Ανθρώπινα δικαιώματα στη Λιθουανία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Λιθουανία έχουν αποτελέσει αντικείμενο μεγάλης κάλυψης. Η Λιθουανία βαθμολογείται με 91 στα 100 στην έκθεση του 2019 της οργάνωσης Freedom House, η οποία κατατάσσει τη χώρα ως «ελεύθερη», με υψηλές βαθμολογίες στις πολιτικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα.[1] Συγκεκριμένα, η Λιθουανία κατατάσσεται στην 30η θέση μεταξύ 180 χωρών, πολύ πάνω από τον παγκόσμιο μέσο όρο στην ελευθερία του Τύπου[2] και επιτυγχάνει πλήρη βαθμολογία στην ελευθερία του συνέρχεσθαι και στις μη κυβερνητικές οργανώσεις.[1] Ωστόσο, υπάρχουν ανησυχίες σχετικά με την ευημερία των παιδιών, την ενδοοικογενειακή βία, τις διακρίσεις σε βάρος των μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των Ρομά, των Εβραίων και των ΛΟΑΤ+, καθώς και για απάνθρωπες μεταχειρίσεις κρατουμένων. Το Σύνταγμα της Λιθουανίας εγγυάται την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.[3]

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση άρχισε να περιορίζει τα μέσα ενημέρωσης από το να ασκούν κριτική στους πολιτικούς και απαιτεί από τους δημοσιογράφους να πληρώνουν αμοιβή για τις πληροφορίες από τα κυβερνητικά συστήματα. Αυτές οι ενέργειες θεωρούνται παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης και έχουν γίνει διαμαρτυρίες από το κοινό.[4] Το Ινστιτούτο Παρακολούθησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων συνέστησε στη Λιθουανία «να πάρουν παράδειγμα από τους βόρειους γείτονές της και να επενδύσει περισσότερο στην προστασία των πολιτών, ιδίως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών», τα οποία δεν τηρούνται καλά και πρέπει να βελτιωθούν.[5]

Νομικό πλαίσιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λιθουανία έχει ένα νομικό σύστημα εμπνευσμένο από την Αρχαία Ρώμη.[6] Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Λιθουανίας, που εγκρίθηκε το 1992 με δημοψήφισμα αφού η Λιθουανία αποκατέστησε το δημοκρατικό και ανεξάρτητο κράτος της από την ΕΣΣΔ το 1990,[5] ενίσχυσε τα θεμέλια του κοινωνικού συστήματος και τυποποίησε τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και τις υποχρεώσεις των πολιτών.[7] Το Σύνταγμα έχει τροποποιηθεί πολλές φορές, με την τελευταία τροποποίηση να έγινε το 2016.[8]

Το Κεφάλαιο II του Συντάγματος, που περιέχει τα άρθρα 18 έως 37, τιτλοφορείται «Ο Άνθρωπος και το Κράτος». Αυτό το κεφάλαιο είναι το πιο σχετικό με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.[8]

Πολιτικές ελευθερίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ελευθερία έκφρασης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο άρθρο 25 του Συντάγματος της Λιθουανίας, τα δικαιώματα των ανθρώπων για ελεύθερη πεποίθηση και έκφραση ορίζονται ως «Κανείς δεν πρέπει να εμποδίζεται να αναζητά, να αποκτά ή να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες».[9] Η ελευθερία του λόγου και του τύπου είναι γενικά σεβαστή από τη λιθουανική κυβέρνηση.[10]

