M. Jones, The Later Roman Empire (Baltimore: Johns Hopkins, 1986), vol. 1 pp. 242f
- ↑ Sidionius, Epistulae, V.16.4; translated by W.B. Anderson, Sidonius, vol. 2 p. 225
- ↑ Jordanes, Gothica 240f. Translated by Charles C. Mierow, The Gothic History of Jordanes, 1915 (Cambridge: Speculum Historiale, 1966), pp. 118f
- ↑ "Why did Nepos replace Ecdicius with Orestes, when the first move of the latter was to seize Ravenna and raise a pretender to the throne? Who were the 'enemies' against whom Orestes was being sent (Jordanes)? Who 'sent' Orestes against Nepos (Auctarium Prosperi Havniense)? In default of additional information, one can only speculate. One possible reconstruction might be that the Senate of Rome was up to its old tricks and, as in the days of Avitus (455–456), became involved in an insurrection against a foreign emperor." De Imperatoribus Romanis: Julius Nepos: Expulsion
- ↑ Mathisen, "Emigrants, Exiles, and Survivors: Aristocratic Options in Visigothic Aquitania", Phoenix, 38 (1984), p. 166 and note
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Jones, AHM; Martindale, JR; Morris, J. Prosopography of the Later Roman Empire . τόμ. 2, σελ. 395–527. Cambridge, 1971-1992.
- Γρηγόριος του Τουρ . Historia Francorum . Αρχειοθετήθηκε 2014-08-14 στο Wayback Machine. μεταφράστηκε Earnest Brehaut, 1916.