Διχλωριούχο γερμάνιο

Διχλωριούχο γερμάνιο
Γενικά
Όνομα IUPAC	Διχλωριούχο γερμάνιο
Άλλες ονομασίες	Διχλωρογερμάνιο
Χημικά αναγνωριστικά
Χημικός τύπος	GeCl2
Μοριακή μάζα	143,546 amu
Αριθμός CAS	10060-11-4
SMILES	Cl[Ge]Cl
InChI	1S/Cl2Ge/c1-3-2
Αριθμός EINECS	233-192-1
PubChem CID	6327122
ChemSpider ID	6327122
Φυσικές ιδιότητες
Εμφάνιση	Λευκό-ανοικτοκίτρινο στερεό
Χημικές ιδιότητες
	Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa).

Το διχλωριούχο γερμάνιο ή διχλωρογερμάνιο είναι η ανόργανη χημική ένωση του γερμανίου και του χλωρίου με χημικό τύπο GeCl₂. Στις συνηθισμένες συνθήκες (T = 25 °C, P = 1 atm) είναι ένα λευκό προς ανοικτοκίτρινο στερεό που περιέχει γερμάνιο με βαθμό οξείδωσης +2.

Το διχλωρογερμανυλένιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μοριακό διχλωριούχο γερμάνιο μερικές φορές ονομάζεται διχλωρογερμανυλένιο, κατά αναλογία με το μεθυλένιο^[1]. Η ανάλυση της μοριακής του δομή στην αέρια φάση έδειξε ότι είναι γωνιακή, όπως ακριβώς προβλέφτηκε από τη θεωρία VSEPR^[2]. Το διχλωρογερμανυλένιο σχηματίζει σύμπλοκο με το 1,4-διοξάνιο, το διχλωρογερμσνιοδιοξάνιο (GeCl₂·C₄H₈O₂), που αποτελεί πηγή διχλωρογερμανυλένιου για αντιδράσεις σύνθεσης, όπως επίσης και η «επί τόπου» (in citu) αντίδραση τετραχλωρογερμάνιου και μεταλλικού γερμάνιου.

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To διχλωρογερμάνιο μπορεί να παραχθεί με επίδραση (αέριου) ρεύματος τετραχλωρογερμάνιου πάνω από μεταλλικό γερμάνιο με θερμοκρασία 650 °C^[3]:

$\mathrm {GeCl_{4}+Ge{\xrightarrow {650^{o}C}}2GeCl_{2}}$

Μπορεί ακόμη να παραχθεί και με αποσύνθεση χλωρογερμανάνιου (GeH₃Cl), με θέρμανση στους 70 °C^[3]:

$\mathrm {2GeH_{3}Cl{\xrightarrow {70^{o}C}}GeCl_{2}+GeH_{4}+H_{2}}$

Χημική συμπεριφορά και παράγωγα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το διχλωρογερμάνιο υδρολύεται δίνοντας κίτρινο διυδροξείδιο του γερμανίου, το οποίο αν θερμανθεί, δίνει με τη σειρά του καφέ μονοξείδιο του γερμανίου^[3]:

$\mathrm {GeCl_{2}+2H_{2}O{\xrightarrow {}}Ge(OH)_{2}+2HCl}$
$\mathrm {Ge(OH)_{2}{\xrightarrow {\triangle }}GeO+H_{2}O}$

Τα διαλύματα διχλωριούχου γερμανίου σε υδροχλώριο είναι ισχυρά αναγωγικά μέσα^[4]. Με τα ανιόντα χλωρίου σχηματίζει τα σύμπλοκα ιόντα [GeCl₃]^-, με δομή πυραμίδας, όπως έχει χαρακτηριστεί^[5]. Ακόμη, το διχλωριούχο γερμάνιο αντιδρά με χλωριούχο ρουβίδιο ή χλωριούχο καίσιο, σχηματίζοντας τριχλωρογερμανιούχο ρουβίδιο ή τριχλωρογερμανιούχο καίσιο, αντίστοιχα^[3]:

$\mathrm {GeCl_{2}+HCl{\xrightarrow {}}HGeCl_{3}}$
$\mathrm {GeCl_{2}+RbCl{\xrightarrow {}}RbGeCl_{3}}$
$\mathrm {GeCl_{2}+CsCl{\xrightarrow {}}CsGeCl_{3}}$

Το διχλωριούχο γερμάνιο είναι αρκετά δραστικό και μπαίνει ανάμεσα σε πολλούς διαφορετικούς τύπους χημικών δεσμών^[6].

Παρατηρήσεις, υποσημειώσεις και αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Ασταθής ένωση του δισθενούς άνθρακα.
↑ Tsuchiya, Masaki J.; Honjou, Hiroaki; Tanaka, Keiichi; Tanaka, Takehiko; (1995). «Millimeter-wave spectrum of germanium dichloride GeCl₂. Equilibrium structure and anharmonic force field». Journal of Molecular Structure 352–353: 407–415. doi:10.1016/0022-2860(95)08830-O.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 0080379419.
↑ Egon Wiberg, Arnold Frederick Holleman (2001) Inorganic Chemistry, Elsevier ISBN 0-12-352651-5
↑ Kociok-Köhn, G.; Winter, J. G.; Filippou, A. C. (1999). «Trimethylphosphonium trichlorogermanate(II)». Acta Cryst. C55 (3): 351–353. doi:10.1107/S010827019801169X.
↑ Egorov, M.P.· Gaspar, P. (1994). «Germanium: Organometallic chemistry». Encyclopedia of Inorganic chemistry. John Wiley & Sons. ISBN 0-471-93620-0.

[1] Ασταθής ένωση του δισθενούς άνθρακα.

[2] Tsuchiya, Masaki J.; Honjou, Hiroaki; Tanaka, Keiichi; Tanaka, Takehiko; (1995). «Millimeter-wave spectrum of germanium dichloride GeCl₂. Equilibrium structure and anharmonic force field». Journal of Molecular Structure 352–353: 407–415. doi:10.1016/0022-2860(95)08830-O.

[Greenwood-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 0080379419.

[Wiberg&Holleman-4] Egon Wiberg, Arnold Frederick Holleman (2001) Inorganic Chemistry, Elsevier ISBN 0-12-352651-5

[5] Kociok-Köhn, G.; Winter, J. G.; Filippou, A. C. (1999). «Trimethylphosphonium trichlorogermanate(II)». Acta Cryst. C55 (3): 351–353. doi:10.1107/S010827019801169X.

[6] Egorov, M.P.· Gaspar, P. (1994). «Germanium: Organometallic chemistry». Encyclopedia of Inorganic chemistry. John Wiley & Sons. ISBN 0-471-93620-0.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]