Ελευθερία του Τύπου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

The Press is interviewing two spokesman
Ομιλία στον Τύπο

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου για το 2019 της ΜΚΟ Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα, η Λιθουανία κατατάσσεται στην 30η θέση μεταξύ 180 χωρών στον κόσμο.[2] Αν και το Σύνταγμα εγγυάται την ελευθερία του Τύπου και τα μέσα ενημέρωσης στη Λιθουανία απολάμβαναν πλήρη ελευθερία τις τελευταίες 3 δεκαετίες,[11] η κυβέρνηση επικεντρώθηκε στον περαιτέρω έλεγχο σε αυτό.[12] Υπήρξαν αρκετές υποθέσεις αναστολών εκπομπών ρωσικής γλώσσας στη Λιθουανία είτε για τρεις μήνες είτε για έξι μήνες, οι οποίες οφείλονταν σε φιλοπόλεμο και υποκίνηση διχόνοιας και διάδοση προπαγάνδας.[13][12] Στις 11 Ιανουαρίου 2018, μια ημέρα πριν από την επέτειο του αγώνα ανεξαρτησίας του 1991, στον οποίο 14 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν, το μεγαλύτερο μέρος του κοινοβουλίου, του οποίου ηγείται η λαϊκιστική Λιθουανική Ένωση Αγροτών και Πρασίνων, έλαβε μέτρα για να απαγορεύσει στο κοινό να λαμβάνει κρίσιμες πληροφορίες προκειμένου να προστατεύεται η χώρα από δυσπιστία και παραμόρφωση.[14]

Ωστόσο, αυτά τα προτεινόμενα μέτρα θεωρούνται ότι υπονομεύουν την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης και ο περιορισμός του πλουραλισμού των μέσων ενημέρωσης μπορεί να παραβιάζει την ελευθερία της έκφρασης.[15] Σε περίπτωση πιθανής αναστολής της εκπομπής στη ρωσική γλώσσα δύο τηλεοπτικών καναλιών, μια ομάδα συνασπισμού για την ελευθερία του Τύπου έγραψε μια επιστολή στον πρόεδρο της Λιθουανίας για να υποστηρίξει ότι η απαγόρευση είναι αντιπαραγωγική και έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και άλλα διεθνή ελεύθερα πρότυπα ομιλίας παρόλο που καταλαβαίνουν ότι η διαμαρτυρία βρίσκεται στην «σημερινή τεταμένη κατάσταση».[16] Η ομάδα πρόσθεσε επίσης ότι ένα μεγάλο κοινό στη Μόσχα είναι λογικό με ειδησεογραφικά ρεπορτάζ και επιχειρήματα και η κυβέρνηση δεν πρέπει να διακινδυνεύσει να κόψει την εξωτερική ελεύθερη ροή πληροφοριών για τέτοιου είδους ακροατήρια.[13]

Ως απάντηση στην παραβίαση της ελευθερίας του Τύπου, στις 12 Οκτωβρίου 2018, η Πρόεδρος της Λιθουανίας Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε, πραγματοποίησε μια συνάντηση που συζήτησε θέματα ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης με μέλη της ENEX και η Πρόεδρος έδειξε αποφασιστικότητα να υπερασπιστεί την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης.[17]

Ελευθερία του λόγου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Παρακολούθησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στα μέσα Σεπτεμβρίου 2018, το Λιθουανικό Κέντρο Μητρώων σκέφτηκε να σταματήσει να παρέχει δωρεάν πληροφορίες σε επίσημα αιτούντες δημοσιογράφους, καθώς η πρακτική δεν περιλαμβανόταν στον νόμο και ως εκ τούτου οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να πληρώνουν για τις πληροφορίες σε κανονισμένες τιμές.[18] Αυτή η ενέργεια προσέφυγε από δημοσιογράφο στις αρχές δημόσια, τονίζοντας ότι ήταν σοβαρή παραβίαση των δικαιωμάτων πρόσβασης σε δωρεάν πληροφορίες.[9]

Ελευθερία του Διαδικτύου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Λιθουανία, η πρόσβαση των πολιτών στο Διαδίκτυο δεν περιορίζεται από την κυβέρνηση.[10] Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι κρατούμενοι στη Λιθουανία δεν θα πρέπει να έχουν περιορισμένη πρόσβαση στο Διαδίκτυο με προγράμματα σπουδών και μάθησης,[19] καθώς διαπίστωσαν ότι η Λιθουανία απαγόρευσε σε έναν κρατούμενο να υποβάλει αίτηση σε διαδικτυακό μάθημα νομικής, το οποίο παραβίαζε το άρθρο 10 της σύμβασης.[9]

Ελευθερία συνάθροισης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Baltic Pride το 2019 στο Βίλνιους

