Αβράμ Μπουνάτσιου
| Αβράμ Μπουνάτσιου | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Avram Bunaciu (Ρουμανικά) |
| Γέννηση | 11 Νοεμβρίου 1909[1] Șicula |
| Θάνατος | 28 Απριλίου 1983[1] Βουκουρέστι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρουμανία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρουμανικά |
| Σπουδές | University of Cluj |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός νομικός |
| Εργοδότης | Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Minister of Foreign Affairs of Romania (1958–1961) |
| Βραβεύσεις | Αστέρας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρουμανίας Order of Labour Order of Tudor Vladimirescu Τάγμα της 23ης Αυγούστου |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αβράμ Μπουνάτσιου (ρουμάνικα: Avram Bunaciu) (ρουμανική προφορά: aˈvram buˈnat͡ʃju; 11 Νοεμβρίου 1909 – 28 Απριλίου 1983) ήταν Ρουμάνος κομμουνιστής πολιτικός, που υπηρέτησε ως Υπουργός Δικαιοσύνης, Υπουργός Εξωτερικών και αναπληρωτής Πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου της Ρουμανίας.
Νεανικά χρόνια και πολιτική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μπουνάτσιου γεννήθηκε το 1909 στη Γκούρμπα, ένα χωριό κοντά στο Αράντ, σε οικογένεια Ρουμάνων αγροτών. [2] Ορισμένες ακροδεξιές πηγές ισχυρίστηκαν ότι ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ωστόσο, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα Ρουμάνων ιστορικών, ο ισχυρισμός αυτός δεν ευσταθεί. [3] Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του κινητοποιήθηκαν στο στρατό και η οικογένεια ζούσε στη φτώχεια.
Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο Σαμουήλ Βουλκάν στο Μπέιους, σπούδασε Νομικά από το 1929 έως το 1933 στο Πανεπιστήμιο του Μπάμπες-Μπολιάι . Ήταν κομμουνιστής διανοούμενος κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε αρκετές υψηλές θέσεις μετά τον πόλεμο, κυρίως στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. [4] Ο Μπουνάτσιου ήταν δικηγόρος στο επάγγελμα και στενός σύμμαχος του Ιόν Γκεόργκε Μάουρερ, με τον οποίο υπερασπίστηκε τους κομμουνιστές στις προπολεμικές δίκες. Ήταν επίσης κοντά στον Γκεόργκε Γκεοργκίου-Ντεζ, ο οποίος τελικά έγινε Πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου και de facto κυβερνήτης της Ρουμανίας. [5]
Μετά τον πόλεμο, ο Μπουνάτσιου ήταν ένας από τους κύριους εισαγγελείς των Λαϊκών Δικαστηρίων. Υπήρχαν δύο τέτοια δικαστήρια στη μεταπολεμική Ρουμανία (ένα στο Βουκουρέστι και ένα στο Κλουζ) που ασχολήθηκαν με δίκες ατόμων, που εμπλέκονταν σε εγκλήματα πολέμου. Από τις 30 Μαΐου έως τις 4 Ιουνίου 1945, μαζί με τους Αλεξάνδρα Σιντοροβίτσι, Κονσταντίν Βικόλ και Ιόν Ν. Ιοάν, άσκησε δίωξη στο Βουκουρέστι κατά δώδεκα εξέχοντων δημοσιογράφων, συμπεριλαμβανομένων των Παν M. Βιζιρέσκου, Παμφίλ Τσεϊτσάρου, Στελιάν Ποπέσκου, Νικιφόρ Κράινιτς, Γκριγκόρε Μανοϊλέσκου και Ράντου Γκιρ. Στη συνέχεια, ο Μπουνάτσιου ήταν ο Γενικός Εισαγγελέας στο δικαστήριο του Κλουζ, το οποίο δημιουργήθηκε στις 22 Ιουνίου 1945 για τη δίωξη εγκληματιών πολέμου. Ο Μπουνάτσιου συμμετείχε στη δίωξη κυρίως εγκλημάτων, που διαπράχθηκαν από τις ουγγρικές αρχές και τους συνεργάτες τους στη Βόρεια Τρανσυλβανία, ενώ το δικαστήριο του Βουκουρεστίου ασχολήθηκε κυρίως με εγκλήματα, που διέπραξαν Ρουμάνοι υπό τον στρατάρχη Ιόν Αντονέσκου. [6]
