Douglas DC-4E

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Douglas DC-4E
Το Douglas DC-4E
Τύποςεπιβατηγό αεροσκάφος
ΚατασκευαστήςDouglas
Χώρα προέλευσηςΗΠΑ
Παρθενική πτήση7 Ιουνίου 1938[1]
Κύριος χειριστήςUnited Airlines[2]
Άλλοι χειριστέςΙαπωνικές Αυτοκρατορικές Αερογραμμές
Μονάδες που παρήχθησαν1[3]
Εξελίχθηκε σεNakajima G5N

Το Douglas DC-4E ήταν αμερικανικό τετρακινητήριο επιβατηγό αεροσκάφος που σχεδιάστηκε πριν το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν εντάχθηκε σε παραγωγή, αλλά αποτέλεσε το έναυσμα για την δημιουργία ενός εντελώς νέου μεταγωγικού, του εξαιρετικού DC-4/C-54. Πολλά από τα χαρακτηριστικά του DC-4E ενσωματώθηκαν στο ιαπωνικό βαρύ βομβαρδιστικό Nakajima G5N.[3]

Σχεδιασμός και ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ανάπτυξη του αεροσκάφος ξεκίνησε το 1935, προκειμένου να καλυφθεί παραγγελία της United Air Lines.[4] Στόχος ήταν η δημιουργία ενός αεροσκάφους που θα αντικαθιστούσε το DC-3 και θα ήταν πολύ πιο προηγμένο και μεγαλύτερο σε διαστάσεις από αυτό. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο σχεδιασμός του DC-4E ξεκίνησε πριν ακόμα το DC-3 πραγματοποιήσει την παρθενική του πτήση.[5] Εκτός από την United, έδειξαν ενδιαφέρον για το νέο αεροσκάφος και άλλες αεροπορικές εταιρείες: οι American Airlines, Eastern Air Lines, Pan American Airways και Transcontinental and Western Air (TWA)[N 1] συνέβαλαν οικονομικά (με $100000 έκαστη) στην ανάπτυξη του. Οι Pan American και TWA απέσυραν αργότερα την υποστήριξή τους διότι το αεροσκάφος αποδείχθηκε πιο περίπλοκο και ακριβό από το αναμενόμενο[1] και στράφηκαν στο ανταγωνιστικό Boeing 307.[1]

Το DC-4E προωθούνταν από τέσσερις κινητήρες Pratt & Whitney R-2180-A Twin Hornet των 1450 hp[6] και θα μετέφερε 42 επιβάτες ή 30 που θα μπορούσαν να κοιμηθούν σε πτυσσόμενες θέσεις. Θα είχε δηλαδή διπλάσια ικανότητα μεταφοράς επιβατών από το μικρότερο DC-3. Επίσης θα ήταν το πρώτο αεροσκάφος μεγάλων διαστάσεων με τρίκυκλο σύστημα προσγείωσης. Ενσωματώθηκαν πολλές καινοτομίες, συμπεριλαμβανομένων εφεδρικών γεννητριών, ηλεκτρικού συστήματος με εναλλασσόμενο ρεύμα και κλιματισμού. Ο χώρος των επιβατών θα ήταν συμπιεζόμενος στα αεροσκάφη παραγωγής. Το ουραίο, που αποτελούνταν από τρία κάθετα σταθερά σχετικά μικρού ύψους, επέτρεπε την χρήση των υπαρχόντων υποστέγων αεροσκαφών που δεν είχαν σχεδιαστεί για αεροσκάφη τέτοιων διαστάσεων. Επίσης επέτρεπαν στο αεροσκάφος να απογειωθεί με μονάχα δύο από τους τέσσερις κινητήρες σε λειτουργία και μάλιστα στην ίδια πτέρυγα. Η πτέρυγα ήταν παρόμοια σχεδιαστικά με του DC-3, είχε οπισθοκλινές χείλος προσβολής και σχεδόν ευθύ χείλος εκφυγής.

Επιχειρησιακή ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το γιγαντιαίο για τα δεδομένα της εποχής DC-4E στην βάση της United Air Lines στο αεροδρόμιο του Oakland

Το πρωτότυπο (NX18100, s/n 1601) πραγματοποίησε χωρίς προβλήματα την παρθενική του πτήση στις 7 Ιουνίου 1948 στην Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια με χειριστή τον Carl Cover. Διάφορα ζητήματα καθυστέρησαν την πιστοποίηση του για εμπορικές πτήσεις μέχρι τον Μάιο του 1939. Σε όλη την διάρκεια του έτους η United Air Lines διεξήγαγε αξιολόγηση του τύπου. Παρόλο που δεν εμφανίστηκαν ιδιαίτερα προβλήματα, αποδείχθηκε περίπλοκο και ακριβό στην συντήρηση.[1] Επίσης οι επιδόσεις αποδείχθηκαν κατώτερες των προσδοκιών με την κατάσταση να επιδεινώνεται όταν οι θέσεις των επιβατών έγιναν 52 και το βάρος έφτασε τα 29484 kg.[1]

Τελικά η ανάπτυξη του επιβατηγού ακυρώθηκε για χάρη ενός απλούστερου σχεδίου μικρότερων διαστάσεων. Το νέο αεροσκάφος επίσης ονομάστηκε DC-4 ενώ το προγενέστερο μετονομάστηκε σε DC-4E (όπου "Ε", από το "Experimental" -πειραματικό). Στα τέλη του 1939 το μοναδικό DC-4E πωλήθηκε στις Ιαπωνικές Αυτοκρατορικές Αερογραμμές, που αγόραζαν εκείνη την περίοδο αμερικανικά αεροσκάφη με σκοπό την μεταφορά τεχνογνωσίας.[3] Το DC-4E αποτέλεσε σχεδιαστικά την βάση για το βομβαρδιστικό Nakajima G5N.[3] Ιαπωνικές εφημερίδες ανέφεραν ότι συνετρίβη στον Κόλπο του Τόκιο λίγο καιρό μετά την αγορά του.[7]

Χρήστες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιαπωνία
ΗΠΑ

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αεροσκάφη που σχετίζονται με την ανάπτυξη του DC-4E[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρόμοια αεροσκάφη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Η Transcontinental and Western Air μετονομάστηκε σε Trans World Airlines μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Francillon 1988, p. 267.
  2. Francillon 1988, pp. 266, 268.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Francillon 1988, p. 268.
  4. Pearcy 1995, p. 17.
  5. Yenne 1985, p. 122.
  6. Francillon 1988, pp. 266–268.
  7. Westell 1999. pp. 18, 49-50.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Francillon, Rene J. McDonnell Douglas Aircraft since 1920, Volume 1. London: Putnam & Company Ltd., Second revised edition, 1988, 1979. ISBN 0-85177-827-5
  • Pearcy, Arthur. Douglas Propliners: DC-1 - DC-7. Shrewsbury, UK: Airlife Publishing, 1995. ISBN 1-85310-261-X.
  • Westell, Freeman. "Big Iron, big engines & bigger headaches: Building the first experimental strategic bombers." Airpower, Volume 29, No. 6, November 1999.
  • Yenne, Bill. McDonnell Douglas: A Tale of Two Giants. Greenwich, Connecticut: Bison Books, 1985. ISBN 0-517-44287-6.