Το άρθρο 36 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Λιθουανίας ορίζει τα δικαιώματα των πολιτών να συγκεντρώνονται άοπλοι σε ειρηνικές συναντήσεις.[8] Ο νόμος για τις συγκεντρώσεις της Δημοκρατίας της Λιθουανίας έχει οριστεί να εγγυάται τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών σχετικά με τη συγκέντρωση και τη διαδικασία για την προστασία της εθνικής ασφάλειας και της δημόσιας ασφάλειας.[20] Με βάση τα στατιστικά στοιχεία του Freedom House, πριν από το 2018 η ελευθερία του συνέρχεσθαι στη Λιθουανία δηλώθηκε ως γενικά τηρούμενη, ενώ το 2018 και το 2019 βελτιώθηκε ώστε να είναι το ίδιο σεβαστή.[21][22]

Όσον αφορά τα ΛΟΑΤ+ άτομα στη Λιθουανία, η Διεθνής Αμνηστία προτρέπει τις λιθουανικές αρχές να τους παράσχουν ευκαιρίες να διοργανώσουν εκδηλώσεις ανεκτικότητας και να παρέχουν επαρκή αστυνομική προστασία κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων.[23] Το 2010, η πρώτη πορεία υπερηφάνειας για ΛΟΑΤ+ άτομα επετράπη από το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της Λιθουανίας να πραγματοποιηθεί στο Βίλνιους.[24] Το 2013, ο δήμαρχος του Βίλνιους προσπάθησε να μεταφέρει βίαια την πορεία Pride από την κεντρική λεωφόρο σε έναν απομακρυσμένο δρόμο έξω από το κέντρο της πόλης, αλλά δεν τα κατάφερε λόγω της προστασίας από δύο δικαστήρια. Το Baltic Pride πραγματοποιήθηκε στο Βίλνιους και πραγματοποίησε πορεία στην κεντρική λεωφόρο, η οποία διεξήχθει χωρίς μεγάλα επεισόδια.[25] Το Baltic Pride που πραγματοποιήθηκε στις 18 Ιουνίου 2016 στο Βίλνιους ήταν επιτυχημένο, χωρίς θεσμικά εμπόδια ή κουραστικές νομικές μάχες σε σύγκριση με τα δύο τελευταία. Ένα πλήθος 3.000 μελών της ΛΟΑΤ κοινότητας και των συμμάχων τους συμμετείχαν στην Πορεία για Ισότητα στη μνήμη των θυμάτων της επίθεσης στο Ορλάντο.[26] Ο δήμαρχος του Βίλνιους δεν παρευρέθηκε, αλλά έστειλε συγχαρητήρια στην εκδήλωση. Δεν σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια, αλλά ένας βουλευτής επιτέθηκε στην πορεία και χρειάστηκε να τον συλλάβουν οι αστυνομικοί.[27]

Θρησκευτική ελευθερία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Inside-view of an Orthodox Church in Lithuania, with fresco and beautiful decorations
Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος στο Βίλνιους

Η θρησκευτική ελευθερία κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα της Λιθουανίας στο άρθρο 26 και άλλους νόμους. Ο ποινικός κώδικας περιλαμβάνει τρεις διατάξεις για την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας. Απαγορεύει τις θρησκευτικές διακρίσεις και προβλέπει φυλάκιση έως και 2 ετών για παραβιάσεις. Το Άρθρο 43 του Συντάγματος ορίζει τη σχέση μεταξύ θρησκείας και κράτους. Ο νόμος χωρίζει τις εγγεγραμμένες θρησκευτικές ομάδες σε αναγνωρισμένες από το κράτος παραδοσιακές θρησκευτικές ομάδες, άλλες αναγνωρισμένες από το κράτος θρησκευτικές ομάδες και όλες τις άλλες καταχωρημένες κοινότητες και ενώσεις.[28] Οι θρησκευτικές κοινότητες χωρίζονται σε παραδοσιακές και άλλες.[5]

