Βενετία Κώττα
| Βενετία Κώττα | |
|---|---|
| Γέννηση | 1901 και 1897 Σαμψούντα |
| Θάνατος | 1945 |
| Υπηκοότητα | Ελλάδα |
| Επιστημονική σταδιοδρομία | |
| Ιδιότητα | αρχαιολόγος και βυζαντινολόγος |
| δεδομένα () | |
Η Βενετία Κώττα ήταν Ελληνίδα αρχαιολόγος του 20ού αιώνα.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1897 ή το 1901 στην Αμισό του Πόντου, (σήμερα η Σαμψούντα). Έκανε τις γυμνασιακές της σπουδές στο Χάρκοβο της Ρωσίας. Αναφέρεται ότι διηύθυνε το Παρθεναγωγείο της Ελληνικής Κοινότητας Βουκουρεστίου στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Σπούδασε στην Αθήνα και στο Παρίσι. Ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες αρχαιολόγους και η πρώτη γυναίκα που υπέβαλε αίτηση υφηγεσίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 1933, δύο φορές. Η πρώτη αίτησή της δεν κρίθηκε, αφού ο κριτής δήλωσε αναρμόδιος και η δεύτερη απορρίφθηκε. Κατά τη δεύτερη αίτηση, ο κοσμήτορας Ευστράτιος Πελεκίδης έθεσε θέμα αν επιτρέπεται μια γυναίκα να γίνει υφηγήτρια. Στη συζήτηση που έγινε σε συμβούλιο καθηγητών της Σχολής ακούστηκαν διάφορες απόψεις και τελικά απορρίφθηκε η αίτηση της Κώττα για διαδικαστικούς λόγους. Με την απόρριψη της αίτησής της τέθηκε θέμα "προοδευτικότητας" της Σχολής. Σύγχρονος (2016) σχολιασμός της υπόθεσης θεωρεί ότι η αίτηση απερρίφθη επειδή η υποψήφια ήταν γυναίκα. Σημειώνεται και το ότι δημοτικιστές καθηγητές που επαγγέλλονταν την ανανέωση της εκπαίδευσης, έστρεψαν τη συζήτηση σε διαδικαστικά θέματα και όχι επί της ουσίας. Πιστεύεται ότι η απόρριψη της Κώττα είχε να κάνει με τη δυσαρέσκεια των καθηγητών από το ότι εκείνη την εποχή αυξανόταν ο αριθμός των γυναικών φοιτητριών. Η υπόθεση συσχετίζεται με την ανάλογη δύο γυναικών ιατρών το 1908 και 1911. Τελικά η Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης ενέταξε γυναίκες στο καθηγητικό δυναμικό της μόλις τη δεκαετία του 1970.[1]
Ασχολήθηκε κυρίως με την Βυζαντινή αρχαιολογία, της οποίας πολλά ζητήματα εξέτασε. Εργάστηκε στο Βυζαντινό Μουσείο περισσότερο από μια δεκαετία μέχρι το θάνατό της το 1945. Δημοσίευσε αρκετές μελέτες στην Αρχαιολογική Εφημερίδα καθώς και αυτοτελή έργα.
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Vénétia Cottas, Le théatre à Byzance, Paris : Librairie orientaliste Paul Geuthner, 1931. Σελ. 290.
- Η εξέλιξις της εικονογραφικής παραστάσεως του Ελκομένου (Χριστού) εν τη χριστιανική τέχνη. Πρακτικά της εν Αθήναις Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, Περίοδος Τρίτη, Τ. 4 (1936-1938), σ. 5-27. Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας
- Περί σπανίας παραστάσεως της Θεοτόκου επί εικόνος του Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών. Αρχαιολογική εφημερίς : περιοδικόν της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας T. 76 (1937), μέρ. 2ο, σ. 673-686.
- Venetia Cottas, "L'influence du drame "Christos paschon" sur l'art chrétien d'Orient", πρόλογος Charles Diehl, Paris : Librairie Orientaliste Paul Geuthner, 1931.
- "Περί της εικονογραφήσεως του Επιταφίου εν σχέσει προς την Ακολουθίαν των Παθών της Μεγάλης Εβδομάδος", υπόμνημα. Πρακτικά της εν Αθήναις Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, Τ. 3 (1934-1936), σ. ξε'-ξζ' Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας
και άλλα.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, επιμ. (1937). Λεύκωμα της εκατονταετηρίδος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας 1837 - 1937. Εν Αθήναις: Αρχαιολογική Εταιρεία. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2010.