Δουκάτο της Λιβύης
Το Δουκάτο της Λιβύης, αναφέρεται και σαν Λυβικό Λίμιτον[1] ήταν διοικητική και στρατιωτική διαίρεση, Δουκάτο, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Βόρειο Αφρική.
Δημιουργήθηκε από τον αυτοκράτορα Αναστάσιο τον 5ο αιώνα με πρωτεύουσα το Παραιτόνιον[2] και διοικητή έναν Δούκα που αρχικά είχε μόνο πολιτική εξουσία αλλά επί Ιουστινιανού Α´ το 539 απέκτησε και στρατιωτική[3][4][5] και θεωρείται η συνέχεια του ρωμαϊκού Limes Tripolitanus («Συνόρου της Τριπολιτανίας»)[1]. Επί Ιουστινιανού, η προηγούμενη διαίρεση της Διοίκησης Αιγύπτου καταργήθηκε και ο Δούξ Λιβύης ήταν ο μοναδικός από τους αξιωματούχους της τέως Διοικήσεως που δεν υπαγόταν στον Έπαρχο Ανατολής[3]. Αναφέρεται σαν "Λίμιτον", ήταν παραμεθόριο δουκάτο και δεχόταν συχνά επιθέσεις από τις φυλές της ερήμου[3].
Διοικητικά χωριζόταν σε δύο επαρχίες, την Επαρχία Άνω Λιβύης και Επαρχία Κάτω Λιβύης[6]. Το Δουκάτο περιελάμβανε την σημερινή Κυρηναϊκή και περιοχές της δυτικής Αιγύπτου, ως τις περιοχές της Μαρεώτιδος και της Μενελαΐτιδος στο δυτικό Δέλτα του Νείλου[3][4][7]. Το 642 με την Αραβική κατάκτηση της Αιγύπτου το δουκάτο έπαψε να υπάρχει[8].
Γνωστός δουξ ήταν ο Άννονας[1].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) «Annona». Claremont Coptic Encyclopedia. 1. Claremont Colleges. 1991. https://ccdl.claremont.edu/digital/collection/cce/id/142.
- ↑ Μπανταουΐ 1989, σελ. 42
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Μπανταουΐ 1989, σελ. 29
- ↑ 4,0 4,1 Σολωμού, Ιωάννα (2015). Ο θεσμός του εξάκτορος (PDF). Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). σελ. 32.
- ↑ Κωνσταντινίδης, Γεώργιος (2009). Η κοινωνία της Αιγύπτου (5ος-7ος αιώνας). Το πρόβλημα των θείων οίκων (PDF). Μεταπτυχιακές Διατριβές (ΙΚΕΕ). Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). σελ. 19.
- ↑ Μπανταουΐ 1989, σελ. 26
- ↑ Μπανταουΐ 1989, σελ. 30
- ↑ Μπανταουΐ 1989, σελ. 64
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μπανταουΐ, Χασάν (1989). Η Διοικητική οργάνωση της Αιγύπτου μετά την Αραβική κατάκτηση. Ομοιότητες και διαφορές από το Βυζαντινό πρότυπο (6ος-8ος αι. μ.Χ.). Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). doi:10.12681/eadd/1149.