Στην Έκθεση του 2009 για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία, αναφέρεται ότι υπάρχουν εννέα «παραδοσιακές» θρησκευτικές ομάδες που αναφέρονται βάσει νόμου, οι οποίες μπορούν να ανιχνεύσουν την παρουσία τους στη χώρα πριν από τουλάχιστον 300 χρόνια: Λατινικοί Καθολικοί, Ευαγγελικοί Λουθηρανοί, Ευαγγελικοί Μεταρρυθμισμένοι Εκκλησιαστικοί, Ανατολικοί Καθολικοί ，Ανατολικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί (Πατριαρχείο Μόσχας), Παλαιοί Πιστοί, Εβραίοι, Σουνίτες Μουσουλμάνοι και Καραϊτές. Αυτές οι παραδοσιακές θρησκευτικές ομάδες μπορούν να απολαμβάνουν πολλά κρατικά οφέλη, συμπεριλαμβανομένης της λήψης ετήσιων κρατικών επιδοτήσεων για τις οποίες δεν χορηγούνται άλλες ομάδες.[29] Άλλες θρησκευτικές ομάδες που αναγνωρίζονται από το κράτος περιλαμβάνουν εκείνους που είναι επίσημα εγγεγραμμένοι στη χώρα για τουλάχιστον 25 χρόνια, έχουν κοινωνική υποστήριξη από τουλάχιστον 15 ενήλικες πολίτες και έχουν οδηγίες που είναι σύμφωνες με τους νόμους και την ηθική. Οι μη παραδοσιακές ομάδες μπορούν να έχουν την υποστήριξη από δημόσιους πόρους για πολιτιστικά και κοινωνικά έργα.[28]

Το 2017, μια τηλεοπτική εκπομπή στη Λιθουανία έκλεισε επειδή ένας από τους κριτές, ηθοποιός και πρώην βουλευτής χαιρέτισε ναζιστικά ενώ οι διαγωνιζόμενοι τραγουδούσαν ένα τραγούδι που έγινε δημοφιλές από έναν Εβραίο τραγουδιστή.[30] Τα σχόλια για αντισημιτισμό και αντιμουσουλμανισμό στο Διαδίκτυο ήταν κοινά.[31]

Προστασία προσωπικών δεδομένων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το λιθουανικό κοινοβούλιο ενέκρινε το νέο νόμο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων στις 30 Ιουνίου 2018 και ο νόμος τέθηκε σε ισχύ στις 16 Ιουλίου 2018.[32] Ο κανονισμός για τη γενική προστασία δεδομένων αφορά την προστασία των προσωπικών δεδομένων τόσο των καταναλωτών όσο και των εταιρειών/ιδρυμάτων, γεγονός που παρέχει περισσότερες δυνατότητες στους καταναλωτές να ελέγχουν τα δεδομένα τους.[5]

Δικαιώματα στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με την Επιτροπή Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το 2002 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) αποφάσισε ότι τα δικαιώματα γάμου μεταξύ ανδρών και γυναικών που περιέχονται στο άρθρο 12 επεκτείνονταν και στα τρανσέξουαλ άτομα.[33] Στο Άρθρο 8, με τίτλο «Σεβασμός στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή», καταδεικνύεται ότι η ιδιωτική ζωή είναι μια πολύ ευρεία έννοια. Καλεί τους πολίτες να είναι ελεύθεροι να κατανοούν και να προσδιορίζουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την προσωπική του ταυτότητα (και να προσδιορίζονται όπως κάποιος επιλέγει), ενώ η οικογενειακή ζωή απαιτεί τα δικαιώματα μιας οικογένειας που ζει ειρηνικά, χωρίς παρεμβάσεις του κοινού ή της κυβέρνησης, και μπορεί να περιλαμβάνει τη σχέση ενός ανύπαντρου ζευγαριού.[34]

Όπως αναφέρεται στο Άρθρο 38 του Συντάγματος, «Ο γάμος συνάπτεται με ελεύθερη αμοιβαία συναίνεση άνδρα και γυναίκας».[35] Η Λιθουανία δεν συμμορφώνεται με τα πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επειδή δεν υπάρχει νομική αναγνώριση των μη έγγαμων οικογενειών. Το 2017, το λιθουανικό κοινοβούλιο (Σέιμας) απέρριψε πλήρως την προτεινόμενη νομοθεσία για νομική συμβίωση μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Η Λιθουανία είναι μία από τις λίγες εναπομείνασες χώρες της ΕΕ χωρίς καμία μορφή νομικής αναγνώρισης για ομόφυλα ζευγάρια. Άλλες χώρες περιλαμβάνουν τις Βουλγαρία, Λετονία, Πολωνία, Ρουμανία και Σλοβακία.[36] Οι αστικές συμβιώσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου και διαφορετικού φύλου είναι ακόμη απίθανο να δημιουργηθούν στη Λιθουανία.[5]