Κρατική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μπουνάτσιου υπηρέτησε ως υπουργός Δικαιοσύνης της Ρουμανίας από τις 25 Μαρτίου 1948 έως τις 23 Σεπτεμβρίου 1949. [7] Το 1952, ο Μπουνάτσιου διορίστηκε Υφυπουργός Εξωτερικών, όταν υπουργός ήταν η Άνα Πάουκερ.[5] Την εποχή εκείνη ήταν επίσης Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης για την Εφαρμογή του Συντάγματος.[4] Όταν η Πάουκερ απολύθηκε από την κομμουνιστική ηγεσία με τη βοήθεια του Ιωσήφ Στάλιν, ο Μπουνάτσιου εγκατέλειψε τη θέση του στο υπουργείο εξωτερικών και έγινε πρύτανης του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου το 1954. [5] Στις 13 Ιανουαρίου 1958 διορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών. [8] Στις 20 Μαρτίου 1961, όταν αποχώρησε από το Υπουργείο Εξωτερικών, εξελέγη Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. [5] Από τις 19 Μαρτίου έως τις 24 Μαρτίου 1965, πριν ανέλθει στην εξουσία ο Νικολάε Τσαουσέσκου, ήταν ο εκτελεστικός πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. [9] [10]
Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παντρεύτηκε τη Νοέμι Νουσμπάχερ (τότε, μια κομμουνίστρια, που είχε τις ίδιες απόψεις με αυτόν) στο Κλουζ το 1938. [11] Ο Μπουνάτσιου είχε δύο παιδιά, τον Τούντορ και την Ντόινα, μία φυσικό, που ζει τώρα στην Ελβετία. [12] Πέθανε το 1983 στο Βουκουρέστι.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 National Library of Israel Names and Subjects Authority File. 987012239261005171. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2023.
- ↑ Liviu Țăranu, Avram Bunaciu. Biografie – reflecții – corespondență, Editura Enciclopedică, București 2012
- ↑ Silvesan, Marius (24 Οκτωβρίου 2011). «Lansare de carte: Avram Bunaciu. Biografie – reflecții – corespondență». istorieevanghelica.ro (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ 4,0 4,1 Balas, Egon (2000). Will to Freedom: A Perilous Journey Through Fascism and Communism. United States: Syracuse University Press. σελ. 430. ISBN 0-8156-0603-6. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2010.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 «Significant Changes in Rumanian Government Reshuffle». Radio Free Europe/Radio Liberty. 1965-08-28. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-02-26. https://web.archive.org/web/20120226110619/http://www.osaarchivum.org/files/holdings/300/8/3/text/50-4-49.shtml. Ανακτήθηκε στις 2010-08-19.
- ↑ «Trials of the War Criminals» (PDF). www1.yadvashem.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 22 Μαΐου 2006. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2010.
- ↑ «Rulers. Ministers of Justice». rulers.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2010. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2010.
- ↑ Khrushchev, Nikita· Khrushchev, Sergey (2007). Memoirs of Nikita Khrushchev: Statesman, 1953–1964. United States: Pennsylvania State University. σελ. 292. ISBN 978-0-271-02935-1. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2010.
- ↑ «President of the State Council». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2010.
- ↑ «Romania statesmen». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2010. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2010.
- ↑ Budeancă, Cosmin· Olteanu, Florentin (14 Ιουνίου 2016). Destine individuale și colective în comunism. Institutul de Investigare a Crimelor Comunismului și Memoria Exilului Românesc, Memorialul Rezistenței Anticomuniste Țara Făgărașului. Iași: Polirom. ISBN 978-973-46-3432-3.
- ↑ «Marele jaf comunist. Dosarul "Patrimoniu"» [The Great Communist Robbery. The "Heritage" Dossier]. Digi24 (στα Ρουμανικά). 18 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2020.
|