Τα ανθρώπινα αναπαραγωγικά δικαιώματα στη Λιθουανία δεν έχουν λάβει μεγάλη αναγνώριση από τις δημόσιες και κυβερνητικές αρχές, ενώ οι θρησκευτικές οργανώσεις εμποδίζουν την πρόοδο της εφαρμογής των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων.[5] Το 2013, υποβλήθηκε στο εθνικό Κοινοβούλιο για αξιολόγηση σχέδιο νόμου, με στόχο τον περιορισμό της πρόσβασης σε ασφαλείς και νόμιμες αμβλώσεις. Αν και αυτός ο νόμος θα αποτελούσε πραγματική απειλή για την υγεία και τη ζωή των γυναικών (συν την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), οι συντάκτες και οι υποστηρικτές του συνέχισαν να πιέζουν για την ψήφισή του. Αυτό έγινε γενική ανησυχία και έγινε διαμαρτυρία από το Ινστιτούτο Παρακολούθησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.[37]

Στην περίπτωση του Λ. εναντίον Λιθουανίας (το 2007), ο Λ. είναι τρανσέξουαλ Λιθουανός πολίτης που αντιμετωπίζει προκλήσεις στην καθημερινή του ζωή, λόγω της αποτυχίας της χώρας να εγκρίνει νομική πράξη που περιγράφει τις προϋποθέσεις και τις διαδικασίες αλλαγής φύλου.[38] Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαπίστωσε ότι η Λιθουανία είχε παραβιάσει τα δικαιώματα της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής και διέταξε τη Λιθουανία να υιοθετήσει την απαραίτητη νομοθεσία για την νόμιμη αλλαγή φύλου εντός τριών μηνών από την απόφαση. Η Λιθουανία κατέβαλε τις αποζημιώσεις στον αιτούντα, αλλά δεν υιοθέτησε έγκαιρα την απαιτούμενη νομοθεσία. Το ΙΠΑΔ και η Λιθουανική Ένωση Ομοφυλόφιλων συνέχισαν να υποστηρίζουν την πλήρη εφαρμογή της απόφασης του Δικαστηρίου. Το 2011, το Δικαστήριο διέταξε το ληξιαρχείο να αλλάξει τα αρχεία του πιστοποιητικού γέννησης του Λ. και την Υπηρεσία Μητρώου Κατοίκων να αλλάξει τον αριθμό ταυτότητάς του.[39]

Το 2018, ο πρωθυπουργός της Λιθουανίας, Σαούλιους Σκβερνέλις, χρησιμοποίησε μια συγκέντρωση για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ στο Βίλνιους για να ζητήσει από το λιθουανικό κοινοβούλιο να εγκρίνει νομοθεσία για εγγεγραμμένα ομόφυλα ζευγάρια.[40]

Ανησυχίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ευημερία των παιδιών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο νόμο για την προστασία από την ενδοοικογενειακή βία ρυθμίζεται η προστασία των παιδιών από τη βία.[41] Ωστόσο, στις Εκθέσεις Χώρας του 2016 για τις Πρακτικές Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αναφέρεται ότι ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λιθουανία είναι η ευημερία των παιδιών.[42] Σύμφωνα με το Λιθουανικό Ίδρυμα Διαμεσολαβητή για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η βία κατά των παιδιών προέρχεται τόσο από οικογένειες όσο και από δημόσιους φορείς. Επίσης, ο εκφοβισμός μεταξύ των ίδιων των παιδιών είναι μεγάλο πρόβλημα.[43] Η υπερβολική χρήση αλκοόλ από τους γονείς είναι η κύρια αιτία παιδικής κακοποίησης.[44]

Ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2011, η Λιθουανία ψήφισε το νόμο για την προστασία από την ενδοοικογενειακή βία.[41] Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2014, στη Λιθουανία 1 στις 3 (31%) των γυναικών ηλικίας άνω των 15 ετών έχουν υποστεί σωματική ή/και σεξουαλική βία, η οποία είναι αρκετά κοντά στο συνολικό επίπεδο της ΕΕ (33%).[45] Τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας (γυναίκες) είναι συνήθως αυτά που κατηγορούνται, γεγονός που εμποδίζει τις γυναίκες να ζητήσουν ή να λάβουν πραγματική βοήθεια.[46] Το 2017. 4 στα 5 θύματα στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας (48.000 εγγεγραμμένα) ήταν γυναίκες.[47]

Καταχρήσεις σε βάρος προσφύγων και μεταναστών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Διεθνής Αμνηστία ανέφερε ότι οι λιθουανικές αρχές έχουν κρατήσει αυθαίρετα χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες σε κέντρα που μοιάζουν με φυλακές, όπου έχουν υποστεί απάνθρωπες συνθήκες, βασανιστήρια και άλλη κακομεταχείριση. Πολλοί άνθρωποι ανέφεραν ότι ξυλοκοπήθηκαν, προσβλήθηκαν και υπέστησαν εκφοβισμό και παρενόχληση με ρατσιστικά κίνητρα από φρουρούς. Δεκάδες άνθρωποι από χώρες όπως το Καμερούν, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, το Ιράκ, η Νιγηρία, η Συρία και η Σρι Λάνκα κρατήθηκαν παράνομα, ενώ η Λιθουανία καλωσόρισε θερμά δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που εγκατέλειψαν την Ουκρανία έπειτα από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.[48]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Lithuania». freedomhouse.org (στα Αγγλικά). 29 Ιανουαρίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «2019 World Press Freedom Index | Reporters Without Borders». RSF (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2019. 
  3. ↑ «Read about "Lithuania" on Constitute». constituteproject.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2019. 
  4. ↑ Platform, European Liberties. «Lithuania Curtails the Media's Right to Criticize Politicians». Liberties.eu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2019. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 «Human Rights in Lithuania 2016-2017» (PDF). Human Rights Monitoring Institute. 
  6. ↑ «Laws in Lithuania : Baltic Legal law». www.baltic-legal.com. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  7. ↑ «Lithuanian legal system | True Lithuania». www.truelithuania.com. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 «Lithuania's Constitution of 1992 with Amendments through 2006» (PDF). constituteproject.org. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 «LIETUVOS RESPUBLIKOS KONSTITUCIJA». www3.lrs.lt. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Lithuania». freedomhouse.org (στα Αγγλικά). 21 Ιανουαρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  11. ↑ «Press Freedom Index 2010 - Reporters Without Borders». 10 Αυγούστου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Censorship, Index on (30 Ιουλίου 2018). «After three decades of freedom, Lithuania's media is being reined in». Index on Censorship (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  13. ↑ 13,0 13,1 «Lithuania bans Russian language channel for "inciting discord"». StopFake.org (στα Αγγλικά). 10 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  14. ↑ «Lithuania set to ban fake news from Russia | DW | 10.02.2019». DW.COM (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  15. ↑ 2013 Yearbook of the OSCE Representative on Freedom of the Media. doi:10.1163/2210-7975_hrd-0367-2014009. 
  16. ↑ Censorship, Index on (11 Μαρτίου 2015). «Lithuania: Press freedom groups decry proposed bans on Russian TV channels». Index on Censorship (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  17. ↑ «Media freedom is the cornerstone of national security». www.lrp.lt (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2019. 
  18. ↑ Platform, European Liberties. «Lithuanian Authorities Try to Limit Freedom of Speech again». Liberties.eu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  19. ↑ «Prisoner has online rights - Europe court» (στα αγγλικά). 2017-01-17. https://www.bbc.com/news/world-europe-38650376. Ανακτήθηκε στις 2019-05-12. 
  20. ↑ «I-317 Republic of Lithuania Law on Meetings». e-seimas.lrs.lt. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2019. 
  21. ↑ «Lithuania». freedomhouse.org (στα Αγγλικά). 24 Ιανουαρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2019. 
  22. ↑ «Lithuania». freedomhouse.org (στα Αγγλικά). 4 Ιανουαρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2019. 
  23. ↑ «REPUBLIC OF LITHUANIA: Lithuania: Freedom of assembly must be respected -- diversity must be promoted». AMNESTY JAPAN (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2019. 
  24. ↑ «REPUBLIC OF LITHUANIA: Lithuania's Baltic Pride march gets green light». AMNESTY JAPAN (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2019. 
  25. ↑ «Successful Baltic Pride marches in Vilnius city centre for first time – The European Parliament's LGBTI Intergroup» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2019. 
  26. ↑ «Vilnius Celebrated Baltic Pride 2016». LGL (στα Αγγλικά). 22 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2019. 
  27. ↑ Platform, European Liberties. «This Year's Baltic Pride Parade Was Very Different». Liberties.eu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2019. 
  28. ↑ 28,0 28,1 «LITHUANIA 2013 INTERNATIONAL RELIGIOUS FREEDOM REPORT» (PDF). US Department of State. 
  29. ↑ United Nations High Commissioner for Refugees. «Refworld | 2009 Report on International Religious Freedom - Lithuania». Refworld (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2019. 
  30. ↑ Tanner, Jari. «Lithuanian TV sorry for Nazi salute by actress». www.timesofisrael.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2019. 
  31. ↑ «LITHUANIA 2017 INTERNATIONAL RELIGIOUS FREEDOM REPORT» (PDF). The US Department of State. 
  32. ↑ «Lithuania adopts new Law on Legal Protection of Personal Data». Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2019. 
  33. ↑ «Article 12: Right to marry | Equality and Human Rights Commission». www.equalityhumanrights.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2019. 
  34. ↑ «Article 8: Respect for your private and family life | Equality and Human Rights Commission». www.equalityhumanrights.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2019. 
  35. ↑ «Lithuania's Constitution of 1992 with Amendments through 2006» (PDF). Constituteproject.org. 
  36. ↑ Gillet, Kit (2018-06-05). «Same-Sex Marriages Are Backed in E.U. Immigration Ruling» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2018/06/05/world/europe/romania-ecj-gay-marriage.html. Ανακτήθηκε στις 2019-06-04. 
  37. ↑ Platform, European Liberties. «Protection of Women's Rights in Lithuania to be Assessed». Liberties.eu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2019. 
  38. ↑ «HUDOC - European Court of Human Rights». hudoc.echr.coe.int. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2019. 
  39. ↑ «L. v. Lithuania - a right to private life». Human Rights Monitoring Institute (στα Αγγλικά). 1 Ιουνίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2019. 
  40. ↑ Bellamy-Walker, Tatyana (2018-02-15). «Lithuanian Prime Minister Wants Same-Sex Partnerships Law» (στα αγγλικά). https://www.thedailybeast.com/lithuanian-prime-minister-wants-same-sex-partnerships-law. Ανακτήθηκε στις 2019-06-04. 
  41. ↑ 41,0 41,1 «XI-1425 Law on Protection against Domestic Violence». e-seimas.lrs.lt. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2019. 
  42. ↑ «Lithuania». United States Department of State (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2019. 
  43. ↑ «Prevalence of violence against children in Lithuania according to Children's Rights Ombudsman Institution of the Republic of Lithuania» (PDF). Children's Rights Ombudsman. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Απριλίου 2023. 
  44. ↑ Sebre, Sandra; Sprugevica, Ieva; Novotni, Antoni; Bonevski, Dimitar; Pakalniskiene, Vilmante; Popescu, Daniela; Turchina, Tatiana; Friedrich, William και άλλοι. (2004-01-01). «Cross-cultural comparisons of child-reported emotional and physical abuse: rates, risk factors and psychosocial symptoms». Child Abuse & Neglect 28 (1): 113–127. doi:10.1016/j.chiabu.2003.06.004. ISSN 0145-2134. PMID 15019442. https://archive.org/details/sim_child-abuse-neglect_2004-01_28_1/page/113. 
  45. ↑ Violence against women: an EU-wide survey. Main results report. doi:10.1163/2210-7975_hrd-9992-2014010. 
  46. ↑ Platform, European Liberties. «Domestic Violence Victims Blamed in Lithuania». Liberties.eu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2019. 
  47. ↑ Shah, Shakhil (31 Οκτωβρίου 2018). «Lithuania steps up campaign against domestic violence». Emerging Europe | News, Intelligence, Community. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2019. 
  48. ↑ «Lithuania: Pushbacks, illegal detention, deception and abuses against refugees and migrants». Amnesty International. 27 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2022. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ανθρώπινα_δικαιώματα_στη_Λιθουανία&oldid=10289481"